ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 168 คุณตกลงรึยัง

เธอรู้นิสัยของลู่เจิงดี ผู้ชายคนนี้คงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เจียงสื้อสื้อไม่รู้เลยว่าเมื่อก่อนเธอรับมือกับรุ่นพี่ยังไง

ลิฟต์มาถึงบนตึก ตอนที่เดินผ่านห้องของจิ้นเฟิงเฉิน ก้าวของเจียงสื้อสื้อก็หยุดลง

เรื่องคืนนี้มันอึดอัดจนเกินไป ลู่เจิงสารภาพรักกับเธอ แถมยังพูดต่อหน้าจิ้นเฟิงเฉินอีก ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจผิดอะไรไหม……..

เจียงสื้อสื้อลดสายตาต่ำลง ตอนที่เธอออกมาจิ้นเฟิงเฉินและซูชิงหยิงก็ออกจากร้านอาหารไปแล้ว ไม่รู้ว่าเขาและซูชิงหยิงจะไปไหนกันหรือว่ากลับโรงแรมนะ

เจียงสื้อสื้อด่าตัวเองเงียบๆ ที่คิดเรื่องอึดอัดแบบนี้ เธอและรุ่นพี่ไม่มีความเป็นไปได้เลย เธอและจิ้นเฟิงเฉินก็ไม่มีความเป็นไปได้ใดๆ

เธอไม่อยากให้คนอื่นมีความหวังและไม่ควรให้ตัวเองมีความหวังใดๆ ไว้เช่นกัน

คิดไป เจียงสื้อสื้อเตรียมจะกลับห้อง แต่ใครจะรู้ ประตูห้องที่อยู่ด้านหน้ากลับเปิดออก จิ้นเฟิงเฉินยืนอยู่ด้านใน เจียงสื้อสื้อยังไม่ได้สติกลับมา ก็ถูกดึงเข้าไปด้านใน และประตูห้องก็ถูกปิดลง

ในห้องไม่ได้เปิดไฟ มองอยู่ในความมืด เจียงสื้อสื้อถูกกดอยู่ตรงประตู เธอยังไม่ทันได้พูดอะไร จิ้นเฟิงเฉินก็ประทับริมฝีปากลงที่ปากเธอ

เจียงสื้อสื้อเบิกตาโพลง ลมหายใจของผู้ชายคนนี้ออกมาจากใบหน้า ริมฝีปากและฟันบดขยี้ลงไป เขากระหน่ำลงไปเหมือนลมพายุ ความหมายเหมือนกับกำลังลงโทษอย่างนั้น

“เอ่อ……”

เขาเหมือนกับสูบบุหรี่มา เจียงสื้อสื้อรู้สึกถึงกลิ่นบุหรี่จางๆ ทั้งร่างกายของเขาถูกปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายของผู้ชายเอาแต่ใจ ไม่นานร่างกายของเจียงสื้อสื้อก็อ่อนปวกเปียก

และไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน จิ้นเฟิงเฉินถึงค่อยๆ หยุดรอยจูบลง แต่ว่ามือยังคงโอบเอวของเจียงสื้อสื้ออยู่ ผู้ชายคนนี้ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำและมีแรงดึงดูด “ตอบตกลงลู่เจิงรึยัง? ”

เจียงสื้อสื้ออยากจะผลักเขาออก ลมหายใจของผู้ชายตรงหน้าก็รุนแรงยิ่งใหญ่ รุนแรงจนทำให้คนอื่นหายใจลำบาก หัวใจเต้นแรงกว่าเดิม

“คุณปล่อยฉันก่อนเถอะค่ะ!”

จิ้นเฟิงเฉินเข้าใกล้ และไม่ปล่อยเจียงสื้อสื้อ แถมยังพูดต่อว่า “ตอบคำถามของผมมาก่อน ตอบตกลงลู่เจิงไปรึยัง? ”

ถึงแม้ไม่ได้เปิดไฟ แต่เจียงสื้อสื้อรู้สึกได้ว่าดวงตาคู่นี้ของผู้ชายคนนี้ได้จ้องเธออยู่ เหมือนกับว่าถ้าเธอไม่ตอบก็จะประทับรอยจูบลงมาอีก

เจียงสื้อสื้อตกใจ และรีบพูดขึ้นว่า “ไม่ค่ะ………ฉันไม่ได้ตกลง”

เธอไม่ได้ชอบลู่เจิง จะตอบตกลงทำไม

ถึงแม้จะรู้ว่าคำตอบเป็นแบบนี้ แต่ว่าจิ้นเฟิงเฉินกลับมีความสุขออกมาผ่านดวงตาของเขา

“จริงไหม？”

