บทที่ 324 ซูชิงหยิงถูกจับกุม
เหตุการณ์ของซูซื่อกรุ๊ปได้รับการรายงานอย่างกว้างขวาง ถึงขั้นมีนักเศรษฐศาสตร์บางคนยืนยันว่า คราวนี้เกรงว่าซูซื่อกรุ๊ปจะไม่สามารถอยู่รอดได้
ในชั่วขณะ พนักงานของซูซื่อกรุ๊ปก็ลาออกจากงาน
ซูชิงหยิงที่อยู่ต่างประเทศเห็นข่าว สีหน้าขาวซีดเหมือนกระดาษในช่วงพริบตา
จิ้นเฟิงเฉินลงมือกับซูซื่อกรุ๊ปแล้ว!
“ชิงหยิง เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เว่ยจี้เหิงมองเธออย่างเป็นห่วง
ซูชิงหยิงปิดหน้าจอโทรศัพท์ เงยหน้ามองเขา ขยับปากเล็กน้อย เหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ไม่ได้พูด
“ชิงหยิง เธออยากพูดอะไรก็พูดเลย”
เว่ยจี้เหิงจับมือเธอ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“จี้เหิง พวกเรากลับไปเถอะ”
ซูชิงหยิงบีบมือแน่น เงียบไปชั่วขณะ แล้วพูดประโยคนี้ออกจากปาก
“กลับไป?” เว่ยจี้เหิงขมวดคิ้ว “แต่ว่าพวกเราเพิ่งออกมา จะกลับไปเลยเหรอ?”
เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมเธอต้องทำขนาดนี้?
“ตอนนี้….ตอนนี้ที่บ้านฉันเกิดเรื่อง ฉันต้องกลับไป!” ดวงตาของซูชิงหยิงแดงก่ำ น้ำตาไหลลงมา
เห็นเธอร้องไห้ เว่ยจี้เหิงเจ็บใจ เช็ดน้ำตาให้เธอ แล้วพูดว่า “เธออย่าเพิ่งกังวล ฉันโทรหาพ่อฉัน ให้เขาช่วย อาจจะช่วยให้ซูซื่อกรุ๊ปผ่านวิกฤตนี้ไปได้”
เว่ยจี้เหิงไม่รู้เบื้องหลังที่ทำให้ซูซื่อกรุ๊ปเกิดเรื่องแบบนี้ เขาคิดว่าเป็นเพียงปัญหาด้านเงินทุน
แต่ซูชิงหยิงไม่สามารถพูดออกมาได้ ทำได้เพียงร้องไห้ไม่หยุด
เมื่อเห็น เว่ยจี้เหิงรีบหยิบโทรศัพท์โทรหาพ่อตัวเอง
ไม่ช้าฝั่งตรงข้ามก็กดรับสาย เสียงโกรธดังเข้ามา “ไอ้เด็กบ้า นายอยู่กับซูชิงหยิงใช่ไหม?”
“ใช่ครับ” เว่ยจี้เหิงไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติ แล้วพูดต่อ “คุณพ่อครับ ผมมีเรื่องอยากให้ท่านช่วย……”
ยังไม่ทันพูดจบ พ่อเว่ยที่อยู่อีกฝั่งของโทรศัพท์ก็พูด “ถ้านายอยากให้ฉันช่วยตระกูลซู เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้”
“คุณพ่อ ทำไมครับ?”
“อย่าถามเยอะเลย นายรีบกลับมา มิฉะนั้นตระกูลเว่ยจะมีจุดจบเหมือนตระกูลซู”
เว่ยจี้เหิงไม่เข้าใจแม้แต่นิด “คุณพ่อ ท่านกำลังพูดอะไรดันแน่ครับ”
“อย่างไรก็ตามฉันจะบอกนายให้ ซูชิงหยิงอะไรนั่นไม่ใช่คนดี ดีที่สุดนายอย่าอยู่กับเธอ มิฉะนั้นฉันจะทำเหมือนไม่มีลูกชายอย่างนาย”
เสียงของพ่อเว่ยดังมาก ซูชิงหยิงก็ได้ยิน เธอกัดริมฝีปาก มองดูน่าสงสาร
เว่ยจี้เหิงยิ้มแห้งให้เธอ แล้วพูดเสียงต่ำกับพ่อเว่ยที่อยู่อีกฝั่ง “คุณพ่อ ชิงหยิงเป็นผู้หญิงที่ดี ท่านไม่ควรว่าเธอแบบนี้ อีกอย่าง ทั้งชีวิตนี้ผมเลือกเธอแล้ว”
“นายมันเด็กบ้า ปีกกล้าขาแข็งแล้วใช่ไหม?”
