ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 417 จะรอดจากวันนี้ไปได้ไหม

หลังเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย ก็ได้ยินเสียงคนกลุ่มหนึ่งส่งเสียงดังบริเวณประตูลิฟต์

“พวกแก！พวกแกคืนลูกของฉันมานะ！ ลูกฉันยังไม่ได้มีโอกาสเกิดมาลืมตาดูโลกด้วยซ้ำ！ หมอต้มตุ๋นอย่างพวกแก แต่ละวันก็คิดแต่หาวิธีโกงเงินชาวบ้าน คือลูกของฉันมานะ！”

หญิงวัยกลางคนกำลังยืนถือมีดอยู่ที่หน้าประตูลิฟต์ เธอตะโกนออกมาใส่เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ และขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่

แพทย์คนหนึ่งก้าวออกมาเพื่อจะกล่อมเกลี่ยผู้หญิงคนนี้แต่เธอกลับใช้มีดขึ้นขู่ ดวงตาแดงเรื่อตะโกนออกมาเสียงดังว่า

“อย่าเข้ามานะพวกแก！ ถ้าใครก้าวเข้ามา ฉันจะฆ่าให้หมด ให้พวกแกไปอยู่กับลูกของฉัน！！！”

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย

แต่เธอก็เลือกที่จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่ว่าใครจะถูกหรือผิดก็เป็นเรื่องของทางโรงพยาบาล ควรจะเป็นคนของโรงพยาบาลที่ออกมาจัดการ

“ ใจเย็นๆนะครับคุณ”

แพทย์เกรงว่าจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของหญิงคนนี้ได้จึงได้ถอยหลังไปก้าวหนึ่งแล้วพูดว่า “มีเรื่องอะไรเราค่อยๆคุยกันดีไหม？”

เมื่อพูดจบแพทย์ก็ส่งสัญญาณให้ผู้ที่อยู่ใกล้เธอที่สุดเข้าไปจับตัวเธอไว้

“ไม่！ฉันต้องการคำตอบตอนนี้！”

แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ถือมีดไว้ตรงหน้าอก เธอน้ำตาร่วงหล่นลงมาแล้วพูดว่า “ฉันมาที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจครรภ์ แต่พวกคุณกลับทำแท้งให้ฉัน ทุกคนคะ ช่วยแสดงความคิดเห็นนี้ด้วย！”

“หา？ทำไมโรงพยาบาลเป็นแบบนี้ล่ะ？”

“หมอเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า？”

“โรงพยาบาลต้องการเด็กในครรภ์ก็ไม่มีประโยชน์นี่นา แอบทำเด็กหลอดแก้วขายไม่ได้เงินมากกว่าเหรอ？”

คนที่อยู่โดยรอบเริ่มส่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์ออกมา

เมื่อพยาบาลที่อยู่ข้างๆแพทย์พบเห็นสถานการณ์ดังนี้ก็ขมวดคิ้วขึ้นแล้วกระซิบข้างหูแพทย์ว่า “คุณหมอหวังคะ เราจะฉีดยากล่อมประสาทให้แก่ผู้หญิงคนนี้ก่อนดีไหม？”

แพทย์เองก็รู้สึกเหนื่อยใจ “เธอก็เพียงแค่คนโรคจิตคนหนึ่ง การที่เธอตะโกนออกมาแบบนี้คุณคิดว่าคนอื่นๆจะเชื่อพวกเราไหม？ นี่อาจจะส่งผลต่อชื่อเสียงของโรงพยาบาลได้ อีกทั้งคุณดูสภาพเธอตอนนี้สิ ใครกล้าเข้าไปฉีดยาให้เธอกัน？”

“ถ้าอย่างนั้นทำยังไงดีคะ？”พยาบาลขมวดคิ้วขึ้น

เจียงสื้อสื้อเดินหลีกเลี่ยงฝูงชนและเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ เธอแอบมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นแล้วกำลังจะกดประตูลิฟต์

ในขณะที่เธอกำลังจะเข้าไปในลิฟต์ เธอก็รู้สึกถึงมีใครคนหนึ่งจับแขนเธอเอาไว้แล้วโยนลงไปที่พื้น

