บทที่ 224 ไม่อยากไปก็อยู่ต่อเถอะ
“คุณชอบก็ดีแล้ว ผมยังเป็นห่วงว่าคุณจะรู้สึกว่าที่นี่เงียบเกินไป” จิ้นเฟิงเฉินอมยิ้มพูด
เจียงสื้อสื้อรีบเอ่ยปากว่า “จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ? เดิมทีฉันก็ไม่ชอบความคึกคัก สิ่งแวดล้อมที่นี่ ดีกว่าสถานที่ก่อนหน้านั้นที่ฉันอยู่มาก ฉันชอบมากจริงๆ”
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นเขาเลือกด้วยตัวเอง
เจียงสื้อสื้อคือพอใจร้อยเปอร์เซ็นต์!
แต่ว่าค่าเช่าล่ะ……….
ในใจเธอลำบากเล็กน้อย สิ่งแวดล้อมที่นี่ดีมาก คอนโดเดี่ยวจะแพงกว่าที่ที่เธออยู่ก่อนหน้านั้นอย่างแน่นอน รายรับของเธอในตอนนี้ก็เล็กน้อยเช่นนั้น ก็ไม่รู้ว่าจะราคาเท่าไหร่
ในระหว่างความคิด ก็ได้ยินเสี่ยวเป่าพูดอยู่ข้างๆ “แด๊ดดี้ ห้องนี้ ท่านคือเตรียมไว้เพื่อตัวท่านเองใช่ไหม?”
ความร้อนที่ยังไม่ได้ลดลงอยู่บนใบหน้าของเจียงสื้อสื้อเมื่อกี้ ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง
จุดประสงค์ของจิ้นเฟิงเฉิน เปิดเผยเกินไปแล้ว ขอเพียงแต่ไม่ใช่คนโง่ ล้วนรู้ถึงเจตนาของเขา
จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ซ่อนเร้น นัยน์ตาแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มจ้องมองเจียงสื้อสื้อพูดว่า “นอนโซฟา ช่างไม่สบายจริงๆ ผมต้องคิดใคร่ครวญถึงสุขภาพของผม”
เจียงสื้อสื้อโมโหเหล่ตามองเขาหนึ่งที “ก็คุณมีทฤษฎีไร้สาระมากมาย”
เพราะว่าเป็นบ้านที่จิ้นเฟิงเฉินให้คนย้ายมา สิ่งของต่างๆล้วนใส่กล่องอย่างดี เจียงสื้อสื้อเริ่มเก็บของ ผู้ใหญ่หนึ่งเด็กหนึ่งที่อยู่ข้างๆก็ช่วยกันด้วย
ยุ่งไปทั้งบ่าย พริบตาเดียวถึงตอนเย็นแล้ว
เจียงสื้อสื้อกลัวว่าเสี่ยวเป่าจะหิว คิดว่าจะไปซื้อผักทำอาหารเย็นก่อน นึกไม่ถึงว่าเสี่ยวเป่าวิ่งออกมาจากห้องครัว ในมือยังถือขนมไว้หลายอย่าง “น้าสื้อสื้อ ผมสามารถกินสิ่งเหล่านี้ไหม?”
เจียงสื้อสื้อตกใจจ้องมองหนึ่งที ก็เห็นตัวเล็กในมือถือน้ำผลไม้นมมะพร้าว ช็อกโกแลต……..
“ทำไมมีของมากมายเช่นนี้ล่ะ?”
จิ้นเฟิงเฉินพูดว่า “ผมให้คนเตรียมสิ่งของไว้ไม่น้อย ล้วนรวมกับเครื่องทำอาหาร”
เจียงสื้อสื้อรีบเดินไปเปิดตู้เย็นดู พบว่าเครื่องทำอาหารสดๆยัดใส่เต็มตู้เย็น อาหารทะเล ผักสด ประเภทเนื้อล้วนเพียบพร้อมหมด
เจียงสื้อสื้อดูไปดูมา มึนงงโดยไม่รู้ตัว
ความรู้สึกเช่นนี้………ทำไมดูเหมือนมีบรรยากาศที่คู่แต่งงานใหม่ย้ายบ้านล่ะ?!
เธอทิ้งความคิดนี้ออกจากสมองแล้ว ยิ้มพูดว่า “คืนนี้ฉันทำอาหารอร่อยๆสักหน่อยให้พวกคุณกินกันเถอะ”
เสี่ยวเป่าร้องไชโยทันที “ผมชอบกินของที่น้าสื้อสื้อทำมากที่สุดแล้ว”
จิ้นเฟิงเฉินพูดว่า “ต้องการความช่วยเหลือไหม?”
