ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 654 โลกถล่มทลายในฉับพลัน

ฝู้จิงเหวินยืนพิงที่ประตู เคาะประตูและตะโกนร้องออกมาว่า“สื้อสื้อ？”

“อืม ฉันล้างหน้าประเดี๋ยวหนึ่ง”

เสียงของเจียงสื้อสื้อปนเปอยู่กับเสียงน้ำไหล

ฝู้จิงเหวินรู้สึกไม่สบายใจอย่างแปลกๆ สีหน้าของเจียงสื้อสื้อเมื่อสักครู่นี้ดูแย่มาก

เกิดเรื่องอะไรขึ้น เกี่ยวกับเขาไหม？

เธออยู่ในนั้นสิบกว่านาที เมื่อเห็นฝู้จิงเหวินรออยู่ที่ด้านหน้าประตู สายตาก็เผยความไม่เป็นตัวของตัวเองออกมา

“คุณเป็นอะไรไป……มีเรื่องอะไรเหรอ？”

“พวกเราคุยกันเถอะ”

ฝู้จิงเหวินจูงมือเธอมานั่งที่ห้องรับแขก เจียงสื้อสื้อนั่งลงอย่างเคร่งเครียดพลางถามขึ้นว่า“คุยเรื่องอะไรคะ？”

เมื่อเห็นสีหน้าของเธอไม่สู้ดีนัก ฝู้จิงเหวินก็ไปริมน้ำอุ่นมาให้เธอ และมองเธอด้วยความเป็นห่วง

เห็นได้ชัดว่าเขาพอจะทราบเรื่องในงานบ้างแล้ว“คุณโอเคไหม ได้รับบาดเจ็บตรงไหนบ้าง？”

ขณะที่พูด เขาก็เขยิบตัวเข้ามา

เจียงสื้อสื้อถอยหลังกลับไปอย่างอัตโนมัติ ปากก็พูดปฏิเสธ

“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ”

ฝู้จิงเหวินนิ่งเงียบ แววตาหดหู่

เจียงสื้อสื้อไม่ต้องการให้เขาเข้าใกล้เธอ แต่ตอนนี้พวกเขาทั้งสองจะแต่งงานกันแล้ว

แบบนี้ ไม่ดูห่างเหินเกินไปเหรอ？

ในใจเรื่องคิดแบบอื่น แต่ปากกลับพูดว่า“ผมรู้สึกเป็นกังวล ให้ผมดูบาดแผลหน่อยได้ไหมครับ？”

เจียงสื้อสื้อดึงกระโปรงพลางพูดขึ้นว่า“ไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะ ฉันทายาเรียบร้อยแล้ว”

“อ่อ”

ฝู้จิงเหวินรับคำอย่างอุดอู้

เจียงสื้อสื้อเหลือบมองเขาครู่หนึ่ง อยากจะพูดอะไรออกมา แต่สุดท้ายก็พูดไม่ออก

ทั้งสองนั่งอยู่ครู่หนึ่ง ฝู้จิงเหวินก็ปรับอารมณ์ของตนเองพลางถามขึ้นอีกครั้งว่า“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ สีหน้าของคุณดูไม่ค่อยดีเลยนะครับ”

ท่าทีเต็มไปด้วยความในใจเช่นนั้น ทำให้เขารู้สึกเป็นกังวล

ในเวลานี้ในหัวของเจียงสื้อสื้อเต็มไปด้วยคำพูดของจิ้นเฟิงเฉิน

พวกเราแต่งงานกันแล้ว ดังนั้นคุณไม่สามารถแต่งงานกับฝู้จิงเหวินได้ ไม่เช่นนั้นก็ถือว่าเป็นการทำผิดกฎหมายการแต่งงาน

“สื้อสื้อ？”ขณะที่เธอกำลังใจลอย ฝู้จิงเหวินก็เร่งถามขึ้นอีกครั้ง

เจียงสื้อสื้อจ้องมองแววตาของฝู้จิงเหวินที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง ในที่สุดก็ยอมเปิดปาก

“จิงเหวินพวกเราคงแต่งงานกันไม่ได้”

ขณะที่เธอพูดประโยคนี้ออกมา เธอก็รู้สึกเบาใจลง

จู่ๆสีหน้าของฝู้จิงเหวินก็เปลี่ยนไป

หลายวันมานี้ ก็ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้น แล้วทำไมถึงได้เปลี่ยนใจล่ะ

“เพราะ……อะไร？”

ฝู้จิงเหวินถามขึ้นสามคำอย่างยากลำบาก น้ำเสียงแหบแห้ง

เจียงสื้อสื้อใส่กระโปรงดูดี นั่งเฉียงๆอยู่บนโซฟา

ก้มหน้าลงเล็กน้อย ใบหน้าที่เผยออกมาน้อยนิด ทำให้คนรู้สึกอยากจะทะนุถนอม

ขนตาบางของเธอโน้มลงปกปิดแววตา

ฝู้จิงเหวินอดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น สองสายตาจ้องมองไปที่เจียงสื้อสื้อ แววตาเต็มไปด้วยความเครียดและไม่ยอมแพ้

