ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่691 นี่คือสิ่งที่คุณขอเอง

จิ้นเฟิงเฉินพูดจบแล้วก็เลื่อนแก้วกาแฟไปด้านข้างและลุกขึ้น

พอเห็นเขาจะไปเจียงสื้อสื้อจึงลุกขึ้น

เธอเงยหน้ามองชายหนุ่มที่สง่างามและสูดหายใจ

ในใจของเธอเหมือนกำลังเผชิญกับพายุฝนกระหน่ำ

เธอไม่อยากจะเสียเขาไป ไม่อยากหย่าขาดจากเขา

แต่จะพูดอะไรตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว

สุดท้ายมุมปากค่อยๆ ยกสูงขึ้นปรากฏให้เห็นรอยยิ้มจางๆ “ลาก่อน”

เธอมองเขาจากไป เจียงสื้อสื้อใช้มือจับหน้าอกกุมหัวใจของตนเองที่เจ็บปวด เธอเกลียดตนเองที่สูญเสียความทรงจำ และคิดอะไรไม่ออก

ถ้าเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขามันก็คงไม่ทำให้เกิดสถานการณ์เหมือนวันนี้

น้ำตาร้อนไหลจากเบ้าตาและหยดลงในถ้วยกาแฟต่อหน้าเจียงสื้อสื้อทำให้เกิดการกระเพื่อม

ข่าวการจากไปของจิ้นเฟิงเฉิน นอกจากคนรอบตัวเขาไม่กี่คนแล้วไม่มีใครคนอื่นรู้

ฝู้จิงเหวินรู้เพียงว่ามีเรื่องเกิดขึ้นกับเสี่ยวเป่า และกลับประเทศไปพร้อมกับพ่อจิ้นแม่จิ้นแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจิ้นเฟิงฉินจะกลับไปด้วย

ในตอนแรกเขาพบว่าเจียงสื้อสื้อผิดปกติไป เดิมทีเขาคิดว่าเจียงสื้อสื้อมีอารมณ์หดหู่เพราะเรื่องของเสี่ยวเป่า

หลังจากซักถามเพิ่มเติมก็ได้รับรู้โดยบังเอิญจากเจียงสื้อสื้อว่าจิ้นเฟิงเฉินได้กลับประเทศแล้ว

ศํตรูหัวใจจากไป ฝู้จิงเหวินควรจะดีใจถึงจะถูก แต่เขาหันไปมองเจียงสื้อสื้อแสดงออกอย่างทุกข์ทน ในใจก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความหึงหวง

จิ้นเฟิงเฉินไม่อยู่ เจียงสื้อสื้อก็ไร้จิตวิญญาณเช่นกัน

คนที่ไร้จิตวิญญาณมันต่างจากหุ่นไม้เชิดอย่างไรกัน?

เขาเงียบไปครู่หนึ่งและถามคำถามที่ไม่คาดคิด

“สื้อสื้อ คุณตอบรับที่จะแต่งงานกับผม…เสียใจรึเปล่า?”

เจียงสื้อสื้อคิดไม่ถึงว่าฝู้จิงเหวินจะถามคำถามแบบนี้

“ไม่เสียใจ”

ต่อให้เสียใจก็ไม่มีโอกาสให้หวนกลับแล้ว

เจียงสื้อสื้อเลิกคิ้วและมองไปที่พื้นอย่างเหม่อลอย

เขาติดค้างฝู้จิงเหวินมากมายเหลือเกิน

ชดใช้ไม่หมด

เมื่อได้ยินคำตอบของเจียงสื้อสื้อ ในใจของฝู้จิงเหวินไม่รู้ว่าจะคิดอย่างไร

แต่ก็ยังพูดอย่างอ่อนโยน “เป็นผมที่คิดมากไปเอง”

พูดแล้ว ฝู้จิงเหวินก็ออกจากห้องและช่วยเจียงสื้อสื้อปิดประตูอย่างเบามือ

ทันใดนั้นเสียงสะอึกสะอื้นของเจียงสื้อสื้อก็ดังขึ้นจากหลังประตูนั้น

เขายืนอยู่ที่หน้าประตู รอยยิ้มจางหายไปและกำหมัดแน่น

เขาไม่รู้ว่าการที่เธอมาโดยใช้วิธีนี้…เขาดีใจจริงๆ หรือไม่

เขาก้มลงมองโทรศัพท์มือถือ มันมีเบอร์โทรศัพท์แปลกๆ อยู่ในนั้น

เขามองมันแล้วลบเบอร์นั้นทิ้งไป

จากนั้นจึงเดินออกจากบ้านตระกูลฝู้

หลายวันผ่านไป ที่วิลล่าของจื่อเฟิง ป๋ายหลี่กับจื่อเฟิงกำลังเผชิญหน้ากัน

เผชิญหน้ากับคนที่ขัดขวางตัวเองมาตลอดอย่างป๋ายหลี่ จื่อเฟิงเหลืออดแล้วจริงๆ และพูดออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ “คุณพอได้รึยัง? ! ฉันไม่อยากเจอคุณอีก!”

