ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่694 ในที่สุดเธอก็ตายแล้ว!

หลังจากพูดเสร็จเธอก็ปล่อยเท้าของเธอและหยิบเชือกที่ด้านข้างขึ้นมา

เธอแสยะยิ้มหัวเราะออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำราวกับปีศาจจากขุมนรก

“เจียงสื้อสื้อชีวิตนี้เธอจะไม่มีวันลืมวันนี้เลย ฉันจะทำให้เธอจำมันได้ขึ้นใจ”

ตอนนี้จื่อเฟิงเต็มไปด้วยความเกลียดชังและอิจฉาริษยาครอบครองจิตใจ และไม่สนใจสิ่งอื่น

และไม่กี่ชั่วโมงต่อไปนั้นเรียกได้ว่ามันคือฝันร้ายของเจียงสื้อสื้อ

จื่อเฟิงใช้ความรุนแรงกับเจียงสื้อสื้ออย่างโหดร้าย เธอใช้วิธีการทั้งหมดที่คิดได้ทำให้เจียงสื้อสื้อจะต้องทรมานด้วยรอยแผลเป็น

เวลาผ่านไป ดูเหมือนเธอจะเหนื่อยล้าและนั่งหลับตาอยู่ไม่ไกล

ส่วนเจียงสื้อสื้อนอนอยู่บนพื้นเหมือนสุนัขที่ปางตาย กระดูกดูราวกับแหลกเหลวไปทั่วร่าง

เธอรู้ชัดเจนว่าไม่ช้าก็เร็วสิ่งนี้จะถึงทางตันและตอนนี้ความหวังเดียวคือการหนีออกจากโรงงาน

สายตาเหลือบมองกริชที่อยู่ไม่ไกล

เจียงสื้อสื้อกัดฟันและตัดสินใจจะเดิมพัน

เธอขยับขาของตัวเองเพื่อลองจะเกี่ยวกริชนั้น

เธอปรายตามองจื่อเฟิงที่กำลังหลับตาเพื่อเติมพลัง เมื่อเห็นว่ารอยคล้ำใต้ตาของจื่อเฟิงหนักมากและเธอก็เหนื่อยล้าแม้จะคิดถึงเรื่องนี้

จากนั้นเธอก็เริ่มใช้กริชตัดเชือกบนตัวของเธอและค่อยๆ ตัดเชือกทั้งหมดออก

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และนับอยู่ในใจ “3 2 1! วิ่ง!”

จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและฝืนความเจ็บปวดบนร่างกายวิ่งออกไปนอกประตู

เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวทางนี้ จื่อเฟิงที่อยู่อีกด้านก็รีบลืมตาอย่างรวดเร็ว

ในระหว่างที่กำลังตื่นตระหนกนั้น เจียงสื้อสื้อรีบวิ่งไปที่ประตู

โดยไม่รู้ว่าเหยียบอะไรเจียงสื้อสื้อส่งเสียงร้องเบา ๆ และล้มลงกับพื้นอย่างแรง

แต่เธอก็ไม่มีเวลาจะสนใจเรื่องพวกนี้อีกต่อไปแล้ว รีบลุกขึ้นและวิ่งไปข้างหน้า

จื่อเฟิงตามเธอทันอย่างรวดเร็วและคว้าผมของเธอ

เจียงสื้อสื้อเจ็บปวดและอดไม่ได้ที่จะดิ้นรนต่อยและเตะไปที่จื่อเฟิง

หลังจากถูกทุบตีหลายครั้งความโกรธของจื่อเฟิงก็มาพร้อมกับการแสดงออกที่ดุร้าย “เธอบีบฉันเองนะ…”

กริชส่องแสงอีกเล่มปรากฏขึ้นในมือของเธอและเจียงสื้อสื้อก็ร้องออกมาด้วยความสยดสยองเพื่อหลีกเลี่ยงมัน

จื่อเฟิงเหมือนคนเสียสติ เธอหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง “ขอเพียงเธอตาย ในสายตาของจิ้นเฟิงเฉินก็จะมีแค่ฉัน”

“เธอบ้าไปแล้ว!”

เจียงสื้อสื้อเสียงสั่น

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ชอบจื่อเฟิง แต่ก็ไม่เคยคิดว่าจื่อเฟิงจะเกลียดเธอแบบนี้ ทรมานเธออยู่นานก็ยังไม่หายแค้น แถมยังจะฆ่าเธอ!

“ไม่ผิด ฉันบ้าไปแล้ว”

ด้วยมือที่แข็งแกร่งทำให้หนังศีรษะของเจียงสื้อสื้อเหมือนถูกฉีกออกและเธอไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากเขยิบเข้าไปใกล้จื่อเฟิง

จื่อเฟิงยิ้มและกรีดไปที่ท้องของเจียงสื้อสื้อด้วยกริชในมือของเธอ…

“โอ๊ย!”

