ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 288 เธอถึงขนาดเข้าไปอยู่ในตระกูลจิ้น

มองเห็นพวกเขา เจียงสื้อสื้อแปลกใจมาก

จากนั้นนึกถึงตัวเองยังนอนอยู่บนเตียง รีบจะลุกขึ้นนั่ง

“นอนอยู่เถอะ” แม่จิ้นออกเสียงห้ามเธอไว้

“ของคุณ คุณน้า”

“ผมกับคุณน้าของคุณอยากจะมาเยี่ยมคุณนานแล้ว แต่ว่าหาเวลาที่เหมาะสมไม่ได้มาโดยตลอด ล่าช้าจนถึงวันนี้จึงมา หวังว่าคุณอย่าโทษพวกเรานะ”

พ่อจิ้นคิ้วตาอ่อนโยนจ้องมองเธอ

จิ้นเฟิงเฉินหน้าตาเหมือนพ่อ จิ้นเฟิงเหราหน้าตาเหมือนแม่

ดังนั้นทุกครั้งที่เจอพ่อจิ้น เธอมักจะรู้สึกใกล้ชิดเป็นพิเศษ

แต่ไม่ได้พูดว่าแม่จิ้นไม่ดี แค่เพราะเธอเข้าใจชัดเจนว่าแม่จิ้นไม่ชอบตนเอง ดังนั้นในใจเขาก็จะแคร์เล็กน้อย

เจียงสื้อสื้องอริมฝีปากยิ้มหนึ่งที ส่ายหัว “คุณลุง ฉันจะโทษพวกคุณได้ยังไงล่ะ? พวกคุณสามารถมาเยี่ยมฉัน ฉันดีใจมากจริงๆ”

“งั้นก็ดีแล้ว” พ่อจิ้นหัวเราะ ฮึฮึ

เทียบกับเขา แม่จิ้นเห็นได้ชัดว่าอึดอัดเล็กน้อย ยังมีความอึดอัดใจอยู่

แต่ว่า เธอก็ยังพูดว่า “คุณเจียง ขอบคุณที่ช่วยเสี่ยวเป่าไว้”

“คุณน้า ท่านไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ ฉันช่วยเสี่ยวเป่านั้นคือเรื่องที่สมควร”

เจียงสื้อสื้อเหมือนนึกถึงอะไร พูดอีกว่า “ฉันได้ยินเฟิงเฉินพูดว่า ในระหว่างที่ฉันอยู่โรงพยาบาลน้ำซุปที่ได้ดื่มทั้งหมดนั้นล้วนเป็นคุณน้าสั่งคนเตรียมไว้ให้ อร่อยมาก ขอบคุณคุณน้าอย่างมากจริงๆ”

แท้ที่จริงแล้วในใจแม่จิ้นชัดเจนอย่างมากเธอคือผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง เพียงแค่เบื้องหลังครอบครัวกับอดีตที่ผ่านมาทำให้คนไม่ชอบ

แต่ผ่านเรื่องในครั้งนี้ เธอกลับคิดได้แล้ว

สามารถอยู่ในครอบครัวแบบนั้นนิสัยไม่บิดเบี้ยวไป ยังกตัญญูต่อแม่ขนาดนั้น ก็ได้ยินเฟิงเหราพูดว่าตอนเวลานั้นคือเพื่อช่วยเหลือแม่เธอ เธอจึงไปอุ้มบุญให้คนอื่น

พูดขึ้นมาแล้ว ก็คือเด็กที่น่าสงสารคนหนึ่งเช่นกัน

นึกถึงตรงนี้ แม่จิ้นปรากฏรอยยิ้ม อ่อนโยนพูดว่า “คุณชอบก็ดีแล้ว”

เธอมองบริเวณรอบๆมองแล้วมองอีก ถามว่า “การรักษาของบาดแผลเป็นยังไงบ้างแล้ว? คือหมอบอกว่าออกจากโรงพยาบาลได้แล้วหรือ?”