เจียงสื้อสื้อส่ายหัว ผลักคนออกไป “ไม่ต้อง พวกคุณออกไปนั่งรอก็พอ” ต่อจากนั้นก็เริ่มยุ่งขึ้นมา
หลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไป เจียงสื้อสื้อเอาอาหารจานสุดท้ายขึ้นโต๊ะ
พอดีในเวลานี้กริ่งดังขึ้น เจียงสื้อสื้อรู้สึกแปลกใจว่าเพิ่งย้ายมาจะมีใครมา เสี่ยวเป่าก็รีบวิ่งไปเปิดประตูอย่างตื่นเต้น
คนที่ยืนอยู่นอกประตู คือจิ้นเฟิงเหรานั่นเอง ในมือเขาถือดอกไม้สดและผลไม้ไว้ ยังมีของขวัญมากมาย
เสี่ยวเป่าแปลกใจเล็กน้อย “คุณอาหรือ? ท่านมาได้ยังไงล่ะ?”
“แน่นอนคือมาส่งของขวัญล่ะ! ไอ่หย่า? กลิ่นอะไรหอมขนาดนี้หรือ? น้าสื้อสื้อของแกกำลังทำกับข้าวอยู่หรือ? ดูแล้วผมมาตรงเวลาพอดีจริงๆนะ!”
จิ้นเฟิงเหรามีชีวิตชีวาขึ้นมา เอาของทั้งหมดวางอยู่บนโต๊ะ
จิ้นเฟิงเฉินเพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จ เดินเข้ามาจากระเบียง ก็ได้ยินคำพูดนี้ บอกว่า “กินเสร็จแล้วไสหัวไปทันที!”
จิ้นเฟิงเหรา พูดว่า “โปรดวางใจ ผมจะไม่รบกวนพวกคุณอย่างแน่นอน!”
เจียงสื้อสื้อเห็นจิ้นเฟิงเหรามา เตรียมถ้วยชามมาอย่างรู้กาลเทศะ ลักษณะเหมือนดั่งแม่ศรีเรือน
จิ้นเฟิงเหรานั่งอยู่ข้างโต๊ะอาหาร รอไม่ไหวใช้มือหยิบซี่โครงหนึ่งชิ้น ทิ้งเข้าไปในปาก จากนั้นก็ชื่นชมว่า “นึกไม่ถึงว่าพี่สะใภ้ยังจะมีฝีมือเช่นนี้!”
เจียงสื้อสื้อได้ยินคำเรียกนี้ อดไม่ได้แก้มแดงขึ้น “เรียกมั่วอะไรล่ะ?”
“เรียกผิดแล้วหรือ?” จิ้นเฟิงเหราถามอย่างสงสัย
จิ้นเฟิงเฉินใบหน้าสงบ “ไม่ผิด”
เสี่ยวเป่าก็พยักหน้าตาม “ถูก ไม่ผิด!”
เจียงสื้อสื้อไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เร่งรีบทั้งสามคน “พวกคุณรีบกินเถอะ”
จิ้นเฟิงเหราน่าจะหิวแล้วจริงๆ ทั้งยัดของใส่ในปากทั้งพูดว่า “พี่สะใภ้ฝีมือของคุณเทียบได้กับกุ๊กใหญ่ในโรงแรม…….ไม่ ยังดีกว่ากุ๊กใหญ่เหล่านั้น ดังนั้น วันหลังผมเข้ามากินข้าวด้วยได้หรือไม่? คุณโปรดวางใจ ทุกเดือนผมล้วนจะจ่ายค่าอาหารล่ะ!”
เจียงสื้อสื้อยังไม่ได้ตอบ จิ้นเฟิงเฉินก็พูดแล้วว่า “ค่าอาหารก็ไม่ต้องให้แล้ว ลงครัวเดือนละสองครั้ง เอามาแทนค่าเช่าเถอะ!”
“อ่า? นี่…….ไม่ดีมั้ง?” เจียงสื้อสื้อลังเลเล็กน้อย
จิ้นเฟิงเหราเชี่ยวชาญในการดูสายตามาก สนับสนุนทันที “ผมรู้สึกว่าดีมาก คุณดูสิอาหารข้างนอกในตอนนี้ ช่างไม่ถูกอนามัยมาก ยังเป็นอาหารที่พี่สะใภ้ทำกินแล้วสบายใจกว่า! เสี่ยวเป่าแกพูดว่าถูกไหม?”
เสี่ยวเป่าพยักหน้าทันทีเช่นดั่งตำกระเทียม พูดว่า “ไม่ผิด ของที่น้าสื้อสื้อทำอร่อยที่สุดแล้ว เสี่ยวเป่าชอบมาก!”
เจียงสื้อสื้อเห็นหลายคนล้วนพูดเช่นนี้ เห็นด้วยโดยไม่รู้ตัว
ในใจเธอก็เข้าใจ สาเหตุที่จิ้นเฟิงเฉินพูดเช่นนี้ คือไม่อยากให้ในใจเธอรู้สึกผิด!
