ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 840 ราตรีสวัสดิ์

เจียงสื้อสื้อเผยยิ้ม แล้ววางมือน้อยไปที่ฝ่ามือแข็งแรงของเขา หมุนตัวลุกขึ้น “ถ้าคุณไม่กลัวถูกฉันเหยียบเท้า ฉันก็ยินดีค่ะ” จิ้นเฟิงเฉินอมยิ้ม จูงมือเจียงสื้อสื้อไปกลางห้องจัดเลี้ยง

ในเวลาเดียวกัน เสียงดนตรีคลาสสิกไพเราะดังขึ้น แสงไฟส่องสว่างสาดอยู่บนร่างทั้งสองคน เหมือนกับจะนำความรุ่งโรจน์มาสู่พวกเขา

จิ้นเฟิงเฉินมือหนึ่งจับมือเจียงสื้อสื้อไว้ อีกมือหนึ่งโอบเอวบางเธอไว้ เขาก้มหน้าจ้องมองเธอ ในตาดำเต็มไปด้วยความหลงใหลอย่างมาก

ถูกสายตาหลงใหลของเขาจ้องมองเช่นนี้ ใบหน้าสีขาวของเจียงสื้อสื้อก็เปื้อนไปด้วยสีแดงเข้มราวกับผลไม้แรกสุกที่รอวันเก็บ

สองร่างซ้อนกัน ก้าวไปตามจังหวะเพลง ดูไปแล้วเหมือนภาพวาดที่สวยงาม

ใบหน้าของคนในงานเต็มไปด้วยความอิจฉา

นี่แหละถึงเรียกได้ว่าหนุ่มหล่อสาวสวยแท้จริง สมกับเป็นคู่กันจริงๆ

หนึ่งเพลงจบลง เสียงปรบมือดังกึกก้อง จิ้นเฟิงเฉินก็เริ่มดูแลแขกเหรื่อในงาน

เจียงสื้อสื้อเห็นว่าลูกทั้งสองกำลังเล่นอยู่กับแม่จิ้น ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง จึงเดินตามหลังเขาดูแลแขกเหรื่อในงาน

เมื่อเจียงสื้อสื้อเดินไปมากับจิ้นเฟิงเฉินอยู่หลายรอบ ก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย

สังเกตเห็นสะใภ้ข้างกายทำท่าทางขยี้ตา จิ้นเฟิงเฉินก็สงสารขึ้นมาทันที

“สื้อสื้อ ไป ”

หลังจากอธิบายแขกรอบกายอย่างสุภาพอยู่สองสามคำ แล้วจิ้นเฟิงเฉินก็จูงมือพาเจียงสื้อสื้อเดินไปข้างกายแม่จิ้น

เสี่ยวเป่าหาวนอนอยู่หลายครั้ง เถียนเถียนก็เล่นจนเหนื่อยไปนานแล้ว ตอนนี้กำลังฟุบหลับอย่างสบายบนบ่าแม่จิ้น

“แม่ ฉันจะพาเถียนเถียนกลับไปนอนที่ห้อง ท่านก็รีบไปพักผ่อนเถอะ ”

เจียงสื้อสื้ออุ้มเถียนเถียนมาจากอกแม่จิ้นอย่างเบามือ ย้ำหนึ่งประโยค พร้อมกับจิ้นเฟิงเฉินที่อุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นบนไหล่แล้วเดินไปทางห้องนอนชั้นสอง

เมื่อต่างเอาเด็กทั้งสองวางลงบนเตียง แล้วจิ้นเฟิงเฉินก็กอดเจียงสื้อสื้อไว้ในอ้อมกอดทันที

“สื้อสื้อ คืนนี้คุณเหนื่อยแย่เลย”

มองดูหว่างคิ้วที่มีความเหนื่อยล้าของคนในอ้อมกอด จิ้นเฟิงเฉินก็ยิ่งรู้สึกสงสารมาก

“ฉันไม่เป็นอะไร คุณรีบกลับไปดูแลแขกในห้องจัดเลี้ยงเถอะ อย่าทำให้แม่เหนื่อย ”

เจียงสื้อสื้อเป็นเด็กดีให้จิ้นเฟิงเฉินกอดไว้ เงยหน้ามองเขา ยกมือขึ้นลูบแก้มเขา

คนที่เหนื่อยสุดควรจะเป็นเขาถึงจะถูก ถ้าเป็นไปได้ เธอก็อยากอยู่เคียงข้างเขาไปตลอดจนงานเลี้ยงเลิกรา

ทั้งสองกอดกันสักพัก แล้วจิ้นเฟิงเฉินก็ลงชั้นล่างกลับไปที่ห้องจัดเลี้ยง

แต่เสี่ยวเป่ายังไม่ทันได้หลับ

เขาอิงแอบอยู่ข้างกายเจียงสื้อสื้อ จนกระทั่งเธอเล่านิทานจบสองเรื่อง ถึงสะลึมสะลือหลับไป

