บทที่ 250 คุณทำร้ายคนไม่เบาเลยนะ
เจียงสื้อสื้อจำได้ว่าจิ้นเฟิงเฉินเดินออกไปทางไหน เธอจึงเดินไปด้วยเร็ว
แต่ว่าเดินไปได้สักพัก ห่างจากที่ตั้งแคมป์ยิ่งไปยิ่งไกล ถึงแม้ว่าเธอจะถือไฟฉายอยู่ แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
รอบๆนั้นมืดมิด แสงเพียงแค่นี้ ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
ลมพัดมาหนึ่งที รดลงตรงหลังต้นคอของเธอ เธอจึงสั่นแบบห้ามไม่ได้
ในใจนั้นก็รู้สึกเสียวแบบเป็นทอดๆ ทางเดินตอนดึกมืดเกินไป รอบๆนี้ยังเงียบขนาดนี้ เธอรู้สึกกลัวเกินไป
จิ้นเฟิงเฉินเขาอยู่ไหนกันแน่?
หัวใจของเจียงสื้อสื้อนิ่งเต้นยิ่งแรง ก้าวเดินแต่ละก้าวนั้น ก็เร็วขึ้นเรื่อยๆ
ทางเดินที่อยู่ข้างหน้านั้น มืดกว่าเดิมแล้ว เธอหันหลังมองดูทางของที่ตั้งแคมป์ ในใจคิดว่าเดินมาไกลขนาดนี้แล้ว ถึงจิ้นเฟิงเฉินจะหาคน ก็คงไม่หาไกลขนาดนี้
เธอจึงตัดสินใจเปลี่ยนทิศทาง อยากจะตามหาต่อ ทันได้นั้นก็ได้ยินเสียงพูดเบาๆ
เจียงสื้อสื้อเสียวสันหลังวาบ แต่ก็บังคับให้ตนเองเดินไปทางที่มีเสียง
พอเดินไปใกล้แล้ว ตั้งใจมอง ภายใต้เงามืดนั้น ก็มีคนหนึ่งยืนอยู่
เธอตกใจ เกือบจะร้องออกมาแล้ว
คนนั้นทำท่าเงียบให้กับเธอ ตอนนี้เจียงสื้อสื้อถึงจะดูออก
เขาน่าจะชื่อว่าเว่ยจี้เหิงนะ
“เฟิงเฉิน ทำไมละ?”เสียงของซูชิงหยิงลอยมา
เจียงสื้อสื้อมองไปแบบงงๆ แต่ก็มองไม่เห็นคน
ซูชิงหยิงพูดต่ออีกแล้ว:“เฟิงเฉิน ฉันถึงจะเป็นคนที่ถูกของแกนะ เจียงสื้อสื้อดีตรงไหนละ ตรงไหนของฉันที่เทียบเธอไม่ได้?”
“เฟิงเฉิน ทำไมแกไม่ยอมมองดูฉันละ?”
ฟังดูน้ำเสียงของซูชิงหยิงแล้ว เหมือนกับว่าจะตื่นเต้นมาก
เสียงเรียบๆของจิ้นเฟิงเฉิน ดังขึ้นมาพร้อมกับความเบื่อหน่าย “เอาอะไรมาจากไหนเยอะแยะ?รีบกลับไปนะ ทุกคนกำลังตามหาคุณอยู่”
“ไม่ ฉันไม่กลับไป จนกว่าแกจะมีคำอธิบายให้ฉันได้”ซูชิงหยิงตะโกนขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด
“ผมไม่มีความรู้สึกอะไรกับคุณ ซูชิงหยิง แต่สำหรับเจียงสื้อสื้อแล้วผมไปตามอารมณ์ ไม่สามารถอธิบายได้”เสียงที่เย็นเยือกดังขึ้น
ใจของเจียงสื้อสื้อนั้น กระตุกไปนิดหนึ่ง เธอคิดไม่ถึงว่า จิ้นเฟิงเฉินจะใช้อารมณ์ที่เย็นเช่นนี้พูดคำรักออกมาได้
“ชิงหยิง ผมคิดเพียงแค่ว่าคุณเป็นน้องสาวของผม พวกเราสองคน เป็นไปไม่ได้หรอก คุณตัดใจดีกว่านะ”
“ไม่……ฉันไม่เอา!”ลมหายใจของซูชิงหยิงกระตุก “ยังไงฉันก็ไม่ยอมปล่อย แกคิดว่าฉันจะอยู่ได้หรอถ้าไม่มีแก?”
ในตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่ยอม พุ่งขึ้นไป คิดว่าจะกอดจิ่นเฟิงเฉินไว้
จิ้นเฟิงเฉินถอยหลังหลายก้าว ซูชิงหยิงจึงกอดไม่โดน
เธอไม่ยอมเชื่อ และยังรู้สึกได้รับความเจ็บหนักมาก “ถึงแม้ว่าฉันจะยอมวางศักดิ์ศรีลงเพื่อจะกอดกับแก แกก็ไม่ยอมมองดูหรอ?”
“ผมพูดได้ชัดเจนมากแล้ว คุณอย่ายุ่งเกี่ยวแล้วนะ”จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกเบื่อหน่ายเต็มทนแล้ว
ถ้าไม่ใช่ว่าปล่อยเธอคนเดียวในป่าเขาแบบนี้อันตรายเกินไป เขาก็ไม่อยากอยู่ใกล้เธอหรอก
ในสายตาของเขานั้น มองเห็นความเบื่อหน่ายเต็มที่ ใจของซูชิงหยิงเจ็บจนจะหายใจขึ้นมาไม่ได้แล้ว
เธอแทบจะถามออกมาที่ละคำทาละประโยคว่า:“เฟิงเฉิน ยังไงคุณป้าก็ไม่ยอมให้แกอยู่กับเจียงสื้อสื้อหรอกนะ หรือว่าแกจะเถียงกับป้าเพราะว่สเธอหรอ?”
จิ้นเฟิงเฉินเคารพฉินมู่หลันมาก จุดนี้ ซูชิงหยิงเข้าใจเป็นอย่างดี ในตาของเธอนั้นก็แอบมีความหวัง
“เรื่องนี้ไม่ต้องให้คุณมายุ่ง”จิ้นเฟิงเฉินพูดเสียงต่ำ “ไปแล้ว”
ซูชิงหยิงโดนปฏิเสธหลายรอบ จึงทำใจ แล้วตั้งใจจะกอดจิ้นเฟิงเฉินให้ได้
จิ้นเฟิงเฉินผลักเธอออกด้วยความเบื่อหน่าย “พอแล้ว ผมบอกให้คุณนะ ในตาของผมมีแค่เจียงสื้อสื้อ คุณตัดใจเถอะ”
เจียงสื้อสื้อ!
เขารู้จักแค่เจียงสื้อสื้อหรอ?
ซูชิงหยิงโดนปฏิเสธหลายรอบ ในใจก็ไม่ยอม แต่ก็ไม่อยากอับอายแล้ว จึงเช็ดน้ำตาแล้วหันหลังหนี
เธอยังวิ่งได้ไม่กี่ก้าว ก็เห็นเจียงสื้อสื้อกับเว่ยจี้เหิงที่กำลังยืนงงอยู่
เป็นเพราะว่า เธออยากหนี นี้เป็นทางสุดท้าย
ซูชิงหยิงรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที เธอคิดไม่ถึงว่า เจียงสื้อสื้อจะหลบในที่มืด แล้วมองดูข้อตลกของเธอ
“เจียงสื้อสื้อ มองฉันขายหน้า แกดีใจมากใช่มั้ย?”
เจียงสื่อสื้อเห็นเธอโกรธ จึงรีบอธิบายว่า: “คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ฉันแค่เป็นห่วง……”
คำพูดของเธอยังไม่ทันจบ ก็โดนซูชิงหยิงพูดตัดแบบหงุดหงิดแล้วว่า “แกได้ยินหมดแล้วใช่มั้ย?แกดีใจแล้วใช่มั้ย?”
ซูชิงหยิงจ้องมองเจียงสื้อสื้อแบบอายจนโกรธ แล้วความโกรธในใจก็มีเยอะมาก
ความคิดร้าย ก็ผุดขึ้นมาในสมองของเธอ
เธออยากให้เจียงสื้อสื้อล้มลงบนพื้นแบบมอมแมม
ซูชิงหยิงทำใจ แล้วกัดฟัน พุ่งเข้าไปทางของเจียงสื้อสื้อ “หลีกไป!”
“อ๊าก!”
