บทที่ 449 ตระกูลจิ้นไม่ได้หลอกง่ายอย่างนั้น
“เขาก็คือเสี่ยวเป่า”
ตามประโยคสุดท้ายของเซิ่งจือเสี้ยที่เพิ่งพูดจบ ใจของแม่จิ้นก็เต้นอย่างรุนแรง เขาปฏิเสธอย่างเด็ดขาดว่า“เป็นไปไม่ได้”
เซิ่งจือเสี้ยยิ้มยังน่าเกลียดว่าร้องไห้อีก ใช้มือบังหน้าพูดว่า “ น้าสาว ฉันไม่ได้โกหกคุณ ฉันเป็นแม่ของเสี่ยวเป่า เสี่ยวเป่าที่น่าสงสารโตมาขนาดนี้แล้วยังไม่เคยเจอแม่เลย”
แม่จิ้นพูดน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า“ถ้าเธอเป็นแม่แท้ ๆ ของเสี่ยวเป่า ทำไมตอนนี้ถึงมาแสดงตัว？”
“ฉันตามหามาโดยตลอด แต่ฉันหาไม่พบ”
แม่จิ้นเห็นชัดว่าไม่เชื่อ
เซิ่งจือเสี้ยมองตรงไปทางแม่จิ้น ขอบตาแดงเล็กน้อย“ตอนนั้นหลังจากที่ฉันคลอดลูกแล้วก็ถูกคนอุ้มไป ฉันไม่รู้ว่าจะไปตามหาที่ไหน”
พูดพลางก็มีหยดน้ำตาไหลจากมุมขอบตาของผู้หญิงออกมา
จากนั้นสองหยด สามหยด น้ำตาที่ไหลมามากมายแย่งกันไหลลงมาที่แก้ม
แม่จิ้นมองเห็นที่นี่มีคนเดินพลุกพล่าน ผู้หญิงก็ร้องไห้ออกมา อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว“เธออย่าร้องไห้ไปก่อน เช็ดน้ำตาซะ”
เซิ่งจือเสี้ยหยิบกระดาษทิชชูออกมาจากในถุงอย่างหยาบ ๆ แล้วเช็ดอย่างน้ำตาอย่างลวก ๆ
น้ำตาชะล้างแป้งที่อยู่บนหน้าของเขาออกหมด ทิ้งไว้เพียงแนวร่องน้ำ
โชคดีที่ผู้หญิงมีพื้นฐานที่ดี มองอย่างนี้ก็ไม่ถึงขนาดน่าเกลียดมาก
แม่จิ้นหันหน้ามา ทำเป็นไม่สนใจ
เซิ่งจือเสี้ยมีเสียงที่จมูกอย่างเข้มข้น แล้วพูดขอโทษว่า“ขอโทษด้วย ฉันเสียมารยาทแล้ว”
แม่จิ้นพูดอย่างเบา ๆ ว่า“ในเมื่อหาไม่เจอ แล้วทำไมถึงมาปรากฏอยู่ต่อหน้าฉันได้？”
“ฉันก็เพิ่งได้รับข่าวในระยะนี้ ที่จริงแล้วฉันรู้มาตั้งแต่เดือนก่อนแล้ว เพียงแต่ฉันไม่กล้าที่จะไปรู้จัก ฉันกลัว”
กลัวอะไร เหตุผลง่าย ๆ
ตระกูลจิ้นเป็นตระกูลที่ร่ำรวยแรกในเมือง ปกติคนอื่นก็จะไม่ไปหาอย่างง่าย ๆ
จุดนี้ สามารถเข้าใจได้
แม่จิ้นอืมออกมาอย่างไม่ชัดเจน เขามองไปทางห้องน้ำ
ในใจคิดว่าทำไมเข้าห้องน้ำนานอย่างนี้ ยังไม่ออกมา เขาแทบจะรอจนเบื่อแล้ว
เซิ่งจือเสี้ยยังสะอื้นอยู่ด้านข้างเงียบๆ แล้วพูดเสียงเบา ๆ ว่า“นายหญิงจิ้นฉันไปเยี่ยมเสี่ยวเป่าได้ไหม ฉันไม่รบกวนเขาหรอก จริง ๆ ฉันแค่อยากเห็นเขา”
แม่จิ้นย่นหัวคิ้ว มองดูเขาอย่างคิดไตร่ตรอง
เซิ่งจือเสี้ยมีใบหน้าที่โดดเด่นมากจริง ๆ ถึงแม้จะเพิ่งร้องไห้ก็ไม่ทำลายสีสักนิดเดียว กลับทั้งยิ่งมีความรู้สึกที่ฉันเห็นแล้วน่าสงสารชนิดหนึ่ง
เสี่ยวเป่าเป็นลูกชายของเขาเหรอ？