ป๋ายหลี่มองไปที่จื่อเฟิงเงียบๆ ขนตาสั่นไหวแผ่วเบาและพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย “ไม่เป็นไร ยังไงซะอีกหน่อยก็คงไม่ได้เจอแล้ว”

เขาไม่ได้เก็บซ่อนอารมณ์เอาไว้เลย สายตาที่มองไปที่จื่อเฟิงนั้น สนอกสนใจ ลึกซึ้ง

เหมือนกำลังฝังร่างของจื่อเฟิงไว้เข้าไปในใจ ลึกลงไปจนถึงกระดูก

ข่าวการจากไปของจิ้นเฟิงเฉิน จื่อเฟิงยังไม่รู้

ดังนั้นเมื่อได้ยินคำพูดของป๋ายหลี่ เธอจึงยังคงไม่เข้าใจ และขมวดคิ้วถาม “คุณพูดอะไรน่ะ? อะไรคือไม่ได้เจอแล้ว?”

“ไม่มีอะไร”

หลังจากนิ่งไปชั่วขณะ ป๋ายหลี่ก็มองจื่อเฟิงด้วยสายตาเหมือนได้รับบาดเจ็บ “คุณเกลียดผมขนาดนั้นเลยเหรอ?”

จื่อเฟิงเงยหน้าขึ้นเมื่อเขาได้ยินคำนั้นและยืนตรงด้วยขายาวในรองเท้าส้นสูงเช่นเดียวกับราชินีผู้สง่างาม

เธอมองไปที่ป๋ายหลี่อย่างดูถูกเหยียดหยามโดยไม่ให้หน้าแต่อย่างใด

“แน่นอน! คุณไม่มีทางรู้หรอกว่าตัวเองน่ะน่าเกลียดแค่ไหน แค่เห็นหน้าคุณก็คลื่นไส้แล้ว”

หลังจากพูดแบบนี้จื่อเฟิงก็พ่นลมหายใจที่น่ารังเกียจพลางเลิกคิ้วและมองไปที่ป๋ายหลี่ด้วยความสนใจ

เดิมทีเธอคิดว่าป๋ายหลี่จะเสียท่าเพราะคำพูดของเธอ แต่ป๋ายหลี่กลับไม่มีสีหน้าท่าทีใดๆ ด้วยแววตาไม่แยแส

ไม่มีการแสดงออกซึ่งความเจ็บปวดให้เห็น

มีเพียงคำพูดที่เรียบเฉย “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง ดูแล้วการมีอยู่ของผมคงขัดตาคุณสินะ”

จื่อเฟิงได้ยินแล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะ “นี่คุณเพิ่งจะรู้เหรอ? เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนแรกถือเป็นการเข้าใจผิด ฉันไม่เก็บเอามาใส่ใจ แล้วยิ่งฉันก็ไม่ได้คิดจะคบค้าอะไรกับคุณ”

ทุกคำพูดแต่ละคำเหมือนมีดที่คมที่สุดในโลกแทงไปที่บาดแผลของป๋ายหลี่

บ่อยครั้งที่มีแต่คนที่คุ้นเคยที่สุดเท่านั้นที่รู้ว่าคำพูดใดทำร้ายจิตใจคนได้มากที่สุด

หัวใจของป๋ายหลี่รู้สึกว่างเปล่าเล็กน้อย บางทีควรจะต้องหยุดตรงนี้แล้วจริงๆ

คนที่ใจแข็งดังหินผาไม่มีทางที่จะใจอ่อนลงได้

สายตาของเขาเหนื่อยล้าป๋ายหลี่กล่าวด้วยความปล่อยวาง “ก็ดี ผมจองตั๋วเครื่องบินกลับประเทศแล้ว ต่อไปคงไม่ได้โผล่มาให้คุณเห็นหน้าอีก ต่อไปก็ทำตัวดีๆ ล่ะ”

เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น จื่อเฟิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งและรีบคว้าแขนเสื้อของป๋ายหลี่

“คุณหมายความว่ายังไง? คุณกลับประเทศ? งั้นคุณชายล่ะ?”

ในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชาของจิ้นเฟิงเฉิน ปกติแล้วพวกเขาไม่สามารถจะละทิ้งฐานที่ตั้งของตนเองได้ตามอำเภอใจ นอกเสียจากว่าจิ้นเฟิงเฉินมอบหมายภารกิจใหม่ให้

ดวงตาของป๋ายหลี่หยุดนิ่งไปสองสามวินาที

“คุณชายเหรอ…กลับไปก่อนแล้ว ตอนนี้อยู่ที่เมืองเป่ยแล้ว”

จื่อเฟิงอึ้งไป จับมือป๋ายหลี่และอดไม่ได้ที่จะใช้แรงและพูดกับป๋ายหลี่ด้วยความโมโห “ทำไมก่อนหน้านี้ไม่บอกฉัน!”

ถ้าหากเขาจากไปแล้วการที่ตนเองอยู่ที่นี่จะมีความหมายอะไร?

ป๋ายหลี่มองไปที่จื่อเฟิงด้วยความประชดเล็กน้อยและปัดมือของเธอออก

“ตารางการเดินทางของBossเป็นความลับ ผมไม่มีทางจะบอกคุณได้”

เมื่อเห็นความวิตกกังวลในดวงตาของจื่อเฟิง ป๋ายหลี่ก็รู้สึกแดกดันอย่างมาก

คนที่ไปรักเขาก่อน เจ็บที่สุดเสมอ

ความรู้สึกคือหายนะและไม่มีใครสามารถหลีกหนีพ้น