ตามคำพูดของเขา ความเงียบเข้าครอบงำ ความกดดันแพร่กระจาย
จอห์นกลืนน้ำลาย แม้ว่าในห้องนี้จะเย็นมาก ทว่าแผ่นหลังของเขายังมีเหงื่อออกจำนวนมาก
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้านั้นสีหน้าเรียบนิ่ง เดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่สัมผัสได้ถึงความโกรธของเขา
“คุณเบอร์เกน…” จอห์นเอ่ยขึ้นด้วยความระมัดระวัง
ก่อนมาเขาเตรียมใจมาแล้ว แต่เขาก็อดที่จะกลัวไม่ได้
อย่ามองว่าเขาอายุมากกว่าเบอร์เกิน ทว่าสมองกลับสู้เขาไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นที่อีกฝ่ายมีภาพลักษณ์ที่โหดร้าย
เขากลัวก็เป็นเรื่องปกติ
เบอร์เกนหลุบตาลง สายตาหยุดลงที่หมัดของเขาทั้งสองข้าง เงียบไม่พูดไม่จา ราวกับไม่ได้ยินเสียงของจอห์น
จอห์นไม่กล้าพูดอะไรอีก ทำได้เพียงนั่งเงียบอยู่แบบนั้น
หลายนาทีผ่านไป เบอร์เกนถึงได้เงยหน้ามามองเขาช้าๆ “คุณ เมื่อกี้พูดว่ายังไงนะ”
น้ำเสียงราบเรียบ ไม่มีอะไรแปลกออกไป
แต่จอห์นรู้ว่าเขากำลังโกรธ ห้ามไม่ได้ที่จะไม่กลัว รีบบอกเขาไปอีกรอบ
เบอร์เกนยกยิ้ม รอยยิ้มไปไม่ถึงตา “คุณจอห์น คุณนี่เก่งจริงๆ เลย”
“ขอโทษครับ เพราะความประมาทของผมเอง”
มองจอห์นที่ขอบคุณเสียงเบา พิเอร์สที่ยืนอยู่ด้านข้างนั้นเย้ยหยันอยู่ในใจ
“พูดมาเถอะ ตอนนี้จะทำยังไง” เบอร์เกนพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาไร้อุณหภูมิจ้องมองไปที่จอห์น
“ทำยังไง” สมองของจอห์นว่างเปล่า เนิ่นนานไม่สามารถให้คำตอบเขาได้
ใบหน้าของเบอร์เกนยิ่งน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ “จอห์น เสียเวลาการวิจัยแล้ว คุณจะรับผิดชอบยังไง”
“ผมทราบครับ” จอห์นเช็ดเหงื่อบนขมับ พูดต่อ “คุณวางใจได้เลยครับ ผมจะไม่ทำให้คุณเสียเวลาแน่นอน”
“อ้อ” เบอร์เกนขมวดคิ้ว “คุณคิดได้แล้วว่าต้องทำยังไง”
“ผมจะสั่งวัตถุดิบใหม่ สำหรับส่วนที่โดนขโมยก็จะรีบตามกลับมาให้ได้”
ตอนนี้สิ่งที่จอห์นนึกออกก็มีเพียงเท่านี้
เบอร์เกนพยักหน้า “งั้นคุณคิดว่าผมควรให้โอกาสคุณอีกครั้งไหม”
“ครั้งนี้เป็นความผิดของSAจริงๆ ครับ”
จอห์นตอบกลับอย่างรวดเร็ว “แต่หวังว่าคุณเบอร์เกนจะเข้าใจ การวิจัยนี้มีเพียงSAเท่านั้นที่ทำได้”