เขาพยายามค้นหาความเหมือนของสองคนบนใบหน้าของเซิ่งจือเสี้ย แต่เหมือนว่าจะไม่มี ถ้าพูดว่าเหมือน ระดับความเหมือนของพวกเขายังเปรียบไม่ได้กับเสี่ยวเป่าและเจียงสื้อสื้อ
เอาตามที่ใช้ชีวิตด้วยกันมาเป็นเวลานานแล้ว จะมีหน้าคล้ายกับฝ่ายตรงข้ามอย่างบังคับไม่ได้
เสี่ยวเป่าติดหนึบกับเจียงสื้อสื้อย่างนั้น ดังนั้นก็ยิ่งเหมือนเขาขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไม่น่าสงสัย
เพียงแค่ ผู้หญิงที่มีชื่อว่าเป็นแม่แท้ ๆ ของเสี่ยวเป่า ทำไมเสี่ยวเป่าไม่มีความเหมือนเลยสักครึ่งหนึ่ง？
หลังของเซิ่งจือเสี้ย ตรงมาก ให้แม่จิ้นประเมินอย่างตามใจ
สุดท้าย แม่จิ้นพูดส่ายหน้าว่า“ฉันไม่มีวิธีที่จะเชื่อคำพูดของเธอ ถึงแม้เธอจะพูดเหมือนจริงมาก แต่ไม่ว่าผู้หญิงที่เคยท้องมาต่างก็สามารถพูดออกมาได้ นี่ไม่มีวิธีที่ทำให้ฉันเชื่อได้”
ขอบตาของเซิ่งจือเสี้ยแดงอีกครั้ง ลูกตาที่มองแทบจะทะลักออกมา
แม่จิ้นพูดอย่างไม่อดทนว่า“อาศัยแค่คำพูดของเธอฝ่ายเดียว ก็อยากที่จะเป็นแม่แท้ ๆ ของเสี่ยวเป่าบ้านฉัน ความกล้าของเธอมีมากจริงๆ รีบออกไปออกไปไกลๆ ตระกูลจิ้นไม่ได้หลอกง่ายอย่างนั้นหรอก ”
ในดวงตาของของเซิ่งจือเสี้ยเต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง กัดริมฝีปากพูดอย่างน่าสงสารว่า “งั้นคุณจะไม่คิดหาแม่แท้ ๆ กลับมาให้เสี่ยวเป่าแล้วเหรอ ？”
แม่จิ้นพูดอย่างเย็นชาว่า“อยากที่จะหา แต่ไม่ใช่เธอ”
เซิ่งจือเสี้ยยิ้มอย่างน่าสงสาร“งั้นต้องทำยังไงคุณถึงจะเชื่อฉัน？”
“นอกซะจากว่าเธอจะมีหลักฐานยืนยันความถูกต้องทั้งหมด ไม่อย่างนั้น ไม่ต้องมารบกวนบ้านของพวกเรา”
เสียงของแม่จิ้นมีความหมายแสดงการเตือน
ถ้าเซิ่งจือเสี้ยรู้ตัว เวลานี้ก็ควรจะถอนตัวกลับไป
แต่เขาไม่ได้ทำอย่างนั้น เขาก้มหัวคิดไตร่ตรองสักครู่แล้วพูดกัดฟันว่า“ตกลง ฉันมีหลักฐาน”
แม่จิ้นจ้องมองไปที่เขา เซิ่งจือเสี้ยพูดอย่างแน่วแน่ว่า“ฉันมี คุณกรุณามา ยังเป็นสถานที่นี้ ฉันจะต้องหยิบหลักฐานออกมาให้ได้อย่างแน่นอน”
“แล้วมาดูกัน”แม่จิ้นพูดอย่างสบาย ๆ
เซิ่งจือเสี้ยก้มหน้าลุกขึ้น “งั้นฉันก็ไม่รบกวนคุณแล้ว ฉันต้องไปก่อน พรุ่งนี้เจอกัน”
เขาหมุนตัวเดินออกไปทีละก้าวอย่างหลังตรง
แม่จิ้นนั่งบนที่นั่งอย่างไม่ขยับมาตลอด ในสมองกำลังคิดคำพูดเมื่อกี้ของเซิ่งจือเสี้ย
ตอนที่เขาพูดว่าหยิบหลักฐานออกมา ที่จริงก็ไม่คิดว่าเซิ่งจือเสี้ยจะรับปาก
เธอเพียงอยากจะใช้วิธีนี้ทำให้เขาตกใจล่าถอยไป แล้วก็เตือนเขาในเวลาเดียวกัน ไม่มีประโยชน์ ถึงแม้จะพูดได้ดีอีกก็ไม่มีประโยชน์ ไม่มีหลักฐานทั้งหมดก็คือเปลืองแรงเปล่า ๆ
แต่เซิ่งจือเสี้ย รับปากแล้ว
