ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 235 สวนสนุก

เจียงสื้อสื้อแปลกใจ แต่พอคิดอีกที เสี่ยวเป่าเติบโตในความควบคุมดูแลมาโดยตลอด ที่ที่ไปส่วนใหญ่ล้วนมีแต่ที่ที่มีคุณภาพทั้งนั้น คงจะไม่เคยมาสวนสนุก

เขาพาเสี่ยวเป่ามาซื้อบัตร

“นี่คือชิงช้าสวรรค์เหรอครับ?” เสี่ยวเป่าเคยได้ยิน แต่ว่าไม่เคยนั่งมาก่อน

ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอย่างรู้อยากเห็นเกี่ยวกับสวนสนุก เจียงสื้อสื้อแนะนำให้เขาฟังอย่างละเอียด

จนมาถึงจุดสูงสุดของชิงช้าสวรรค์ พวกเขามองจากข้างบนลงไปข้างล่าง เสี่ยวเป่าก็ร้องด้วยความทึ่งในทันที: “น้าสื้อสื้อ ดูสิ นั่นคืออะไรเหรอ?”

เจียงสื้อสื้อจ้องมอง นั่นคือม้าหมุน เธอหันหน้าไปถาม: “เสี่ยวเป่าอยากเล่นไหม?”

เสี่ยวเป่าพยักหน้าแรงๆ : “อยากเล่น”

เมื่อลงมาจากชิงช้าสวรรค์ เธอก็จูงมือเสี่ยวเป่าไปที่ม้าหมุน

“เสี่ยวเป่า อยากนั่งตรงไหน?”

ม้าหมุนนี้ เป็นม้าหมุนที่นำเหล่าตัวละครในการ์ตูนชื่อดังหลายๆ เรื่องมารวมกัน

เสี่ยวเป่ามองเห็นPeppa Pigในทันที เจียงสื้อสื้ออุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นไปนั่งด้วยตัวเอง

จนม้าหมุนเริ่มขยับ เธอไม่ค่อยวางใจนัก เอ่ยกำชับอีกครั้ง: “นั่งดีๆ นะเสี่ยวเป่า ระวังหล่น”

“รู้แล้วครับน้าสื้อสื้อ เสี่ยวเป่าจับมันแน่นเลย!” เสี่ยวเป่าหันหน้ามายิ้มให้เธออย่างสดใส

สวนสนุกใหญ่มาก พวกเขาเล่นกันอย่างเต็มที่ตลอดช่วงเช้า เจียงสื้อสื้อเห็นเสี่ยวเป่ายังเล่นไม่เต็มอิ่ม ก็พูดกับเขา: “พวกเราไปทานข้าวกันก่อน ค่อยมาเล่นต่อดีไหมครับ?”

ถึงเสี่ยวเป่าจะยังอยากเล่นต่อ แต่สุดท้ายก็ตามเจียงสื้อสื้อไปกินข้าวอย่างอาลัยอาวรณ์

เจียงสื้อสื้อสั่งไข่ตุ๋นปลาเงินให้เสี่ยวเป่า และยังสั่งเนื้อซี่โครงเล็กมาอีกชุด แล้วก็ยังมีผักกวางตุ้งอีกชุด

พอเสี่ยวเป่าเห็นผักกวางตุ้ง ก็ขมวดคิ้วแน่น: “ไม่กินผักกวางตุ้งได้ไหมครับ?”

เธอส่ายหัวด้วนความแน่วแน่ “ไม่ได้ ผักกวางตุ้งมีโภชนาการ เลือกกินไม่ได้นะ”

เสี่ยวเป่าคีบผักขึ้นมา แล้วส่งเข้าปากตัวเองอย่างเชื่อฟัง

ท่าทางตอนเขาทานนั้นดูสูงส่งอย่างมาก ทั้งๆ ที่เป็นเด็กขนาดนั้นแท้ๆ คนข้างๆ มองเขา ก็รู้สึกว่าเขาทานได้อย่างมีสง่า

ตอนเจียงสื้อสื้อไปหยิบทิชชูที่เคาน์เตอร์บริการ พนักงานรับเงินหน้าเคาน์เตอร์ก็อดชื่นชมไม่ได้: “ลูกของคุณเป็นเด็กหล่อเหลาทั้งยังรู้เรื่องจริงๆ น่าอิจฉาจังเลยค่ะ!”

ตอนแรกเธอคิดจะอธิบายว่าเสี่ยวเป่าไม่ใช่ลูกของตน แต่พอเห็นเสี่ยวเป่าส่งยิ้มให้เธอ เธอก็ยิ้มแล้วคล้อยตาม: “ใช่แล้ว เสี่ยวเป่าของฉันเฉลียวฉลาดมากเลยค่ะ”

เมื่อทานข้าวกันเสร็จ เสี่ยวเป่าก็ลากมือเธอวิ่งไปเป้าหมายต่อไปอย่างอดทนรอไม่ไหว

เขาชี้ไปที่รถบัมพ์ สายตาเต็มไปด้วยความเฝ้ารอ

เจียงสื้อสื้อซื้อตั๋วมาสองใบ เธอกังวลเรื่องความปลอดภัย ไม่กล้าให้เสี่ยวเป่านั่งรถด้วยตัวคนเดียว ตัวเองเลยไปนั่งอยู่ข้างๆ เสี่ยวเป่า

เมื่อไหร่ที่รถจะกระแทกกัน เธอก็จะปกป้องเสี่ยวเป่าไว้ทันที

เสี่ยวเป่าฉลาดมาก ตอนเพิ่งเริ่มยังเล่นไม่ค่อยเป็น พอดูเจียงสื้อสื้อเล่นให้ดูหนึ่งรอบ ก็สามารถเล่นได้ดี

เพียงชั่วพริบตา พวกเขาก็เล่นเครื่องเล่นแทบจะครบทั้งหมดในสวนสนุกแล้ว

และตอนนี้ อาทิตย์อัสดงยังคงเหลือแสงส่องค้างอยู่บนท้องฟ้าสีคราม

“พวกคุณอยู่ไหน?”

