ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 220 เรื่องราวถูกเปิดโปง

จิ้นเฟิงเหราเดินไปตรงหน้าแล้วถามว่า : “คุณกับเจียงสื้อสื้อเกี่ยวข้องอะไรกัน? เข้าใกล้เธอเพื่อจุดประสงค์อะไร?”

“ฉันฉันฉัน……” ตอนนี้หลี่อานก็ไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไร ทำได้แค่พยายามสงบสติอารมณ์ของตนและพูดว่า : “เราไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกัน”

พูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็เดินตรงไปข้างหน้า เหยียบมือของหลี่อานไว้

“จะพูดไหม?”

หลี่อานร้องด้วยความเจ็บปวด เขาคิดอยากจะดิ้นหนี แต่ทว่าถูกบอดี้การ์ดกดไว้แน่น

“พวกคุณจะทำอะไร? ปล่อยฉันเร็ว ไม่รู้หรอว่าการลักพาตัวเป็นสิ่งผิดกฏหมาย!”

“ห๊ะ ปล่อย หลี่อาน คุณรู้ไหมว่าคนตรงหน้าคุณคือใคร เขาคือท่านประทานจิ้น เขาก็คือกฏหมาย และตอนนี้ คาดไม่ถึงว่าคุณจะกล้าคิดอะไรกับผู้หญิงของเขาเลยหรอ? ถ้าคุณไม่อธิบายดีๆอีก ฉันรับประกันเลยว่าวันนี้คุณจะไม่มีชีวิตออกไปจากที่นี่” จิ้นเฟิงเหราพูดด้วยเสียงเคร่งขรึม น้ำเสียงจริงจัง

ได้ยิน หลี่อานก็หน้าเปลี่ยนสี คาดไม่ถึงว่าตรงหน้าท่านนี้คือประธานจิ้นเฟิงเฉินของจิ้นกรุ๊ปงั้นหรอ?

คนอย่างนี้ เดิมทีหลี่อานเขาไม่กล้าจะคิด จิ้นเฟิงเฉินคนนี้จะน่ากลัวมาก หลี่อานรู้ได้โดยธรรมชาติ เขาคิดไม่ถึงได้อย่างไร ว่าเจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินมีความสัมพันธ์กัน

หลี่อานเห็นแก่เงิน แต่ว่ารักตัวกลัวตายยิ่งกว่า ไม่สามารถประสบกับการใช้อำนาจของจิ้นเฟิงเหรากับจิ้นเฟิงเฉินได้ ก็บอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นออกไปหมด

“ประธานจิ้น ฉันถูกคนซื้อตัวมา อีกฝ่ายให้เงินฉันจำนวนมาก ให้ฉันไปใกล้ชิดกับคุณเจียง จากนั้นก็เอาเด็กไปใส่ร้ายเธอ เพราะ……ก็คือทำลายความสัมพันธ์ของพวกคุณ ประธานจิ้น ฉันสำนึกผิดแล้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ขอร้องคุณปล่อยฉันไปเถอะ!”

หลี่อานคุกเข่าขอร้องอยู่บนพื้นอย่างสุดชีวิต

ได้ยิน ชั่วขณะจิ้นเฟิงเหราก็สับสนงุนงงเล็กน้อย ใครทำได้ขนาดนี้ หรือพี่สะใภ้ แม้แต่คำเหล่านี้ก็เชื่อหรอ?

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย เขามองต่ำลง จมอยู่กับความคิด

ในเมื่อเป็นเรื่องโกหก งั้นเจียงสื้อสื้อถึงสามารถคิดไปได้ หรือว่า……เธอจะเคยคลอดลูกจริงๆ ความคิดนี้เพิ่งจะปรากฏขึ้นมาในหัวของจิ้นเฟิงเฉิน แล้วก็ได้ยินจิ้นเฟิงเหราบีบบังคับให้ตอบ : “ใครเป็นคนที่ซื้อตัวคุณมา?”

ท้ายที่สุดคือใคร คาดไม่ถึงว่าต้องคิดหาวิถีทางให้พี่ชายของเขากับพี่สะใภ้ต้องแยกออกจากกัน แม้กระทั่งคิดแผนการอย่างนี้ออกมาได้

“เป็นผู้ชาย ฉันไม่รู้ว่าชื่ออะไร แต่ว่าฐานะน่าจะไม่ธรรมดา”

ท้ายที่สุดหลี่อานก็ไม่ได้สารภาพว่าคือซูชิงหยิงกับมู่จิ่งเซิน ถึงอย่างไรเขาก็รับเงินมาเยอะขนาดนั้น หลังจากพูดจบ เขาก็มองจิ้นเฟิงเฉิน ลึกๆกลัวว่าเขาจะไม่เชื่อ

ได้ฟังชายคนนี้ จิ้นเฟิงเฉินกับจิ้นเฟิงเหราก็สงสัยอยู่เล็กน้อย โดยเฉพาะจิ้นเฟิงเหรา ยิ่งตกใจ ผู้ชาย? เพราะอะไรผู้ชายจึงสามารถทำเรื่องอย่างนี้ยังแยกพี่ชายเขากับพี่สะใภ้ออกจากกัน หรือว่าจะแอบชอบพี่ชายของเขา?

