ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 785 ไม่มีตำแหน่งใดๆ

แม่จิ้นที่หัวเราะจนน้ำตาไหลออกมากว่าจะหยุดขำได้ ในที่สุดเธอก็พูดประโยคนี้ขึ้นมา

เมื่อจิ้นเฟิงเหราได้ยิน ก็ทำท่าราวว่าท้องฟ้าจะแตกสลาย

เขาตกตะลึงและรีบปฏิเสธทันทีว่า “ไม่ครับ ไม่ได้นะ！”

แม่จิ้นพูดอย่างรังเกียจว่า “ไม่ได้ให้แกเลี้ยงสักหน่อย จะมาต่อต้านฉันทำไม！”

เมื่อได้ยินดังนั้น จิ้นเฟิงเหราก็แทบจะร้องไห้ออกมา

“ผมกลัวว่าพวกมันจะมาแย่งที่ผมนะสิ”

แม่จิ้นเป็นคนที่เลี้ยงอะไรแล้วก็จะตั้งใจมาก ถ้ามีสัตว์ตัวเล็กๆเข้ามาอยู่ในบ้าน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า ตำแหน่งของเจ้าสัตว์เหล่านั้นต้องสูงกว่าเขาแน่นอน

เขาสู้กับคนอื่นไม่ได้ก็ยังไม่เท่าไหร่ เมื่อถึงเวลานั้นถ้าเขาต้องมาต่อสู้กับแมวกับหมา ยิ่งคิดก็ยิ่งมืดมน

จิ้นเฟิงเฉินอดไม่ได้ที่จะยั่วยุเขา “แกลองเรียนรู้จากพวกมันดูก็ได้ว่าทำยังไงให้คนอื่นรัก”

“พี่ครับ พี่อย่าคิดว่าผมต่อยสู้พี่ไม่ได้แล้วพี่จะ……”

ยังไม่ทันพูดจบ ศีรษะของเขาก็ถูกเคาะขึ้น พ่อจิ้นตำหนิว่า

“อายุเท่าไหร่แล้วแก เอะอะยังจะมาชกต่อยกันอีก”

เมื่อเห็นว่าจิ้นเฟิงเหราเอามือกุมหัวของตัวเองและไม่กล้าพูดอะไรออกมา ทุกคนก็พากันหัวเราะอีกครั้ง

เสี่ยวเป่ามองดูจิ้นเฟิงเหราด้วยท่าทางตั้งใจและพูดด้วยความสงสารว่า “คุณอาน่าสงสารจริงๆ ไม่มีตำแหน่งในบ้านนี้เลย”

ท่าทางของเด็กน้อย ทำเหมือนกับว่าสงสารจิ้นเฟิงเหราจากใจจริง

“เสี่ยวเป่า กล้าเยาะเย้ยอาได้ยังไง คอยดูอาจจะจับตีก้น！”

เมื่อพูดจบ จิ้นเฟิงเหราก็วิ่งไปยังเสี่ยวเป่า เมื่อเสี่ยวเป่าเห็นว่าสถานการณ์ย่ำแย่ก็วิ่งมาทางคุณย่า

แล้วทำท่าแลบลิ้นปลิ้นตาใส่จิ้นเฟิงเหรา

เมื่อเถียนเถียนเห็นดังนั้นก็แอบไปหลบอยู่ที่ด้านหลังจิ้นเฟิงเหรา มองเห็นอาหลานทั้งสามคนเล่นกันอย่างสนุกสนาน เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ

ในขณะที่รับประทานอาหารเย็น จิ้นเฟิงเหรานั่งอยู่ข้างๆส้งหวั่นชีง เขาตักอาหารและคอยเติมน้ำให้กับเธอ

เมื่อแม่จิ้นเห็นท่าทางของจิ้นเฟิงเหราดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

“การมีภรรยาก็ดีเหมือนกัน ก่อนหน้านี้คุณชายรองจิ้นที่เต็มไปด้วยอำนาจและไม่ได้เรื่องได้ราว ตอนนี้กลับกลายเป็นทาสภรรยาไปซะแล้ว”

ต่อให้เป็นเหล็กกล้าก็สามารถหลอมให้ละลายได้

หลังจากที่ได้ใกล้ชิดกับคนในตระกูลจิ้นมาสักระยะหนึ่งแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้ทำตัวห่างเหินกับพวกเขาสักเท่าไหร่

เจียงสื้อสื้อมองไปยังข้าวใหม่ปลามันทั้งสอง และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เฟิงเหรามีความสามารถในการเป็นพี่เลี้ยงอยู่พอควรเลยนะคะ ช่างพิถีพิถันจริงๆ”

จิ้นเฟิงเหรากำลังวุ่นอยู่กับการตักซุปให้กับส้งหวั่นชีง จึงได้หันไปยิ้มและพูดว่า

“พี่สะใภ้อย่าล้อผมเล่นสิครับ พี่ชายผมจึงจะพูดได้ว่าดีกับคุณมาก ถ้าคุณบอกซ้ายเขาไม่กล้าที่จะบอกขวา สิ่งที่ผมทำยังไม่เพียงพอสู้ไม่ได้หรอก”

เมื่อได้ยินดังนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็หัวเราะออกมาเหอะๆ และเอื้อมมือไปตบลงตรงข้อมือจิ้นเฟิงเหรา

“ฉันรู้สึกว่าตอนนี้หางแกมันโผล่ออกมาแล้วนะ ถึงเวลาต้องตัดแต่งแล้วใช่ไหม？”

เมื่อจิ้นเฟิงเหราได้ยินพี่ชายของเขาพูดออกมาก็รีบก้มหน้าลง แล้วหันไปทางส้งหวั่นชีงพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนว่า “ได้ยินไหมครับ พี่ใหญ่รังแกผมอีกแล้ว ผมถูกเขาเหยียบย่ำมาตั้งแต่เล็กจนโต หวั่นชีง ช่วยผมด้วยนะ”

