ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 843 ผมมารับพวกคุณกลับบ้าน

เมื่อจิ้นเฟิงเหราที่เดินอยู่ด้านหน้าพบว่าเจียงสื้อสื้อถูกชายคนหนึ่งดึงเอาไว้ก็รีบหาส้งหวั่นชีงหันหลังกลับมา

เนื่องจากเกรงว่าชายวัยกลางคนผู้นี้จะรู้สึกเขิน เจียงสื้อสื้อจึงได้พยายามกระซิบกับจิ้นเฟิงเหราว่า “เฟิงเหรา เขาจำคนผิดน่ะ”

เมื่อมองเห็นหน้าตาท่าทางของชายคนนี้อย่างชัดเจนแล้ว จิ้นเฟิงเหราก็จำเขาได้ทันที

จิ้นเฟิงเหราส่ายหัวและยิ้มให้ชายวัยกลางคนผู้นี้อย่างมีมารยาท ก่อนจะหันมาพูดกับเจียงสื้อสื้อว่า “พี่สะใภ้ครับเขาไม่ได้จำคนผิด ผู้ชายคนนี้คือพ่อของคุณ พ่อแท้ๆของคุณ”

เจียงสื้อสื้อตกตะลึงชะงักลงทันที

“ขอโทษนะคะ ฉันจำเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ได้แล้ว”

เธอยิ้มขอโทษเจียงเจิ้น และรีบอธิบายขึ้น

ท่าทางห่างเหินอย่างเห็นได้ชัดแบบนี้ทำให้เจียงเจิ้นรู้สึกทำตัวไม่ถูก

ก่อนหน้าที่เธอจะหายตัวไป ความสัมพันธ์ของเจียงเจิ้นและเธอค่อนข้างจะดีขึ้นมากแล้ว

แต่เมื่อเจียงสื้อสื้อหายตัวไปหลายปีนี้ เจียงเจิ้นรู้ว่าต้องเกิดเรื่องกับเจียงสื้อสื้อหลายอย่างแน่นอน แต่ในตอนนี้ที่เจียงสื้อสื้อจำเขาไม่ได้ ทำให้เขาชะงักลงไปชั่วขณะ

“สื้อสื้อ พวกเราหาที่นั่งคุยกันสักหน่อยได้ไหม เราไม่ได้เจอกันมานานแล้ว”

เจียงเจิ้นลังเลอยู่ช่วงครู่ก่อนที่จะพูดคำร้องขอนี้ออกมา

เมื่อมองดูผู้ชายที่สีหน้าเคร่งขรึมตรงหน้าเธอ แต่ในใจของเจียงสื้อสื้อกลับไม่รู้สึกใดๆเลย

เพียงแต่ว่าต่อให้เธอจะไม่รู้สึกใกล้ชิดกับเจียงเจิ้น อย่างไรเสียเขาก็เป็นพ่อแท้ๆของเธอ ดังนั้นเธอจึงได้พยักหน้าตอบรับ

“ได้ค่ะ”

หลังจากที่เธอตอบตกลง เจียงสื้อสื้อก็พูดกับจิ้นเฟิงเหราว่า “เฟิงเหรา เธอกับหวั่นชีงกลับไปกินข้าวก่อนนะเดี๋ยวฉันเสร็จแล้วก็จะกลับบ้านเลย”

“ได้ครับพี่สะใภ้ถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรศัพท์หาผมหรือหวั่นชีงได้เลยนะครับ”

จิ้นเฟิงเหราพยักหน้าและกำชับเธอก่อนที่จะพาส้งหวั่นชีงจากไป

“สื้อสื้อนี่คือนี่คือลูกของลูกหรือเปล่า？ พาไปด้วยได้ไหม？”

เจียงเจิ้นสังเกตเห็นตั้งแต่แรกแล้วว่าเจียงสื้อสื้อจูงมือเด็ก 2 คนนี้อยู่

หลังจากที่จิ้นเฟิงเหราจากไปแล้วเขาก็มองดูเถียนเถียนและเสี่ยวเป่าด้วยสายตารักและเอ็นดู

