พอพ่อบ้านเห็นลี่ซาเข้ามา ก็รีบไปดักหน้าทันที “คุณหญิง คุณมาได้ยังไงครับ คุณเบอร์เกนไม่ได้อยู่ที่นี่”
น้ำเสียงเขาร้อนใจเล็กน้อย
ลี่ซากลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ ในเสียงหัวเราะมีความเยาะเย้ยซ่อนอยู่ “พ่อบ้าน คุณตื่นเต้นอะไร”
แววตาพ่อบ้านเลิ่กลั่ก “ผม…ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรครับ”
“ใช่เหรอ”
ลี่ซาเดินผ่านเขาไป เดินไปข้างใน มองสำรวจค้นหาไปรอบๆ เหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง
สุดท้าย เธอก็นั่งลงบนโซฟาในห้องรับแขก สองขาไขว้กัน ร่างพิงไปด้านหลังเข้าไปในโซฟา เธอเงยหน้า ออกคำสั่งโดยไม่ยอมให้ใครขัด “เอาตัวผู้หญิงคนนั้นมา”
“เอ่อนี่……” พ่อบ้านรู้สึกลำบากใจขึ้นมา
คุณเบอร์เกนได้กำชับเขาไว้แล้ว ถ้าคุณหญิงลี่ซามา ให้เธอเข้ามาในคฤหาสน์ไม่ได้เด็ดขาด
แต่ตอนนี้ คุณหญิงลี่ซาเข้ามาแล้ว และยังเอ่ยปากว่าต้องการพบหญิงชาวตะวันออกคนนั้นด้วย
ถ้าเขาทำตามคำสั่งของคุณหญิงลี่ซา คุณเบอร์เกนต้องไม่ปล่อยเขาแน่นอน
แต่จะรับมือกับคุณหญิงลี่ซาอย่างไรดี
ลี่ซาเห็นเขายืนอยู่กับที่ สีหน้าท่าทางปวดหัว พูดเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้มว่า “ทำไม หรือว่าจะให้ฉันเป็นคนขึ้นไปพบหล่อนข้างบนเอง”
“ไม่ใช่ครับ” หน้าพ่อบ้านเต็มไปด้วยรอยยิ้มประจบเอาใจ “คุณหญิง คุณชายสั่งเอาไว้ว่าใครก็ห้ามพบผู้หญิงคนนั้น ดังนั้นคุณได้โปรดอภัยด้วยครับ ผมไม่สามารถพาเธอมาพบคุณได้”
“ใครก็พบไม่ได้เหรอ” ลี่ซาถอนหายใจเบาๆ “เธอเป็นใครยิ่งใหญ่มาจากไหน หรือว่าเป็นของเปราะบาง ถึงไม่ให้ใครพบเจอ”
“ไม่ใช่ครับ เธอคือสินค้าทดลองของศาสตราจารย์คูรี่” พ่อบ้านอธิบาย
“ดังนั้นแล้วยังไง” ลี่ซาถามเบาๆ
“ดังนั้น……” ตอนนี้พ่อบ้านไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี
“ฉันไม่สนว่าหล่อนจะเป็นสินค้าทดลองหรือว่าอะไร วันนี้ฉันจำเป็นต้องพบหล่อนให้ได้!” ท่าทีของลี่ซายืนหยัดหนักแน่น
แค่เธอคิดว่าเบอร์เกนซ่อนผู้หญิงไว้คนหนึ่งที่นี่ ก็เหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่กดทับอยู่บนหัวใจของเธอ กังวลหายใจไม่ออก
“คาร์อัน”
“ครับคุณหญิง” คาร์อันเดินมา ก้มศีรษะด้วยความเคารพ
“แกขึ้นไปเอาคนลงมาหาฉัน” ลี่ซาสั่ง
“ครับ”
คาร์อันรับคำสั่งก็เตรียมจะขึ้นไปชั้นบน
“นายขึ้นไปข้างบนไม่ได้!” พ่อบ้านขัดขวางเขาพลาง พูดกับลี่ซาว่า “คุณหญิง คุณทำแบบนี้ไม่กลัวว่าจะเป็นการยั่วให้คุณเบอร์เกนโกรธเหรอครับ”
ทำให้เบอร์เกนให้โกรธเหรอ
