ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 436 ล้มแล้วมีแต่คนเหยียบซ้ำ

เจียงเจิ้นรู้สึกว่า ห้องประชุมในตอนนี้ไม่มีที่ให้เขายืนแล้ว

เขารู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองเหมือนได้สูญเสียสิ่งยึดเหนี่ยวของตัวเองไปแล้ว

สถานที่ที่เขาทุ่มเทมาค่อนชีวิต ตอนนี้มันได้กลายเป็นของคนอื่นไปแล้ว

เขารู้สึกถึงขั้น จากนี้ไปคงไม่มีที่ ที่เขาจะสามารถไปอยู่ได้อีกแล้ว

เขาเดินไปทางห้องทำงานของประธานบริษัทอย่างเงียบๆ เก็บของใช้ของตัวเอง แล้วแอบออกไปขึ้นรถจากทางประตูหลัง

เขาไม่อยากให้ใครเห็นสภาพที่ตกอับของตัวเองในตอนนี้

ถึงเขาจะรู้ดีว่าพรุ่งนี้ข่าวของตัวเองจะถูกประโคมอย่างหนักก็ตาม แต่เขาก็อยากเหลือศักดิ์ศรีให้ตัวเองได้รักษาบ้าง

ทันทีที่เกิดเรื่องกับตระกูลเจียง จิ้นเฟิงเฉินก็ได้รู้ข่าวในทันที

จิ้นเฟิงเฉินที่กำลังนั่งฟังรายงานจากกู้เนี่ยนอยู่ก็ได้เลิกคิ้วขึ้น “นี่คุณจะบอกว่า ตอนนี้เจียงเจิ้นได้ออกจากบริษัทไปแล้วใช่ไหมครับ?”

กู้เนี่ยนพยักหน้า “จริงแท้แน่นอนครับ เจียงซื่อกรุ๊ปได้เปลี่ยนเจ้าของแล้ว ถึงเขาอยู่ต่อก็ไม่ได้มีผลอะไรแล้ว เขาจึงแอบจากไปอย่างเงียบๆ ครับ”

“แล้วคนที่ชื่อหลินหยวนเขาถือหุ้นอยู่เท่าไหร่?” จิ้นเฟิงเฉินถามลอยๆ พร้อมดูเอกสารไปด้วย

“มีหุ้นของคนอื่นบางส่วนและบางส่วนก็เป็นของภรรยาเขา ไม่รู้ว่าเขาใช้วิธีไหนถึงสามารถรวมหุ้นเหล่านั้นเข้ากับของตัวเองได้ ตอนนี้หุ้นที่เขาถืออยู่น่าจะประมาณ45%ครับ”

กู้เนี่ยนตอบอย่างสัตย์จริง

มือที่กำลังเลื่อนเมาส์ของจิ้นเฟิงเฉินได้หยุดชะงักไป เขานึกไม่ถึงเลยจริงๆ ว่า หลินหยวนคนนี้จะมีความสามารถขนาดนี้ เขาถึงขนาดสามารถชิงเอาหุ้นที่อยู่ในมือของสื้อสื้อไปได้

จิ้นเฟิงเฉินในตอนนี้ ถึงดวงตาจะกำลังจ้องไปยังจอคอมพิวเตอร์ แต่จริงๆ แล้ว ในหัวของเขากลับกำลังใช้ความคิดอย่างรวดเร็วอยู่

สำหรับเขาแล้ว ถึงเจียงเจิ้นจะชั่วช้าและไร้ความสามารถจนเกือบทำให้เจียงซื่อล้มละลายก็ตาม

แต่ถ้าจะปล่อยให้บริษัทที่ตระกูลของเจียงสื้อสื้สร้างมาตกไปอยู่ในมือของคนแปลกหน้าละก็ ไม่ว่ายังไงเขาก็คงรู้สึกไม่ดีเหมือนกัน

