ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่1030 นั่นแฟนของคุณเหรอคะ

เมื่อซ่างกวนหยวนเห็นจิ่งหลิวเยว่ ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายด้วยความประหลาดใจทันที เธอเดินเข้าไปใกล้ ริมฝีปากสีแดงของเธอขยับ และเตรียมกล่าวทักทาย

จู่ๆ ผู้หญิงข้างๆ เขาจะร้อง “โอ้ย” แล้วเธอก็สะดุด​ล้มไปข้างหน้า​

ซ่างกวนหยวนขยับตัว​หลบโดยไม่รู้ตัว

แต่พิเอร์สช้าไปก้าวหนึ่ง ไวน์ในแก้วที่อยู่ในมือของหญิงสาว​ก็ราดลงบนบริเวณ​หน้าอกของเขาเต็ม​ๆ

แล้ว​ผู้หญิงคนนั้นก็ล้มมาทับตัวเขาด้วย

กลิ่นหอมยั่วยวนพุ่งเข้าใส่จมูกของเขาเต็ม​ๆ ทำให้พิเอร์สเริ่มร้อนรุ่ม​ขึ้นมา

เขาเอื้อมมือไปโอบเอวของหญิงสาวไว้ แล้วพยุงเธอลุกขึ้น แล้วถามขึ้นมาเป็นภาษาจีน “คุณโอเคไหมครับ”

ผู้หญิงคนนั้นทัดผมข้างหู และส่ายหัวอย่างเอียงอาย “ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ”

“ยินดีครับ”

“คุณพิเอร์ส คุณ…” ซ่างกวนหยวนเห็นสภาพเลอะเทอะ​บนหน้าอกของเขาจึงหยุดพูดขึ้น​มา​กะทันหัน​

ผู้หญิงคนนั้นเห็นแล้ว สีหน้าของเธอก็ซีดเผือดด้วยความตกใจ แล้วก็รีบพูดว่า “ฉันขอโทษค่ะ ฉันขอโทษ ถ้าเป็นไปได้ ให้ฉันทำความสะอาดชุดให้คุณนะคะ”

พิเอร์สไม่โกรธ ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ผู้หญิงคนนั้น ด้วยประกายที่ชายหนุ่ม​ปรารถนาหญิงสาว​

คำเล่าลือ​ต่างว่ากันว่าผู้หญิงตะวันออกนั้นสวย

สมดังคำล่ำลือจริงๆ

ทั้งซ่างกวนหยวนและผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ช่างงดงามเหลือเกิน สวยจนทำให้ใจสั่น

จิ่งหลิวเยว่เหลือบมองที่พิเอร์ส ผู้ชายเหมือนกัน จึงรู้ทันทีว่าแผนของเขาประสบความสำเร็จแล้วครึ่งหนึ่ง

เขาทำหน้าบึ้งและจงใจตำหนิ “คุณทำอะไรของคุณ เดินไม่เป็นหรือไง ทำให้เสื้อผ้าของคุณผู้ชาย​คนนี้เปื้อนหมดแล้ว”

ตาของผู้หญิงคนนั้นแดงก่ำขึ้นมาทันที เธอพูดอย่างน่าสงสาร “ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ”

“คุณ……”

ในขณะที่​จิ่งหลิวเยว่กำลังจะดุเธออีกครั้ง พิเอร์สก็พูดขัดขึ้นมาซะก่อน “คุณ​ครับ อย่าดุเธอเลย ผมไม่เป็นไร”

หลังจากมองไปที่เขา จิ่งหลิวเยว่ก็พูดกับผู้หญิง​คน​นั้น​อย่างไม่พอใจ “เอาล่ะ ไม่ต้อง​ร้องไห้​แล้ว​ ยังไม่รีบขอบคุณ​คุณ​คนนี้อีก”

“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ”

หญิงสาวอ่อนแอจนพิเอร์สรู้สึก​สงสาร​มาก “คุณไม่ได้บอกว่าจะทำความสะอาดชุดให้ผมเหรอ ไปกันเถอะ”

“ได้เหรอคะ” ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่จิ่งหลิวเยว่ หลังจากได้รับอนุญาต เธอก็เดินออกไปพร้อมกับพิเอร์ส

เมื่อเห็นพวกเขาเดินจากไป จิ่งหลิวเยว่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วหันหลังกลับเพื่อเดินจากไป

“คุณ​จิ่งคะ”

จิ่งหลิวเยว่หยุดเดิน แล้วหันกลับมา “คุณหนู​ซ่างกวน มีอะไรหรือเปล่า​คะ​”

ซ่างกวนหยวนเลิกคิ้ว “นั่นแฟนคุณเหรอคะ”

