ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 812 เป็นฝู้จิงเหวิน!

เขาเป็นคนที่ขี้สงสัย ยอมที่จะระวังตัวนิดหน่อย แต่ก็ไม่อยากให้เกิดข้อผิดพลาดอะไร ก็ได้เดินไปแล้วสั่งลูกน้องไปว่า “จับตามองสองคนนั้นไว้”

ลูกน้องก็ได้ตกลง ก็ได้ทำตัวกลมกลืนไปกับพวกเขาเงียบๆ

ชายสองคนที่นั่งบนโซฟาในที่ที่ไม่ไกลนัก มองดูแล้วเหมือนได้พูดคุยกันไป มองผู้หญิงในงานแล้วก็พูดคุย

แค่ความจริงนั้นสายตาก็ได้จ้องไปที่จิ้นเฟิงเฉินตลอด ไม่ละสายตา

หน้าตาของชายทั้งสองคุ้นๆ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ย้อนคิดไปสักพัก เหมือนว่าเป็นสองในลูกน้องของเบอร์เกนเมื่อกี้

จิ้นเฟิงเฉินแกล้งทำเป็นมองไปเจอเข้ากับสายตาพวกเขา ความเยือกเย็นในแววตานั้นทำให้สองคนนั้นหดถอยเล็กน้อย

บรรลุเป้าหมายแล้ว เขาก็ได้เก็บอาการไปบ้าง

จ้องมองกับทั้งสองสักพัก มุมปากก็ได้ยิ้มขึ้น ถึงว่าเป็นการทักทายด้วยรอยยิ้มที่สุภาพ

ต่อจากนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็ได้คุยกับแขกที่ได้เดินเข้ามาอย่างเป็นธรรมชาติ

ในงานเลี้ยงนั้นหญิงสาวต่างดูดี เหล้าในมือจิ้นเฟิงเฉินก็ได้เปลี่ยนไปแก้วแล้วแก้วเล่า

พึ่งคุยกับคนแก่ๆ ท่านหนึ่งเสร็จ ไหล่ของเขาอยู่ๆ ก็ถูกตบเบาๆ

หันไป เป็นหญิงร่างสูงตาสีคราวผมสีทอง

เขาได้ขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาที่สงสัยได้จ้องมองหญิงสาว

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเอน่า พอฉันเขามาก็ได้มองเห็นคุณเลย คุณก็เป็นแขกที่คุณเบอร์เกนเชิญมาเหรอ?”

หญิงสาวไม่ได้ปิดบังความสนใจเลยแม้แต่น้อย ดวงตาสีคราวสวยได้จ้องมองเขาไม่ห่าง

“ครับ”

จิ้นเฟิงเฉินไม่อยากพูดอะไรมาก ก็ได้หันหลังเตรียมตัวจากไป

ท่าทางของหญิงสาวตรงหน้านั้นก็ได้แสดงความสนใจของเพศตรงข้ามอย่างเห็นได้ชัด ก็ได้เล่นผมของตัวเองต่อหน้าเขาตลอด

ผู้หญิงแบบนี้ถ้ายุ่งเกี่ยวเข้าจะยุ่งยากสุดๆ

เอน่ามองผู้ชายที่มีท่าทางอ่อนโยนตรงหน้า สายตาที่รอคอยแล้วก็ชื่นชอบนั้นก็ไม่ปิดบังเข้าไปอีก

เห็นว่าเขากำลังเดินออกไป เอน่าก็ได้พูดออกมาว่า “คุณ…….ไม่คิดที่จะแนะนำตัวเองหน่อยเหรอคะ?”

เวลานี้ ความสนใจของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้วางอยู่ในที่ไกลๆ ไม่ได้สนใจในสิ่งที่ผู้หญิงตรงหน้าพูดเลยสักนิด

เอน่าก็ได้ถูกมองข้ามไปทั้งแบบนี้

หันหน้าไป ก็ได้พบว่าผู้หญิงตรงหน้าก็ได้มองตนอย่างรออะไร เขาก็ได้ยิ้มเป็นการขอโทษว่า

“โทษทีนะครับ เมื่อกี้คุณพูดอะไร?”