ต่อกับความห่วงใยของแม่จิ้น เจียงสื้อสื้อตื่นตะลึงเพราะได้รับความโปรดปรานอย่างคาดคิดไม่ถึงเล็กน้อย รีบตอบกลับว่า “บาดแผลดีขึ้นมากแล้ว หมอบอกว่าออกจากโรงพยาบาลได้ พักผ่อนอยู่ที่บ้านก็ได้แล้ว”

แม่จิ้นพยักหน้า “งั้นฉันให้คุณน้าในบ้านไปดูแลคุณ”

เจียงสื้อสื้อกำลังจะเอ่ยปากปฏิเสธ ในเวลานี้มีเสียงต่ำเสียงหนึ่งดังขึ้น “ไม่ต้องแล้ว ผมฝั่งโน้นก็มีคุณน้าเช่นกัน”

เป็นจิ้นเฟิงเฉิน

“แกฝั่งโน้นหรือ?” แม่จิ้นขมวดคิ้ว “หรือว่าแกอยากจะให้เธอไปอยู่ที่นั่นกับแกล่ะ?”

“อืม”

“นี่ไม่เหมาะมั้ง”

แม้ว่าต่อเจียงสื้อสื้อมีการเปลี่ยนแปลง แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเธอยอมรับตัวเธอแล้ว

“มีที่ไหนไม่เหมาะล่ะ?” จิ้นเฟิงเฉินรู้ความคิดของแม่ ดังนั้นพูดตรงๆว่า “เธอคือภรรยาในอนาคตของผม อยู่กับผมที่นั่นคือเรื่องสมควรแล้ว”

ได้ยินคำพูดนี้ แม่จิ้นขมวดคิ้วยิ่งแน่น “แก…….”

“อย่าพูดอีกเลย” พ่อจิ้นดึงเธอไว้ พูดโน้มนาวใจเสียงเบาๆอยู่ข้างหูเธอว่า “อย่าพูดเรื่องเหล่านั้นอีกเลย ลูกหลานย่อมมีบุญวาสนาของลูกหลานเอง ปล่อยพวกเขาไปเถอะ”

“แต่ว่า……..” แม่จิ้นก็ยังรับไม่ได้

เห็นสภาพ เจียงสื้อสื้อเสนออย่างระมัดระวังพูดว่า “ไม่อย่างนั้นฉันก็กลับไปบ้านของฉันเองเถอะ”

จิ้นเฟิงเฉินไร้สีหน้าจ้องมองเธอ ริมฝีปากบางๆเปิดนิดๆว่า “คุณไม่ใช่ยกเลิกสัญญาการเช่าแล้วหรือ?”

เจียงสื้อสื้อนี่จึงรู้สึกตัวช้านึกถึงว่าตนเองยกเลิกสัญญาการเช่าแล้ว ตอนนี้เธออยู่ในเมืองจิ่นไม่มีที่ซุกหัวนอนสักแห่งเลย

งั้นทำยังไงดีล่ะ?

เธอลำบากใจขึ้นมาเลย

หาบ้านทันทีทันใดจะง่ายที่ไหนล่ะ

แต่ว่าอยู่ที่บ้านเขา แม่เขาจะไม่พอใจ

ตอนที่เธอกำลังไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี พ่อจิ้นออกเสียงพูดว่า “อย่างนี้เถอะ ก็ไปอยู่กับพวกเราที่นั่นล่ะ แบบนี้พวกเราก็จะวางใจได้หน่อย”

อยู่ในตระกูลจิ้นหรือ?

เจียงสื้อสื้อโดยสัญชาตญาณส่ายหัว “ไม่ต้องแล้ว ฉันสามารถไปอยู่ที่นั่นกับเพื่อนฉัน”

“ลู่เจิงหรือ?” จิ้นเฟิงเฉินถาม

“อ่า?” เจียงสื้อสื้อตั้งตัวไม่ทัน

เขาจะให้เธอไปอยู่ที่บ้านผู้ชายคนอื่นได้ยังไง

จากนั้น เขารับปากพ่อจิ้นโดยตรง “ได้ครับ ก็ให้เธอไปอยู่ที่บ้านเลย”

“อะไรนะ?” เจียงสื้อสื้อร้อนใจ “คุณรับปากแทนฉันได้ยังไงล่ะ?”