หมายความว่า เบอร์เกนทำได้เพียงร่วมมือกับSAเท่านั้น
ได้ยินดังนั้นแล้ว เบอร์เกนก็หัวเราะเสียงดัง
จอห์นมึนงง ไม่รู้ว่าเขาหัวเราะอะไร
ทว่าเห็นเขาหยุดหัวเราะในเวลาต่อมา ใบหน้าเข้มขึ้น ท่าทางไม่พอใจชัดเจน
ตอนนั้นเองจอห์นถึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองพูดผิดไป กำลังจะเอ่ยเสริมขึ้นมาก็ถูกเบอร์เกนขัดขึ้นก่อน
“งานวิจัยยามาตั้งมากมาย ไม่ได้มีเพียงSAหรอกนะที่ทำได้”
เบอร์เกนจ้องมองจอห์นด้วยสายตาเยือกเย็น รู้สึกไม่พอใจอยู่ในใจ
“ขอโทษครับ ผมพูดผิดไป”
จอห์นกลัวว่าเบอร์เกนจะยกเลิกสัญญา จึงรีบรับประกัน “คุณเบอร์เกนเชื่อผมได้เลยครับ และเชื่อSAกรุ๊ป เราจะสามารถทำภารกิจได้ลุล่วงแน่นอน”
งานวิจัยมาครึ่งทางแล้ว ตอนนี้จะเปลี่ยนคู่ค้าก็คงไม่ดี
และSAรับผิดชอบส่วนสำคัญของงานวิจัยอีกด้วย
ดังนั้นเบอร์เกนจึงเอ่ย “ผมให้เวลาคุณอีกหนึ่งเดือน ถ้าถึงตอนนั้นคุณยังไม่สามารถให้ในสิ่งที่ผมต้องการได้ การร่วมมือของเราก็จบเท่านี้”
ประโยคนั้น จอห์นจึงพ่นลมหายใจออกมา แต่ไม่กล้าแสดงออกมา
เขารีบพยักหน้า “เข้าใจแล้วครับ ผมจะรีบทำภารกิจให้สำเร็จ”
……
ในขณะเดียวกัน ชีซามาพบจิ้นเฟิงเฉินที่โรงแรมอีกครั้ง
“มีอะไร”
เมื่อมองเห็นชีซา คิ้วของจิ้นเฟิงเฉินก็ขมวดแน่น ไม่พอใจ
“นี่ นี่มันหมายถึงอะไร” ชีซาเอ่ยออกมาด้วยท่าทีไม่พอใจ “อย่างน้อยฉันก็ช่วยคุณไม่ใช่น้อยๆ ทำตัวดีๆ หน่อย ได้ไหม”
ชีซาถลึงตาใส่เขา จากนั้นผลักเขาออก เดินตรงเข้าไปนั่งที่โซฟา
“ชีซา กาแฟครับ” กู้เนี่ยนเอากาแฟมาให้
“คุณนี่น่ารักจริงๆ ”
ชีซายิ้มให้เขา
กู้เนี่ยนยิ้มแหยกลับมา
ความจริงไม่ใช่ว่าเขาน่ารัก เขาเพียงเห็นใจที่ชีซาถูกเจ้านายเขาเมินเหมือนกัน
จิ้นเฟิงเฉินนั่งลงตรงหน้าเขา ร่างสูงนั่งพิงได้ด้านหลัง ขาทั้งสองข้างไขว่ห้าง มองสองข้างวางไว้ที่เก้าอี้ กระดุมข้อมือถูกปลดเผยให้เห็นแขนที่โผล่ออกมา บวกกับข้อนิ้วเรียวยาว ทำให้หายใจติดขัดไปชั่วครู่
เป็นผู้ชายที่ล้ำค่าจริงๆ
แม้จะโกรธ ทว่าชีซาก็อดหลงใหลในความงดงามตรงหน้าไม่ได้
เห็นว่าเธอจ้องมองคุณชายแบบนั้น กู้เนี่ยนจึงกระแอมไอ
เมื่อได้ยิน ชีซาก็ได้สติ รู้สึกตัวว่าตัวเองถูกความงามของจิ้นเฟิงเฉินล่อลวง เกิดความรำคาญขึ้นในสายตา
“คุณก็งั้นๆ แหละ”
