บทที่ 587 แดดดี๊ต้องตามเธอกลับมา
มองร้านเค้กที่อยู่ไกลๆ เด็กน้อยก็ได้ลากเสี่ยวเป่าวิ่งเข้าไป ไม่สนใจผู้ใหญ่ที่อยู่ข้างหลังแม้แต่น้อย
รอให้เจียงสื้อสื้อกับฝู้จิงเหวินเดินเข้าร้าน เห็นเค้กที่อยู่บนถาดของทั้งสอง อดไม่ได้ที่จะไม่ช่วย
ทั้งสองได้สั่งในเมนูไปทั้งหมด
แต่พอมองสายตาของเสี่ยวเป่า รู้ได้เลยว่าเค้กทั้งหมดเถียนเถียนเป็นคนสั่ง
เจียงสื้อสื้อเห็นก็ได้เดินไปข้างๆ เถียนเถียน แล้วดุว่า “เถียนเถียนหนูตอนนี้ยังเด็ก ไม่สามารถที่จะกินเค้กที่มีน้ำตาลเยอะขนาดนี้ได้ ระวังเดี๋ยวฟันผุนะ”
“ไม่หรอกค่ะ พวกนี้พี่ชายเป็นคนสั่ง หนูก็แค่อยู่เป็นเพื่อนพี่เขาเท่านั้น” เถียนเถียนทำปากจู๊แล้วพูด
เห็นเถียนเถียนปากแข็ง สีหน้าของเจียงสื้อสื้อได้เข้ม “เด็กที่โกหกจะไม่สูงนะ ถ้าหนูเป็นแบบนี้หม่ามี๊ไม่ชอบหนูแล้วนะ”
เห็นว่าเจียงสื้อสื้อโมโหจริงๆ เถียนเถียนก็ทำได้แค่ก้มหน้ารับผิด
“หม่ามี๊ เถียนเถียนผิดไปแล้ว งั้นหนูเอาเค้กแค่สองชิ้น”
“หม่ามี๊ พวกนี้ผมเป็นคนสั่งจริงๆ ครับ หม่ามี๊ไม่ต้องดุเถียนเถียน” เสี่ยวเป่าได้ออกตัวมาแก้ตัวให้เถียนเถียน
เห็นท่าทางที่เด็กน้อยโดนดุ เสี่ยวเป่าทนมองต่อไม่ได้จริงๆ
เห็นว่าเสี่ยวเป่าออกมาปกป้อง เถียนเถียนก็ได้ใจขึ้นมา
เจียงสื้อสื้อทำอะไรเธอไม่ได้จริงๆ ก็ได้จ่ายเงินพวกนี้ไป
พอได้เค้กที่อยากได้แล้ว เถียนเถียนก็ทนไม่ไหวที่จะไม่เริ่มทาน
เด็กน้อยชอบใจมากๆ เจียงสื้อสื้อเห็นแล้วก็ได้อยากทานตาม
เอาเค้กชิ้นเล็กๆ แล้วก็ชิมคำเล็ก เจียงสื้อสื้อก็ได้ขมวดคิ้ว
เค้กนี้หวานเกินไปแล้วหรือเปล่า ทำให้คนเลี่ยนมากๆ
อยู่ๆ ในหัวก็ได้มีความทรงจำอันหนึ่งผุดขึ้น เธอจำได้ว่าเมื่อก่อนมีคนคนหนึ่งบอกว่าไม่ชอบกินของหวาน
มองฝู้จิงเหวินที่ทานของหวานอยากเอร็ดอร่อย เจียงสื้อสื้อก็ได้คิดถึงผู้ชายคนนั้นอย่างห้ามไม่อยู่……
พอกินเค้กเสร็จ เสี่ยวเป่าก็ได้พาเจียงสื้อสื้อไปที่ที่เมื่อก่อนพวกเขาเคยไป
แต่ที่ทำให้เสี่ยวเป่าผิดหวังก็คือ เจียงสื้อสื้อก็ยังคิดอะไรไม่ออกเหมือนเดิม
เห็นว่าฟ้าเริ่มมืดแล้ว เสี่ยวเป่าก็ได้บอกลาพวกเขา
เถียนเถียนทำใจไม่ได้ที่จะลงจากอ้อนกอดของเสี่ยวเป่า พอดีเลยว่าคนขับรถของตระกูลจิ้นมา รับเสี่ยวเป่าไป
รถได้ค่อยๆ ขับออกไป เถียนเถียนก็ยังได้มองเหมือนเดิม
เก็บสายตาของเถียนเถียน เจียงสื้อสื้อก็ได้อุ้มเธอขึ้นมาแล้วพูด “ได้แล้ว พี่ชายไปแล้ว พวกเราก็กลับได้แล้ว”
อีกด้าน เสี่ยวเป่านั่งอยู่ในรถ อารมณ์ไม่ได้ดีมาก
วันนี้ทั้งวัน ถึงแม้ว่าหม่ามี๊ไม่ได้กีดกันเขาขนาดนั้นแล้ว แต่ก็ยังมีอารมณ์แบบเหินห่างแล้วก็ทำเหมือนว่าคนแปลกหน้าอยู่ทำให้เขาทำใจไม่ได้จริงๆ
เห็นเถียนเถียนออดอ้อนเธอแบบนั้น เสี่ยวเป่าอิจฉามากๆ
เขาก็อยากเป็นเหมือนเถียนเถียน มุดอยู่ในอ้อมกอดหม่ามี๊ แต่เขารู้ว่าทำแบบนั้นหม่ามี๊ต้องตกใจ
ยิ่งหวังมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งผิดหวังมากเท่านั้น
กลับไปที่บ้าน เสี่ยวเป่าก็ได้ล็อกตัวเองอยู่ในห้อง