จิ้นเฟิงเฉินลูบหัวเธอ ลูบแล้วลูบอีก “เป็นเด็กดี เชื่อฟัง!”

เจียงสื้อสื้อหัวเราะไม่ออกร้องไห้ก็ไม่ได้ เขาคิดว่าเธอคือเด็กหรือ? ก็กล่อมเธอแบบนี้ล่ะ?

“แบบนี้ดีที่สุด แบบนี้ฉันก็สามารถดูแลคุณเจียงได้” ต่อการวางแผนแบบนี้แม่จิ้นพอใจอย่างมาก

ก็เช่นนี้ เจียงสื้อสื้อที่บาดแผลยังไม่ได้หาย เข้าไปอยู่ในตระกูลจิ้น

ซูชิงหยิงที่ได้รับข่าวนี้โมโหจนโยนโทรศัพท์ทิ้ง ทำให้พ่อซูกับแม่ซูตกใจ

“มีอย่างที่ไหน เธอถึงขนาดเข้าไปอยู่ในตระกูลจิ้นเลย!”

เดิมทีหน้าตาที่สวยงามเพราะว่าแปดเปื้อนความโมโห ปรากฏหน้าตาโหดร้ายเล็กน้อย

พ่อซูเห็นสภาพ ด่าอย่างโมโหว่า “แกดูสิตอนนี้ แกล้วนกลายเป็นสภาพแบบไหนแล้ว? ยังเป็นลูกสาวที่อ่อนโยนมีเหตุผลของผมคนนั้นหรือ?”

ซูชิงหยิงไม่ได้ออกเสียง

พ่อซูสูดลมหายใจลึกๆหนึ่งที พูดต่อว่า “ชิงหยิง จิ้นเฟิงเฉินแกก็ปล่อยวางเถอะ อยู่ใต้ฟ้านี้หรือว่ามีแค่เขาผู้ชายคนเดียวหรือ?”

เขาไม่อยากให้ลูกสาวเป็นเพราะผู้ชายคนหนึ่งกลายเป็นหน้าตาน่าเกลียดโหดร้ายจริงๆ

“ไม่ผิดค่ะ ใต้ฟ้านี้มีผู้ชายมากมาย แต่ว่าจิ้นเฟิงเฉินเพียงแค่คนเดียว!” ซูชิงหยิงโต้ตอบกลับไปอย่างไม่ยอมแสดงให้เห็นว่าตนด้อยกว่า

“แก……..แกอยากจะทำให้ผมโมโหจนตายจริงๆหรือ?”

เพราะว่าโมโหเกินไป หน้าอกของพ่อซูพองขึ้นอย่างรุนแรง

“เอาล่ะ เอาล่ะ ล้วนพูดให้น้อยลงหน่อย” แม่ซูรีบออกเสียงเกลี้ยกล่อมไม่ว่าเป็นแบบไหน “ครั้งนี้ตระกูลจิ้นทำเช่นนี้ก็ไม่ถูก ฉินมู่หลันไม่ใช่รับปากรับคำว่าชิงหยิงคือตัวเลือกที่จะเป็นลูกสะใภ้ที่พอใจที่สุดของเธอหรือ? นี่หันหน้าไปก็ให้สาวน้อยนามสกุลเจียงคนนั้นเข้าไปอยู่ในบ้าน นี่คิดว่าตระกูลซูของพวกเราคืออะไรกันแน่ ?”

“คุณหุบปาก!” พ่อซูเหล่ตามองเธอหนึ่งที “คุณไม่พูดโน้มนาวใจลูกสาวคุณ ยังพัดลมให้ไฟลุก คืออยากจะให้ลูกสาวของคุณกลายเป็นยิ่งน่ากลัวกว่านี้อีกหรือ?”