ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 622 ขอแค่หม่ามี๊ตอบตกลง

จิ้นเฟิงเฉินวางแผ่นเอกซเรย์ลงแล้วถามว่า “ต้องใช้เวลารักษาอีกนานแค่ไหนครับ?”

“พรุ่งนี้จะทำการรีเซตกระดูกให้เขา หากรีเซตได้ดี ก็สามารถทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลได้ภายในสามวัน หากผลออกมาไม่ค่อยดีนักคงต้องอยู่สังเกตอาการอีกสักพักครับ”

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินเช่นนี้แล้ว สีหน้าของเขามืดครึ้มลงเล็กน้อย

สงสารเสียวเป่าที่ต้องทนทุกข์ทรมานขนาดนี้ทั้งที่อายุยังน้อย น่าเจ็บใจจริงๆ

เมื่อออกจากห้องตรวจ จิ้นเฟิงเฉินก็กลับเข้าห้องผู้ป่วย เห็นภาพที่ทั้งสามคนพูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน อารมณ์ของเขาก็สดใสขึ้นมา

เห็นสีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินไม่ค่อยดีนัก เจียงสื้อสื้อก็ถามอย่างกังวล “หมอว่ายังไงบ้างคะ อาการของเสี่ยวเป่าหนักไหม?”

“ไม่หนักเท่าไหร่ แต่แค่ต้องสังเกตอาหารอีกสักพัก พรุ่งนี้จะมีการผ่าตัดรีเซต ถ้าไม่มีอะไร ก็สามารถทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลได้เลย”

หลังจากพูดจบ หัวใจของเจียงสื้อสื้อก็ผ่อนคลายลง

เธอลูบที่หน้าผากของเสี่ยวเป่าเบา ๆ และกล่าวว่า “ถ้าเสี่ยวเป่าให้ความร่วมมือกับบุคลากรทางการแพทย์ อาการก็จะดีขึ้นโดยเร็วที่สุดอย่างแน่นอนค่ะ”

“ใช่แล้วค่ะพี่ชาย เถียนเถียนจะให้กำลังใจพี่เอง! ”

เถียนเถียนพูดไปพร้อมกระโดดโลดเต้นอยู่กับพื้น แขนเล็กๆ และขาเล็กๆ ของเธอทำให้ทั้งสามคนหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

เสี่ยวเป่าที่นอนอยู่บนเตียงดึงชายเสื้อของเจียงสื้อสื้อแล้วกระซิบว่า “หม่ามี๊ครับ ผ่าตัดของพรุ่งนี้หม่ามี๊มาได้ไหมครับ มีหม่ามี๊อยู่ผมก็จะไม่กลัวแล้วครับ”

“แน่นอนว่ามาได้ค่ะ ฉันจะมานะ” เจียงสื้อสื้อกล่าวออกมาอย่างอ่อนโยน

หลังจากอยู่ในโรงพยาบาลไปอีกพักหนึ่ง เจียงสื้อสื้อก็พาเถียนเถียนกลับไป

จิ้นเฟิงเฉินยืนอยู่ตรงหน้าหน้าต่างแล้วมองไปที่แผ่นหลังของสองแม่ลูกที่เดินจากไป ความคิดในใจที่อยากจะเก็บเธอไว้รอบๆ กายมันก็ยิ่งเพิ่มขึ้น

“แด๊ดดี๊ ถ้าแด๊ดดี๊มีเรื่องยุ่งก็ไปยุ่งก่อนได้นะครับ ผมอยู่ที่นี่เองได้ไม่เป็นไร”

เสียวเป่ารู้ว่าการกลับมาครั้งนี้ของจิ้นเฟิงเฉิน เขาต้องผลักงานไปมากมายแน่ๆ เขาไม่อยากทำให้งานของแด๊ดดี๊ล่าช้าลง

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินเช่นนี้ ก็เดินเข้าไปตรงหน้าเสียวเป่า ลูบผมของเขาแล้วพูดว่า “ครั้งนี้ที่แด๊ดดี๊กลับมา ก็เพราะมาอยู่เป็นเพื่อนหนู หนูไม่ต้องคิดมากนะ นอนเถอะ นอนหลับแล้วก็จะไม่รู้สึกเจ็บแล้ว”

เสี่ยวเป่าหลับตาลงอย่างเชื่อฟัง และไม่นานเขาก็เข้าสู่ความฝันไป

เห็นว่าเขาหลับสนิทแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็พุ่งตัวออกจากห้องผู้ป่วยไป

เขาสั่งจัดให้คนมาเฝ้าอยู่หน้าห้องผู้ป่วยแล้ว จึงจากไปอย่างสบายใจ

ตกเย็น เจียงสื้อสื้อก็พาเถียนเถียนกลับไปถึงบ้านตระกูลฝู้ ฝู้จิงเหวินเห็นแล้วก็รีบหยิบผลไม้ที่หั่นไว้แล้วออกมาทันที

แล้วพูดอย่างประจบว่า ” นี่คือผลไม้ที่เพิ่งส่งกลับมาจากต่างประเทศ ลองชิมดูว่าคุณชอบไหม”

หลังจากพูดจบ เขาก็ยื่นผลไม้ไปที่ปากของเจียงสื้อสื้อ เจียงสื้อสื้อเห็นเช่นนี้ก็ไม่ได้ปฏิเสธเขา เธออ้าปากและกินมันลงไปทันที

เจียงสื้อสื้อพูดขึ้นมาเองว่า “อร่อยมาก ทำไมวันนี้ถึงกลับมาเร็วจัง?”

