ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 393 คุณหลอกฉันไม่ได้

เพราะเมื่อครู่จิ้นเฟิงเฉินทิ้งระยะห่างไปบ้าง ดังนั้นตอนนี้เขาจึงได้แต่เร่งความเร็วสูงสุดภายใต้ความเร็วที่กำหนดไว้ เพื่อให้แน่ใจว่าจะตามรถพยาบาลทัน

เมื่อถึงประตูโรงพยาบาล จิ้นเฟิงเหราก็ถูกเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัด ในเมื่อผิวหนังถูกเผาไหม้มากขนาดนั้น เวลานี้หากไม่รักษาให้ดี เกรงว่าถึงเวลาอาจจะต้องปลูกถ่ายผิวหนัง

ส้งหวั่นชีงลงจากรถพยาบาลแล้ว ก็ถูกพาไปที่ห้องฉุกเฉิน แต่ยังดีที่แผลของเธอนั้นไม่ร้ายแรงนัก แค่แผลถลอกเล็กน้อยเท่านั้น ควันที่สูดเข้าไปในปอดอาจจะกำจัดได้ไม่หมดในระยะนี้ ก็ได้แต่ค่อยเป็นค่อยไป

ยิ่งไปกว่านั้น จิตใจของเธอตอนนี้พะวงอยู่กับจิ้นเฟิงเหรา ยังจะมีอารมณ์ไปคิดถึงเรื่องอื่นใดได้อีก ดังนั้นหลังจากที่เธอพันแผลเสร็จ ก็รีบพรวดพราดออกไปทันที พุ่งตัวไปที่ห้องผ่าตัด

จิ้นเฟิงเฉินเห็นเธอยังชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเอ่ยว่า “คุณไม่ไปพักผ่อนเสียหน่อยเหรอ ผมเห็นคุณก็บาดเจ็บไม่น้อย”

ส้งหวั่นชีงส่ายหน้าอย่างหนักแน่น ตัวเกร็งไปทั้งตัวจ้องเขม็งไปที่ที่ห้องผ่าตัด ถามว่า “เมื่อกี้คุณหมอได้ออกมาบ้างหรือยัง พูดว่าอย่างไรบ้างคะ”

ได้ยินประโยคนี้ของเธอ จิ้นเฟิงเฉินได้แต่ส่ายหน้า ความจริงแล้วเขาจะไม่กังวลได้อย่างไร น้องชายแท้ๆของเขาทั้งคน และถ้าเขามีความสามารถอยู่บ้าง จิ้นเฟิงเหราก็คงไม่ต้องตกอยู่สถานการณ์ที่อันตรายแบบนี้

คนที่ควรจะนอนอยู่ในห้องผ่าตัดตอนนี้เห็นชัดว่าควรจะต้องเป็นตนเอง แต่ตอนนี้กลับเป็นจิ้นเฟิงเหรามาแทนที่

พักใหญ่ จิ้นเฟิงเฉินจึงเอ่ยว่า“คุณกลับไปพักผ่อนบ้างเถอะ สภาพของคุณตอนนี้ก็ไม่ไหว มีข่าวคราวอะไรผมจะบอกคุณ คุณไปเข้าพักรักษาตัวเสียหน่อยนะ”

ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ส้งหวั่นชีงได้แต่ส่ายหน้าอย่างดื้อรั้น มีเพียงเธอคนเดียวที่รู้ ว่าจิ้นเฟิงเหราในตอนนี้ สำหรับเขาแล้วมีความหมายอะไร

ตอนที่ควันลอยหนาคลุ้ง เธอมองที่ใบหน้าของจิ้นเฟิงเหรา พลางคิดว่าหากคนคนนี้จากตัวเองไปจะเป็นอย่างไร เธอก็รู้ ว่าเธอไม่อาจตีจากคนคนนี้ไปไหนได้อีกแล้ว

ตอนนี้เขายังไม่รู้ความจริงทั้งหมด และยังไม่รู้ความในใจของตนเอง หากไม่อยู่เป็นเพื่อนเขา ใจเธอจะสงบอยู่ได้อย่างไร

“ประธานจิ้น คุณไม่ต้องพูดแล้ว ฉันจะไม่ไปไหนแน่นอน รอจนเขาตื่นขึ้นมาฉันถึงจะไป”

บนใบหน้าของส้งหวั่นชีงเขียนคำว่าดื้อรั้นตัวโตๆ เวลานี้ไม่มีใครที่สามารถลากเธอไปได้

เดิมจิ้นเฟิงเฉินคิดจะพูดอะไรอีกเล็กน้อย แต่พอมาฉุกคิดดูแล้ว หากเวลานี้คนที่อยู่บนเตียงผ่าตัดเป็นตนเอง ก็คงไม่มีใครมารั้งตัวของเจียงสื้อสื้อไว้ได้เช่นกัน

เป็นต้นไม้ที่อยู่บนพื้นแผ่นดินเดียวกัน ใครก็พรากเราสองคนออกจากกันไม่ได้

จิ้นเฟิงเฉินยังคงเคร่งเครียด จู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น บริเวณหน้าประตูห้องผ่าตัดที่โล่งกว้าง จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังแหลมขึ้นมา