เจียงสื้อสื้อกัดริมฝีปากแน่น เงยหน้าขึ้นมาด้วยแววตาที่งงงวย

“เพราะว่าวันนี้ฉันได้รับรู้เรื่องหนึ่ง ฉันกับจิ้นเฟิงเฉินเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย”

เมื่อพูดจบ ฝู้จิงเหวินก็ตะลึงงัน

เธอกับจิ้นเฟิงเฉินแต่งงานกันแล้ว！

ในใจเริ่มรู้สึกสับสน ถึงว่าจิ้นเฟิงเฉินตามกัดไม่ยอมปล่อย ที่แท้ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็มาถึงขั้นนี้แล้ว แต่ว่าแล้วจะให้ทำอย่างไร

ตอนนี้เจียงสื้อสื้อจำความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ มีเพียงจิ้นเฟิงเฉินที่ปรารถนาอยู่แต่ฝ่ายเดียวเท่านั้น

ทะเบียนสมรสเป็นเพียงตัวแทนของอดีต ไม่สามารถบอกอะไรให้ชัดเจนได้

ฝู้จิงเหวินรีบทำความเข้าใจกับความสัมพันธ์และพูดขึ้นอย่างมีสติว่า

“กฎหมายบอกว่าหากสามีภรรยาแยกกันอยู่เป็นระยะเวลาสองปี ก็ถือว่าเป็นการหย่าร้างกันโดยอัตโนมัติ”

ฝู้จิงเหวินพูดขึ้นอย่างใจเย็น

เจียงสื้อสื้อไม่พูดไม่จา

ฝู้จิงเหวินกุมมือเธอไว้ อารมณ์ดีว่าเมื่อสักครู่มาก

เขาทราบอย่างแน่ชัดแล้วว่าเจียงสื้อสื้อเป็นกังวลเรื่องที่เธอต้องแต่งงานซ้ำซ้อนแต่ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่อยากแต่งงานกับเขา

เจียงสื้อสื้อดึงมือออกมาอย่างสงบเยือกเย็น โดยอ้างว่าจะออกไปหยิบแก้วน้ำ พลางพูดขึ้นอย่างอำพราง“อ่อ เป็นแบบนั้นเหรอคะ？”

“ครับ”

ฝู้จิงเหวินกลับไม่ได้ใส่ใจ พูดขึ้นอย่างหนักแน่นว่า“กฎหมายเขียนไว้แบบนั้น พวกคุณแยกกันอยู่สามปีกว่าแล้ว ไม่ส่งผลกระทบกับการแต่งงานของเราหรอกครับ”

มือของเจียงสื้อสื้อถือแก้วน้ำอยู่ เธอค่อยๆดื่มอย่างช้าๆ

ฝู้จิงเหวินกลับพูดขึ้นอีกว่า“ดังนั้น คุณอย่าคิดมากเลย รอแต่งงานอย่างสบายใจเถอะ”

แต่สีหน้าของเจียงสื้อสื้อไม่มีรอยยิ้มของความดีอกดีใจเลยแม้แต่น้อย เธอนั่งลงอย่างเงียบๆ ไม่มีการตอบสนองใด ๆ กับคำพูดของฝู้จิงเหวิน

ฝู้จิงเหวินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกร้อนใจ เขาจึงอ่อนโยนลงกว่าเดิมที่ปกติจะดุดันเย็นชา

“ทำไมเหรอ คุณไม่เชื่อผมเหรอ？ลองถามทนายไหมล่ะ”

เมื่อพูดจบ เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เตรียมที่จะโทรหาทนาย

เจียงสื้อสื้อจับมือเขาไว้แน่น เพื่อขวางการกระทำของเขา “ฉันเชื่อคุณ”

ฝู้จิงเหวินถอนหายใจอย่างผ่อนคลาย

ใครจะไปรู้ว่าเจียงสื้อสื้อจะถามขึ้นมาอีกประโยคหนึ่งว่า“แต่ว่าสิ่งที่คุณพูดจะต้องเห็นตรงกันทั้งสองฝ่าย หากฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดไม่เห็นด้วยก็จะไม่บรรลุผลตามนั้น”

ฝู้จิงเหวินนั่งนิ่ง เขาลืมไปว่าจิ้นเฟิงเฉินกระทั่งตอนนี้ยังไม่ยอมปล่อยมือ

และขอเพียงแค่เขาไม่ยอม เจียงสื้อสื้อก็ไม่สามารถที่จะแต่งงานกับเขาได้

ในเวลานี้ ฝู้จิงเหวินเกิดความรู้สึกอยากที่จะต่อยหน้าคน

เจียงสื้อสื้อก็เริ่มรู้สึกเหนื่อย เธอลุกขึ้นพลางพูดกับฝู้จิงเหวินว่า“ฉันขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ”

เมื่อพูดจบเธอก็เดินเข้าไปในห้องและปิดประตู

ปล่อยให้ฝู้จิงเหวินนั่งอยู่ในห้องรับแขกอยู่นาน