ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่999ไม่ตัดความเป็นไปได้นี้ออก

คนที่ส่งข้อความมาคือเจียงเจิ้ง

ฟางเสว่มั่นจ้องมองข้อความบนหน้าจอ ด้วยความรู้สึกที่สับสน

เธอไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เจียงเจิ้งถึงส่งข้อความนี้มา ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ตอบกลับ

ส่วนเจียงเจิ้งเองก็ไม่ได้ส่งอะไรมาเพิ่มเหมือนกัน

เธอถอนหายใจ จากนั่นก็ปิดมือถือลง

……

จิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อมาถึงภัตตาคารแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้โรงพยาบาล

พอนั่งลง เจียงสื้อสื้อก็เอะใจเหมือนคิดอะไรได้ “จนถึงตอนนี้เรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณตายังไม่ได้ข้อสรุป แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นกับตระกูลฟางอีก คุณคิดว่าสองเรื่องนี้จะเป็นฝีมือของคนคนเดียวรึเปล่าคะ?”

จิ้นเฟิงเฉินคิ้วกระตุก เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกตกใจ “ทำไมจู่ๆ คุณถึงคิดถึงเรื่องนี้ล่ะครับ?” เจียงสื้อสื้อชี้ไปที่หัวของตัวเอง “จู่ๆ มันก็นึกขึ้นได้ค่ะ”

จู่ๆ เธอก็นึกขึ้นได้จริงๆ

หรือจะบอกว่าเห็นคุณท่านฟางแล้วนึกออกก็ได้

เพราะทั้งสองเหตุการณ์ก็มุ่งเป้าไปยังที่เดียวกัน นั่นก็คือฟางซื่อกรุ๊ป

จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม “ไม่ตัดข้อความเป็นไปได้นี้ออก”

“อืม……” เจียงสื้อสื้อใช้ความคิด “ถ้าเป็นฝีมือของคนคนเดียวจริง มีความเป็นไปได้มั้ยคะว่าคนคนนั่นจะเป็นฟางอี้หมิง?”

เธอจินตนาการไม่ออกเลยว่าเพื่อผลประโยชน์และอำนาจแล้ว คนคนหนึ่งจะสามารถทำเรื่องที่น่ากลัวแบบนั้นออกมาได้

“เป็นไปได้ครับ”

เจียงสื้อสื้อทำหน้าย่น ทำไมคุณถึงเอาแต่พูดว่า เป็นไปได้เหรอคะ คุณจะตอบให้มันชัดเจนหน่อยไม่ได้รึไง? “

จิ้นเฟิงเฉินหยุดยิ้ม “ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ต้องว่าด้วยหลักฐาน ตอนนี้ยังไม่มีหลักฐานอะไรที่สามารถยืนยันได้ว่าฟางอี้หมิงเป็นคนทำ จึงทำได้แค่สงสัยเท่านั้น”

“แต่เรื่องที่โกดังถูกไฟไหม้ต้องเป็นแผนการของเขาแน่นอนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ?”

“ใช่ครับ”

เจียงสื้อสื้อซ้อนมือไว้บนโต๊ะ เธอขมวดคิ้ว “คุณว่าเป็นคนเหมือนกันแท้ๆ แต่ทำไมเขาถึงได้โหดเหี้ยมแบบนี้นะ? หลี่เผิงอยู่ในสภาพนั่นแล้วแท้ๆ เขายังคิดจะฆ่ากันอีก”

“ในโลกนี้มีแค่คนตายเท่านั้นที่ไม่มีทางหักหลัง”

คำพูดที่เรียบเฉยของจิ้นเฟิงเฉิน ทำให้เจียงสื้อสื้อถึงกับขนลุกไปทั้งตัว

“น่ากลัวจริงๆ” เธอถูมือไปพูดไป “ขอให้พี่รีบตรวจสอบเรื่องนี้ให้ต่างจ่างโดยเร็วเถอะ จะปล่อยให้ฟางอี้หมิงทำสำเร็จไม่ได้เด็ดขาด”

“ทำไมวันนี้คุณถึงดูเป็นห่วงเรื่องพวกนี้มากเป็นพิเศษครับ?” จิ้นเฟิงเฉินมองเธอด้วยสีหน้าที่จะยิ้มแหล่ไม่ยิ้มแหล่

เจียงสื้อสื้อขบปาก “ฉันก็เป็นห่วงอยู่ทุกวันแหละค่ะ แค่พอดีวันนี้นึกขึ้นได้ก็เท่านั้น เลยอยากคุยกับคุณดู”

“แล้วหมดรึยังครับ?” จิ้นเฟิงเฉินถาม

“หมดแล้วค่ะ”

จิ้นเฟิงเฉินยื่นเมนูอาหารที่อยู่ข้างๆ ให้เธอ “ไหนบ่นมาตลอดทางว่าหิวไม่ใช่เหรอครับ? สั่งอาหารเถอะครับ”

เจียงสื้อสื้อแลบลิ้นอย่างเขินๆ “ขอโทษค่ะ ฉันลืมเรื่องสั่งอาหารไปซะสนิทเลย”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มให้เธอด้วยความรักใคร่ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

……

ทางด้านฟางซื่อกรุ๊ป เส้นตายหนึ่งอาทิตย์ที่กำหนดไว้ได้ถึงไปนานแล้ว

แล้วได้ท่านหยางมารับประกันให้ฟางยู่เชินสามารถตรวจสอบเพิ่มได้อีกหนึ่งอาทิตย์

“นี่ยู่เชิน ที่ปู่หยางพอจะทำได้ก็มีเท่านี้แล้วนะ เธอต้องรีบตรวจสอบเรื่องนี้ให้กระจ่างโดยเร็วนะ ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่มีหน้าไปพบปู่ของเธอจริงๆ แล้วล่ะ”