ประโยคนั้นพยายามจะปกปิดเอาไว้
จิ้นเฟิงเฉินไม่ใส่ใจ ถามเสียงเรียบ “คุณมามีธุระอะไร”
ชีซากลอกตา “ฉันมาหาคุณเพื่อรำลึกความหลังบ้างไม่ได้หรือยังไง”
“ผมไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้น คุณเองก็ไม่มี”
ก็ได้ เขาก็ยังเป็นผู้ชายไม่น่าสนใจคนหนึ่ง ความหล่อเหลาเป็นข้อดีของเขาเพียงอย่างเดียว
ชีซาหันมาตรงๆ บอก “จอห์นไปพบเบอร์เกนแล้ว”
เดาออกตั้งนานแล้วว่าSAกรุ๊ปมีความเชื่อมโยงกับเบอร์เกน ดังนั้นข่าวนี้ จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้แปลกใจ
“จัดการภารกิจเสร็จแล้วเหรอ” จิ้นเฟิงเฉินถาม
ประโยคนั้นเปลี่ยนหัวข้อไปเกินไป ชีซายังไม่ทันเข้าใจ “เรื่องอะไร”
“ดึงความสนใจ”
จิ้นเฟิงเฉินพูดขึ้น ชีซาจึงนึกขึ้นได้ เบ้ปาก “คุณกำลังถามเรื่องไร้สาระ”
“ขอบคุณ”
ยากที่จะได้ยินคำขอบคุณออกมาจากปากของเขา ชีซาตกใจ คิดว่าตัวเองฟังผิด
เมื่อมีสติ รู้ว่าเขาพูดมันออกมาจริงๆ เธอพลันกระโดดขึ้นมา
“จิ้น คุณพูดอะไรนะ” เธอแทบไม่อยากจะเชื่อ
เห็นท่าทางตื่นเต้นของเธอ จิ้นเฟิงเฉินจึงยู่ปาก “นี่คุณทำอะไร”
“คุณขอบคุณฉัน”
ชีซากระโดดเข้าไปหาเขา “ชีซา”
จิ้นเฟิงเฉินรีบยกมือขึ้นมาห้าม สีหน้าเยือกเย็น
ชีซาตกใจ นึกขึ้นได้ว่าตัวเองตื่นเต้นเกินไป จึงรีบเก็บมือ ยิ้มน้อยๆ “ขอโทษ ตื่นเต้นไปหน่อย”
จิ้นเฟิงเฉินมองเธอนิ่ง สีหน้าไม่พอใจ
ชีซาไม่กล้าหาเรื่องอีก จึงรีบเปลี่ยนหัวข้อ “ตอนนี้จอห์นจะไม่สงสัยคุณ คุณจะทำอะไรก็รีบทำ”
“อีกอย่างเบอร์เกนมาเจอกับจอห์นคงเป็นเรื่องไม่ดีแน่ คุณระวังด้วย”
เธอไม่อยากช่วยคิดว่าถึงตอนนั้นยังต้องไปช่วยเขาจัดการเรื่องยุ่งยากอีก
“อาจจะอยากสั่งของล็อตใหม่” จิ้นเฟิงเฉินยกยิ้มเย้ยหยัน
ตอนนี้วัตถุดิบถูกเผา การวิจัยของเบอร์เกนไม่สามารถดำเนินต่อไปอย่างราบรื่นได้
หากพวกเขาต้องการวิจัยต่อไป ก็ต้องมาสั่งวัตถุดิบจากเขา
ชีซานึกขึ้นได้ ขมวดคิ้วแน่น “ทำไม คุณคิดจะขายให้เขาอีกงั้นเหรอ”
“ไม่จำเป็นแล้ว”
“งั้นคุณหมายความว่ายังไง” ชีซาเดาใจเขาไม่ออก
“ครั้งนี้ที่ผมมาอิตาลีก็เพื่อยืนยันถึงความสัมพันธ์ของเบอร์เกนและSAกรุ๊ป รวมทั้งงานวิจัยของพวกเขา”
ตอนนี้บรรลุวัตถุประสงค์แล้ว งั้นเขาก็ไม่มีความจำเป็นที่จะขายวัตถุดิบให้กับSAกรุ๊ปแล้ว