เจียงสื้อสื้อไม่ทันป้องกันอะไร ตรงขาก็เหยียบไม่มิด จึงล้มลงเนินที่อยู่ด้านหลังไปทั้งตัว
ซูชิงหยิงเอามือปิดปากของตนด้วยความอึ้ง ไม่ เธอไม่ได้คิดว่าจะให้เจียงสื้อสื้อไปตาย
ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
พอจิ้นเฟิงเฉินได้ยินเสียงของเจียงสื้อสื้อ จึงรีบวิ่งตามออกมา แต่ตอนที่เขากระโจนไปก็ไม่มีแม้กระทั่งเงาคน
ถ้าเขามาได้เร็วกว่านี้อีก มาเช้ากว่านี้อีก ก็คงไม่……
แต่ว่าตอนนี้ละ?เขาทำได้เพียงเห็นเธอล้มลงเนินไป จนถึงหายไปจากสายตาของเขา
หัวใจของเขา เหมือนกับว่าอยู่ๆก็มีคนมาบีบอย่างแรง
“สื้อสื้อ……”เขาแทบจะตะโกนเรียกชื่อเธอสุดแรง
ตอนที่เขาเร่งรีบ ก็ไม่สนอันตราย แล้วคิดว่าจะพุ่งลงเนินไปด้วยเลย
เว่ยจี้เหิงตอบสนองได้ไว จึงรีบดึงเขาไว้ “คุณอย่าเพิ่งรีบ ใจเย็นไว้ก่อน ด้านล่างนี้เป็นเหว คุณลงไปแบบนี้อันตรายมาก!”
จิ้นเฟิงเฉินโดนห้ามไว้ หน้าเข้มเหมือนน้ำลึก จ้องไปทางซูชิงหยิง ในตานั้นเต็มไปด้วยความน่ากลัว
ซูชิงหนิงตกใจจนบ่าไปแล้ว รู้แค่ว่าสะอื้นไปเรื่อยๆ
ริมฝีปากทั้งสองข้างของเธอสั่นจนหยุดไม่ได้ ในสมองนั้นมีแต่สายตาตกตะลึงของเจียงสื้อสื้อตอนที่ตกลงไป
หรือว่าเจียงสื้อสื้อจะตายแบบนี้หรอ?
ทั้งตัวของเธอสั่นไม่หยุด มองดูจิ้นเฟิงเฉินที่กำลังโกรธแค้นอยู่ พูดไปรอบแล้วรอบเล่า “ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่ได้ตั้งใจ……”
จิ้นเฟิงเฉินลุกตัวขึ้น เดินเข้ามาหาซูชิงหยิงที่ตกใจมากแล้ว
สายตาของเขา จ้องดูซูชิงหยิงแบบกระหายเลือด เพราะว่าซูชิงหยิงทำร้ายเจียงสื้อสื้อ
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าจะมาหาซูชิงหยิง ก็ไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอกนะ
“คุณทำร้ายคนไม่เบาเลยนะ “จิ้นเฟิงเฉินกัดฟันกรอด อยากจะบีบคอเธอตายยังไงอย่างงั้น
“เรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว ช่วยคนสำคัญกว่า พวกเรารีบโทรเรียกตำรวจค้นป่านะ ช้าหนึ่งวินาที คุณเจียงก็อันตรายมากขึ้น”เว่ยจี้เหิงยังคงแนะนำอยู่ แต่จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้สน
จิ้นเฟิงเฉินไม่อยากเสียเวลาแม้แต่แป๊บเดียว แค่อยากจะรีบหาเจียงสื้อสื้อให้เจอ
เขาไม่ได้ยินว่าเว่ยจี้เหิงพูดอัไรข้างหูเขาเลย แต่ก็ผลักเว่ยจี้เหิงออก
เว่ยจี้เหิงกระตุกแป๊บหนึ่ง เพิ่งจะยืนนิ่ง ก็เห็นว่าจิ้นเฟิงเฉินได้พุ่งออกไปแบบไม่สนอะไรแล้ว
เรื่องเกิดขึ้นกะทันหันเกิน เขายังไม่ทันตั้งตัว
ตอนนี้ถ้าจิ้นเฟิงเฉินก็เกิดเรื่องด้วย พวกเขานี้ ก็คงอยู่ดีไม่ได้แล้ว
