ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 379 แกนั่นแหละเป็นคนที่เห็นฉันหมด

เพราะว่าเวลาที่เขานอน เธอก็พักได้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เธอยังกินไม่อิ่ม รอเวลาที่เขานอนหลับไปลงไปกินให้เยอะๆเลย

แต่ว่าจิ้นเฟิงเหราาเรื่องมาก เพิ่งนอนอยู่บนที่นอน ก็มีเรื่องอีกแล้ว

“ไม่ได้ ในโรงพยาบาลฉันไม่สามารถอาบน้ำดีๆเลย มันไม่สบายจริงๆที่จะนอนแบบนี้ ยังไงฉันกลับถึงบ้านแล้วฉันก็อยากอาบน้ำดีๆ”

“ดังนั้น?”ส้งหวั่นชีงมองเขา ทำสีหน้าเหมือนสื่อความหมายว่าแกอยากให้ฉันช่วยแกอาบน้ำอีก?

จิ้นเฟิงเหราาก็ไม่สะทกสะท้าน พูดว่า “ดังนั้นฉันจะไปอาบน้ำ แต่ว่าขาของฉันเดินไม่ได้ แกต้องประคองฉันไป”

ส้งหวั่นชีงรู้สึกจนปัญญากับคนๆนี้ ห้องน้ำก็อยู่ไม่ไกลมาก แม้ว่าขาเดินไม่ค่อยได้ เดินจับกำแพงไปไม่ได้หรือ

จิ้นเฟิงเหราาก็ไม่ได้พูดอะไร เเค่ชูสองนิ้วขึ้นมา

ไม่มีทางอื่นแล้ว ส้งหวั่นชีงก็ต้องประคองเขาเข้าห้องน้ำ

เห็นเขาใจร้อน เธอเลยพูดว่า “เวลาที่คุณอาบน้ำระวังให้ดี บาดแผลโดนน้ำไม่ได้”

แต่จิ้นเฟิงเหราาก็ไม่สนใจ “รู้แล้วๆ มันก็ไม่ใช่วันแรกที่ขาหักแล้ว”

เห็นเขาทำตัวแบบนี้ ส้งหวั่นชีงรู้สึกกังวลมาก

จิ้นเฟิงเหราาไม่สนใจสายตาที่กังวลของเธอ “แกออกไปก่อน ฉันจะอาบแล้ว”

แต่กังวลว่าเดี๋ยวจิ้นเฟิงเหราาก็จะสั่งอะไรอีก ส้งหวั่นชีงก็เลยรออยู่หน้าประตู

คนใช้หญิงที่อยู่ข้างๆเห็นแล้ว ก็เอาเก้าอี้เล็กให้เธอ

จิ้นเฟิงเหราารู้ว่าเธอยืนอยู่หน้าประตู ก็ไม่ได้อาบนานมาก ประมาณ10นาทีก็เสร็จแล้ว

แต่เพราะว่าขาเขายังไม่หาย ดังนั้นใส่กางเกงไม่ค่อยได้ ใส่นานมาก

ส้งหวั่นชีงที่อยู่ข้างนอกได้ยินเสียงน้ำหยุดแล้ว แต่ก็ไม่เห็นเขาออกมา รีบร้อนและกังวลมาก

แต่ว่าเขากำลังอาบน้ำอยู่ ทั้งสองคนต่างเพศกัน แม้ว่าเธอรีบร้อน ก็ไม่สามารถเข้าไปได้

ในขนาดนี้ ข้างในส่งเสียง ตูม! และเสียงกรี๊ดของจิ้นเฟิงเหราา

กลับกลายเป็นเพราะเขาเมื่อกี้ใส่กางเกงไม่ได้แต่ก็พยายามใส่อยู่ แถมในพื้นเปียกไปหมด จึงล้มลงไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

ในเวลานี้ ส้งหวั่นชีงไม่สามารถสนใจความแตกต่างระหว่างชายและหญิงได้ เธอเปิดประตูและรีบเข้าไป

“อ๊า！！！！！！””เสียงนี้กรี๊ดโดยคนทั้งสองคนในเวลาเดียวกัน

เวลาที่ส้งหวั่นชีงเข้าไปก็เห็นจิ้นเฟิงเหราาไม่ได้ใส่อะไรเลย

และจิ้นเฟิงเหราาไม่ได้คิดว่าเธอจะเข้ามา

ดังนั้น ทั้งสองก็เลยกรี๊ดในเวลาเดียวกัน

ส้งหวั่นชีงหน้าแดงมาก ยืนอยู่นานและพูด “ไอ้ลามก”

