ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 215 ตรวจสอบพบว่าตั้งครรภ์แทน(อุ้มบุญ)

ได้ยินอย่างนี้แล้ว ซูชิงหยิงก็มองมู่จิ่งเซิน กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า: “คุณจะช่วยฉันยังไง?”

เธออดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้นอย่างยิ้มเยาะเล็กน้อย ตอนนี้ตัวของเธอเองยังไม่มีวิธี แล้วมู่จิ่งเซินจะช่วยเธอได้ยังไง? ยิ่งไปกว่านั้น บนโลกนี้จะมีใครคนไหน ที่จะช่วยให้คนที่ตนเองชอบและคนอื่นได้อยู่ด้วยกัน?

ได้ยินอย่างนี้แล้ว แววตาของมู่จิ่งเซินก็ลึกลับเล็กน้อย

“ก่อนหน้านี้คุณพูดว่าหลายปีก่อนเจียงสื้อสื้อเคยให้กำเนิดเด็กไม่ใช่หรอ?”

ซูชิงหยิงหรี่ตาเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะมองไปยังมู่จิ่งเซิน

“สองสามวันนี้ฉันตรวจสอบมาแล้ว เด็กคนนั้นได้คลอดแล้ว เจียงสื้อสื้อตั้งครรภ์แทนคนอื่น เพียงแต่อีกฝ่ายลึกลับเกินไป ตอนนี้ฉันยังไม่สามารถตรวจสอบพบครอบครัวนั้นที่ให้ตั้งครรภ์แทนว่าอยู่ที่ไหน ยิ่งเด็กคนนั้นในเวลานั้นก็ยิ่งหาไม่เจอ แต่ว่า……”

…………

ทางด้านนี้ หลังทานอาหารเย็นแล้ว เจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉินก็เดินเที่ยวเล่นแล้วจึงกลับบ้าน

หลังจากกลับถึงบ้าน เสี่ยวเป่าก็หลับไปแล้ว เมื่อคนทั้งสองแยกกันที่ชั้นล่าง เจียงสื้อสื้อจึงนำกระดุมแขนเสื้อที่ซื้อมาจากห้างสรรพสินค้าเมื่อวานนี้มอบให้กับจิ้นเฟิงเฉิน

รับของมา จิ้นเฟิงเฉินกำลังคิดที่จะเปิดออก ก็พบว่าเจียงสื้อสื้อที่อยู่ตรงหน้าเขย่งปลายเท้า โน้มคอของเขา จากนั้นก็จูบเบาๆลงบนแก้มของเขา

“สุขสันต์วันแห่งความรักค่ะ วันนี้มีความสุขมาก ฉันไปนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

จิ้นเฟิงเฉินหยุดชะงักไปชั่วขณะ นี่เป็นครั้งแรกที่เจียงสื้อสื้อจูบเขาเอง ถึงแม้จะเป็นเพียงการจูบแก้ม แต่เขาก็ยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูดอะไรเลย คนที่อยู่ตรงหน้าก็รีบวิ่งกลับเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว

พระเจ้ารู้ดีว่าการกระทำนี้เจียงสื้อสื้อต้องใช้ความกล้าหาญมากขนาดไหน เธอคิดว่าตลอดชั้วชีวิตนี้ของตนเองไม่เคยกล้าหาญขนาดนี้มาก่อน หลังจากกลับถึงห้อง เจียงสื้อสื้อพิงอยู่หลังประตู หัวใจเต้นเร็วจนสามารถพูดได้ว่าเร็วจนไม่กล้าจินตนาการ ใบหน้าก็ยิ่งแดงระเรื่อ

ชั่วครู่หนึ่ง เจียงสื้อสื้อจึงสงบลงมา หยิบชุดนอนแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำ

ในห้องข้างๆกัน จิ้นเฟิงเฉินมองกล่องกระดุมแขนเสื้อ และกลับไปนึกถึงจูบนั้นที่เพิ่งเกิดขึ้น สีหน้าของผู้ชายก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มกับตัวเอง

ราตรีสวัสดิ์ เจียงสื้อสื้อ

…………

คืนนึงที่ฝันดี วันที่สอง บนโต๊ะอาหาร เจียงสื้อสื้อมองไปที่กระบอกแขนเสื้อบนชุดสูทของจิ้นเฟิงเฉินเป็นของที่ตนเองให้เมื่อวาน เธอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเล็กน้อย

และเสี่ยวเป่า เดิมทีเมื่อวานก็สวมใส่ชุดเด็กและวางแผนที่จะออกไปเล่นกันแด๊ดดี้และน้าสื้อสื้อ แต่ใครจะรู้ว่าจะถูกจิ้นเฟิงเหราขัดขวางไว้

จิ้นเฟิงเหราขู่ไว้ว่า วันพรุ่งนี้ไม่ว่ายังไงก็ตามไม่สามารถไปรบกวนแด๊ดดี้และน้าสื้อสื้อ