เสียงของท่านหยางที่ดังออกมาจากมือถือราวกับว่าเขาแก่ไปอีกหลายแปีเลย

ฟางยู่เชินรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ เขาจึงรีบรับปากไปว่า “ปู่หยาง คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมไม่มีทางทำให้คุณต้องผิดหวังแน่นอนครับ”

“จะทำให้ฉันผิดหวังรึเปล่ามันไม่สำคัญหรอก สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเธอต้องรักษาฟางซื่อกรุ๊ปไว้ให้ได้ มันเป็นสิ่งที่ท่านปู่ทิ้งไว้ให้เธอเลยนะ”

“ผมทำได้แน่ครับ ปู่หยาง”

ท่านหยางถอนหายใจออกมาอย่างแรง แล้วพูดตัดพ้อว่า “ฉันไม่นึกเลยว่าการที่ตัวเองอยู่มาจนถึงปูนนี้ ยังจะได้เห็นเกมชิงอำนาจแบบนี้อีก คนหนุ่มอย่างพวกเธอนี่นะ ช่างใจร้อนกันจริงๆ”

ฟางยู่เชินเงียบไป

ท่านหยางรู้อย่างแจ่มแจ้ง คนบางคนคิดว่าตัวเองนั้นสมบูรณ์แบบ แต่จริงๆ แล้วเขากลับเผยจุดบกพร่องออกมาตั้งนานแล้ว

“ยู่เชิน ฉันเชื่อเธอ เชื่อว่าเธอจะต้องทำได้แน่นอน”

ความเชื่อมั่นอย่างไร้ข้อสงสัยของท่านหยางนั้นเป็นกำลังใจให้กับฟางยู่เชินอย่างมาก เขาหายใจเข้าลึกๆ “ปู่หยาง ขอบคุณครับ”

หลังวางสาย ฟางยู่เชินก็เข้าสู่โหมดใช้ความคิด

ตอนนี้ทางตำรวจยังสอบหาคนที่ฉีดยาพิษให้ หลี่เผิงไม่ได้ ส่วนการตรวจสอบทาง ส้งหยาวก็ยังไม่มีความคืบหน้า

คนที่ชื่อย่วนชิงโซงได้ออกนอกประเทศไปก่อนที่ส้งหยาวจะตามถึงตัวเขา

เห็นได้ชัดว่ามีคนสั่งให้เขาเดินทางไปต่างประเทศ

พอคิดถึงตรงนี้ ฟางยู่เชินก็หรี่ตาลง จากนั้นมุมปากของเขาก็แย้มขึ้น

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า พี่ของเขานั่นฉลาดมาก

แต่ว่า ต่อให้จะหนีออกนอกประเทศไปเขาก็มีวิธีที่จะทำให้อีกฝ่ายกลับประเทศมาอย่างว่าง่ายได้

……

ในเวลาเดียวกัน ในห้องทำงานของฟางอี้หมิง ได้เกิดเสียงที่น่าสะพรึงกลัวขึ้น

“ท่านหยางนั่นอีกแล้วเหรอ นี่เขาตั้งใจหาเรื่องเราใช่มั้ย?” ฟางอี้หมิงจ้องมองฟางเฉิงพ่อของตัวเอง แล้วถามด้วยสายตาที่โกรธเกรี้ยว

ฟางเฉิงรีบพูดระงับอารมณ์ของเขา “แกใจเย็นลงก่อน เสียงดังขนาดนี้ไม่กลัวคนอื่นได้ยินเข้ารึไง?”

ฟางอี้หมิงหายใจเข้าลึกๆ กดความรู้สึกโกรธในใจลงไป แล้วกัดฟันพูดไปว่า “ทั้งๆ ที่เส้นตายหนึ่งอาทิตย์ก็ถึงแล้ว หางยู่เชินมันก็ควรลงจากตำแหน่งประธานได้แล้ว แล้วตอนนี้ล่ะ? ไม่เพียงไม่ต้องลงจากตำแหน่ง แถมยังมีเวลาเพิ่มอีกตั้งอาทิตย์หนึ่งเพื่อไปตรวจสอบ นี่มันตั้งใจขัดใจผมชัดๆ”

เดิมทีถ้าฟางยู่เชินมอบฟางซื่อกรุ๊ปออกมาแล้ว มันก็จะทำให้การตรวจสอบเรื่องโกดังที่ถูกไฟไหม้นั้นยากขึ้น ต่อให้ตรวจสอบยังไงก็ไม่มีทางสาวมาถึงตัวเองอย่างแน่นอน

แต่ตอนนี้ล่ะ?

ฟางอี้หมิงยิ่งคิดยิ่งโกรธ กำปั้นของเขาชกลงบนโต๊ะทำงานอย่างแรง เสียงที่ดังขึ้นทำเอาฟางเฉิงถึงกับตกใจ

“อี้หมิง!” ฟางเฉิงใช้สิทธิ์การเป็นพ่อมาตำหนิเขา “ปกติแกก็สามารถกักเก็บอารมณ์ได้ตลอดเลยไม่ใช่รึไง แล้วทำไมตอนนี้ถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ?”

ฟางอี้หมิงนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา

ฟางเฉิงถอนหายใจ แล้วพูดต่อว่า “ท่านหยางกับท่านปู่ของแกนั้นสนิทกันที่สุด ส่วนท่านปู่ของแกก็รักฟางยู่เชินที่สุด แบบนี้เขาก็ต้องยืนอยู่ข้างเดียวกับฟางยู่เชินอยู่แล้ว”