“ที่สถาบันวิจัยไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ผมก็เลยกลับมาก่อน แล้วก็จะรอพวกคุณอยู่พอดี ครอบครัวขอเราไม่ได้กินข้าวด้วยกันมานานแล้วนะ”

ทันทีที่ฝู้จิงเหวินพูดจบ คุณแม่ฝู้ก็เดินมาแต่ไกล แล้วจับมือของเจียงสื้อสื้อไว้พร้อมพูดว่า “สื้อสื้อ ไหนๆ วันนี้ทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน เราออกไปกินข้าวกันเถอะ ฉันเองก็ขี้เกียจสั่งให้ทางครัวไปเตรียมอาหารแล้ว”

พูดจบก็ส่งสายตาให้พ่อฝู้ พ่อฝู้เองก็เข้าใจทันที

เขาอุ้มเถียนเถียนขึ้นมาและพูดว่า “เถียนเถียน วันนี้คุณปู่พาหนูไปกินเค้กดีไหม?”

เมื่อได้ยินว่ามีเค้กกิน หนูน้อยก็ปรบมือเห็นด้วยทันที ” ดีค่ะ! เถียนเถียนจะกินสองชิ้น!”

เขาหัวเราะกับปฏิกิริยาของเถียนเถียน พ่อฝู้ก็ลูปไปที่ปลายจมูกเถียนเถียนแล้วพูดว่า “ได้ๆ วันนี้คุณจะกี่ชิ้นปู่ก็จะตามใจหนู”

จากนั้นสายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่เจียงสื้อสื้อเพื่อถามความเห็นของเธอ เจียงสื้อสื้อรู้สึกหมดหนทาง นอกจากไปกับพวกเธอแล้วเธอมีทางเลือกอื่นหรือ?

เมื่อมาถึงร้านอาหาร ฝู้จิงเหวินก็ดึงเก้าอี้ออกมาอย่างระมัดระวัง เจียงสื้อสื้อเห็นเช่นนี้ก็นั่งลง

ระหว่างกำลังกินอาหาร ฝู้จิงเหวินคีบอาหารให้เจียงสื้อสื้ออยู่บ่อยๆ และทำน้ำผลไม้ให้กิน ดูแล้วเขาใส่ใจดีมาก

เมื่อเห็นว่าทั้งสองกลับมาดีกันเหมือนเมื่อก่อน ผู้อาวุโสสองที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็โล่งใจ

แต่ว่าตอนนี้เจียงสื้อสื้อใจลอยเล็กน้อย ในหัวของเธอมีเงาร่างของจิ้นเฟิงเฉินแวบออกมาอยู่ตลอด

เธอรู้ว่ามันไม่ควร แต่เธอไม่สามารถควบคุมหัวใจของเธอได้

หลังจากรับประทานอาหารค่ำเรียบร้อย ฝู้จิงเหวินก็เสนอที่จะออกไปเดินเล่นข้างนอก เจียงสื้อสื้อลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอไม่ได้ปฏิเสธ

ผู้อาวุโสทั้งสองของตระกูลฝู้พาเถียนเถียนไปอย่างรู้งาน โดยไม่รบกวนโลกส่วนตัวของทั้งคู่

เมื่อเดินไปตามถนน ทั้งเจียงสื้อสื้อและฝู้จิงเหวินต่างก็เงียบกริบ

ฝู้จิงเหวินอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นท่าทางของเจียงสื้อสื้อดูมีเรื่องในใจ เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดออกมายังไงดี

การพัฒนาความสัมพันธ์ในครั้งนี้ล้มเหลว

วันรุ่งขึ้นเจียงสื้อสื้อมาถึงโรงพยาบาลแต่เช้า เพราะว่าวันนี้เสี่ยวเป่าต้องเข้ารับการผ่าตัดเล็กๆ

เสียวเป่าเห็นเจียงสื้อสื้อปรากฏตัวตรงเวลาก็ดีใจมาก เขากอดเจียงสื้อสื้อแล้วเข้าห้องผ่าตัดไปอย่างเชื่อฟัง

ในโถงทางเดิน เจียงสื้อสื้อนั่งอยู่บนม้านั่ง แล้วมองไปทางห้องผ่าตัดด้วยความกังวล

สายตาของจิ้นเฟิงเฉินจ้องไปที่เจียงสื้อสื้อ หลายวันที่ผ่านมานี้เธอผอมลงเยอะมาก รูปร่างของเธอผอมบางกว่าเมื่อก่อนไปมาก

ดวงตาที่จ้องอยู่ทางข้างหลังเขาร้อนผ่าวเกินไป เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะตัวหดกลับ

จิ้นเฟิงเฉินเห็นเช่นนี้ก็นั่งลงข้างๆ เจียงสื้อสื้อแล้วถอดเสื้อผ้าออกมา

“อุณหภูมิที่นี่จะเย็นกว่าข้างนอกเล็กน้อย ระวังอย่าเป็นหวัดด้วย”

เสื้อผ้าที่คลุมตัวเธอไว้ยังแฝงไปด้วยกลิ่นของจิ้นเฟิงเฉิน เจียงสื้อสื้อก็หน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้