เจียงสื้อสื้อรับสายจากจิ้นเฟิงเฉิน

เธอส่งโลเคชันปัจจุบันไป ทั้งคู่เล่นกันนานขนาดนี้ ก็ทำเอาหมดเรี่ยวหมดแรง

พวกเขานั่งรอจิ้นเฟิงเฉินมารับอยู่บนเก้าอี้หินข้างๆ ก่อนที่เสี่ยวเป่าจะนั่งลงไป เจียงสื้อสื้อก็ไม่ลืมที่จะเอาใบปลิวแผ่นหนึ่งที่เพิ่งได้ มากางรองก้นของเขาไว้

“น้าสื้อสื้อทำไมไม่ปูให้ตัวเองบ้างเหรอครับ?” เสี่ยวเป่าเงยหน้าถาม

เจียงสื้อสื้อยกยิ้ม: “น้าไม่เป็นไรครับ กลับบ้านไปเปลี่ยนชุดก็ได้”

เสี่ยวเป่ายังคงดึงดันจะแบ่งกระดาษให้เธอครึ่งหนึ่ง เธอเลี่ยงไม่ได้ เลยได้แต่รับมา

รอไม่นานนัก จิ้นเฟิงเฉินก็มาถึงแล้ว ทั้งสามคนไปร้านอาหารเพื่อทานมื้อเย็นกัน

เจียงสื้อสื้อเหมือนจะนึกอะไรออก ตอนกินใกล้เสร็จ ก็ไม่ลืมพูดตำหนิจิ้นเฟิงเฉินไปกี่ประโยค

“เสี่ยวเป่ายังเล็ก ถึงวันปกติจะทำงานยุ่ง แต่คุณก็ควรหาเวลามาอยู่กับเสี่ยวเป่าบ่อยๆ หน่อยนะ”

จิ้นเฟิงเฉินนั่งฟังคำสั่งสอนอย่างสงบเสงี่ยม เห็นท้องฟ้ายังสว่างอยู่ ก็ถามขึ้นอย่างเอาอกเอาใจ: “ใช่แล้ว ควรเพิ่มสีสันให้กับวัยเด็กของเสี่ยวเป่าเยอะๆ เลย ถ้างั้น สื้อสื้อ พวกเราจะไปที่ไหนกันต่อดี?”

เจียงสื้อสื้องงงวยเพราะถูกเขาถาม ครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ ก็พูดเสนอ: “ช่วงนี้หนาวขึ้นเรื่อยๆ เราไปซื้อชุดเปลี่ยนฤดูให้เสี่ยวเป่าที่ห้างกันดีกว่า”

แน่นอนว่าจิ้นเฟิงเฉินเห็นด้วย ทั้งสามคนไปยังห้องสรรพสินค้ากันอย่างยินดีปรีดา

เจียงสื้อสื้อสายตาเฉียบแหลมไม่เหมือนคนอื่น เธอเลือกเสื้อผ้าสองชุดให้เสี่ยวเป่า

เสี่ยวเป่าเปลี่ยนชุดแล้ว เขาทั้งหล่อแหละน่ารักมาก เจียงสื้อสื้อชิงจะไปจ่ายเงิน จิ้นเฟิงเฉินกลับส่งบัตรจ่ายเงินไปแล้ว

แล้วเธอก็เลือกชุดให้จิ้นเฟิงเฉินอีกสองชุด เพราะเธอเป็นคนเลือกเองกับมือ ในใจเขารู้สึกหวานชื่นอย่างมาก

“สื้อสื้อ อย่าสนใจแค่พวกเราสองพ่อลูกสิ คุณเองก็ซื้อบ้าง” จิ้นเฟิงเฉินดันตัวเธอไปโซนชุดผู้หญิง

ภายใต้น้ำใจที่มากล้นจนยากจะปฏิเสธ เธอได้แต่พยายามเลือกมาหนึ่งชุดอย่างสุดกำลัง เธอไม่อยากให้จิ้นเฟิงเฉินเสียเงินโดยใช่เปล่าจริงๆ

“สื้อสื้อ เธอยังไม่แต่งเข้าบ้าน ก็คิดอยากประหยัดเงินเพื่อฉันแล้วหรือ?” จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยหยอกเย้า

“ไม่ใช่สักหน่อย!” โดนเขาพูดแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็อายหน้าแดงทันที

จิ้นเฟิงเฉินยังอยากให้เธอเลือกอีกหลายชุด แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่ยอม เขากล่าว: “เธอเป็นแฟนฉัน ได้ใช้เงินเพื่อเธอแล้วฉันจะมีความสุขมาก”