ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 531 แผนการลับ

ยื่นมือคว้าตัวเธอเข้ามาโอบอยู่ในอ้อมกอด กระซิบที่หูของเธอ

“อ้อ? แล้วคุณภรรยาหมายความว่ายังไง แสดงว่าพอใจมากสินะ?”

กลิ่นลมหายใจหอมอ่อนๆของจิ้นเฟิงเฉินมากระทบที่หู ทำให้หูของเจียงสื้อสื้อแดงผ่าว ยื่นมือออกไปดันๆเขา

พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ“ฉันไม่บอก ถึงยังไงก็ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดก็แล้วกัน”

พอเห็นว่าหูเธอเริ่มแดง จิ้นเฟิงเฉินก็ยิ้มอย่างกำเริบเสิบสาน เจียงสื้อสื้อผลักเขาไม่ออก แถมเธอกลับถูกพาไปนอนลงบนเตียงอีกด้วย

ทั้งสองจ้องตากัน อุณหภูมิร่างกายเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา

จิ้นเฟิงเฉิน สิบนิ้วประสานกัน คลุกคลีนัวเนียกับเจียงสื้อสื้อ ออกกำลังกายตามพละกำลังที่มี ตามคำสั่งของแพทย์

เปลี่ยนวิธีการที่ทำให้เธอยอมรับในความสุดยอดของเขา

……

ความรู้สึกอ่อนโยนภายในห้องนั้น ทำให้เจียงสื้อสื้อแทบจะไม่ได้มีกะจิตกะใจไปคิดว่ามันมีตรงไหนที่มันแปลกๆไม่ชอบมาพากลอีก

วันต่อมา เจียงสื้อสื้อเหนื่อยจนลุกไม่ไหว

ในขณะที่กำลังสะลึมสะลืออยู่นั้น ได้ยินเสียงตื่นนอนของจิ้นเฟิงเฉิน

“สื้อสื้อ ผมไปแล้วนะ”

จูบลงไปที่หน้าผากหนึ่งที เป็นจูบแห่งรักและอาลัยอาวรณ์อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

จิ้นเฟิงเฉินราวกับจะสลักใบหน้าของเธอเอาไว้อยู่ในใจของเขาอย่างไรอย่างนั้น

“อื้อ รีบกลับมาล่ะ”

น้ำเสียงของเธออ่อนโยน ในขณะที่กำลังสะลึมสะลือนั้น เธอกอดคอของเขาอยู่สักพัก ก่อนจะปล่อยออก

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มอย่างพออกพอใจ ลงบันไดไป เขาตะโกนเรียกจื่อเฟิง

“จื่อเฟิง ช่วงหลายวันที่ฉันไม่อยู่ เธอต้องอยู่ประกบสื้อสื้อห้ามห่างไปไหน ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับสื้อสื้อแม้แต่นิดเดียว เธอเตรียมย้ายออกไปได้เลย！”

จิ้นเฟิงเฉินสายตาเฉียบคม กวาดมองไปยังจื่อเฟิงอย่างเยือกเย็น

เรื่องเมื่อครั้งก่อน ที่เขาไม่ได้ถามหาความรับผิดชอบอะไร ไม่ได้หมายความว่าเขายกโทษให้เธอ

นี่เป็นโอกาสครั้งที่สอง และก็เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายแล้วเช่นกัน

พอเห็นสายตาที่เยือกเย็นของจิ้นเฟิงเฉินแล้วจื่อเฟิงก็สั่นสะดุ้งไปทั่วร่างกาย

เธอกัดริมฝีปาก สายตาแฝงไปด้วยความหวาดกลัว

คำพูดของจิ้นเฟิงเฉิน เธอไม่กล้าขัดขืน

เธอก้มมองต่ำลง ตอบรับไปหนึ่งประโยค“ฉันทราบแล้วค่ะ คุณวางใจเถอะ”

แววตาสีน้ำตาลดูมืดมัวลงไปไม่น้อย

ในใจ แอบรู้สึกเจ็บปวด

จิ้นเฟิงเฉินพอเห็นแบบนี้ ก็หันสายตาที่จ้องเขม็งจื่อเฟิงกลับมา

“ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น รีบรายงานให้ฉันทราบเลยทันที”

พูดสั่งกำชับง่ายๆไปหนึ่งประโยค ก่อนจะก้าวขาเดินออกไปจากบ้าน

ด้านหลัง จื่อเฟิงมองเงาหลังของเขา แววตาเจ็บปวดไม่น้อย

ไม่นาน ความรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ก็ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกขยะแขยงเคียดแต้นและไม่เต็มใจ

ความรู้สึกอิจฉาริษยาก็มาครอบงำพันเกี่ยวราวกับเถาวัลย์ แทรกแซงไปทุกที่ภายในจิตใจ

เธอกำมือแน่น มองไปยังห้องนอน

ถ้าคิดจะกำจัดเจียงสื้อสื้อ นี่ก็เป็นโอกาสที่เหมาะที่สุดแล้ว！

หลังจากผ่านไปสักพัก เธอก็ตัดสินใจ โทรศัพท์ออกไปยังสายสายหนึ่ง

“พาเธอกลับประเทศมา อย่าให้ถูกใครรู้ใครเห็นล่ะ”