นั่งอยู่บนเตียง ในหัวมีภาพที่เขานั้นอยู่กับเจียงสื้อสื้อเมื่อหลายปีก่อน
ตอนนั้นเป็นช่วงที่เขามีความสุข
เขาสามารถที่จะแสดงความงอแงของตัวเองยังไงก็ได้ให้เจียงสื้อสื้อเห็น สามารถที่จะไม่ต้องคิดอะไร
ตอนนี้สำหรับเขาแล้วกลับกลายเป็นแค่ความหวัง
ถึงเวลามื้อดึก แม่จิ้นอยากจะขึ้นไปเรียกเสี่ยวเป่า แต่ก็ได้ถูกพ่อจิ้นห้ามไว้
เขามองออกว่าวันนี้เสี่ยวเป่าหดหู่มากๆ พวกเขาถ้าเข้าไปรบกวน อาจจะทำให้อารมณ์ที่อ่อนแอของเด็กระเบิดออกมาได้
ยังไงซะวันนี้เขาไปหาเจียงสื้อสื้อเอง คนอื่นนั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
แม่จิ้นมองไปยังห้องชั้นบนด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ได้หยุดเท้าลง
ผ่านไปสักพัก แม่จิ้นก็ได้ขึ้นไปชั้นบนไปแอบฟังสักพัก ห้องของเสี่ยวเป่าเงียบมากๆ ไม่มีเสียงอะไรเลยแม้แต่น้อย
นี้ทำให้เธอกลัวมากๆ ประตูชั้นล่างก็ได้เปิดออกพอดี จิ้นเฟิงเฉินก็ได้เดินเข้ามา
แม่จิ้นรีบลงไปชั้นล่างแล้วพูดว่า “เฟิงเฉิน ลูกกลับมาสักที เสี่ยวเป่าได้ล็อกตัวเองอยู่ในห้อง พวกเราไม่กล้าที่จะไปรบกวนแก”
จิ้นเฟิงเฉินได้ยินแบบนั้นก็ได้มองไปชั้นบน พูดปลอบไปว่า “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมขึ้นไปดูเอง พวกท่านไม่ต้องเป็นห่วง”
พอเปลี่ยนรองเท้าเสร็จ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้เคาะประตูห้องเสี่ยวเป่า
พูดเสียงอ่อนโยนว่า “เสี่ยวเป่า แดดดี๊เอง แดดดี๊เข้าไปคุยด้วยหน่อยได้ไหม?”
ในห้องไม่มีเสียงอะไร จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้รีบร้อน รออยู่ที่หน้าห้องเสี่ยวเป่า
ผ่านไปสิบนาที ข้างในก็ได้ส่งเสียงสวมรองเท้ากรอบๆ แกรบๆ ออกมา
ประตูถูกเปิดออก จิ้นเฟิงเฉินมองตาที่แดงบวมเล็กน้อยของเสี่ยวเป่า
ก็ได้ปวดใจมากๆ เขาได้ค่อยๆ อุ้มเสี่ยวเป่าขึ้น เดินเข้าไปในห้อง
เห็นท่าทางแบบนี้ของเสี่ยวเป่า ก็รู้แล้วว่าวันนี้เสี่ยวเป่าเป็นยังไงบ้าง
สองพ่อลูกนั่งอยู่ที่เตียง จิ้นเฟิงเฉินได้อุ้มเสี่ยวเป่านั่งอยู่ที่ตัก แล้วก็ปลอบออกไปว่า “ไม่เป็นไรนะครับเสี่ยวเป่า พวกเรายังมีโอกาส
พวกเราค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป เรื่องนี้ใจร้อนไม่ได้ หนูวางใจเถอะครับ ต่อให้หม่ามี๊คิดอะไรไม่ออกเลย แดดดี๊ก็จะจีบเอาเธอกลับคืนมา”
เสี่ยวเป่าได้ยินไม่ได้พูดอะไร ก็ได้เอาหัวได้มุดที่คอของจิ้นเฟิงเฉิน สองมือได้กอดแน่น
ปีที่ผ่านมานี้ น้อยมาที่เสี่ยวเป่าจะมีท่าทางออดอ้อนกับจิ้นเฟิงเฉิน
ตั้งแต่ที่เจียงสื้อสื้อหายตัว นี่เป็นครั้งเดียว
จิ้นเฟิงเฉินรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่หมดหนทางของเสี่ยวเป่า เขากอดเสี่ยวเป่าด้วยความเป็นห่วง ให้ความรักของพ่อแก่เขา
พระเจ้ายอมที่จะเล่นตลกกับพวกเขาจริงๆ ได้เจอกับคนในฝันได้อย่างยากลำบาก แต่กลับกลายเป็นแบบนี้
หรือว่าการที่อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาสำหรับจิ้นเฟิงเฉินแล้วมันยากขนาดนี้เลยเหรอ?
