ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 639 สมกับเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยที่แท้จริง

ทุกคนเข้าใจความหมายคำพูดของจิ้นเฟิงเฉิน ก็เงียบไปในทันที

ประธานเป็นทาสของลูกสาวที่แท้จริง!

และก็ไม่สนว่าคนทางนี้จะตะลึงอย่างใด จิ้นเฟิงเฉินก็กดตัดสายวิดีโอคอลไป

จากนั้นก็เลื่อนเมาส์ ไปที่ช่องค้นหา พิมพ์ลงไปสองสามตัว ผมเปียเจ้าหญิงถักยังไง

แสงอาทิตย์ในช่วงบ่าย แสงที่สาดลงมาส่องกระทบไปที่ร่างกายของทั้งสามคนพอดี เกิดเป็นภาพที่ช่างกลมกลืนกัน

สองพ่อลูกตระกูลจิ้นศึกษาวิธีการถักเปียเจ้าหญิงด้วยใบหน้าที่จริงจัง พยายามทำผมให้เด็กหญิงตัวน้อย

เถียนเถียนอยู่ที่บ้านตระกูลจิ้น ก็กลายเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยอย่างแท้จริง

เสี่ยวเป่าแทบจะเทิดทูนเธอไว้บนฟ้า จิ้นเฟิงเฉินยิ่งกว่านั้น อยากจะเอาของที่ดีที่สุดในโลกมาให้เถียนเถียนให้หมด

โอบอุ้มไว้ในมือกลัวว่าจะตก ซ่อนไว้ในปากก็ยังกลัวว่าจะหลอมละลาย ทนมองเห็นเถียนเถียนได้รับความไม่เป็นธรรมไม่ได้แม้แต่น้อย

วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์พอดี จิ้นเฟิงเฉินกำลังคิดอยู่ว่าจะพาเด็กทั้งสองคนออกไปเที่ยวดีไหม กริ่งที่ประตูก็ดังขึ้นพอดี

หลังจากเถียนเถียนได้ยินเสียงก็วิ่งตึงตังออกไปด้วยขาเล็กๆนั้น

เมื่อเปิดประตูออกแม่จิ้นก็มองไปที่เด็กหญิงตัวน้อยด้วยรอยยิ้ม ยื่นมือออกไปทางเธอ

“เถียนเถียน ยังจำคุณย่าได้ไหมคะ?”

เมื่อมองเห็นไปหน้าที่คุ้นเคยของแม่จิ้น เด็กหญิงตัวน้อยก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ไม่นานก็มีปฏิกิริยากลับมา โผเข้าไปในอ้อมกอดของแม่จิ้นทันที

“คุณย่า!”

เสียงอ่อนนุ่มดังเข้าไปในหูของแม่จิ้นก็ทำให้ใจแทบจะละลาย พ่อฝู้มองเห็นเด็กหญิงตัวน้อยที่ฉลาดหลักแหลม ก็ห้ามใจไม่ได้ที่จะชอบ

อยู่ที่บ้านก็ได้ยินแม่จิ้นพูดถึงหลานสาวที่แสนดีของเธอ ตอนนี้ได้เห็น เด็กหญิงตัวน้อยเถียนเถียนคนนี้ ใครจะไม่ชอบล่ะ

เมื่อเห็นแม่จิ้นอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยเดินเข้ามา จิ้นเฟิงเฉินอดไม่ได้ที่จะถาม “พ่อครับแม่ครับ มาได้ยังไงครับ?”

ได้ยินอย่างนั้นพ่อจิ้นมองแม่จิ้นด้วยความไม่เต็มใจ “ไม่ใช่เพราะแม่นายเหรอ พูดว่าคิดถึงหลาน บังคับให้พ่อพามาหา”

พูดจบ แม่จิ้นก็มองค้อนไปที่พ่อจิ้น ตอบอย่างไม่สนใจว่า “คุณทำให้ลูกชายประทับใจน้อยๆหน่อย ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะคุณฟังฉันว่าหลานๆน่ารักขนาดไหน คุณจะมากับฉันไหม? และอีกอย่าง ตั๋วเครื่องบินคราวนี้ไม่ใช่คุณเหรอที่ซื้อเสร็จแล้วค่อยมาบอกฉัน? คุณคิดถึงหลานชายหลานสาวก็พูดมาตรงๆ ยังจะมาโทษฉันอีก เป็นคนแก่ที่แย่จริงๆ”

แม่จิ้นไม่ไว้หน้าพ่อจิ้นเลยจริงๆ คำพูดที่ปากของพ่อจิ้นต้องสำลักกลับเข้าไป

เมื่อเห็นคุณปู่ยอมแพ้ เสี่ยวเป่าก็อดไม่ได้ที่จะแอบหัวเราะอยู่ข้างๆ

ทักทายแม่จิ้นเสร็จทั้งสองคนก็นั่งลง จิ้นเฟิงเฉินหันไปสั่งเสี่ยวเป่า “เสี่ยวเป่าไปหยิบน้ำมาสองแก้วให้คุณปู่คุณย่า”

พอเสี่ยวเป่าได้รับคำสั่งก็รีบปฏิบัติตามในทันที เด็กหญิงตัวน้อยเห็นดังนั้นก็รีบดิ้นออกจากอ้อมกอดของแม่จิ้น และวิ่งตามก้นของเสี่ยวเป่าไป

เมื่อเห็นเด็กทั้งสองเข้ากันอย่างกลมกลืน คนชราทั้งสองที่นั่งอยู่บนโซฟาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างปลื้มอกปลื้มใจ

แต่แม่จิ้นมองไปที่เสี่ยวเป่าสักพัก ก็รู้สึกแปลกๆ ถามออกมาว่า “เฟิงเฉิน ขาของเสี่ยวเป่าเป็นอะไร?”