ลี่ซาหัวเราะเยาะ “เขาเป็นคนซ่อนผู้หญิงไว้ทำให้ฉันโกรธ ดังนั้นทำไมฉันต้องกลัวด้วย”
“คุณหญิง”
พ่อบ้านร้อนใจแล้ว ถ้าให้คาร์อันขึ้นไปเอาคนลงมาจริงๆ อย่างนั้นเขาจะไปอธิบายให้คุณเบอร์เกนฟังได้อย่างไร
แต่จะทำอย่างไรดี
ใช่แล้ว
ทันใดนั้นพ่อบ้านก็หัวไวฉุกคิดขึ้นได้ โพล่งออกไปว่า “ผู้หญิงคนนั้นแพร่เชื้อไวรัสที่น่ากลัวมากชนิดหนึ่ง ถ้าติดเชื้อเข้า คงจะไม่ดี”
พอลี่ซาได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที
“คุณหญิง คุณจะวู่วามไม่ได้นะครับ” พ่อบ้านเห็นท่าอย่างนั้น ก็รีบเกลี้ยกล่อมว่า
“ได้ ฉันไม่ให้คาร์อันขึ้นไป อย่างนั้นคุณไปเอาตัวหล่อนลงมา”
ลี่ซายังไม่ยอมแพ้
พ่อบ้านรู้สึกหมดเรี่ยวแรงขึ้นมาทันที “คุณหญิง เอาคนลงมาแบบนี้ก็ไม่ใช่ว่าอันตรายมากเหมือนกันเหรอครับ”
ที่เขาพูดไม่ผิด ในร่างผู้หญิงคนนั้นมีเชื้อไวรัส ถ้าหากเธอถูกแพร่เชื้อเข้าอย่างนั้นก็คงไม่ดี
“งั้น……” ลี่ซาคิดอย่างจริงจัง “คุณขึ้นไปถ่ายรูปมาให้ฉัน ฉันอยากจะเห็นว่าหล่อนหน้าตาเป็นยังไง”
เธอก็คืออยากจะรู้จริงๆว่า ผู้หญิงคนนี้ ตกลงว่ามีผลคุกคามต่อตัวเธอหรือไม่
“คุณหญิง ผม……”
เห็นท่าทีพ่อบ้านลำบากใจอีก ลี่ซาสีหน้านิ่งชะงัก “หรือว่าแม้แต่เรื่องแค่นี้ก็ยังไม่ได้เหรอ”
พ่อบ้านก็ไม่กล้าพูดว่าไม่ได้ กลัวว่าอีกเดี๋ยวจะทำให้หล่อนโมโห เธอต้องไปดูผู้หญิงตะวันออกคนนั้นที่ชั้นบนให้ได้โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
“ได้ครับ ผมจะไปถ่ายเดี๋ยวนี้”
พ่อบ้านหมุนตัววิ่งขึ้นไปชั้นบน
ลี่ซาส่งเสียงฮึ่มในลำคอ “ทำไมหมาที่เบอร์เกนเลี้ยงถึงได้ซื่อสัตย์ขนาดนี้”
เจียงสื้อสื้อกอดขานั่งอยู่บนเตียง จ้องมองข้างหน้าด้วยดวงตาที่เหม่อลอย
เธอถูกขังอยู่ที่นี่ ไม่มีโทรศัพท์มือถือ ตัดขาดการติดต่อจากโลกภายนอกแล้วอย่างสิ้นเชิง
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เธอยังไม่ได้ออกไป ก็คงต้องบ้าไปก่อนแล้ว
ไม่ได้
เธอนั่งตัวตรง หันหน้าไปมองทางประตูที่ปิดแน่นสนิท
ต้องคิดวิธีหนีออกไปให้ได้
เวลาเดียวกันนี้เอง ประตูห้องก็เปิดเข้ามา
เธอคิดว่าเป็นเบอร์เกน ก็เตรียมจะดึงผ้าห่มขึ้นมามุดหนีเข้าไป
ใครจะรู้ว่าคนที่เข้ามาคือพ่อบ้าน
“คุณเจียง” พ่อบ้านส่งยิ้มให้เธออย่างสุภาพ
เจียงสื้อสื้อสีหน้าเย็นเยือก ถามด้วยเสียงเรียบว่า “มีเรื่องอะไร หรือว่าเบอร์เกนจะให้ฉันไปกินข้าวเป็นเพื่อนด้วยอีก”
“เมื่อคืนคุณชายไปจากที่นี่แล้วครับ ยังไม่กลับมาภายในช่วงเวลาสั้นๆ”
ได้ยินคำพูดของพ่อบ้าน เจียงสื้อสื้อก็ดีใจ “ช่วงนี้เขาจะไม่กลับมาเหรอ”
“ใช่ครับ”
ดีเหลือเกิน!