อยู่ในอ้อมกอดของจิ้นเฟิงเฉินไปสักพัก เสี่ยวเป่าเงยหน้าแล้วก็พูด “แดดดี๊ พรุ่งนี้ผมยังจะไปหาหม่ามี๊อีก เธอตอนนี้ไม่กีดกั้นผมแล้ว ผมเชื่อว่าผมสามารถเรียกความทรงจำของหม่ามี๊กลับมาได้”
จิ้นเฟิงเฉินได้ยินก็ได้ลูบหัวของเสี่ยวเป่าด้วยความพอใจ พูดชมไปว่า “สมกับเป็นลูกชายของจิ้นเฟิงเฉินจริงๆ แดดดี๊เป็นกำลังใจให้”
พูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ชูมือที่กำหมัด เสี่ยวเป่าเห็นแบบนั้นก็ได้กำหมัดเหมือนกัน แล้วก็ไปชนกับจิ้นเฟิงเฉิน
นี่เป็นคำมั่นสัญญาของสองพ่อลูก แล้วก็เป็นความเชื่อใจของลูกผู้ชาย
วันถัดไป เสี่ยวเป่าก็ได้เตรียมตัวตั้งแต่เช้า เอาของหวานเล็กน้อยแล้วก็ออกไป
ถึงที่ที่นัดไว้กับเจียงสื้อสื้อแล้ว เสี่ยวเป่าก็ได้มารอก่อน
ผ่านไปสักพัก ก็เห็นเถียนเถียนกระโดดไปวิ่งไปมาทางนี้ เสี่ยวเป่าก็ได้รีบเข้าไปรับ
แล้วเอาของหวานในถุงแบ่งให้เถียนเถียน จากนั้นก็ได้ทักทายอย่างสุภาพ
เจียงสื้อสื้อได้ยิ้มแล้วก็ตอบ
วันนี้เสี่ยวเป่าได้พาเจียงสื้อสื้อไปที่พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำที่เมื่อก่อนพวกเขาไป เสี่ยวเป่าก็ได้เล่าให้เธอไปว่าเมื่อก่อนพวกเขาทำอะไรบ้าง
แต่ว่าเจียงสื้อสื้อก็ยังคิดไม่ออกเหมือนเดิม
วันหนึ่งผ่านไป เสี่ยวเป่ารู้สึกว่าคอตัวเองได้แห้งมากๆ แต่ท่าทางของเจียงสื้อสื้อก็ยังเหมือนเดิม
ทำให้เสี่ยวเป่ารู้สึกพ่ายแพ้อย่างหนัก
ผ่านไปอีกกี่วัน เสี่ยวเป่าก็ได้มาปรากฏตรงหน้าของเจียงสื้อสื้อตรงเวลาทุกวัน พูดเรื่องอดีตให้กับเธอ แต่ว่าผลที่ได้รับในทุกวันนั้นก็ไม่ได้เป็นไปตามที่หวัง
จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ไปถามความคืบหน้าของพวกเขากับเสี่ยวเป่าทุกวัน แต่ได้ฟังเรื่องราวของเสี่ยวเป่า ก็เริ่มที่จะทนต่อไม่ไหว
เป็นแบบนี้ต่อไป ไม่นานเจียงสื้อสื้อต้องกลับไปฝรั่งเศสแน่
ถึงตอนนั้น เรื่องหลายเรื่องก็ไม่ได้สะดวกขนาดนั้นแน่ เพราะงั้นตอนนี้ก็คิดหาวิธีอะไรบางอย่าง