หรืออีกนัยน์หนึ่งก็คือ ห้ามให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเป็นอันขาด

ถ้าบริษัทนี้ยังแซ่เจียงอยู่ งั้นคนที่สืบสายเลือดของตระกูลเจียงและยังมีหุ้นอยู่ในมืออย่างเจียงสื้อสื้อ ยังไงก็คงมีผลกระทบกับเธอไม่มาก

แต่ถ้าเมื่อไหร่ก็ตามที่มันตกไปอยู่ในมือของคนอื่นแล้ว ด้วยวิธีการของหลินหยวน เชื่อว่าเขาจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อกำจัดอำนาจของตระกูลเจียงให้หมดไปจากบริษัทไม่ให้เหลืออย่างแน่นอน

พอถึงตอนนั้น สื้อสื้อที่อยู่ในเจียงซื่อจะต้องรู้สึกอึดอัดมากแน่ๆ

และเมื่อผลประโยชน์ในมือของสื้อสื้อถูกแย่งชิงไป เธอจะต้องรู้สึกเสียใจแน่ๆ เลย

ที่สำคัญ มันคือสิ่งที่คุณปู่พยายามทุ่มเทสร้างมาทั้งชีวิต แล้วสุดท้ายมันต้องมาจบลงแบบนี้ เธอจะรู้สึกปวดใจมากขนาดไหนกัน?

ถึงแม้ว่าเขาจะสามารถเลี้ยงดูเธอได้ แต่นั่นเป็นสมบัติที่คุณปู่เหลือไว้ให้นะ เขาไม่มีทางที่จะปล่อยให้มันตกไปอยู่ในมือของคนอื่นง่ายๆ อย่างนั้นหรอก

พอกู้เนี่ยนเห็นจิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ในสภาพแบบนี้ ก็ได้แต่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดังด้วยซ้ำ เพราะกลัวว่าจะไปรบกวนเขาจนทำให้ตัวเองซวย

ผ่านไปพักหนึ่ง จิ่นเฟิฃเฉินจึงได้ถามขึ้นว่า “ในบรรดาผู้ถือหุ้นพวกนั้น มีกี่คนที่เป็นคนไว้ใจของคุณท่านเจียงในสมัยที่ท่านยังมีชีวิตอยู่?”

กู้เนี่ยนอึ้งไปแป๊บหนึ่ง จากนั้นก็รีบตอบไปว่า “ความจริงก็มีอยู่หลายคนเหมือนกันครับ ส่วนคนที่มีชื่อและอำนาจมากที่สุดก็น่าจะเป็นคุณท่านโม่ครับ เพราะเขาถือว่าเป็นพี่น้องที่ร่วมสู้ด้วยกันกับคุณท่านเจียงและรู้สึกผูกพันกับเจียงซื่อเป็นอย่างมากครับ”

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วอย่างแรง “แล้วการที่เจียงซื่อมีการเปลี่ยนแปลงเจ้าของในครั้งนี้เขาไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลยเหรอ?”

“พูดแล้วมันก็บังเอิญจริงๆ นะครับ เนื่องจากคุณท่านโม่คนนี้ก็อายุมากแล้ว จึงมักจะป่วยออดๆ แอดๆ อยู่ตลอด และช่วงนี้เขาก็ป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลพอดีด้วยครับ ผมว่าพอมาเกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ขึ้น หลังจากที่ท่านออกจากโรงพยาบาลมาก็คงช็อคจนต้องทรุดหนักอีกรอบแน่เลยครับ”

กู้เนี่ยนพูดไปก็รู้สึกหดหู่ไป

เมื่อฟังเขาพูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ยิ้มออกมา “ทรุดหนักอย่างนั้นเหรอ? มันก็ไม่แน่หรอก คุณช่วยไปพบพวกผู้ถือหุ้นที่มีอายุทีนะ จากนั้นก็สืบให้รู้ว่าพวกเขาคิดยังไงกับคนที่ชื่อ หลินหยวน ผมเชื่อว่าคนอย่างพวกเขาอย่างมากก็แค่ร้อนรนที่เห็นเจียงเจิ้นเป็นคนไม่เอาไหน แต่ไม่ได้อยากให้เจียงซื่อตกไปอยู่ในมือของคนอื่นหรอก”

