ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 709 คิดถึงผมแล้วหรือ?

กู้เนี่ยนได้ยินคำพูดรีบเก็บเอกสารที่อยู่ในมือ หยิบรูปถ่ายหลายใบออกมา

“คุณชาย ตามคนของเราที่รายงานมา ร่างกายของคุณหญิงฟื้นฟูยังคงไม่เลวนะ หลายวันนี้ล้วนยุ่งกับการทำกายภาพอยู่”

มองเห็นรูปถ่ายที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ฝู้จิงเหวินพยุงเจียงสื้อสื้อไว้ ปฏิสัมพันธ์ของทั้งสองคนเข้ากันได้ดีขนาดนั้น

เขาจะอดทนกับสภาพการณ์แบบนี้ไหวได้ยังไงหรือ?

อยู่ในสายตาที่ประหลาดใจของกู้เนี่ยน จิ้นเฟิงเฉินกระชากเข็มที่อยู่หลังมือออก จากนั้นคนก็หายตัวไปเลย

เดินตรงไปยังในออฟฟิศของหมอ

หมอกำลังเขียนประวัติคนไข้อยู่ เห็นจิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ดีๆบุกเข้ามาอดไม่ได้ที่จะตกใจหนึ่งที

“คุณ……คุณชาย ท่านทำไมลงจากเตียงแล้วล่ะ? ผมจำได้ว่ายังมียาส่วนหนึ่งยังฉีดไม่เสร็จ……”

จิ้นเฟิงเฉินเย็นชาสั่งว่า “ไม่ต้องรักษาแล้ว ผมจะออกจากโรงพยาบาล คุณเขียนใบสั่งยาใบหนึ่งที่ต้องการใช้ ส่งให้เห้อซูหาน”

น้ำเสียงของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย

หลายวันนี้นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยในโรงพยาบาลมาโดยตลอด จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกถึงตนเองเหมือนกลายเป็นคนพิการคนหนึ่งไปแล้ว

หมอไม่กล้าโต้ตอบ เขียนใบสั่งยาโดยตรงส่งให้จิ้นเฟิงเฉิน

จากนั้นเขาขับรถกลับไปบ้านพักของอิ้งเทียน

เห้อซูหานกับอิ้งเทียน กำลังค้นหาทะเลผืนนั้นที่จื่อเฟิงหายตัวไปเหมือนเดิม

แต่ว่าไม่ได้เจออะไรเหมือนเดิม

พวกเขาสืบทั่วตึกบ้านพักในบริเวณนั้นและสถานที่ที่เบอร์เกนสามารถซ่อนคนได้แต่ก็ยังไม่มีผล

ตอนที่ทั้งสองคนมองเห็นจิ้นเฟิงเฉินที่ยืนอยู่ข้างหลัง ล้วนอึ้งชะงัก

ต่อจากนั้นรีบยืนดีๆอยู่ข้างหน้าจิ้นเฟิงเฉิน อิ้งเทียนเอ่ยปากพูดว่า “boss ท่านไม่ใช่อยู่ในโรงพยาบาลหรือ? ทำไมอยู่ดีๆกลับมาแล้ว……”

หลังจากจิ้นเฟิงเฉินดื่มน้ำคำหนึ่ง ไม่อ้อมค้อมพูดว่า “ผมจะกลับประเทศฝรั่งเศส ประเทศอังกฤษฝั่งนี้ก็ให้พวกคุณทั้งสอบจับตาไว้มีข่าวอะไรรีบแจ้งกับผม”

พูดจบ จิ้นเฟิงเฉินมองไปยังเห้อซูหาน สั่งว่า “จองตั๋วเครื่องบินใบหนึ่งที่จะบินไปประเทศฝรั่งเศสเร็วที่สุด”

ทันทีที่ได้ยินว่าจิ้นเฟิงเฉินจะออกไป เห้อซูหานลำบากใจพูดว่า “คุณชาย บาดแผลของท่านตอนนี้ยังไม่หายดี ถ้าหากว่าโดนเบอร์เกนรู้ทิศทางการเคลื่อนไหวของท่าน ผมเกรงว่าเขาจะทำเรื่องอะไรที่ไม่ดีกับท่าน”

อิ้งเทียนพูดคล้อยตามอยู่ข้างๆว่า “ใช่สิ boss ปัจจุบันนี้เบอร์เกนอยู่ที่มืด พวกเราอยู่ที่สว่าง ยากที่จะรับรองว่าจะทำเรื่องอะไรที่หน้าเนื้อใจเสือออกมาหรือไม่

ยิ่งกว่านั้นร่างกายของท่านตอนนี้ยังคงบาดเจ็บอยู่ ท่านก็อย่ารีบกลับไปประเทศฝรั่งเศสดีกว่า พักฟื้นตัวสักระยะหนึ่งก่อน ก็จะเกิดประสิทธิผลที่ทำให้เบอร์เกนตกใจกลัวเช่นกัน”

อยู่ในประเทศอังกฤษ อิทธิพลของเบอร์เกนยังคงไม่ควรประมาท

ถ้าหากรู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินออกไป คิดว่าเขาจะต้องสร้างอุปสรรคอยู่ระหว่างทางอีกแน่นอน

จิ้นเฟิงเฉินโบกมือตัดการขวางของทั้งสองคน ยืนหยัดพูดว่า “ผมตัดสินใจแล้ว อย่าพูดมากกว่านี้อีก ประเทศอังกฤษฝั่งนี้ทั้งหมดมอบให้พวกคุณทั้งสองแล้ว จำไว้ว่าอย่าทำให้ผมผิดหวัง”