“ค่ะ ได้ค่ะ”

เจียงสื้อสื้อเห็นท่าทางของเจียงเจิ้นแล้วจึงได้จูงมือเด็กน้อยทั้งสองคนมาเบาๆพูดขึ้นว่า “เสี่ยวเป่าเถียนเถียนเรียกคุณตาสิคะ”

“สวัสดีครับคุณตา！”

“สวัสดีค่ะคุณตา！”

หนูน้อยทั้งสองคนส่งเสียงออกมาพร้อมเพรียงกันอย่างว่าง่าย

ทำให้เจียงเจิ้นยิ้มจนตาของเขาหรี่ลงเป็นเส้นตรง “ครับ เถียนเถียน เสี่ยวเป่า ให้ตากอดหน่อยได้ไหม？”

เจียงเจิ้นย่อตัวลงไปและแขนทั้งสองข้างรอคอยเด็กน้อยทั้งสองอย่างมีความหวัง

เถียนเถียนและเสี่ยวเป่ายังไม่ได้เดินเข้าไปในทันที แต่กลับเงยหน้ามองสายตาเพื่อถามความคิดเห็นจากเจียงสื้อสื้อเสียก่อน

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าเล็กน้อยและยิ้มขึ้นเป็นความหมายว่าอนุญาต

เจ้าหนูทั้งสองคนจึงได้ยิ้มและพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเจียงเจิ้น

เจียงเจิ้นกอดพวกเขามือละคน แล้วอุ้มขึ้นมาจากนั้นเดินออกมาจากโรงพยาบาลพร้อมกับเจียงสื้อสื้อไปยังร้านกาแฟใกล้บ้าน

เมื่อเดินเข้ามาถึงในร้านกาแฟ เถียนเถียนก็เหลือบตาไปเห็นขนมหวานมากมายวางอยู่ในเคาน์เตอร์ เจ้าหนูน้อยยกนิ้วมืออันขาวผ่องราวกับรากบัวแล้วชี้ไปที่เคาน์เตอร์พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนว่า

“คุณตาขา เถียนเถียนอยากทานขนมเค้กจังเลยค่ะ！”

“คุณตาครับ ผมก็อยากทาน”

“ได้เลย เดี๋ยวตาจะซื้อให้นะ”

เจียงเจิ้นรีบตอบตกลงเจ้าหนูทั้งสองคนทันที

เนิ่นนานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้ยิ้มอย่างมีความสุขแบบนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นและเดินพาเด็กทั้งสองไปซื้อขนมเค้ก

หลังจากนั้นทั้งสี่คนก็พากันนั่งลงตรงหน้าต่างของร้านกาแฟ

อาจเป็นเพราะหลายปีมานี้เกิดเรื่องราวใหญ่โตมากขึ้นหลายเรื่อง และตัวเขาเองก็ดำเนินชีวิตมาถึงวัยกลางคน เมื่อมองเห็นหลานของตนก็รู้สึกชื่นชอบ อีกทั้งพวกเขาทั้งสองยังน่ารักแล้วว่าง่ายแบบนี้

ดังนั้นจึงหาข้ออ้างขึ้นมาว่าจะไปเข้าห้องน้ำ แต่ที่จริงแล้วกลับไปขอซองอั่งเปาจากพนักงานมา 2 ซอง จากนั้นนำเงินสดทั้งหมดที่อยู่ในกระเป๋าสตางค์แบ่งออกเป็น 2 ส่วนและใส่เข้าไป

เขาเดินกลับมาด้วยรอยยิ้มก่อนจะยื่นซองอั่งเปาให้กับเด็กทั้ง 2 คนพูดว่า “เถียนเถียน เสี่ยวเป่าครับ นี่คือของขวัญชิ้นแรกจากคุณตานะ ตาหวังว่าพวกเราจะมีความสุขและสุขภาพแข็งแรงตลอดไป”