เอน่าก็ได้เมาไปกับรอยยิ้มมุมปากที่น่าหลงใหลของจิ้นเฟิงเฉิน ใจลอยไปช่วงขณะ เห็นว่าเขามองเธอ หน้าก็ได้แดงทันที

ไม่ได้มีแรงที่จะเรียบเรียงคำพูด

“ผมยังมีธุระ ขอตัวก่อน”

จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ยกแก้วให้ตามมารยาท ยกเท้าแล้วเดินไกลออกไป

พึ่งเดินไปสองก้าว ก็ได้มีผู้หญิงสองคนมาขวางทางเขา

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มออกไปเรียบๆ ให้สองคนตรงหน้า ในใจก็ได้หึอย่างเยือกเย็น

เบอร์เกนนี่ได้ระแวงเขาจริงๆ ถึงขั้นให้คนมากมายมาจับตามองตน

เวลานี้ ไมค์บนเวทีก็ได้ดังขึ้นมา สายตาของคนทั้งหมดก็ได้มองไปพร้อมกัน จิ้นเฟิงเฉินก็ได้มองขึ้นไป

“สวัสดีครับแขกทุกท่าน”

ในมือของเบอร์เกนก็ได้ถือไมค์ “ถือโอกาสในงานนี้ ผมนั้นจะแนะนำให้ทุกคนได้รู้จับกับคนที่เหมือนเป็นมือซ้ายขวาของผม

คนนี้คือ ศาสตราจารย์คูรี่ นักวิจัยเบอร์หนึ่งในสถาบันวิจัยของผม เขาไม่ได้มีแค่ชื่อเสียงระดับโลกในด้านสมาคมวิจัยเชื้อโรค ยิ่งไปกว่านั้นก็ได้มีผลงานอีกมากมาย เป็นแบบอย่างแนวหน้าในวงการงาน!”

คนข้างล่างเวทีก็ได้พากันปรบมือ จิ้นเฟิงเฉินหน้านิ่งราวกับน้ำ ก็ได้ปรบมือไปตามคนรอบข้าง ทำให้ไม่ได้โดดเด่นมาก

แนะนำศาสตราจารย์คูรี่เสร็จ ก็ได้มีผู้ชายอีกคนเดินขึ้นเวที แสงไปได้ส่องไปบนตัวของเขา

ผู้ชายคนนี้ เห็นได้ชัดว่าได้ผอมกว่าคนแถบยุโรปที่ร่างใหญ่รอบข้าง

จิ้นเฟิงเฉินมองคนคนนั้น หน้าตาได้เครียด ริมฝีปากเม้มแน่น ได้มีบรรยากาศที่ทำให้คนกลัวออกมา

“นั่นฝู้จิงเหวิน!” กู้เนี่ยนก็จำคนคนนั้นได้ ตื่นเต้นจนเสียงได้หลงเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินมองด้วยห่างตาเป็นการเตือน กู้เนี่ยนก็ได้ปิดปากทันที

มองไปยังรอบๆ โชคดีที่สายตาทุกคนได้มองไปบนเวที ไม่มีคนสังเกตเขา เพราะงั้นก็ได้ถอนหายใจเบาๆ

“คนที่จะแนะนำอย่างเป็นทางการคนที่สองนั้นเป็นหมอที่มีความสามารถคนหนึ่ง ชื่อว่าฝู้จิงเหวิน อายุน้อยๆ ก็ได้จบด๊อกเตอร์จากมหาวิทยาลัยNJ ได้ทำงานวิจัยทางการแพทย์

อีกอย่าง การวิจัยและการวิเคราะห์ของเขาถือเป็นประวัติการณ์ วันนี้ก็ได้เข้าร่วมพวกเราอย่างเป็นทางการ ต่อไปต้องเป็นคนที่มีความสามารถข้างกายผมแน่ ขอให้ทุกคนยินดีกับการเข้าร่วมของเขาด้วยครับ!”

พูดจบ ก็ได้มีเสียงตบมือที่ดังขึ้นอีก ฝู้จิงเหวินพยักหน้าเล็กน้อย

“เป็นไปอย่างที่คิด เหมือนที่พวกเขาคาดเดาไว้”

กู้เนี่ยนได้ขยับเข้าใกล้จิ้นเฟิงเฉิน พูดคุยกับเขาเสียงเบา “ไอ่ฝู้จิงเหวินนี่ ไปร่วมมือกับเบอร์เกนจริงๆ ด้วย เจ้าเล่ห์จริงๆ!”

สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินข้างๆ ก็ได้เยือกเย็นมากๆ มองฝู้จิงเหวินบนเวทีด้วยสายตาที่น่ากลัว

ก็ได้เอาแก้วไวน์ในมือยัดไปที่มือของกู้เนี่ยน จากนั้นก็ได้เดินอ้อมไปจากข้างๆ

กู้เนี่ยนมองแก้วไวน์ที่อยู่ๆ ได้มาอยู่ในมือเพิ่ม แล้วก็มองจิ้นเฟิงเฉินที่สายตาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมที่มองไปบนเวที ก็รู้เลยทันทีว่าในใจเขาคิดอะไรอยู่

เขาใจหายอย่างห้ามไม่ได้ ก็ได้รีบเดินตามไป

ลากชายเสื้อของจิ้นเฟิงเฉินไว้ พูดออกความเห็นว่า “ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะลงมือนะครับ ที่นี่คนเยอะเกินไป ถ้าพวกเราทำอะไรบุ่มบ่าม ยากมากที่จะไม่ให้เบอร์เกนสงสัย”