ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 571 สัญญาแล้วนะ

เสี่ยวเป่าป้อนน้ำให้เธอดื่ม ขณะที่ป้อนก็เอามือวางรองใต้คางเธออย่างใส่ใจ เพื่อกันไม่ให้น้ำไหลเข้าไปในคอ

พูดได้ว่าเหมือนพี่ชายที่เป็นห่วงเป็นใยน้องสาวทั่วไป คอยใส่ใจไปทุกๆ ด้าน

แต่ฝู้จิงเหวินกลับรู้สึกว่าการรบกวนผู้อื่นเช่นนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก จึงส่งเสียงกล่าวว่า “เถียนเถียน พี่ชายก็ต้องกินข้าวเหมือนกันนะ ดังนั้นหนูกินเองได้ไหม?”

ไม่รอให้เถียนเถียนพูด เสี่ยวเป่าก็กล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “คุณลุงครับ ไม่เป็นไร เถียนเถียนยังเล็ก ผมดูแลเธอก็สมควรแล้ว”

“รู้ความจริงๆ หนูเองก็เป็นเด็กเหมือนกันนะ งั้นพวกเราก็ไม่รบกวนพวกคุณแล้ว เถียนเถียน พวกเราควรกลับได้แล้ว”

สิ้นคำ ฝู้จิงเหวินก็ยื่นมือไปหาเถียนเถียน

แม้เถียนเถียนจะยังตัดใจไม่ลงอยู่บ้าง แต่ก็วางตะเกียบลงอย่างรู้ความ ยอมให้ฝู้จิงเหวินอุ้มเข้าไปในอ้อมแขน

โอบที่คอของเขา กล่าวอย่างเจื้อยแจ้วว่า “ได้ค่ะ แด๊ดดี้”

เจ้าตัวน้อยแม้จะตัดใจไม่ลงแต่ก็ยังคงเชื่อฟัง ดูแล้วน่ารักอย่างยิ่ง

เห็นเถียนเถียนจะไปแล้ว เสี่ยวเป่าก็เงยหน้าเล็กกล่าวว่า “คุณลุงครับ เถียนเถียนยังกินไม่อิ่มเลย”

เขายังมีกุ้งอีกตั้งหลายตัวที่อยากจะแกะให้เถียนเถียนกิน พอจะไปทั้งอย่างนี้จึงยิ่งตัดใจไม่ลง

อันที่จริงเถียนเถียนกินอิ่มแล้ว พุงเล็กๆ ล้นไปหมดแล้ว

เธอก็แค่อยากเล่นกับเสี่ยวเป่า เพราะพี่ชายคนนี้ทำให้เธออยากกินอาหารมากขึ้น เธออยากแอบพาเขากลับไปซ่อนไว้ที่บ้านเหลือเกิน

“ขอบใจนะ เสี่ยวเป่า เถียนเถียนต้องกลับบ้านไปหาหม่ามี้ คราวหลังหนูมาที่นี่ ลุงจะเรียกหนูเอง ดีไหม?”

ฝู้จิงเหวินยิ้มเล็กน้อยพลางกล่าว

เสี่ยวเป่าเองก็เป็นเด็กที่เชื่อฟังคนหนึ่ง พอได้ยินก็กล่าวอย่างเฉลียวฉลาดว่า “งั้นก็ได้ครับ คราวหน้าคุณลุงต้องพาเถียนเถียนมาให้ได้นะครับ”

“คุณฝู้ นั่งกินข้าวด้วยกันก่อนเถอะ” จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยปากเชิญ

แม่จิ้นพ่อจิ้นก็เอ่ยปากสำทับเช่นกัน บอกว่าได้มาพบกันถือเป็นวาสนา อีกทั้งเด็กสองคนยังถูกชะตากันขนาดนี้ ไม่แน่ว่าต่อไปยังจะได้พบกันอีก

ที่สำคัญกว่านั้นคือ พวกเขาเองก็ชอบเถียนเถียนเช่นกัน

เห็นเสี่ยวเป่าเล่นกับเธออย่างมีความสุขขนาดนั้น พวกเขาย่อมอยากให้หลานมีความสุขมากขึ้นไปอีก

ต้องรู้ว่า นับตั้งแต่เจียงสื้อสื้อหายตัวไป เสี่ยวเป่าก็ไม่มีความสุขมากขนาดนั้นมานานแล้ว

การปรากฏตัวของเถียนเถียน ได้เติมเต็มภาพฝันที่เขามีต่อน้องสาวพอดี

ครอบครัวจิ้นรู้สึกว่า เป็นอย่างนี้ช่างดีเหลือเกิน ขอเพียงทำให้เสี่ยวเป่ามีความสุขได้ ก็คือความปรารถนาที่ใหญ่ที่สุดของพวกเขาแล้ว

ยังไม่ทันที่ฝู้จิงเหวินจะตอบตกลง จิ้นเฟิงเหราก็ตัดสินใจเรียกบริกรเข้ามาสั่งอาหารแล้ว

ฝู้จิงเหวินยิ้มกล่าวปฏิเสธ “ขอบคุณในความหวังดีของทุกคน เถียนเถียนของผมรบกวนทุกคนมามากแล้ว ข้าวคงกินไม่ได้แล้ว ภรรยาผมยังอยู่โรงพยาบาล ต้องรีบกลับไปดูแลเธอ ไว้วันหลังจะต้องไปเยี่ยมขอบคุณถึงบ้านแน่”

ตามมารยาท ครอบครัวจิ้นจึงถามถึงสุขภาพของภรรยาฝู้จิงเหวินส้กหน่อย

“สุขภาพเธอไม่ค่อยดีมาแต่ไหนแต่ไร แต่ครั้งนี้เพียงหมดสติไปกะทันหันเท่านั้น ไม่มีอะไรร้ายแรง” ฝู้จิงเหวินตอบอย่างเกรงใจ