“คุณพ่อ ตอนนี้ตระกูลซูกำลังลำบาก ท่านไม่ช่วยหน่อยเหรอ?” พ่อเว่ยเงียบ
“คุณพ่อ ขอร้องท่านล่ะ ท่านช่วยหน่อยสิครับ ได้ไหมครับ?”
พ่อเว่ยเพิ่งรู้ว่าลูกชายของตัวเองเหมือนจะไม่รู้อะไรเลย เขาจึงพูดว่า “ไอ้เด็กบ้า นายรู้ไหมว่าทำไมตระกูลซูถึงเป็นแบบนี้? เป็นเพราะว่าซูชิงหยิง อีกอย่างรอบนี้เจ้านั่นของตระกูลจิ้นพูดไว้ว่า ใครกล้าช่วยตระกูลซู ก็จะมีจุดจบเหมือนตระกูลซู นายว่าใครจะกล้าช่วย?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เว่ยจี้เหิงตกใจมาก “คุณพ่อ จิ้นเฟิงเฉินกำลังทำให้ตระกูลซูลำบากใจเหรอครับ?”
“จี้เหิง ถ้านายยังอยากมีพ่อคนนี้ ก็ออกห่างซูชิงหยิงอะไรนั่นให้ไกล แล้วรีบกลับมา”
เว่ยจี้เหิงกดวางสายทันที เขาหันมามองซูชิงหยิง สีหน้าไม่เข้าใจ “ชิงหยิง ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
ซูชิงหยิงหันหน้าหนี กัดปากไม่พูด
เว่ยจี้เหิงขมวดคิ้ว ถามอย่างไม่แน่ใจ “เธอรู้อะไรใช่ไหม?”
“ชิงหยิง เธอบอกฉันหน่อย ได้ไหม?” เว่ยจี้เหิงอ้อมมาข้างหน้าเธอ ย่อตัวลง เงยหน้าขึ้นมองเธออย่างลึกซึ้ง
“พวกเรากลับประเทศเถอะ” ซูชิงหยิงพูดนิ่งๆ
เว่ยจี้เหิงมองเธอนิ่งๆ ครุ่นคิด แล้วพยักหน้า “ได้สิ พวกเรากลับกัน”
เท่านั้นแหละ เดินทางมาต่างประเทศไม่ถึงสองวัน พวกเขาก็บินกลับเมืองจิ่น
……
เมืองจิ่น
ทราบข่าวที่ซูชิงหยิงจะกลับประเทศ ตำรวจส่งคนไปสนามบินทันทีเพื่อพร้อมที่จะจับกุมได้ทุกเมื่อ
จิ้นเฟิงเฉินก็ไปด้วย
ซูชิงหยิงออกมา มองเห็นจิ้นเฟิงเฉินในฝูงชน เท้าหยุดชะงัก สายตามองไปที่เขา
กี่ปีแล้ว เขาอยู่ในใจของเธอมาตลอด
เพราะเขาดีเกินไป เธอจึงพยายามอย่างหนักเพื่อให้ตัวเองดีขึ้น ถึงจะเหมาะสมกับเขา
แต่ความตั้งใจของเธอ เขาละทิ้งมันอย่างไม่ใยดี
เขาเลือกเจียงสื้อสื้อที่ไม่มีอะไรดีกว่าเธอ เหมือนการตบหน้าเธออย่างไม่ต้องสงสัย
เธอมาถึงทุกวันนี้ เพราะเขาบีบบังคับ เจียงสื้อสื้อบีบบังคับ
รู้สึกได้ว่าบรรยากาศรอบตัวของเธอแปลกๆ เว่ยจี้เหิงรีบกุมมือเธอทันที แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ชิงหยิง อย่ากลัวนะ มีฉันอยู่”
ได้ยินเสียงของเขา ซูชิงหยิงได้สติกลับมา หันไปมองเขา ยิ้มเล็กน้อย “จี้เหิง ขอบคุณนะ”