จิ้นเฟิงเหราากำลังอึ้งไปชั่วขณะก่อนที่เขาจะเข้าใจ จากนั้นเขาก็พูดอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “คำพูดนี้ฉันต้องเป็นคนพูดไม่ใช่เหรอ เพราะว่าคือคุณเข้ามาและเห็นฉันหมด”

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ส้งหวั่นชีงรู้สึกอายมาก

กำลังเตรียมจะออกไป ก็ได้ยินจิ้นเฟิงเหราาพูด “ แกก็อย่าอยู่นิ่งๆ มาช่วยฉันใส่กางเกงสิ”

หน้าของส้งหวั่นชีงในขนาดนี้แดงมาก ไม่กล้าที่จะไปมองเขา หันกลับไปแล้วส่ายหัว

จิ้นเฟิงเหราาพูดต่อ “ยังไงแกก็เห็นไปหมดแล้ว เห็นอีกครั้งไม่เห็นจะเป็นไรมากเลย และเมื่อกี้ฉันก็คือใส่ไม่ได้ถึงบังเอิญล้มไปกับพื้น”

ส้งหวั่นชีงก็ยังส่ายหัว

แต่ว่าการทำให้เธอยอมนั้นเป็นสิ่งง่ายมาก ก็เห็นแต่จิ้นเฟิงเหราาพูดว่า “2หมื่นของคุณยังไม่ได้นะ แกจะยอมแพ้เหอะ?”

เมื่อได้ยิน2หมื่น ส้งหวั่นชีงก็รู้สึกต้องอดทน สุดท้ายก็ขบฟัน เดินไปหาเขา

เห็นเธอหลับตา และยื่นมือข้างหนึ่งออกมา

เห็นเธอทำแบบนี้ จิ้นเฟิงเหราารู้สึกตลกและโกรธ มีแต่ต้องเอากางเกงให้เธอ

เพราะว่าเธอหลับตา ก็เลยทำมั่วๆ แต่ไม่ได้คิดว่าทำมั่วๆแบบนี้ จับโดนอวัยวะสำคัญของจิ้นเฟิงเหราาได้

เพราะว่าเธอเป็นบุคลากรทางการแพทย์ ดังนั้นรู้ทันทีในเวลาที่นิ้วเธอจับโดน และหน้าเธอก็แดงขึ้นอีก

จิ้นเฟิงเหราาก็ไม่ได้คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ บรรยากาศน่าอึดอัดใจมาก

ในที่สุดหลังจากใส่กางเกงแล้ว ส้งหวั่นชีงก็อยากจะวิ่งหนีทันที

แต่จิ้นเฟิงเหราาไม่อยากให้เธอไป พูดต่อเลยว่า “แผลของฉันเปื้อนน้ำ ฉันกลัวการอักเสบ แกคิดว่าจะทำอย่างไรดี?”

แผลเปียกก็จริง แต่ไม่จำเป็นต้องได้รับการรักษาที่นี่ เพียงแค่จิ้นเฟิงเหราาเห็นเธอหน้าแดงและ อยากจะแกล้งเธอ

ส้งหวั่นชีงไม่มีทางอื่น ก็ต้องพูดด้วยสีหน้าแดงๆ “ฉันไปเอาเก้าอี้มา รอก่อน”

จิ้นเฟิงเหราาชี้ไปเก้าอี้ที่อยู่หน้าประตู “ตอนนั้นก็มี ไม่ต้องไปไกล”

ทันใดนั้นส้งหวั่นชีงก็รู้สึกว่าคนใช้ผู้หญิงนั้นจะช่วยเเต่ทำเสีย ไม่ได้คาดหวังว่าจะช่วยจิ้นเฟิงเหราาได้

ไม่มีทาง เธอก็ต้องเอาเก้าอี้นั้นมาและรักษาบาดแผลให้เขาอย่างตั้งใจ

ในเวลาที่รักษาแผลให้เขา ส้งหวั่นชีงปลอบตัวเองว่าจิ้นเฟิงเหราาเป็นเพียงหนึ่งในผู้ป่วยจำนวนมากและไม่มีอะไรพิเศษ เพียงแค่รักษาอย่างธรรมดาก็พอ

แต่ไม่รู้ว่าทำไมใบหน้าของเธอถึงแดงอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เมื่อเห็นเธอหน้าแดง จิ้นเฟิงเหราามีความสุขอย่างอธิบายไม่ได้