ครั้งนี้ครอบครัวจิ้นจึงรู้ว่า ด้วยสถานการณ์พิเศษ ใช่ว่าผู้ใหญ่จะใจกว้างทุกคน

แต่เห็นเสี่ยวเป่าตัดใจไม่ลง ครอบครัวจิ้นก็ไม่อยากให้เถียนเถียนจากไปเลยจริงๆ

แต่ฝู้จิงเหวินยืนกรานไม่รั้งอยู่ พูดเพียงว่าคราวหน้าจะพาภรรยาไปเยี่ยมหา

ครอบครัวจิ้นเองก็ไม่อยากฝืนใจเช่นกัน เกรงใจกันรอบหนึ่งแล้ว ก็ถือว่าพอแล้วเช่นกัน

เห็นภาพเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนอาลัยอาวรณ์ไม่อยากแยกจาก จิ้นเฟิงเหราก็ฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้พลางกล่าวว่า “ในเมื่อทุกคนมีวาสนาต่อกันเช่นนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องเลือกวันแล้ว สัปดาห์หน้าเป็นวันหมั้นของผมพอดี ทำไมคุณฝู้ไม่พาเถียนเถียนมาร่วมงานด้วยล่ะ จัดที่ห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมกรีน”

จิ้นเฟิงเหราอัธยาศัยดี ทั้งยังเจิดจ้าเป็นพิเศษ พูดอะไรก็ไม่ทำให้คนรู้สึกติดขัด

อีกทั้งท่าทางเชื้อเชิญยังเต็มไปด้วยความจริงใจ จึงทำให้คนรู้สึกถึงความบริสุทธิ์ใจ

หลังฝู้จิงเหวินชะงักไปเล็กน้อย ก็ยิ้มจริงใจกล่าวว่า “ยินดีๆ นั่นยอดเยี่ยมไปเลย ถึงเวลาจะต้องพาภรรยากับลูกไปร่วมแสดงความยินดีแน่”

“ดี สัญญาแล้วนะ” จิ้นเฟิงเหรากล่าวอย่างดีใจ

เขาชอบความครึกครื้น คนยิ่งเยอะยิ่งสนุก หวังให้ทุกคนเป็นประจักษ์พยานในความดีงามของเขากับส้งหวั่นชีง

ส้งหวั่นชีงเห็นเขามีท่าทางเปี่ยมไปด้วยความสุข ก็เม้มปากอย่างเงียบๆ

สองคนชราเห็น ก็ยิ้มอย่างเข้าใจ

ก่อนจากไป เถียนเถียนได้กล่าวอำลากับทุกคน

“คุณปู่คุณย่าไว้พบกันใหม่ค่ะ คุณน้าคุณอาค่อยพบกันใหม่ค่ะ พี่ชายค่อยพบกันใหม่ค่ะ แด๊ดดี้ค่อยพบกันใหม่ค่ะ”

น้ำเสียงเล็กเจื้อยแจ้ว เต็มไปด้วยความไร้เดียงสา

ครอบครัวจิ้นทำท่าทางเหมือนเห็นบ่อยจนชินตา ภายในเวลาสั้นๆ พวกเขาต่างคุ้นเคยกันหมดแล้ว

กลับเป็นฝู้จิงเหวิน ที่รู้สึกเก้อเขินอยู่บ้าง

แต่เด็กคนนี้แก้นิสัยไปก็ปวดหัว

คนอื่นที่ไม่รู้ ยังคิดว่าเธอเป็นลูกของบ้านนี้ด้วยซ้ำ

ครอบครัวจิ้นเองก็กล่าวอำลากับเถียนเถียนเช่นกัน โดยเฉพาะเสี่ยวเป่า พูดไล่ตามหลังว่า “น้องสาว สัปดาห์หน้าเจอกัน”

เถียนเถียนพยักหน้า “พี่ชายไว้พบกันใหม่ สัปดาห์หน้าเจอกัน”

ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน เสี่ยวเป่ารู้ว่ายังได้พบหน้ากันอีก ในใจจึงไม่รู้สึกหดหู่

ขอเพียงผ่านสัปดาห์นี้ไป ในงานหมั้นของอาเล็กเขาก็จะได้พบเถียนเถียนอีกครั้ง จึงเฝ้ารออย่างห้ามใจไม่ไหวอยู่บ้าง

ฝู้จิงเหวินพาเถียนเถียนจากไปแล้ว ตระกูลจิ้นก็กินข้าวกันต่อ

ก่อนจากไปฝู้จิงเหวินคิดในใจ ครอบครัวนี้ช่างน่าสนใจนัก

สองพี่น้องนิสัยคนละอย่าง ดูไปแล้วก็เหมือนน้ำแข็งกับไฟ แต่บรรยากาศกลับกลมเกลียวอย่างมาก

พ่อแม่เองก็ยังแข็งแรง ยังมีเด็กที่น่ารักอีกคน เห็นแล้วช่างเป็นครอบครัวที่แสนมีความสุข

แต่ เขามองไปมองมา มักรู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่าง

หลังออกพ้นประตูไป ถึงได้สติขึ้นมา ที่แท้ภรรยาของคุณจิ้นคนนั้นก็ไม่อยู่นี่เอง

มิน่าเขามักรู้สึกอยู่ตลอดว่าที่ข้างกายเขาว่างเปล่า ราวกับจะเว้นที่ว่างไว้ที่หนึ่ง?

แต่ไม่มีชามกับตะเกียบ มองไปแล้วก็รู้สึกแปลกๆ