เห็นขวางไว้ไม่ได้ เห้อซูหานทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเช่นกัน

หลังหนึ่งชั่วโมง อิ้งเทียนส่งจิ้นเฟิงเฉินไปยังสนามบิน

อยู่ตอนที่จิ้นเฟิงเฉินกำลังจะขึ้นเครื่อง ยังเกิดช่วงตอนเล็กๆน้อยๆตอนหนึ่ง

เบอร์เกนวางแผนยอดฝีมือหลายคน คิดว่าจะทำการสกัดต่อจิ้นเฟิงเฉิน

แต่ว่า ด้วยฝีมือของจิ้นเฟิงเฉิน ถึงแม้ว่ากายเขาบาดเจ็บอยู่ คนแบบนี้ถึงแม้ว่ามาสิบคนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

สามชั่วโมงผ่านไป เครื่องบินจอดลงอยู่ประเทศฝรั่งเศสอย่างนิ่ง

ทันทีที่จิ้นเฟิงเฉินลงจากเครื่องบิน ก็รีบไปยังโรงพยาบาล

ไปเจอกับคนที่คิดถึงอยู่ในใจคนนั้น

มาถึงหน้าประตูห้องผู้ป่วยของเจียงสื้อสื้อ เห็นเธอกำลังเดินอยู่ที่พื้นอย่างเหนื่อย

มือจับท้องไว้ ทีละก้าวๆอย่างลำบากมาก

แต่ว่าดูสีหน้าของเธอ กลับดีมาก

อาจจะพื้นที่อยู่ในห้องผู้ป่วยเปียกลื่นเล็กน้อย เจียงสื้อสื้อซวนเซหนึ่งทีกำลังจะหกล้มอยู่บนพื้นทันที

เธอสิ้นหวังจนหลับตาลง คราวนี้ถ้าหากหกล้มแล้ว เกรงว่าบาดแผลจะฉีกเปิดใหม่อีกครั้งล่ะ

แต่ความเจ็บปวดที่อยู่ในจินตนาการกลับไม่ได้ส่งมาเลย สิ่งที่มาแทนก็คืออ้อมอกที่อบอุ่นและคุ้นเคยอย่างหนึ่ง เจียงสื้อสื้อลืมตา มองเห็นใบหน้าจิ้นเฟิงเฉิน

ตนเองกำลังใช้ท่าทีที่ยั่วยวนเหลือเกินแบบหนึ่งนอนอยู่ในอ้อมอกของเขา ทั้งสองคนใกล้จนล้วนสามารถได้ยินเสียงหัวใจซึ่งกันและกัน

เธออดไม่ได้ที่จะหน้าแดง อยากจะถอยออกจากในอ้อมอกของจิ้นเฟิงเฉิน แต่ผู้ชายกลับกอดเธอไว้อย่างแน่น

แรงพลังที่เต็มเปี่ยมด้วยฮอร์โมนของผู้ชายพ่นอยู่บนใบหน้าของเจียงสื้อสื้อ ในทันทีนั้นเจียงสื้อสื้อถึงกับไม่รู้ว่าควรมีปฏิกิริยาอะไร

วินาทีถัดมา เท้าสองข้างของเจียงสื้อสื้อออกจากพื้น โดนเขาอุ้มขึ้นมา วางอยู่บนเตียง

หลังจากกลับไปบนเตียง เจียงสื้อสื้อหดอยู่ในผ้าห่มทันที เสียงเบาๆไต่ถามว่า “ช่วงนี้คุณยังดีอยู่ไหม?”

เธอคิดว่าหลังจากเรื่องครั้งที่แล้วกับเขา ก็จะไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีก นึกไม่ถึงก็ยังได้เจอกันอีก

แต่ว่าก็ได้สัมผัสกับเขาหลายครั้ง แต่หัวใจเต้นในตอนนี้ของเจียงสื้อสื้อ ยังคงอดไม่ได้ที่จะเพิ่มความเร็วมากขึ้น

ได้ยินคำพูดของเธอ คิ้วตาของจิ้นเฟิงเฉินแฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม มีเจตนาชั่วร้ายถามว่า “ยังไงหรือ? คิดถึงผมแล้วหรือ?”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อโมโหจ้องมองเขาหนึ่งที ไม่ได้พูด

หันหน้าออกไป ไม่มองเขาอีก

สัมผัสถึงอารมณ์การเปลี่ยนแปลงของคนอ่อนช้อย จิ้นเฟิงเฉินอดไม่ได้ที่จะขำ ปอกแอปเปิ้ลลูกหนึ่งอย่างละเอียดอ่อนส่งให้เจียงสื้อสื้อ

จากนั้นวางมาดขรึมพูดว่า “ต่างประเทศเกิดเรื่องเล็กน้อย ผมไปจัดการสักหน่อย ใช่แล้ว ร่างกายของคุณในตอนนี้ฟื้นฟูได้เป็นยังไงแล้วล่ะ? บาดแผลยังเจ็บอยู่ไหม?”

ความห่วงใยที่อยู่นัยน์ตาจิ้นเฟิงเฉินอบอุ่นเกินไปจริงๆ เจียงสื้อสื้อมีความเขินอายเล็กน้อย

หลังจากหยิบแอปเปิ้ลมากัดไปคำเล็กๆพูดว่า “บาดแผลฟื้นฟูก็ยังไม่เลว ก็แค่ตอนนี้ยังไม่สามารถออกกำลังกายอะไรที่รุนแรง”