ศีรษะเธอกระแทกเข้า จึงทำให้เธอมึนหัว

เมื่อเธอเริ่มตั้งสติได้ก็ได้ยินเสียงส้งหวั่นชีงตะโกนออกมาว่า “ระวัง！！！”

เมื่อหันไปดูพบว่าผู้หญิงคนนั้นคว้ามีดกำลังแทงมาทางเธอ

“นางแพศยา！ แกกล้ามาอ่อยสามีฉัน แล้วยังทำร้ายเด็กในท้องฉันอีก！”

“ฉึบ！”

เสียงมีดสเตนเลสกระทบลงที่พื้นห่างจากศีรษะของเธอไปเพียงสองเซนติเมตร ทำให้พื้นเกิดเป็นรอยยาว

คนรอบข้างส่งเสียงอุทานออกมา

เจียงสื้อสื้อขนลุกไม่หาย หากไม่ใช่เพราะเสียงตะโกนเมื่อครู่ทำให้เธอหันหลังกลับมาเกรงว่าเธอคงจะถูกมีดเล่มนั้นปักเข้าที่ศีรษะแล้ว

“นางแพศยา แกฉันจะฆ่าแก！”

ผู้หญิงคนนั้นกำลังคลุ้มคลั่ง เธอใช้มีดฟันทางลงมาที่เจียงสื้อสื้อไม่หยุด

เจียงสื้อสื้อพยายามหลีกเลี่ยง

เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ของโรงพยาบาลได้สติกลับคืนมาก็รีบเข้าไปหยุดเธอ

ความบ้าคลั่งของเธอคนนั้น พวกเขาไม่อาจยุติมันได้

สถานการณ์วุ่นวายมาก

“อย่า！หยุดนะ！ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย” ส้งหวั่นชีงแทบจะร้องไห้ออกมา เธอตะโกนอย่างไม่หยุดแต่ไม่มีใครเข้าไปช่วย

ใช่แล้ว！จิ้นเฟิงเหรา！

เธอคล้ายกับนึกอะไรออกจึงหันหลังและวิ่งตรงไปยังห้องพักผู้ป่วยของจิ้นเฟิงเหรา

จิ้นเฟิงเหราจะต้องคิดหาวิธีได้แน่

ส้งหวั่นชีงวิ่งเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยของเขาด้วยอาการหอบเหนื่อย และเล่าเรื่องของเจียงสื้อสื้อที่ถูกคนโรคจิตทำร้ายออกมาให้เขาฟัง

จิ้นเฟิงเหราได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจและรีบกระโดดลงจากเตียง แต่ทำให้แผงเขาฉีกขาด เขาเจ็บปวดหัวเหงื่อตก

ให้ตายเถอะทำไมเขาต้องมาบาดเจ็บตอนนี้ด้วย！！！

“คนของทางโรงพยาบาลล่ะ ไม่มีใครเข้าไปห้ามหรือไง？”

ส้งหวั่นชีงร้องไห้แล้วส่ายหัวออกมา “พวกเราก็อยากเข้าไปช่วยค่ะ แต่ไม่มีใครเข้าถึงตัวเธอได้เลย”

“ขอโทรศัพท์ให้ผมที！”

ส้งหวั่นชีงรีบหยิบโทรศัพท์มือถือให้เขา จิ้นเฟิงเหรารับมาแล้วโทรไปที่เบอร์หนึ่ง

“พี่ครับตอนนี้พี่สะใภ้อยู่ที่โรงพยาบาล ถูกคนโรคจิตใช้มีดทำร้าย พี่รีบมาเร็ว！”

ในอีกมุมหนึ่งของทางเดินในโรงพยาบาล เจียงนวลนวลยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นและยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ว่า “เหอะๆ เจียงสื้อสื้อฉันอยากจะเห็นจริงๆก็แกจะมีชีวิตรอดไปจากวันนี้ได้ไหม？”

เจียงสื้อสื้อพยายามหลบหลีกผู้หญิงคนนี้ทุกวิถีทาง เดิมทีเธอคิดจะวิ่งหนีลงไปทางบันไดแต่ทางบันไดนั้นมีคนขึ้นมามากเกินไป เธอจะหนีไม่พ้นและกลัวว่าผู้อื่นจะได้รับบาดเจ็บด้วย จึงจำเป็นจะต้องวิ่งไปทางด้านบน