“จริงค่ะ” เจียงสื้อสื้อพยักหน้ารับ

“ทำไมไม่ตกลง？”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เพราะไม่ได้คิดเรื่องนี้” ความรู้สึกผิดประกายผ่านดวงตาของเจียงสื้อสื้อ ถ้าหากตอนนี้เปิดไฟล่ะก็ จะเห็นได้ว่าสีหน้าของเธอลุกลี้ลุกลน

มุมปากของจิ้นเฟิงเฉินมีรอยยิ้มเล็กๆ พูดต่อว่า “เพราะไม่อยามีความรักจริงๆ หรือว่ามีอย่างอื่นอยู่ในใจ? ”

พันธนาการนี้หมายความว่ายังไงทั้งสองคนรู้อยู่แก่ใจ หัวใจของเจียงสื้อสื้อแทบจะพุ่งออกมา แต่ว่ายังคงพูดอย่างปากแข็งว่า “คุณพูดอะไร? ฉันมีพันธนาการที่ไหนกัน”

“จริงเหรอ? ” ดวงตาของจิ้นเฟิงเฉินเปล่งประกายของรอยยิ้ม และกระซิบข้างหูเธอ

เจียงสื้อสื้อหน้าแดง แต่ยังแสร้งใจเย็นและพูดว่า “จริง……จริงค่ะ”

“คุณเป็นคนไม่ซื่อสัตย์เลยจริงๆ ” จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม และปล่อยเจียงสื้อสื้อออก ใช้จูบที่ดุเดือดและพูดว่า “ไม่ได้ตอบตกลงก็ดีแล้ว คุณเป็นของผม ถ้าหากกล้าไปตอบตกลงกับคนอื่น……”

คำหลังจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดออกมา เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าผลลัพธ์คงจะรุนแรงมาก แต่ว่าพอคิดกลับไปถึงประโยคคุณเป็นของผมเมื่อกี้นี้ หัวใจของเธอก็เหมือนโดนอะไรพุ่งชย สีหน้าเปลี่ยนเป็นลุกลี้ลุกลน

เจียงสื้อสื้อรีบพูดขึ้นว่า “เวลาก็ดึกมาแล้ว ฉันกลับไปพักผ่อนก่อนนะคะ”

ตอนที่กำลังคิดจะออกไป จิ้นเฟิงเฉินก็ดึงข้อมือของเธอเอาไว้

“รอก่อน ผมมีของจะให้คุณ”

เจียงสื้อสื้อสงสัย เห็นจิ้นเฟิงเฉินเปิดไฟ ก็ไม่รู้ว่าเขาไปเอากล่องกำมะหยี่มาจากที่ไหน ข้างในมีเข็มกลัดอยู่ ซึ่งมันสวยมากงาม

“วันนี้ตอนออกไปด้านนอกเห็นเข้า มันเข้ากับคุณมากๆ ก็เลยซื้อมา” จิ้นเฟิงเฉินพูดออกมา

เข็มกลัดนี้ดูเหมือนจะเข้ากับเธอมากๆ แต่ว่าเจียงสื้อสื้อแค่มองก็รู้แล้วว่าราคาต้องสูงมาก ดังนั้นจึงรีบส่ายหน้าปฏิเสธ

รู้ว่าเธอคงปฏิเสธ ดังนั้นจิ้นเฟิงเฉินจึงพูดว่า “ถือว่าเป็นมารยาทแล้วกัน! คุณซื้อของให้เสี่ยวเป่าเป็นกอง ไม่ใช่เหรอ? ”

“คุณรู้ได้ยังไงคะ? ” เจียงสื้อสื้อถามอย่างสงสัย

จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม “หุ่นยนต์พวกนั้น คุณคงไม่ได้เอาไปเล่นเองหรอกมั้ง? ”

เจียงสื้อสื้อไม่มีทางเลือกทำได้แค่ฟังคำเขา รู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบอีกแล้ว และได้ยินจิ้นเฟิงเฉินถามต่อว่า “คิดว่าจะกลับประเทศตอนไหน? ”

“เรื่องของโครงการก็ทำสำเร็จแล้ว ผู้จัดการให้ลาหยุดสองวัน พรุ่งนี้เดินเล่นอีกหนึ่งวัน วันมะรืนคงกลับค่ะ” เจียงสื้อสื้อตอบ

ยังไม่ได้สติกลับมา ก็ได้ยินจิ้นเฟิงเฉินหยิบเสื้อคลุมกุญแจรถและพูดว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมจะพาคุณไปเที่ยวเล่น”

หลังจากพูดจบ ก็ดึงเจียงสื้อสื้อออกจากประตู

เจียงสื้อสื้ออยากปฏิเสธ ตอนนี้จะออกไปเที่ยวที่ไหนกันคะ?