เธอพูดสั่งคนในสายอยู่สองสามประโยค แล้วก็วางสายลง

ทางฝั่งนั้น เจียงนวลนวลถูกพาไปยังสนามบินในคืนนั้นทันที

หลังจากที่รู้ว่าจื่อเฟิงให้คนมาพาเธอกลับประเทศ เจียงนวลนวลก็สีหน้าแปลกใจอย่างช่วยไม่ได้

ในใจรู้สึกกระวนกระวายไม่น้อย ในขณะเดียวกันก็รู้สึกตื่นเต้นอยู่บ้าง

ในตอนที่ลงจากเครื่อง พอคิดถึงพ่อแม้ ก็เริ่มรู้สึกอัดอั้นอยู่ตรงจมูกอยู่ไม่น้อย

ยังไม่ทันได้รู้สึกซาบซึ้ง เธอก็ถูกลูกน้องของจื่อเฟิงส่งไปคุ้มกันที่อพาร์ทเมนต์แห่งหนึ่ง

พอตกกลางคืน ก็ได้รับข้อความจากลูกน้อง

จื่อเฟิงไปยังที่ที่ซ่อนเจียงนวลนวลเอาไว้ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป

หันไปส่งสายตาให้กับลูกน้อง ให้พวกเขาออกไปก่อน

เจียงนวลนวลพอเห็นจื่อเฟิง ก็รู้สึกกลัวไม่น้อย ตัวสั่นด้วยสัญชาตญาณ

จื่อเฟิงเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่อบอุ่น เดินเข้าไปตบๆที่ไหล่ของเจียงนวลนวล

“อย่ากลัวเลย ลืมแล้วเหรอ ตอนนี้พวกเราอยู่ในสมัยภูมิรบเดียวกันแล้วนะ”

เจียงนวลนวลพยักหน้าอย่างอึดอัด

“ทำไมจู่ๆคุณถึงให้ฉันกลับประเทศ?”

เธอถามคำถามที่อยากถามมาโดยตลอดออกไปทันที อย่างไม่มีการยับยั้งชั่งใจ

จื่อเฟิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่น“ฉันเคยบอกไปแล้ว ว่าจะแก้แค้นให้กับคุณ ตอนนี้โอกาสของคุณมาแล้ว จิ้นเฟิงเฉินออกประเทศไปแล้ว ตอนนี้เจียงสื้อสื้ออยู่ตัวคนเดียว คุณมีโอกาสที่จะไปจัดการกับเธอแล้วนะ”

คำพูดแค่ไม่กี่ประโยคก็สามารถฉุดกระชากอารมณ์ความรู้สึกของเจียงนวลนวลได้

พอได้ยินแบบนั้นสายตาของเจียงนวลนวลก็แฝงไปด้วยความโกรธเกลียดเคียดแค้น กำหมัดแน่น เธอมองไปยังจื่อเฟิง พูดขึ้นอย่างบ้าคลั่งเล็กน้อย“ถ้าอย่างนั้นก็ดีจริงๆ！คุณอยากให้ฉันทำอะไร ก็รีบสั่งมาเถอะ ขอแค่ทำให้เจียงสื้อสื้อตาย ถึงจะต้องตายไปทั้งสองฝ่ายฉันก็ยอม！”

พอคิดว่าแม่ตัวเองถูกจำคุกเพราะว่าเจียงสื้อสื้อ ความโกรธแค้นของเจียงนวลนวลก็เดือดดาลไปทั่วร่างกาย

เธอแทบจะอยากให้เจียงสื้อสื้อตายไปให้รู้แล้วรู้รอด！

จื่อเฟิงเห็นสีหน้าอารมณ์ของเจียงนวลนวล เธอแอบยิ้มๆอย่างไม่เปิดเผยให้เห็น

พูดโน้มน้าว“คุณอย่างเพิ่งผลีผลามเกินไป แม้ว่าโอกาสในครั้งนี้จะไม่ได้มาง่ายๆ แต่การที่คุณคิดจะเข้าใกล้ตัวของเจียงสื้อสื้อมันไม่ง่ายหรอกนะ”

แผนการในครั้งนี้ของจื่อเฟิงคือใช้คนอื่นในการลงมือ ไม่ให้ทิ้งเบาะแสที่สาวมาถึงตัวเองอะไรไว้แม้แต่นิดเดียว

ต้องอย่าให้จิ้นเฟิงเฉินสงสัยมาถึงตัวเธอเป็นอันขาด

เจียงนวลนวลพูดถามขึ้นอย่างรีบร้อน“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง?”

“มานี่ ฉันจะบอกคุณเอง”

จื่อเฟิงกวักมือ ให้เจียงนวลนวลมาหา ทั้งสองพูดคุยอธิบายแผนลับกันทันที

เธอพูดเสียงเบา ที่หูของเจียงนวลนวล“ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อของคุณกับเจียงสื้อสื้อค่อนข้างจะอบอุ่น ถ้าคุณคิดที่จะเข้าใกล้เจียงสื้อสื้อล่ะก็ อันดับแรกต้องไปหาพ่อของคุณ ให้พวกเขาไว้วางใจคุณก่อน คุณทำแบบนี้……”