ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 251 เขากลัวจะเสียเธอไป

“ไม่แน่นอนเสี่ยวเป่า แดดดี๊ของผมกำลังลงไปช่วยหม่ามี๊แล้ว ผมต้องเชื่อมั่นในตัวแดดดี๊นะครับ” จิ้นเฟิงเหรากระวนกระวายใจ เขาปลอบเสี่ยวเป่าไปด้วย เร่งฝีเท้าไปด้วย

เท้าของเขาปวดไปหมดแต่เขาก็ไม่ได้สนใจ ใจของเขาคิดแต่ว่าต้องรีบไปถึงสถานที่เกิดเหตุ

เว่ยจี้เหิงที่ได้สติก็รีบนำทางไป

คุณชายหลี่ก็เดินมาอยู่ข้างๆจิ้นเฟิงเหราอัตโนมัติแล้วประคองเขาเดินไปข้างหน้า “คุณชายรอง อย่ารนเลย พวกเขาจะต้องไม่เป็นไร”

จิ้นเฟิงเหราพยายามบังคับตัวเองสงบลง ใช่ เขาจะมัวมาร้อนใจเฉยๆไม่ได้ ต้องคิดหาวิธีช่วยด้วย

……

เจียงสื้อสื้อไม่ทันระวังตัวที่ถูกซูชิงหยิงชนจึงตกลงไปในทางลาดชัน

ระหว่างทางที่กลิ้งลงไปเนื้อตัวก็เต็มไปด้วยบาดแผลถลอกมากมาย

เธอเจ็บจนชา มีหลายครั้งที่เธอพยายามจะเอื้อมมือไปคว้าอะไรไว้ แต่ว่ารอบตัวมีแต่พุ่มไม้เตี้ยๆที่มีหนาม ไม่ก็ก้อนหิน ไม่มีอะไรที่จะสามารถผ่อนแรงได้เลย

เธอที่กำลังจะหมดหวังแม้กระทั่งถอดใจที่จะมีชีวิตต่อ แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ทิ้งตัวตกลงไป

ศีรษะของเธอกระแทกเข้ากับก้อนหินด้านล่างเต็มๆแล้วสลบไป

ไม่นานตรงศีรษะส่วนล่างของเธอก็มีเลือดมากมายไหลออกมา

จิ้นเฟิงเฉินตะโกนเรียกชื่อเธอไปด้วย รีบวิ่งลงเขาไปด้วย

ท่ามกลางความมืดทำให้เขาต้องคลำทางวิ่งลงมา

ระหว่างทางเขาเห็นทางไม่ชัดจึงสะดุดล้ม เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็เห็นเศษเสื้อผ้าที่ถูกเกี่ยวขาดของเจียงสื้อสื้อ

ดวงตาเขาเปี่ยมหวัง ดูเหมือนว่าเขาจะตามหาถูกที่แล้ว เจียงสื้อสื้อกลิ้งตกลงมาจากตรงนี้จริงๆ

จิ้นเฟิงเฉินตามหาเศษเสื้อผ้าแล้วเดินตามไป

ใจของเขารู้สึกหงุดหงิดไม่สบายใจเอามากๆ เขาภาวนาขอให้เธออย่าได้เป็นอะไรเลย!

เขากำเศษผ้าในมือแน่น รู้สึกโกรธเหมือนมีไฟสุมอก

จิ้นเฟิงเฉินทั้งโกรธทั้งกลัว

เขาอดไม่ได้ที่จะเร่งฝีเท้า ยิ่งเดินก็ยิ่งกลัว เขากลัวจะเสียเจียงสื้อสื้อไป

ในระหว่างที่หน้าอกเขาอุดตันจนแทบจะหายใจไม่ออก ในที่สุดเขาก็เห็นเจียงสื้อสื้อแล้ว

“สื้อสื้อ……” เขาเรียกชื่อเธอแล้วพุ่งเข้าไป

เมื่อเขาพุ่งเข้าไปหาเธอพบว่าเธอนอนเงียบ ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล เสื้อผ้าก็ขาดวิ้นจนแทบจะดูไม่ได้

จิ้นเฟิงเฉินผู้ที่สุขุมมาโดยตลอด แต่ตอนนี้แม้แต่ปลายนิ้วของเขาก็ยังสั่นไปหมด

เขาถอดเสื้อคลุมห่อตัวเจียงสื้อสื้อไว้แล้วกอดเธอไว้ในอ้อมอก

เลือดหยดลงบนแขนเขาอย่างเย็นเฉียบ ทำเอาจิ้นเฟิงเฉินสั่นไปทั้งตัว

เขาก้มหน้าลงดูเห็นกองเลือดบนพื้นแล้วก็เห็นเลือดที่ไหลออกมาจากศีรษะเจียงสื้อสื้อไม่หยุด

หัวใจของเขากำลังหายใจไม่ออก!