“อืม” จิ่งหลิวเยว่พยักหน้า

“แล้วคุณยังปล่อยให้เธอไปกับผู้ชายคนอื่นตามลำพังแบบนี้เหรอคะ” ซ่างกวนหยวนไม่เข้าใจการกระทำของเขา

“ไม่ได้หรือไง” จิ่งหลิวเยว่ถามเธอกลับ

ซ่างกวนหยวนสะอึก​ ไม่รู้จะตอบอย่างไร

จิ่งหลิวเยว่ขดริมฝีปากแล้วยกยิ้มบาง “คุณหนู​ซ่างกวน นั่นแฟนผม ฉันเลยเชื่อใจเธอ เข้าใจไหมครับ”

เพียงเพราะคุณเชื่อใจเธอ ดังนั้น​จึง​ปล่อยให้เธอและผู้ชายคนอื่นไปห้องน้ำพื้นที่ส่วนตัวอย่างนั้นสองต่อสองเหรอ

ไม่รู้ว่าจะบอกว่าจิ่งหลิวเยว่ไร้เดียงสาหรือโง่กันแน่

อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่ธุระ​กงการอะไรของเธอ

มุมปากของซ่างกวนหยวนเหมือนยิ้มเยาะเย้ยเล็กน้อย “เอาที่คุณจิ่งสบายใจเลยค่ะ”

พูดจบเธอก็หันหลังเดินจากไป

จิ่งหลิวเยว่มองไปที่แผ่นหลังของเธอและเม้มริมฝีปากแน่น ตอนนี้เขามีความสุขจริงๆ

แผนความงามของเขาใช้ประโยชน์​ได้จริงๆ​

ขอแค่เป็นผู้ชาย ก็ไม่สามารถปฏิเสธ​สาวสวยได้

เขาเหลือบมองไปที่ทิศทางของห้องน้ำ ก่อนที่มุมปากของเขาก็ยกขึ้นยิ้มอย่างควบคุมไม่ได้

ตอนนี้เขาแค่ต้องรอข่าวดีก็พอแล้ว​

……

ซ่างกวนหยวนเดินไปทั่วงานพร้อมกับซ่างกวนเชียน และเดินไปรอบงาน ปากของเธอแสร้งยิ้มจนจะเป็นตะคริวอยู่​แล้ว

เธอยกมือขึ้นนวดขมับที่ปวดมาก หันไปมองที่ซ่างกวนเชียนที่กำลังพูดคุยกับคนอื่นอย่างสนุกสนาน​ด้วยแววตาเกลียดชัง​

เขาชอบงานแบบนี้มาก เพราะที่นี่เขาสามารถอวดความสำเร็จของเขากับทุกคนได้อย่างภาคภูมิใจว่าภายใต้การบริหารของเขา บริษัทซ่างกวนได้ขยายแนวธุรกิจไปมากแค่ไหน

พอคิดได้แบบนี้ เธอก็อดรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้

จากหางตาของซ่างกวนเชียน เขาสังเกตเห็นว่าสีหน้า​ของ​เธอดูแย่มาก เขาหันไปมองและถามด้วยความเป็นห่วง “หยวนหยวน น้องไม่สบายหรือเปล่า”

“ฉันอยากกลับไปพักผ่อน” ซ่างกวนหยวนพูดอย่างเย็นชา

ซ่างกวนเชียนตั้งใจที่จะให้เธออยู่เคียงข้างเขาตลอดทั้งคืน เหมือนเป็นภรรยาของเขา แต่เธอดูสีหน้า​แย่มาก จึงทำใจให้เธอเหนื่อย​ไม่ได้

“น้องอยู่ต่อไม่ไหวแล้วจริงๆ​เหรอ” ซ่างกวนเชียนนถาม

เมื่อได้ยินแบบนี้ ซ่างกวนหยวนก็อดที่จะยิ้มเยาะไม่ได้ “ซ่างกวนเชียน ในสายตา​ของคุณ หน้าตาทางสังคมของคุณสำคัญกว่าฉันใช่ไหม”

“ไม่ หยวนหยวน พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น” ซ่างกวนเชียนรีบแก้ตัว

ซ่างกวนหยวนสูดหายใจเข้าลึกๆ “ช่างเถอะ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันรู้แล้วว่าคุณคิดอะไรอยู่”

หลังจากพูดจบ เธอก็หันหลังเดินไปยังมุมที่เงียบสงบ

เมื่อเห็นแบบนี้ ซ่างกวนเชียนก็รีบเดินตามเธอ และคว้าแขนของเธอมาจับไว้ “หยวนหยวน อย่าโกรธเลยนะ พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”

“ปล่อย” ซ่างกวนหยวนถลึงตามองเขาอย่างไม่ชอบใจ

ด้วยความจนใจ เขาทำได้เพียงปล่อยมือของเธอไป