ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 520 ฆาตกรรมโดยเจตนา

อย่างไรก็ตามเลือดของเขายังคงไหลอยู่ในร่างกายของฉัน………..ฉันทำไม่ได้………ฉันกลัว ฉันกลัวว่าเขาจะตายเพื่อช่วยฉัน”

ด้วยอาการสำลักที่คอ เจียงสื้อสื้อตัวสั่น และพูดอย่างไม่ต่อเนื่องกัน

ใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอปกคลุมไปด้วยความยุ่งเหยิงและความเสียใจ และน้ำตาก็ไหลลงมาผ่านมุมตาของเธอ

ในขณะเดียวกันมันก็แผดเผาหัวใจของเขาไปด้วย

จิ้นเฟิงเฉินสัมผัสใบหน้าของเธออย่างปวดใจ ทำได้เพียงบอกเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า “เขาจะไม่ตาย เราเชื่อมั่นในคุณหมอกันดีไหม?”

เจียงสื้อสื้อปิดใบหน้าของเธอ และพยักหน้าด้วยความเจ็บปวด

นอกห้องผ่าตัด ผ่านไปเกือบห้าชั่วโมง ไฟดวงนั้นถึงเปลี่ยนสีไป

จากนั้นประตูของห้องผ่าตัดก็ถูกเปิดออก คุณหมอในเสื้อคลุมสีขาวก็เดินออกมา

เจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉินรีบวิ่งไปข้างหน้า “คุณหมอ เขาเป็นอย่างไรบ้าง?”

ในระหว่างการซักถาม มือของเจียงสื้อสื้อที่จับมือของจิ้นเฟิงเฉินกำลังสั่นอยู่

เมื่อถอดหน้ากาก คุณหมอกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “การผ่าตัดประสบความสำเร็จ พ้นจากขีดอันตรายชั่วคราวไปแล้ว แต่อาการของผู้ป่วยไม่ได้อยู่ในแง่ดี จึงต้องมีการสังเกตอาการต่อไป

ในเวลานี้ในสมองของเจียงสื้อสื้อ มีเพียงคำพูดของการผ่าตัดที่ประสบความสำเร็จเท่านั้นที่หมุนเวียนอยู่

ยืนอยู่กับที่อย่างว่างเปล่า โดยไม่มีเสียงใดๆ

จิ้นเฟิงเฉินกอดเจียงสื้อสื้อไว้แน่นๆและตอบว่า “งั้นก็ดีแล้ว ขอบคุณคุณหมอครับ”

ประสาทที่ตึงเครียดก็คลายลง ขาที่อ่อนแรง แล้วล้มลงไปข้างๆ

จิ้นเฟิงเฉินที่ตาไวมือเร็วก็กอดเธออย่างรวดเร็ว

“ผู้ป่วยจะถูกย้ายไปที่หอผู้ป่วย ICU สมาชิกในครอบครัวสงบลงก่อน และอีกสักครู่ค่อยมาเยี่ยมเขา”

หลังจากพูดจบ คุณหมอก็จากไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่เจียงเจิ้นถูกย้ายไปที่ห้อง ICU แล้ว เจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉินก็รออยู่ข้างนอก

เมื่อถึงเวลาเยี่ยม เจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉินก็สวมชุดป้องกัน และเดินเข้าไป

ในขณะนี้เจียงเจิ้นนอนราบกับเตียงในโรงพยาบาล และเลือดบนใบหน้าของเขาได้ถูกเช็ดออกแล้ว

ท่อหายใจเชื่อมต่อกับร่างกายของเขา และอุปกรณ์ทางการแพทย์จำนวนมากได้ถูกสอดเข้าไปในตำแหน่งอื่นๆบนร่างกายเขา เพื่อช่วยเขาในการดำเนินชีวิตตามปกติ

หน้ากากออกซิเจนที่ปิดจมูกและปาก พ่นหมอกเล็กน้อยออกมาหลังจากช่วงเวลาสั้นๆ นั่นหมายความว่าเขายังมีชีวิตอยู่

ฉากนี้ ทำให้ขอบดวงตาของเจียงสื้อสื้อเป็นสีแดง

เธอไม่ได้เดินไปข้างหน้า แต่มองไปที่เจียงเจิ้นจากระยะไกล

สำหรับเธอแล้ว เจียงเจิ้นก็เหมือนเป็นคนแปลกหน้าที่คุ้นเคยที่สุด

เธอไม่เคยแม้แต่มองหน้าเขาอย่างตรงไปตรงมา

การมองอย่างใกล้ชิดในตอนนี้ จะเผยให้เห็นว่าเจียงเจิ้นดูแก่ลงมากขึ้น ในเวลาเพียงไม่กี่สิบปีสั้นๆ

อดีตผู้มีจิตใจสูงคนนั้นไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว แต่ตอนนี้ผมขมับเป็นสีขาว และในเส้นผมก็มีผมสีเงินติดอยู่ด้วยจำนวนมาก

เธอยิ้มอย่างขมขื่น มองไปที่เจียงเจิ้นบนเตียงในโรงพยาบาล และกระซิบริมฝีปากของเธอ “ทำไมคุณถึงมีชีวิตที่น่าสังเวชเช่นนี้?”