พูดจบ เธอดึงมือเขาออก ก้าวขาใหญ่ๆ เดินไปหาตำรวจที่รอตัวเองอยู่
“ฉันคือซูชิงหยิง”
ซูชิงหยิงถูกจับกุมแล้ว
เจียงสื้อสื้อรู้ข่าว ไม่ได้ดีใจ ในใจกลับรู้สึกซับซ้อน
ตลอดเวลา ซูชิงหยิงเจาะจงทำร้ายเธอมาตลอด เริ่มแรกอาจจะเป็นแค่ความเกลียดชัง แต่พอหลังๆ เรื่องเริ่มร้ายแรงขึ้นเรื่อยๆ
บางทีในสายตาของซูชิงหยิง ที่มากเกินไปคือเธอ เจียงสื้อสื้อ เธอแย่งเฟิงเฉิน เธอแย่งความรักของหล่อนไป
แต่เรื่องของความรู้สึก ไม่มีผิดมีถูก
ซูชิงหยิงมาถึงทุกวันนี้ หมดหนทางแล้วจริงๆ
ผู้หญิงที่ดีขนาดนี้ เพื่อคำว่า “รัก” ทำให้ทั้งชีวิตมืดมน
พอนึกถึงแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
……
ซูชิงหยิงไม่ได้ยอมรับผิด เธอขอพบจิ้นเฟิงเฉิน
จิ้นเฟิงเฉินไม่ลังเล ไปพบเธอ
เมื่อพบเธอ ซูชิงหยิงยิ้มประชด “ฉันคิดว่านายจะไม่ยอมเจอฉัน”
จิ้นเฟิงเฉินนั่งตรงข้ามเธอ มองเธอด้วยสายตาหนักอึ้ง ริมฝีปากบางเฉียบปิดเป็นเส้นตรง
“เฟิงเฉิน พวกเรารู้จักกันมากี่ปีแล้ว?” จู่ๆ ซูชิงหยิงก็ถาม
แม้ว่าจะไม่มีการตอบสนอง ซูชิงหยิงยังคงพูดต่อ “ยี่สิบกว่าปีแล้วมั้ง เรารู้จักกันตั้งแต่เด็กๆ ตอนที่เพิ่งรู้จักกัน แม้ว่าฉันจะเล็กกว่า แต่ก็ยังคงตกใจที่พี่ชายคนนี้ดูดีมาก แล้วแอบตัดสินใจว่า อนาคตจะเป็นภรรยาของพี่ชาย”
พูดถึงตรงนี้ ซูชิงหยิงก้มหัวลง หัวเราะเยาะตัวเอง ดูเงียบเหงา “แต่ตรงกันข้าม สุดท้ายนายกลับเลือกเจียงสื้อสื้อ ผู้หญิงที่ไม่มีอะไรดีกว่าฉัน”
รอบตัวเงียบ ซูชิงหยิงก้มหัวลงไม่ได้พูดอีก
“พูดจบหรือยัง?” ในที่สุดจิ้นเฟิงเฉินก็พูด
แต่ว่าน้ำเสียงเย็นชา ไม่มีความคิดรู้สึก
แม้จะรู้ว่าเขาเกลียดตัวเองก็ตาม แต่พอได้ยินเสียงแบบนี้ หัวใจของซูชิงหยิงเจ็บขึ้นมาอย่างทนไม่ได้
เธอหัวเราะเสียงต่ำ
จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว
“เฟิงเฉิน” เธอเงยหน้าขึ้น “ฉันยอมรับผิดได้ แต่ว่านายปล่อยตระกูลซูได้ไหม?”
เธอรู้ว่ารอบนี้เขาทำแบบนี้กับตระกูลซูเพราะจะบีบบังคับให้เธอออกมา ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว เขาก็ควรปล่อยวางได้แล้ว
จิ้นเฟิงเฉินหรี่ตา สายตาเย็นชา “เธอไม่มีสิทธิ์มาพูดเงื่อนไขกับฉัน”
พูดจบ เขาลุกแล้วเดินจากไปไม่แม้แต่จะหันมามอง ไม่สนใจเสียงกรีดร้องของซูชิงหยิง