กู้เนี่ยนงงอยู่แป๊บหนึ่ง จากนั้นก็เข้าใจในทันที

“นี่คุณชายตั้งใจที่จะ……”

“ถูกต้อง ผมต้องการปลุกระดม” จิ้นเฟิงเฉินตอบอย่างหนักแน่น

ถึงผู้ถือหุ้นพวกนี้จะคอยเอนเอียงไปตามทิศทางลมก็ตาม แต่ส่วนใหญ่แล้วพวกเขาก็เป็นแค่พวกอายุน้อย

หุ้นส่วนพวกนั้นก็ได้รับสืบทอดมาจากพ่อแม่ จึงไม่ได้มีความผูกพันกับเจียงซื่อมากนัก

พอเห็นว่าตอนนี้หลินหยวนมีความสามารถ ก็เป็นธรรมดาที่พวกเขาจะสนับสนุนให้เจียงเจิ้นลงจากตำแหน่ง

แต่พวกผู้ถือหุ้นอาวุโสนั้นแตกต่างออกไป เพราะเมื่อก่อนพวกเขาเคยเป็นคนที่ต่อสู้เคียงบ่ากับคุณท่านเจียงมาด้วยกันพอคุณท่านเจียงจากไปแล้ว ความผูกพันที่พวกเขามีต่อเจียงซื่อก็ต้องลึกซึ้งยิ่งขึ้นไปอีก

การที่เจียงเจิ้นมาใช้งบประมาณอย่างฟุ่มเฟือยแบบนี้พวกเขาก็คงไม่ค่อยพอใจเหมือนกัน เมื่อหมดหนทางก็จำต้องไปสนับสนุนหลินหยวน เพราะอย่างน้อยมันก็อาจจะพอช่วยเจียงซื่อให้พ้นจากวิกฤติได้

หลังจากนั้นหลายวัน ในที่สุดกู้เนี่ยนก็ได้กลับมาด้วยใบหน้าที่เหนื่อยล้า “คุณชาย ผมจัดทุกอย่างตามที่คุณสั่งแล้วครับ ยังไงคุณหญิงก็เป็นคนของตระกูลเจียง แถมยังเป็นผู้สืบทอดที่คุณท่านเจียงแต่งตั้งไว้อีก พอพวกเขารู้เรื่องก็เต็มใจที่จะให้ความร่วมมือในทันทีเลยครับ”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าตอบด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย “เข้าใจแล้ว ช่วงนี้ลำบากคุณแย่เลย”

กู้เนี่ยนรู้สึกโล่งอก ก่อนที่จะขอตัวไปพักผ่อน

เมื่อเรื่องนี้ถูกจัดการไปแล้ว สิ่งต่อไปที่ต้องทำก็คือการกว้านซื้อหุ้น

การที่จะขึ้นไปดำรงตำแหน่งประธานบริษัทนั้น จำเป็นต้องถือหุ้นอยู่ในมือมากที่สุดถึงจะสามารถทำได้

จิ้นเฟิงเฉินได้ใช้วิธีที่ถูกต้องในการซื้อหุ้นมาไม่น้อย จากนั้นก็โอนมันให้กับเจียงสื้อสื้อ

หุ้นในส่วนนี้เขาไม่ได้กว้านซื้อมันในทีเดียว แต่เขาได้ทยอยซื้อมันโดยผ่านมือของคนจำนวนมาก

ทุกๆ การกระทำของเขานั้นมีคนรู้น้อยมาก น้อยจนแม้แต่เจียงสื้อสื้อเองยังไม่รู้เลย