เมื่อเจียงสื้อสื้อกลับถึงห้องนอน อาบน้ำอุ่น เพื่อขับไล่ความเหนื่อยล้าทั่วกายแล้ว ถึงกลับไปนอนลงบนเตียง

ตอนที่งานเลี้ยงเลิกรา เป็นเวลาดึกมากแล้ว

เสียงเปิดประตูห้องดังมา เจียงสื้อสื้อวางนิตยสารในมือลง ลุกขึ้นไปรับ

จิ้นเฟิงเฉินดื่มจนเมามาย เท้าลอยตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว

“ทำไมคุณถึงดื่มเหล้ามากขนาดนี้”

เจียงสื้อสื้อไม่รู้จะพูดอย่างไรและสงสารเขา จึงประคองเขาพาเดินเข้าไปข้างใน

“ดู ดูแลแขก ก็ต้องดื่มมากหลายแก้ว ”

จิ้นเฟิงเฉินถูกประคองไปนั่งข้างเตียง ท่าทางตอบเธอแบบตะกุกตะกักดูน่ารักเป็นพิเศษ

ท่านประธานที่เอาแต่ใจในวันปกติ จู่ๆก็น่ารักแบบนี้ จี้ถูกจุดอ่อนโยนที่สุดในใจเจียงสื้อสื้อพอดี

“คุณนั่งตรงนี้ก่อน อย่าขยับ ฉันจะไปตักน้ำมาเช็ดตัวให้ ”

เจียงสื้อสื้อย้ำจิ้นเฟิงเฉินด้วยน้ำเสียงกระซิบ แล้วหันไปตักน้ำอย่างรวดเร็ว

พอเธอวางกะละมังน้ำลง มือใหญ่ของจิ้นเฟิงเฉินก็จับต้นแขนเธอไว้

ดึงเบาๆ พาเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา พลิกตัว ทับบนตัวหญิงสาวไว้

ท่าทางรักใคร่นี้ทำให้เจียงสื้อสื้อหน้าแดงขึ้นมาทันที ลมหายใจเขามีกลิ่นเหล้าบางๆ และพ่นใส่ปลายจมูกของเธอ

จนเธอรู้สึกจะเมาแล้วเหมือนกัน

“เฟิงเฉิน………”

สายตาจิ้นเฟิงเฉินพร่ามัวเล็กน้อย ก้มหน้าจูบปิดไปที่ริมฝีปากเผยอเล็กน้อยที่มองเห็นรางๆ

กลิ่นแอลกอฮอล์เต็มจมูก พร้อมกับกลิ่นกายสดชื่นที่คุ้นเคยของเขา

มันทำให้เธอเมาตามเล็กน้อย

“ สื้อสื้อ สื้อสื้อ”

จิ้นเฟิงเฉินเรียกชื่อเธอเสียงแหบต่ำ เซ็กซี่ชะมัด

เจียงสื้อสื้อต้านเสียงเรียกอ้อนของเขาได้ที่ไหน ถูกเขาจูบจนเธอสับสน แล้วยื่นแขนไปกอดคอเขาไว้เอง

ห้องที่อบอวลไปด้วยความรัก

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ในที่สุดจิ้นเฟิงเฉินก็นอนลงข้างๆเจียงสื้อสื้อแล้วหลับไป

เจียงสื้อสื้อพยุงร่างที่ถูกจิ้นเฟิงเฉินทำจนปวดเมื่อยขึ้น แล้วเข้าห้องน้ำไปเอาน้ำร้อนใหม่

ช่วยจิ้นเฟิงเฉินเช็ดไปทั่วทุกจุดของร่างกาย

เจียงสื้อสื้อพินิจพิจารณาดูจิ้นเฟิงเฉินที่กำลังหลับอย่างสนิท ราวกับว่าในใจเต็มไปด้วยอะไรบางอย่าง เต็มมากๆ

มองดูสักพัก แล้วเธอค้นชุดนอนของจิ้นเฟิงเฉินออกมาจากตู้เสื้อผ้า แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาอย่างเบาไม้เบามือ

ถึงแม้จะเป็นคนเมาที่ไม่อาจปลุกตื่นง่าย เธอก็ไม่อยากใช้แรงขนาดนั้น

ในที่สุดก็จบงานวุ่นๆลง เจียงสื้อสื้อเองก็ง่วงจนจะลืมตาไม่ขึ้นแล้ว

เธอมุดเข้าไปในอ้อมกอดของจิ้นเฟิงเฉินเอง จากนั้นเงยหน้าจูบที่คางสวยของเขา

“ราตรีสวัสดิ์”

กระซิบราตรีสวัสดิ์ แล้วไม่นาน เจียงสื้อสื้อกอดเอวจิ้นเฟิงเฉินหลับไป