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง เห็นเบอร์ที่โทรเข้ามา ก็รับสายอย่างไม่ลังเล

คนที่โทรมาก็คือเจียงสื้อสื้อ ความจริงแล้วเมื่อครู่นี้เธอก็โทรมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ตอนนั้นจิ้นเฟิงเฉินอยู่ระหว่างทางมาโรงพยาบาล อยู่ในภาวะที่ร้อนรนกระวนกระวาย แทบไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ ต่อมาจิ้นเฟิงเฉินเข้ามาที่ห้องผ่าตัด เขาก็ไม่มีกะจิตกะใจจะดูโทรศัพท์มือถือ

ตอนนี้เห็นเจียงสื้อสื้อโทรมา เขาก็รู้สึกผิดเล็กน้อย เรื่องของจิ้นเฟิงเหราเป็นเรื่องสำคัญแน่นอน ตนเองก็ควรจะบอกให้เธอรู้ว่าเขาปลอดภัย

พอรับสาย เจียงสื้อสื้อก็ถามอย่างทนรอแทบไม่ไหวว่า：“เฟิงเฉิน คุณอยู่ที่ไหนคะ ทำไมถึงไม่รับสาย”

จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่คิดจะปิดบังเธอ จึงบอกตามตรงว่า “เกิดเรื่องกับเฟิงเหรานิดหน่อย ตอนนี้ผมอยู่โรงพยาบาล”

เขาไม่คิดจะปิดบัง แต่กลับไม่คิดจะเล่าเรื่องทั้งหมด ดังนั้นจึงพูดถึงข้อสรุปอย่างชัดเจน เพื่อให้เจียงสื้อสื้อไม่ต้องคิดฟุ้งซ่านเป็นห่วงเขา

แต่ว่าต่อให้พูดอย่างนี้ เจียงสื้อสื้อเองก็ตื่นตกใจไม่น้อย ในเมื่อช่วงนี้พวกเขาสองคนพี่น้องต่างทำงานอยู่ด้วยกัน ตอนนี้ได้ยินว่าเกิดเรื่องกับจิ้นเฟิงเหรา จะไม่ให้เธอเป็นห่วงได้อย่างไร

เห็นเธอไม่อยู่กับร่องกับรอยรีบถามว่า “แล้วคุณล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า”

น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความร้อนใจ ราวกับว่าวินาทีต่อไปก็จะพุ่งตรงเข้ามาที่โรงพยาบาลก็ไม่ปาน

จิ้นเฟิงเฉินตอบเสียงแผ่วว่า “ไม่ต้องห่วง ผมไม่เป็นอะไร”

แต่ต่อให้เขาพูดแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็ไม่มีวันเชื่อ ในเมื่อเรื่องราวในช่วงนี้ส่วนใหญ่เธอก็รู้ดี ตอนนี้มีเพียงเรื่องเดียว เธอคงไม่อาจเชื่อถือได้

ได้แต่พูดอย่างสงสัยว่า “ฉันไม่เชื่อ คุณอยู่โรงพยาบาลไหน ฉันจะไปตอนนี้”

พอได้ยินว่าเธอจะมา จิ้นเฟิงเฉินก็รีบเอ่ยขวางขึ้นมาว่า “คุณไม่ต้องมา จริงๆ ผมไม่ได้เป็นอะไร รอให้เฟิงเหราออกมา ผมก็จะกลับไปแล้ว”

แม้ว่าตอนนี้จิ้นเฟิงเหราจะยังทำการผ่าตัดอยู่ แต่จิ้นเฟิงเฉินก็คิดว่า คนดีผีต้องคุ้มครอง ครั้งนี้จะต้องไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่

ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาถูกพบอย่างรวดเร็ว ตอนนั้นยังมีสัญญาณชีพดีอยู่ ตามที่หมอบอก ตอนที่พบเขานั้น ยังมีโอกาสรอด

ปลายสายอย่างเจียงสื้อสื้อนั้นร้อนใจจนแทบนั่งไม่ติด แต่ก็ยังถามว่า “คุณไม่ได้เป็นอะไรจริงใช่มั้ย โกหกฉันไม่ได้นะคะ”　เธอพูดพลาง เหมือนจะร้องไห้ด้วยความร้อนใจพลาง

เห็นเธอเป็นแบบนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็แทบใจสลาย รีบเอ่ยว่า “สื้อสื้อ ผมไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ เห็นมั้ยว่าตอนนี้ผมกำลังคุยกับคุณอยู่นี่ไม่ใช่หรือ และก็ไม่ได้มีหมอพยาบาลอยู่รอบข้างคอยขัดขวางผม แสดงว่าผมไม่ได้เป็นอะไร ไม่ต้องเป็นห่วง ได้มั้ย”

เกลี้ยกล่อมเธออยู่นานสองนาน เจียงสื้อสื้อถึงได้ยอมวางสายอย่างกึ่งเชื่อกึ่งระแวง