จิ้นเฟิงเฉินดื่มชาและพูดออกมาเบาๆว่า “ก่อนหน้านี้โดนเพื่อนชนที่บันได ยังไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมครับ”

พอได้ยินว่าหลายชายหัวแก้วหัวแหวนได้รับบาดเจ็บ แม่จิ้นก็นั่งไม่ติดทันที อยากจะลุกไปดูเสี่ยวเป่า แต่กลับถูกพ่อจิ้นขวางไว้

“เด็กผู้ชาย การได้รับบาดเจ็บในช่วงเวลานี้เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ตอนนี้เด็กก็ไม่ได้สนใจแล้ว คุณก็ไม่ต้องไปเอะอะโวยวายอะไร”

คิดไปคิดมา แม่จิ้นก็รู้สึกว่าเป็นเรื่องจริง เธอจึงไม่สนใจกับประเด็นนี้อีก

ในตอนเย็น หลังจากทานข้าวเสร็จ แม่จิ้นและพ่อจิ้นก็ไปเล่นเป็นเพื่อนเด็กน้อยทั้งสองคนอย่างสนุกสนาน

เด็กหญิงตัวน้อยและพ่อจิ้นที่ไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อนก็คุ้นเคยกันมาก ไม่มีท่าทีไม่คุ้นเคยกันเลยแม้แต่นิดเดียว

พ่อจิ้นก็รู้สึกชอบเด็กหญิงตัวน้อยมาก มิน่าล่ะแม่จิ้นถึงจำได้ไม่ลืม หลานสาวน่ารักแบบนี้ใครจะไม่รักล่ะ?

ในตอนนั้นเถียนเถียนก็ตะโกนขึ้นมาดังลั่นว่าอยากขี่ม้า เสี่ยวเป่าอยากจะเป็นม้า นึกไม่ถึงว่าพ่อจิ้นที่อยู่ข้างๆนำหน้าไปหนึ่งก้าว และยังเรียนแบบพฤติกรรมการร้องของม้าอีกด้วย

เด็กหญิงตัวน้อยถูกดึงดูดไปในทันที เล่นหยอกล้อกับพ่อจิ้น

แม่จิ้นเมื่อเห็นดังนั้นก็เล่าเรื่องราวสถานการณ์ออกมาอย่างสมจริง

เมื่อถึงเวลาพลบค่ำ เด็กหญิงตัวน้อยเล่นจนเหนื่อย นิ่งอยู่ในอ้อมกอดของแม่จิ้น

หลับไปอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อเห็นหลานสาวหลัง คนชราทั้งสองคนก็ยิ้มออกมาอย่างสว่างไสว

อุ้มเถียนเถียนกลับห้องอย่างเบามือ แม่จิ้นและพ่อจิ้นก็เฝ้าอยู่ข้างๆ

สายตาวางอยู่ที่ร่างกายของเถียนเถียน ไม่เคลื่อนย้ายไปไหนทั้งนั้น

เมื่อเห็นทั้งสองคนรักหลานสาวของพวกเขาเช่นนี้ จิ้นเฟิงเฉินต้องจำใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ดูท่าทางแล้วคนตระกูลจิ้นทุกคนจะพ่ายแพ้ต่อเด็กหญิงตัวน้อยที่เฉลียวฉลาดเสียแล้ว

สองสามวันต่อมา เด็กหญิงตัวน้อยก็ถูกคนชราทั้งสองรักและทะนุถนอมเข้าไปถึงในกระดูก

พวกเขาอยากจะไปเอาดาวบนฟ้าลงมาให้เธอ

ความต้องการของเธอทั้งหมด ไม่มีไม่ทำตาม

เถียนเถียนก็หยอกล้อคนได้เป็นอย่างดี ทำให้คนชราทั้งสองหัวเราะจนตัวโยน บรรยากาศของทั้งครอบครัวกลมกลืนกันมา

เดิมทีคนที่พ่อจิ้นและแม่จิ้นรักและทะนุถนอมที่สุดคือเสี่ยวเป่า ตอนนี้เปลี่ยนคนแล้ว แต่เสี่ยวเป่าก็ไม่รู้สึกว่าไม่เป็นที่โปรดปรานเลยแม้แต่นิดเดียว

กลับปกป้องน้องสาวคนนี้ไปกับพวกเขาเสียด้วยซ้ำไป

มองเห็นเสี่ยวเป่ามีท่าทางเป็นพี่ใหญ่ แม่จิ้นก็ยิ่งปลื้มอกปลื้มใจ

เดิมทีเป็นเด็กชายตัวน้อยที่ไร้ระเบียบ ตอนนี้กลายเป็นพี่ชายที่ยอดเยี่ยมไปเสียแล้ว