หลังจากอาหารเย็น จิ้นเฟิงเหราพักผ่อนไปสักพัก ก็เตรียมตัวที่จะ “ไสหัวไป”แล้ว!
ก่อนจะไปก็ยังไม่ลืมยุยง “พี่สะใภ้ ไม่รู้ว่าที่นี่คุณสะดวกให้พี่ของ
ผมกับเสี่ยวเป่าอยู่ต่อสักคืนไหม? อย่างไรก็ตามดึกเช่นนี้แล้วข้างนอกไม่ปลอดภัย…….”
ในเวลานี้จิ้นเฟิงเฉินกับเสี่ยวเป่ารู้ใจกันเป็นพิเศษ จ้องตายืนอยู่ข้างๆรอคำสั่งของเจียงสื้อสื้อ
เจียงสื้อสื้อหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ “ตอนนี้ยังไม่ดึกเลย”
“ดึกแล้ว ต่อพี่ของผมมาพูดดึกแล้ว เขากลัวความมืด!” จิ้นเฟิงเหราพูด
จิ้นเฟิงเฉินยิ้มเหมือนดั่งไม่ยิ้ม
เจียงสื้อสื้อ…….
“ไม่อยากไปก็อยู่ต่อเถอะ!”
เสี่ยวเป่าได้ยินคำตกลงของเจียงสื้อสื้อ ดีใจกว่าจิ้นเฟิงเฉินอีก วิ่งไปกอดขาของเจียงสื้อสื้อไว้ ดีใจมากเหลือเกิน
เจียงสื้อสื้อเห็นเขาดีใจ ทันทีนั้นก็ดีใจขึ้นมา
เร็วมาก จิ้นเฟิงเหราออกไปแล้ว เจียงสื้อสื้อพาเสี่ยวเป่าไปอาบน้ำ!
อยู่ดีๆโทรศัพท์ของจิ้นเฟิงเฉินดังขึ้น
“ฮัลโหล แม่”
ในโทรศัพท์ น้ำเสียงของฉินมู่หลันเข้มงวดมาก “เฟิงเฉิน แกอยู่ที่ไหน? ตอนนี้กลับมาบ้านทันที!”
“มีเรื่องอะไรไหม?” จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ฉันมีเรื่องจะพูดกับแก แกรีบมา!” พูดจบ ก็วางสายแล้ว
จิ้นเฟิงเฉินลังเลไปสักพัก หันหน้าไปห้องน้ำ
เจียงสื้อสื้อกำลังช่วยเสี่ยวเป่าถอดเสื้ออยู่ ก็ได้ยินเสียงของจิ้นเฟิงเฉินพูดว่า “ผมมีธุระอาจจะต้องกลับไปสักครั้ง ดึกหน่อยค่อยกลับมา”
“โอเค คุณไปเถอะ!”
เจียงสื้อสื้อแม้ว่ามีความประหลาดใจเล็กน้อย แต่ว่าก็ยังพยักหน้า
เร็วมาก จิ้นเฟิงเฉินก็ออกไปแล้ว
รถขับไปยังบ้านตลอดทาง ในเวลาที่ถึงบ้าน ฉินมู่หลันรออยู่นานแล้ว
จิ้นเฟิงเฉินคิดว่ามีเรื่องด่วนอะไร ก็เห็นแม่จิ้นก้าวเข้ามาสองก้าวแล้วดึงเขาเข้าไป
“แม่ เกิดอะไรขึ้นหรือ? เรียกผมกลับมาอย่างรีบร้อนเช่นนี้ล่ะ?”
ฉินมู่หลันพูดว่า “นี่คือฉันตั้งใจคัดเลือกเพื่อแก แกลองดูสิมีคนที่ถูกใจไหม? ถ้ามีล่ะก็ นัดไว้เวลาหนึ่ง พบเจอกัน…….”
ในระหว่างที่พูด เธอส่งรูปถ่ายปึกหนึ่งให้เขา ในนั้นทั้งหมดล้วนเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ มีทุกรูปแบบ!
จิ้นเฟิงเฉินแค่ตามใจกวาดตาไปหนึ่งที คิ้วก็ขมวดขึ้นมาแล้ว ถามว่า “แม่ ท่านนี่หมายความว่าอะไรหรือ?”
ใบหน้าฉินมู่หลันสงบพูดว่า “ยังจะมีความหมายเป็นอะไรล่ะ? ฉันนี่ไม่ใช่เห็นใจแกตัวคนเดียวพาเสี่ยวเป่าอย่างลำบาก อยากจะหาคนที่เหมาะสมคนหนึ่งให้แกล่ะ?”