ความคิดของจิ้นเฟิงเหราฟุ้งซ่านเหมือนม้าป่าหลุดออกจากบังเหียน มองไปที่แววตาของพี่ชายเขาตอนนี้เปลี่ยนไปเล็กน้อย

หลี่อานคุกเข่าอยู่บนพื้น พูดร้องความเมตตาอย่างต่อเนื่อง

“ประธานจิ้น คุณก็ปล่อยฉันเถอะ! ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันแค่ถูกจ้างมาหลอกลวงคนอื่น ฉันรับประกัน จะไม่ไปรบกวนคุณเจียงอีกแล้ว”

“ไสหัวไป หลังจากนี้อย่ามาให้เห็นอีก มิเช่นนั้นอย่ามาโทษว่าฉันไม่สุภาพนะ” จิ้นเฟิงเฉินพูดออกไปอย่างเคร่งขรึม

บอดี้การ์ดปล่อยตัวหลี่อาน หลี่อานก็ตกใจกลัว ลุกขึ้นจากพื้นจากนั้นก็วิ่งออกไปจากห้องทำงานทันที

เพิ่งจะออกไปที่หน้าประตูห้องทำงาน หลี่อานก็เจอซูชิงหยิงโดยบังเอิญ

หลี่อานสีหน้าเปลี่ยนไป ยิ่งซูชิงหยิงตอนนี้ เธอจับแฟ้มเอกสารในมือไว้แน่นพักหนึ่ง

ซูชิงหยิงคิดว่าเรื่องราวเป็นไปอย่างราบรื่นมาตลอด แต่คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอหลี่อานที่นี่โดยบังเอิญ หลี่อานมาทำอะไรที่นี่? ถูกจิ้นเฟิงเฉินจับมาหรอ? เรื่องราวถูกเปิดโปงแล้วหรอ?

ชั่วครู่ ที่ซูชิงหยิงตื่นตระหนก หลี่อานก็ไม่ได้หยุดอยู่นาน ก็รีบออกไปทันที

ซูชิงหยิงยืนอยู่กับที่ ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หลี่อานสารภาพเอาตนเองออกมาหรือเปล่า? หากจิ้นเฟิงเฉินรู้ว่าเรื่องนี้มีความเกี่ยวข้องกับเธอ คาดว่าจะเปลี่ยนไปเป็นรังเกียจเธออย่างมาก……

……

ภายในห้องทำงาน บอดี้การ์ดสองสามคนก็ถูกจิ้นเฟิงเหราสั่งให้ออกไป เหลือแค่จิ้นเฟิงเหรากับจิ้นเฟิงเฉิน สำหรับเรื่องนี้ จิ้นเฟิงเหรายังคงคิดไม่ออกสักนิด

เวลานี้ แค่ได้ฟังจิ้นเฟิงเฉินเอ่ยว่า : “ตรวจสอบเรื่องเมื่อหกปีก่อนของเจียงสื้อสื้อแล้วหรือยัง?”

ถึงแม้ว่าจิ้นเฟิงเหราจะวุ่นอยู่กับการตรวจสอบเรื่องนี้ด้วยตนเอง แต่ว่าเป็นถึงพี่ชาย จิ้นเฟิงเฉินจะไม่เข้าใจได้อย่างไร ตลอดมาเขาไม่อยากไปตรวจสอบเรื่องนี้ เพื่อเปิดเผยความผิดพลาดของเจียงสื้อสื้อ แต่ว่าเวลานี้……

“ไม่มีเลย ข่าวคราวสักนิดก็ไม่มี”

จิ้นเฟิงเหราส่ายหัว เรื่องนั้นมันช่างลึกลับมากเสียจริงๆ ตรวจสอบมาถึงตอนนี้ จิ้นเฟิงเหราก็ยังคงไม่รู้อะไรอีกเหมือนเคย

“พี่ อย่างงั้นตอนนี้ควรจะทำอย่างไร?”

“จับตาดูหลี่อานต่อไปว่าเขาติดต่อกับคนที่บงการอยู่เบื้องหลังไหม เรื่องนี้จำไว้เลยว่าต้องไม่รั่วไหลออกไป”

“ฉันรู้แล้ว พี่”หลังจากพูดจบ จิ้นเฟิงเหราก็ออกไปจากห้องทำงาน

เวลาต่อมา ซูชิงหยิงเข้ามาภายในห้องทำงานอ้างว่าจะติดต่องาน มองท่าทีของจิ้นเฟิงเฉินที่มีต่อตนยังคงเป็นเหมือนกันกับเมื่อก่อน ซูชิงหยิงฝืนใจสงบอารมณ์ลงมา ดูเหมือนว่าเขาน่าจะยังไม่รู้ว่าเรื่องนี้ตนมีส่วนเกี่ยวข้อง

ซูชิงหยิงรู้สึกสบายใจในทันที หลังจากออกมาจากห้องทำงาน ก็รีบติดต่อกับมู่จิ่งเซินเลย