เจียงสื้อสื้อกำหมัดแน่น แอบถอนหายใจอย่างโล่งอกในใจ
“คุณเจียงครับ ผมขออนุญาตถ่ายรูปหน่อยได้มั้ยครับ” พ่อบ้านยกโทรศัพท์มือถือในมือขึ้นมา
“ถ่ายรูปเหรอ” เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “คุณจะเอาไปทำอะไร”
“คุณหญิงอยากเห็นครับ” พ่อบ้านตอบตามความจริง
“คุณหญิง……” เจียงสื้อสื้อกลอกตา “ภรรยาของเบอร์เกนนะเหรอ”
“ใช่ครับ”
“เธอมาแล้วเหรอ”
“ใช่ครับ อยู่ที่ชั้นล่าง”
ไม่ว่าเจียงสื้อสื้อจะถามอะไร พ่อบ้านก็ล้วนตามความจริง
เจียงสื้อสื้อเหลือบมองประตูที่เปิดกว้างด้านหลังเขา ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว ทันใดนั้นเธอก็ร้องเสียงดัง “ว้าย มีหนู!”
พ่อบ้านคิดว่าเป็นเรื่องจริง ก็มองหาไปทั่ว “หนูอยู่ไหนครับ”
“อยู่ในนั้น” เจียงสื้อสื้อชี้ไปทางห้องน้ำ
พ่อบ้านรีบเดินไป
เจียงสื้อสื้อก็ฉวยจังหวะวิ่งออกไป
“อยู่ที่ไหนครับ”
พ่อบ้านไม่เห็นหนู หันไปถามเจียงสื้อสื้อ จึงพบว่าเธอวิ่งหนีไปแล้ว
สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที รีบร้อนตามออกไป
เจียงสื้อสื้อเพิ่งวิ่งมาถึงชั้นหนึ่ง ก็มีคนมาล้อมไว้ทันที
อีกฝ่ายคือชายชาวต่างชาติร่างสูงใหญ่ เธอเป็นผู้หญิงบอบบางคนหนึ่งแทบไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย
“คฤหาสน์หลังนี้ใหญ่โตมากๆ” ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม โบกมือสะบัดไปมา “พอดีว่าปกติฉันก็สามารถวิ่งไปมาในคฤหาสน์ ออกกำลัง”
“คุณเจียง คุณกำลังทำอะไร” พ่อบ้านรีบวิ่งมาตรงหน้าเธอ
“ฉันเหรอ” เจียงสื้อสื้อยิ้ม “ฉันออกกำลังกายไง เก็บตัวอยู่ในห้องตลอดเวลา น่าเบื่อน่ารำคาญ”
“คุณกลับไปที่ห้องทันทีตอนนี้เลย” พ่อบ้านเปลี่ยนท่าทางจากที่เกรงใจเมื่อครู่ จ้องถลึงใส่เธออย่างบึ้งตึง
เจียงสื้อสื้อยกมือขึ้นสองข้าง “ได้ ฉันจะกลับห้องตอนนี้”
พอเธอหมุนตัว รอยยิ้มบนใบหน้าก็จางหายไปทันที สายตาเปลี่ยนเป็นดุร้าย
ดูท่าการจะหนีออกไปไม่ใช่วิธีที่ง่ายขนาดนั้น
“เดี๋ยวก่อน”
ตอนที่เธอเตรียมจะก้าวขาออกไปอยู่นั้นเอง ก็มีเสียงอ่อนโยนของผู้หญิงก็ดังขึ้น
พ่อบ้านแอบร้องว่าแย่แล้ว
ตอนแรกไม่อยากให้คุณหญิงลี่ซาได้พบกับเจียงสื้อสื้อ ใครจะไปรู้ว่าเจียงสื้อสื้อจะออกมาแบบนี้ ทีนี้จะไม่เจอกันก็ไม่ได้แล้ว
เจียงสื้อสื้อดึงฝีเท้ากลับมา หันมองไปตามเสียง
เห็นเพียงหญิงสาวชาวต่างชาติที่สวยและผิวขาวผ่อง ยืนอยู่คนหนึ่งไม่ไกล
“ไม่ได้บอกว่าเชื้อโรคจะแพร่กระจายเหรอ ทำไมพวกนายดูไม่กลัวเลย” ลี่ซามองคนที่ห้อมล้อมเจียงสื้อสื้อยู่อย่างประชดประชัน
พ่อบ้านหัวเราะแห้งๆ “คุณหญิง ความจริง……”
“หุบปาก!” ลี่ซาตะคอกเสียงแข็ง มองเจียงสื้อสื้ออย่างพินิจพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า ใบหน้าที่งดงามเผยให้เห็นการดูถูกเหยียดหยามที่ไม่มีการปิดบังเลยแม้แต่น้อย “หน้าตาธรรมดาๆ รูปร่างก็งั้นๆ ไม่ใช่แบบที่เบอร์เกนชอบ”