เมื่อเห็นท่าทางของจิ้นเฟิงเหรา แม่จิ้นก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า

“จะว่าไป นับตั้งแต่หวั่นชีงตั้งครรภ์ เจ้าเฟิงเหราก็เชื่อฟังคำสั่งสอนขึ้นมากทีเดียว ก่อนหน้านี้ตอนที่หวั่นชีงกินข้าว ไม่เห็นจะมาดูแลเธอดีแบบนี้ ขนาดแม่เองยังไม่เคยได้รับการปฏิบัติแบบนี้เลยนะ”

เมื่อส้งหวั่นชีงได้ยินดังนั้นเธอก็อายเสียจนหน้าแดงลงไปถึงคอ แล้วรีบผลักแขนของจิ้นเฟิงเหราออกไป

นำชามที่ใส่อาหารกองพูนขึ้นมาเป็นภูเขาขยับไปข้างๆ “พอแล้วค่ะ ฉันไม่ใช่หมูสักหน่อย คุณไม่ต้องมาสนใจฉันหรอก ตัวคุณเองกินเยอะๆก็แล้วกัน”

เมื่อได้ยินดังนั้น จิ้นเฟิงเหราก็ทำมือเป็นสัญลักษณ์ และหันไปกินข้าวยังว่าง่าย

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนวิ่งเล่นอยู่ในห้องรับแขก แม่จิ้นกำชับให้คนรับใช้นำผลไม้มาเสิร์ฟ

ส้งหวั่นชีงลุกขึ้นจากโซฟาพูดขึ้นมาว่า “แม่คะ เดี๋ยวหนูไปทำเอง”

จิ้นเฟิงเหราหัวเราะเหอะๆแล้วพูดว่า “เอาล่ะ คุณนั่งอยู่ที่นี่ก็พอ อย่าทำให้ลูกชายผมเหนื่อยไปด้วย มือของคุณหยิบจับแต่เข็มฉีดยา จะไปหยิบมีดทำอาหารเป็นเหรอ？”

ส้งหวั่นชีงเหล่ตามองเขา “ตอนนั้นฉันก็ทำอาหารกินเอง คุณไม่เชื่อใจฉันขนาดนั้นเลยหรอ คุณคอยดูเอาแล้วกัน”

เมื่อพูดจบส้งหวั่นชีงก็เดินหันหลังกลับเข้าไปในห้องครัว แต่จิ้นเฟิงเหราก็เดินตามเข้าไปด้วยความไม่วางใจ

แต่เขากลับพบว่า เมื่อส้งหวั่นชีงหยิบมีดขึ้นมาและนำผลไม้เหล่านั้นมาหั่นจัดเรียงในจาน ไม่ว่าอย่างไรก็ดูเชี่ยวชาญเหลือเกิน

“ไม่เลวนี่ ผมคิดไม่ถึงว่าหวั่นชีงของผมมีทักษะด้านนี้ด้วย”

จิ้นเฟิงเหราเอ่ยชมเธอด้วยความประหลาดใจ

ทันใดนั้นพ่อฝู้ก็เดินถือแก้วชาเข้ามา เมื่อได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคนก็รู้สึกประหลาดใจ

หลังจากมองไปยังจานผลไม้เขาก็เอ่ยชมว่า “ไม่เลวนี่ หวั่นชีงเก่งกว่าเฟิงเหราเยอะทีเดียว”

เมื่อแม่จิ้นได้ยินดังนั้นก็เดินเข้ามา เธอมองไปรอบๆแล้วพบว่าขาดใครไปคนหนึ่ง จึงได้เอ่ยถามขึ้นว่า “สื้อสื้อล่ะ เฟิงเฉิน ภรรยาลูกไปไหนแล้ว?”

ไม่เห็นแม้แต่เงาของเจียงสื้อสื้อจริงๆด้วย จิ้นเฟิงเฉินรีบออกไปตามหาเธอโดยไม่ลังเล

ณ ระเบียงด้านในคฤหาสน์ เจียงสื้อสื้อฟังเสียงจักจั่นร้องอยู่ในพงหญ้าแล้วเงยหน้ามองดูพระจันทร์

วันนี้เป็นวันขึ้น15ค่ำพระจันทร์เต็มดวง เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ

จู่ๆก็มีมืออันอบอุ่นคู่หนึ่งเข้ามาโอบกอดเธอเอาไว้

“ถอนหายใจทำไมกันครับ คิดถึงบ้านเหรอ?”

เจียงสื้อสื้อรู้ว่าเป็นจิ้นเฟิงเฉิน เธอจึงไม่ได้หันหลังกลับไป แต่เธอก้าวออกมาก้าวหนึ่งเพื่อออกจากอ้อมแขนของจิ้นเฟิงเฉิน

“เปล่าหรอกค่ะแค่ออกมาสูดอากาศเฉยๆ”

แต่ถึงอย่างนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็ขยับแขนของเขาเข้ามาและโอบกอดร่างกายอันอ่อนนุ่มของเธอแน่นขึ้น ใช้ลมหายใจของเขาโอบล้อมเธอเอาไว้ทุกอณู

อุณหภูมิอันอบอุ่นที่ออกมาจากร่างกายของเขาเป็นระยะๆ พ่นออกมาตรงบริเวณคอของเธอ เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะตัวสั่นสะท้าน บริเวณนี้เป็นจุดที่อ่อนไหวมากที่สุด

“ไม่เอาค่ะ จักจี้！” เจียงสื้อสื้อหดคอของเธอและหลบเขา แต่กลับถูกกอดแน่นกว่าเดิม