แม่จิ้นก็อดไม่ได้ที่จะมีความสงสัยเล็กน้อย หรือว่าเขาจะเป็นแม่ของเสี่ยวเป่าจริง ๆ ？
“เธอกำลังคิดอะไรอยู่？”จู่ ๆ เสียงของเพื่อนสนิทก็ดังขึ้นมาข้างหู
แม่จิ้นได้สติกลับมา ส่ายหน้าพูดว่า“ไม่มีอะไร”
“งั้นพวกเราไปเดินเล่นกันต่อเถอะ ฉันจำได้ว่ามียี่ห้อร้านหนึ่งมีสินค้าออกใหม่สวยมาก ไปซื้อเป็นเพื่อนฉันหน่อย”
เพื่อนสนิทลากแม่จิ้นเดินไปข้างหน้า
แม่จิ้นไม่ค่อยมีความสนใจ เพื่อนสนิทก็สังเกตุเห็น อดไม่ได้ถามอย่างแปลกใจว่า“เกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉันเห็นว่าเธอดูเหมือนจะไม่ค่อยดีใจ ？”
“ไม่มีอะไร”แม่จิ้นขบคิดอยู่ ยังคงไม่ได้พูดออกมา
เดินเล่นสักพัก สองคนก็กลับไป
ช่วงบ่าย เพื่อนสนิทก็เรียกเขาแล้วพูดกับเขาว่า “เธอกลับไปแล้วพักผ่อนให้มาก ๆ แล้วกัน ฉันเห็นเธอใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวตลอดทั้งบ่าย”
แม่จิ้นสะบัดมือไปทางเขา แล้วก็กลับบ้านไป
ตอนเย็น เสี่ยวเป่าและเจียงสื้อสื้อก็กลับมา
แม่จิ้นจ้องมองเสี่ยวเป่า หลังจากนั้นในสมองก็คิดทบทวนเค้าโคลงของเซิ่งจือเสี้ย
ถอนหายใจยาว ไม่เหมือน ไม่เหมือนเลยสักนิดจริง ๆ
“คุณย่ามองหนูบ่อย ๆ ”เสี่ยวเป่าพูดอย่างหัวเราะคิกคัก
แม่จิ้นลูบหน้าเล็กของเขา พูดว่า“หลานตัวเล็กบ้านฉันน่ารักอย่างนี้ คุณย่ามองยังก็มองไม่พอ”
เสี่ยวเป่าไม่อายเลยสักนิด แถมยังไล่ถามอย่างดีใจมากว่า“คุณย่า คุณกำลังชมหนูอยู่ใช่ไหม？”
แม่จิ้นยิ้มพูดว่า “ใช่แล้ว ๆ ฉันกำลังชมเธออยู่”
เสี่ยวเป่าชะโงกไปด้านหน้าเจียงสื้อสื้อ พูดอย่างได้ใจว่า“แม่ คุณย่าชมว่าหนูน่ารัก”
ดวงตาใหญ่กระพริบเหมือนกำลังพูดว่า หม่ามี๊ รีบชมหนู
เจียงสื้อสื้อทำตัวไม่ถูก ปาดจมูกเล็กของเขาลง พูดอย่างมีมาดว่า“แมลงเหม็นตัวเล็ก”
จากนั้นก็เอาหมูเปรี้ยวหวานที่เสี่ยวเป่าชอบกินคีบใส่ในจานของเขาแล้วก็คีบผัก ยังไม่อนุญาตให้เสี่ยวเป่าคีบออกมา พูดอย่างไม่ดีใจว่า“จับคู่เนื้อและพักจะได้มีโภชนาการที่สมดุล ถึงจะสามารถโตได้สูง ๆ ”
เสี่ยวเป่าจิ้มข้าวในจาน มองเจียงสื้อสื้ออย่างข้องใจ สุดท้ายก็กินผักเข้าไปตามคำสั่ง
เจียงสื้อสื้อให้รางวัลเขา ให้เขากินน้ำซุปปลาถ้วยใหญ่
เสี่ยวเป่าชอบกินปลา ครั้งนี้เป็นเด็กดีมาก
แม่จิ้นมองการเคลื่อนไหวที่ประสานกันของคนโตและเด็ก ในสายตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
เขาพอใจกับเจียงสื้อสื้อเป็นอย่างมาก ถึงแม้จะคิดว่าตัวเองเป็นแม่แท้ ๆ ก็ไม่แน่ว่าจะมีความอดทนมากอย่างนี้
เสี่ยวเป่าเจอแม่ที่คนหนึ่ง ถึงแม้จะหาแม่แท้ ๆ ไม่เจอ เชื่อว่าเขาจะเติบโตอย่างมีสุขภาพที่ดีและจะไม่ขาดความรักจากแม่