“ขอบคุณค่ะคุณตา！”

เถียนเถียนเงยหน้าอันน้อยๆของเธอขึ้น แล้วยื่นมือไปรับอั่งเปามาก่อนจะยิ้มอย่างหวานชื่น

เจียงสื้อสื้อชะงักลง เธอยังไม่ทันได้ตั้งสติก็พบว่าเถียนเถียนเก็บอั่งเปาไปเสียแล้ว

เธอทำตัวไม่ถูก และต้องการจะหยิบอั่งเปาจากมือเถียนเถียนออกมาคืนให้เจียงเจิ้น

เจียงเจิ้นรู้ดีว่าเธอคิดอะไรอยู่จึงได้รีบเข้าไปห้ามเธอแล้วบอกว่า “สื้อสื้อนี่คือน้ำใจเล็กน้อยจากตา ไม่ได้มีมูลค่ามากมายอะไร ถือว่าเป็นคำอวยพรสำหรับเด็กๆก็แล้วกัน”

เมื่อเจียงสื้อสื้อได้ยินดังนั้น ก็ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธได้อย่างไร “ขอบคุณมากนะคะ”

ส่วนเสี่ยวเป่าไม่กล้ายื่นมือไปรับมา จนกระทั่งเห็นว่าเจียงสื้อสื้อเห็นด้วยแล้วเขาจึงกล้ารับอั่งเปาเอาไว้และพูดกับเจียงเจิ้นอย่างมีมารยาทว่า “ขอบคุณคุณตามากครับ”

เจียงเจิ้นพยักหน้าและเอ่ยชมเด็กๆทั้งสอง เขาลังเลอยู่สักพักก่อนจะเอ่ยถามขึ้นว่า “สื้อสื้อ หลายปีมานี้…… เป็นยังไงบ้าง？”

เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้ปกปิดเขาและเล่าเรื่องราวทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอได้พบเจอเมื่อหลายปีมานี้

“กลับมาก็ดีแล้วลูก ดีแล้ว”

ในใจของเจียงเจิ้นมีคำพูดเป็นล้านคำ แต่ในที่สุดเขาก็เลือกที่จะพูดประโยคง่ายๆออกมาเพียงประโยคเดียว

แม้ว่าเจียงสื้อสื้อจะพูดออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ แต่เขาก็เดาได้ว่าประสบการณ์เหล่านั้นมันไม่ได้ง่ายดายเลย กว่าจะผ่านมาได้

เพียงแต่ว่า ความรู้สึกของสองพ่อลูกได้เกิดรอยร้าวขึ้นเมื่อหลายปีก่อน เขาจึงไม่กล้าถามอะไรมากไปกว่านี้

ทั้งสองพ่อลูกจึงตกอยู่ในความเงียบ

เจียงเจิ้นเองก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก เพียงแค่เขาได้พบกับพวกเธอก็ดีใจมากแล้ว

ดังนั้น เขาจึงได้แต่เล่นกับเด็กน้อยทั้งสองคน

เจียงสื้อสื้อจำเจียงเจิ้นไม่ได้ เธอจึงไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรกับเขาดี

เจียงสื้อสื้อรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความไปหาจิ้นเฟิงเฉิน

ผ่านไปสักพัก เมื่อจิ้นเฟิงเฉินได้รับข้อความจากเจียงสื้อสื้อ เขาก็รีบตรงไปยังร้านกาแฟทันที

ร่างสูงใหญ่ของจิ้นเฟิงเฉินเดินตรงเข้าไป และยื่นมือไปผลักประตูร้านกาแฟ สายตาของเขาจับจ้องไปยังเจียงสื้อสื้อจากนั้นก้าวเข้าไปทันที

“สื้อสื้อครับ ผมมารับพวกคุณกลับบ้านแล้ว”

เมื่อตอนที่เขาพบกับเจียงเจิ้น เขาทำเพียงพยักหน้าเล็กน้อยซึ่งเป็นการทักทาย