ไม่……

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่ เลือดไม่มีท่าทีจะหยุดเลย

“สื้อสื้อ เธอต้องอดทนไว้นะ”

จิ้นเฟิงเฉินพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า หวังเพียงว่าเจียงสื้อสื้อจะไม่เป็นอะไรไป

เขาต้องรีบพาเธอขึ้นไป

จิ้นเฟิงเฉินแบกเจียงสื้อสื้อขึ้นหลังแล้วปีนขึ้นไปอย่างลำบาก

อุณหภูมิในร่างกายเธอต่ำลงเรื่อยๆ ลมหายใจของเธอก็อ่อนลงไปเรื่อยๆเช่นกัน

มีหลายครั้งที่จิ้นเฟิงเฉินแทบจะนึกว่าเธอตายเสียแล้ว

เขาโทษตัวเอง เกลียดตัวเองมากขึ้น เขากดอารมณ์เศร้าของตัวเองไว้แล้วเอ่ยปากขอร้อง “สื้อสื้อ……เธอจะตายไม่ได้นะ ฉันขอร้องล่ะ อดทนไว้นะ”

ทางลาดชันเต็มไปด้วยพุ่มไม้หนาม ทางที่ลงมาว่ายากแล้ว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการปีนขึ้น แถมยังต้องพาคนบาดเจ็บขึ้นไปด้วยอีก

จิ้นเฟิงเฉินอดทนกัดฟัน มีหลายครั้งที่เขายืนไม่มั่นจนทำให้ทั้งคู่ลื่นลงไป

เวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง เขาถึงพาเธอปีนขึ้นมาได้ครึ่งทาง

แต่ร่างของเจียงสื้อสื้อเย็นเฉียบ ลมหายใจโรยรินจนแทบจะสัมผัสไม่ได้แล้ว

“เจอแล้ว……”

ในช่วงเวลาที่สำคัญ เว่ยจี้เหิงพาคนมาถึงแล้ว

พวกเขาหลายคนมีเชือกผูกไว้ที่เอว เมื่อเห็นพวกเขาก็ฮึกเหิมทันที

จากการที่เว่ยจี้เหิงออกคำสั่ง ทุกคนร่วมแรงร่วมใจกันทำให้สามารถผูกจิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อไว้กับเชือกได้

พวกเขาช่วยกันดันจิ้นเฟิงเฉินจากด้านหลัง ผ่านไปอยู่นานถึงจะสามารถกลับขึ้นเขาสำเร็จได้

จิ้นเฟิงเหรารอยู่ข้างบนตั้งนานแล้ว เมื่อเห็นเนื้อตัวทั้งคู่เต็มไปด้วยเลือด เขาก็ร้องขึ้นอย่างตกใจ “พี่ พวกพี่บาดเจ็บหรอ?”

“ไม่ใช่ฉันแต่เป็นสื้อสื้อ เชี่ย! พวกนายเรียกรถพยาบาลรึยัง?” จิ้นเฟิงเฉินกอดเจียงสื้อสื้อแน่น มือหนึ่งก็กดแผลของเธอ

เสี่ยวเป่าตกใจมาก พอได้สติก็ร้องไห้จนแทบขาดใจ

โดยเฉพาะตอนที่เขาไปแตะใส่เลือดบนตัวเจียงสื้อสื้อ ก็ยิ่งทำให้เขาร้องไห้น่ากลัวกว่าเดิม

ตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินไม่สามารถดูแลเสี่ยวเป่าที่ร้องไห้จ้าได้ เขาถามอย่างฉุนเฉียว “รถพยาบาลจะมาถึงเมื่อไร?”

จิ้นเฟิงเหรารับสายแล้วตะโกนด่า

“พี่ รถพยาบาลเข้ามาไม่ได้ หน่วยกู้ภัยจะเข้ามาได้ต้องมี……” จิ้นเฟิงเหรายังไม่ทันพูดจบจิ้นเฟิงเฉินก็อุ้มเจียงสื้อสื้อลุกขึ้นมาแล้ว

“เฟิงเฉิน รอฉันด้วย ฉันจะไปด้วย”

ซูชิงหยิงที่ไม่รู้วิ่งเร็วมาจากไหนรีบตามหลังจิ้นเฟิงเฉินไป

แต่ว่าในสายตาของจิ้นเฟิงเฉินมีเพียงแค่เจียงสื้อสื้อเท่านั้น จึงไม่เห็นซูชิงหยิง

เขาวิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆเพราะกลัวว่าถ้าช้าไปก้าวเดียวอาจทำให้เจียงสื้อสื้อตกอยู่ในอันตรายได้

“สื้อสื้อใกล้จะถึงแล้ว เธอต้องอดทนไว้นะ……” จิ้นเฟิงเฉินสัมผัสได้ว่าอุณหภูมิของคนในอ้อมกอดต่ำจนถึงขีดสุด