เสี่ยวเป่าไม่สมัครใจ แต่ในที่สุดก็ทำได้เพียงเชื่องฟังคำพูด เมื่อวานผ่านไปแล้ว เพราะฉะนั้นจึงวางแผนว่าวันนี้จะไปเล่นที่ไหนดีแต่เช้าตรู่

“เสี่ยวเป่าอยากไปที่ไหนล่ะ! วันนี้น้าสื้อสื้อต้องไปทำงาน รอหาเวลาว่างวันไหนแล้วไปด้วยกัน”

คิดๆแล้ว เสี่ยวเป่าก็กล่าวด้วยความตื่นเต้นว่า: “ปีนเขาท่องเที่ยวอะไรก็ได้หมด เสี่ยวเป่าอยากจะไปเที่ยวกับน้าสื้อสื้อและแด๊ดดี้สักครั้ง”

ถ้าได้ออกไปด้วยกันกับน้าสื้อสื้อและแด๊ดดี้ เสี่ยวเป่าคิดๆแล้วก็มีความสุข

ได้ยินอย่างนี้แล้ว สีหน้าของเจียงสื้อสื้อก็สดใส ใช่! พวกเขายังไม่เคยออกไปไหนด้วยกัน! คิดแล้วในใจเธอก็เฝ้ารออยู่แล้ว

จิ้นเฟิงเฉินเม้มปากแล้วกล่าวว่า: “ฉันจะไปจัดเตรียม”

“อื้ม” เสี่ยวเป่าพยักหน้าด้วยความดีใจ

หลังทานอาหารเสร็จ จิ้นเฟิงเฉินก็ไปส่งเจียงสื้อสื้อหน้าบริษัท

……….

เพียงเดินเข้าประตูแผนก สวีหน้าก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้าอยากซุบซิบนินทา

“พี่สื้อสื้อ เมื่อวานคุณกับประธานจิ้นเป็นยังไงบ้าง? เที่ยวกันสนุกไหม? มอบของขวัญให้ไปหรือยัง?”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “มอบให้ไปแล้ว แล้วก็สนุกดี”

ไม่ถูก ควรจะพูดว่าสนุกมากๆ อย่างไรเสียก็เป็นครั้งแรกที่ได้รับมอบดอกไม้จากจิ้นเฟิงเฉิน เป็นครั้งแรกที่คนทั้งสองได้ฉลองวันวาเลนไทน์ มันเป็นสิ่งที่ตราตรึงอยู่ในใจ

สวีหน้ามองใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขของเจียงสื้อสื้อเธอก็ยิ่งดีใจ “พี่สื้อสื้อ คุณและประธานจิ้นจะต้องอยู่ด้วยกันดีๆนะ ถ้าในที่สุดแล้วได้เดินไปด้วยกัน ฉันก็คือคนที่จะเป็นประจักษ์พยานให้กับพวกคุณ! คิดๆแล้วก็ตื่นเต้นอาาาา!”

เดินไปถึงวันสุดท้ายเรื่องแบบนี้เจียงสื้อสื้อไม่กล้าที่จะคิด แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้เรื่องราวเหล่านี้ทำให้เธอคิดอยากที่จะเดินไปถึงวันสุดท้ายมากจริงๆ คำพูดเช่นนั้น ยิ่งทำให้ตนเองมีความสุข

เจียงสื้อสื้อหยุดความคิดที่ยุ่งเหยิงเหล่านี้ในสมอง แล้วเริ่มตั้งใจทำงาน

ผ่านไปสองสามวัน การใช้ชีวิตในคฤหาสน์เป็นไปอย่างเรียบง่ายและหวานชื่น ความรักความผูกพันของจิ้นเฟิงเฉินและเจียงสื้อสื้อก็ยิ่งลึกซึ้งมากขึ้น

เย็นวันนี้ ที่บริษัทของเจียงสื้อสื้อมีทำโอที ด้วยเหตุนี้จึงได้ออกมาในเวลาที่ดึกมาก

เย็นนี้จิ้นเฟิงเฉินมีงานคบค้าสมาคม ด้วยเหตุนี้จึงไม่สามารถมารับเจียงสื้อสื้อได้ทัน

เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้ใส่ใจ เมื่อเดินออกมาจากทางเข้าบริษัท ก็พบชายคนนึงเดินเข้ามาหา

“สวัสดีครับ ขอโทษนะครับคุณคือคุณเจียงใช่ไหม?” ผู้ชายเอ่ยปากถามอย่างสุภาพ

มองคนแปลกหน้าที่อยู่เบื้องหน้า เจียงสื้อสื้อก็ตกใจทันที

“คุณคือ?”

คนที่อยู่ตรงหน้ารูปร่างหน้าตาธรรมดา ดูแล้วจะเป็นคนซื่อๆอย่างมาก ท่าทางอายุราวๆยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดปี ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เจียงสื้อสื้อได้พบเขา กลับมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้นภายในใจอย่างคาดไม่ถึง