เจียงสื้อสื้อร้องด้วยความเจ็บปวดและใช้มือกุมท้องไว้ เดินโซเซไปสองสามก้าวพร้อมกับสีหน้าเจ็บปวด

มือข้าวหนึ่งเคว้งอยู่ในอากาศสะเปะสะปะ

วินาทีต่อมาร่างนั้นล้มลงกับพื้น

แก้มของเจียงสื้อสื้อถูกกดลงกับพื้นและมีเลือดไหลออกมาจากระหว่างนิ้วขาวของเธอทำให้พื้นดินชื้นและสกปรกเป็นสีแดง

จื่อเฟิงมองลงไปที่เธออย่างเมินเฉย เช่นนั้นดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความยินดี

เธอพยายามที่จะดิ้นรนและคิดขึ้นได้ว่ามีเลือดอยู่ทุกหนทุกแห่ง

ไม่ว่าจะพยายามกี่ครั้งก็พ่ายแพ้ บนตัวไม่มีส่วนไหนที่ไม่เจ็บ

หัวใจของเธอมึนงง ดวงตามืดลงและสติก็ยิ่งห่างออกไปมากขึ้นเรื่อย ๆ…

สุดท้าย เจียงสื้อสื้อก็สลบไป

จื่อเฟิงหายใจสองสามครั้งในขณะที่ถือกริชเปื้อนเลือด

เมื่อเห็นเจียงสื้อสื้อไม่ขยับแล้ว ร่องรอยของความตื่นตระหนกปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ แต่เธอก็สงบลงอย่างรวดเร็ว

เธอก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ และเตะร่างที่ไม่เคลื่อนไหวของเจียงสื้อสื้อที่ไม่ตอบสนอง

เธอตายแล้ว! ในที่สุดเธอก็ตาย!

จื่อเฟิงถอยหลังไปหนึ่งก้าว มือสั่นเล็กน้อย ทั้งตื่นเต้นทั้งกลัว

ต่อไปนี้ก็ไม่มีผู้ใดได้ครอบครองสายตาของจิ้นเฟิงเฉินอีกแล้ว!

ตอนนั้นเองประตูที่สั่นคลอนของโรงงานถูกเปิดออก

ป๋ายหลี่พาคนกลุ่มหนึ่งบุกเข้ามา เมื่อเห็นฉากตรงหน้าก็เบิกตาโพลง และพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ “จื่อเฟิง เธอบ้าไปแล้ว!”

ทันทีหลังจากนั้นเขาโบกมือให้คนล้อมจื่อเฟิง

เมื่อจื่อเฟิงเห็นว่าคนที่มาคือป๋ายหลี่ เธอตื่นตระหนกเพียงเล็กน้อยแล้วเธอก็สงบจิตใจลง

เธอจัดปอยผมที่กระจัดกระเจิงแล้วถามป๋ายหลี่ “นี่คุณจะทำอะไร?”

สมองของเธอหมุนอย่างรวดเร็วและคิดหาข้ออ้างเพื่อเคลียร์ความสัมพันธ์

ความตกตะลึงในดวงตาของป๋ายหลี่ยังไม่หายไปและสายตาของจื่อเฟิงก็เหมือนกับการมองใครบางคนที่เธอไม่รู้จัก

เขามีสีหน้าเย็นชาและไม่พูดจาเพียงแค่มองไปที่ประตู

จื่อเฟิงมองตามสายตาเขาไป มือและเท้าของเธอเย็นเฉียบในทันที

เธอเห็นร่างสูงรีบเดินมาจากนอกประตูและผมอย่างพิถีพิถันที่มักจะได้รับการดูแลก็กระจัดกระจายเล็กน้อย

มีความตื่นตระหนกที่หายากบนใบหน้าที่เย็นชา

เมื่อเขาเห็นคนที่นอนอยู่ในห้อง มีเสียงหึ่งและสมองของจิ้นเฟิงเฉินก็ว่างเปล่า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเลือด

คนคนนั้นที่อยู่ในหัวใจและเป็นดั่งแก้วตาของเขา ตอนนี้เธอนอนนิ่งจมกองเลือด แก้และริมฝีปากของเธอซีดขาว ราวกับไม่มีเสียงลมหายใจอีกแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินไม่สามารถจะห้ามไม่ให้ตัวเขาสั่นไปทั้งตัวได้

ก่อนจากมาเธอยังมีชีวิตชีวา ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้? !

เขาต้องการให้คนที่ทำร้ายเธอต้องเจ็บปวดดังพันหมื่นมีดเฉือนให้มันตายทั้งเป็น!

ลมหายใจของจิ้นเฟิงเฉินเปลี่ยนไป และทุกคนในห้องก็สั่นเทา

พวกเขาทั้งหมดก้มหน้าด้วยความหวาดกลัวต่อออร่ารุนแรงที่เล็ดลอดออกมาจากจิ้นเฟิงเฉิน