การละทิ้งแม่ลูกพวกเขาแล้ว ไม่ใช่ว่าควรต้องมีชีวิตที่ดีอย่างสูงส่งเหรอ?

ทำไมถึงกลายแบบนี้ได้?

เมื่อเห็นความเศร้าโศกในดวงตาของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็กดริมฝีปากบางของเขาเป็นเส้นตรง และโอบไหล่ของเธอไว้แน่น

ทั้งสองอยู่ในห้องผู้ป่วยเป็นเวลานาน จิ้นเฟิงเฉินเห็นความเหนื่อยล้าที่หว่างคิ้วของเจียงสื้อสื้อ และกล่าวว่า “สื้อสื้อ เรากลับกันเถอะ”

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ร่างกายของคุณจะไม่ไหว ผมได้จัดคนดูแลให้มาดูแลเขาแล้ว เขาต้องไม่เป็นไรแน่นอน”

ดวงตาของเจียงสื้อสื้อหม่นลงเล็กน้อย และก็พยักหน้าอย่างแข็งกร้าว เมื่อได้ยินเช่นนี้

เขายืนพิงอยู่ในอ้อมกอดของจิ้นเฟิงเฉิน เดินออกไปโดยไม่พูดอะไร

ทันทีที่ออกจากประตู ก็เห็นจื่อเฟิงรออยู่ข้างนอก ตั้งตารอคอยอยู่

เมื่อเห็นพวกเขา ก็รีบก้าวไปข้างหน้า มองดูเจียงสื้อสื้อและอยากจะพูดแต่ไม่พูด

“มีเรื่องอะไรก็บอกมาตรงๆ” จิ้นเฟิงเฉินสั่งอย่างเย็นชา

จื่อเฟิงพยักหน้า แล้วกล่าวอย่างไม่หยุด

“ตามคำสั่งของคุณ ได้โทรแจ้งตำรวจทันทีและจับกุมตัวแล้ว ผู้หญิงคนที่ขับรถ เป็นผู้ต้องหาของตำรวจ และถูกจับได้อย่างรวดเร็ว ทางตำรวจดูวิดีโอในกล้องวงจรปิด และพวกเขาได้พิจารณาเบื้องต้นแล้วว่าเธอฆาตกรรมโดยเจตนา และถูกตั้งข้อหาในภายหลังน่าจะได้รับโทษอย่างหนัก”

จิ้นเฟิงเฉินฮัมเพลง และมองลงไปที่การแสดงออกของเจียงสื้อสื้อโดยจิตสำนึก

ไม่มีการแสดงออกใดๆบนใบหน้าของเธอ

เสียงของเธอสงบและราบเรียบ ราวกับว่าเธอได้ยินอะไรบางอย่างที่ไม่สำคัญ

“เรากลับกันเถอะ ฉันเหนื่อยแล้ว”

ในความเป็นจริง มันก็ไม่ได้สำคัญมากนัก

ไม่ว่าเสิ่นซูหลันจะจบลงด้วยชะตากรรมแบบไหน นั่นก็คือสิ่งที่เธอสมควรได้รับ

บุคคลเช่นนี้ ไม่สมควรได้รับความเห็นใจและห่วงใยจากเธอ

รูม่านตาสีดำของจิ้นเฟิงเฉินยังคงเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เขาโอบเอวเธอ และตอบกลับอย่างนุ่มนวล

“โอเค”

ทั้งสองจากไปอย่างช้าๆในจังหวะเดียวกัน และหลังที่กอดกันของพวกเขาก็ทอดเงาลงบนพื้น พลิ้วไหวไปตามแสงและเงา

ด้านหลังของพวกเขา จื่อเฟิงเฝ้าดูพวกเขาค่อยๆหายไปจากขอบเขตการมองเห็น รูม่านตาของเธอหดตัวลง และหมัดของเธอกำแน่นโดยไม่รู้ตัว

ความอิจฉาริษยาในใจของเธอแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ และมันกำลังจะพรั่งพรูออกมา

ความคิดด้านมืดที่ผุดขึ้นในใจของเธอก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ

ทำไม คนที่ถูกชนในเมื่อกี้นี้ไม่ใช่เจียงสื้อสื้อ?

แต่ไม่นานเธอก็เก็บอารมณ์ของตัวเอง

หลังจากหยุดอยู่นาน จื่อเฟิงถึงยกเท้าขึ้นและเดินออกจากโรงพยาบาล

จื่อเฟิงกลับไปถึงที่ห้องของตัวเอง และความรู้สึกที่ไม่สบายใจสงบลงได้ยากเป็นเวลานาน

ใบหน้าที่หล่อเหลาของจิ้นเฟิงเฉิน และภาพของเขากับเจียงสื้อสื้อที่กอดกันและจากไปนั้นสะท้อนอยู่ในสมองของเขา