เจียงสื้อสื้อก็ได้จูงมือเสี่ยวเป่าออกมาจากห้องครัว ก็ได้เห็นภาพนี้พอดี ก็ได้จงใจถาม “เถียนเถียน หนูอยากให้คุณน้าชายของหนูทำอะไรอีก?”
อยู่ก็ได้มีเสียงดังขึ้นทำเอาเถียนเถียนตกใจจนสะดุ้ง เธอเห็นว่าเจียงสื้อสื้อเดินมา ก็ได้รีบหลบไปในอ้อมกอดของฟางยู่เชิน
ฟางยู่เชินก็ได้อุ้มเธอแล้วก็ลุกขึ้นมา ยิ้มแล้วพูด “เด็กน้อยไม่ได้ให้ฉันทำอะไร เธอทำเด็กตกใจแล้ว”
“พี่คะ ฉันเป็นแม่ของเธอนะคะ เข้าใจความคิดเธอที่สุดแล้ว”
ความหมายคือ ให้เขาไม่ต้องมาช่วยเถียนเถียนโกหกเธอ
เถียนเถียนก็ได้หันหน้ามา ทำแก้มป่อง พูดอย่างหงุดหงิดว่า “หนูก็แค่อยากกินบิสกิต”
ได้ยินแบบนั้น เจียงสื้อสื้อก็ได้ทำเป็นจ้องมองเธอด้วยความโมโห “หนูลืมว่าเมื่อวานหนูกินบิสกิตไปเท่าไหร่แล้วเหรอ?”
เถียนเถียนไม่พูดต่อ
เพราะว่าบิสกิตทั้งจานของเมื่อวานเธอก็กินไปจนหมด
เห็นว่าเธอโมโห และน้อยใจมากๆ ขนาดนั้น เจียงสื้อสื้อก็ได้หลุดขำออกมา “เถียนเถียน หนูรู้ไหมว่ากินบิสกิตมากไปแล้วจะอ้วนได้?”
เถียนเถียนส่ายหน้าเป็นการบอกว่าไม่รู้
“หม่ามี๊บอกหนูนะ บิสกิตมันหวาน กินของหวานๆ มากไปจะอ้วนได้ง่ายๆ ถึงตอนนั้นหนูก็ไม่น่ารักแล้ว”
อย่ามองว่าเถียนเถียนยังเด็ก แต่เธอนั้นใส่ใจเรื่องรูปร่างของตัวเองมาก
เพราะงั้นพอได้ยินว่าจะอ้วนได้ ก็ได้รีบส่ายหน้า “งั้นหนูไม่กินแล้ว ต่อไปไม่กินอีกแล้ว”
ฟางยู่เชินหัวเราะ “กินน้อยๆ หน่อยไม่อ้วนหรอกครับ”
เถียนเถียนเอียงหัว ตั้งใจคิดดีๆ พูด “งั้นต่อไปหนูกินวันละสองชิ้น ไม่ กินบิสกิตวันละสามชิ้น”
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ค่ะ ต่อไปก็กินบิสกิตวันละสามชิ้น แบบนี้หนูดีใจหรือยังคะ?”
“ค่ะ” เถียนเถียนพยักหน้าใหญ่
ฟางยู่เชินก็ได้วางเธอลง “ไปเล่นกับพี่ชายก่อนนะครับ น้าจะคุยอะไรกับหม่ามี๊หนูหน่อย”
พอเสี่ยวเป่าได้ยิน ก็ได้ไปจูงมือของเถียนเถียน “พวกเราไปต่อเลโก้กันเถอะ”
“หนูจะสร้างบ้านให้สูงๆ” เถียนเถียนพูด
มองเด็กสองคนได้จูงมือกันเดินไปเล่นที่เขตของเล่น เจียงสื้อสื้อก็ได้มองกลับไปยังฟางยู่เชิน “พี่ค่ะ พี่อยากจะพูดอะไรเหรอ?”
“กู้เนี่ยนโทรมาหาฉันแล้ว อีกสองวันเบอร์เกนก็มาที่เมืองจิ่น ทางที่ดีเธอพยายามอย่าออกไป”
เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “เขาบ้าไปแล้วเหรอ? ทำไมไล่ตามมาถึงประเทศ?”
“ขอแค่ไวรัสในตัวของเธอยังอยู่ พวกเขาก็ไม่มีทางยอมแพ้” ใบหน้าฟางยู่เชินเต็มไปด้วยความกังวล “ฉันจะสั่งให้คนมาปกป้องเธอ”
“พี่ค่ะ ขอโทษนะคะ ทำให้พี่เป็นห่วงแล้ว” เจียงสื้อสื้อก็ได้มองเขาอย่างรู้สึกผิด
ฟางยู่เชินก็ได้แกล้งทำเป็นไม่สบอารมณ์ถาม “พูดขอโทษอะไรกัน เห็นว่าฉันเป็นคนนอกเหรอ?”
“เปล่านะ” เจียงสื้อสื้อก็ได้ยิ้มอย่างไม่รู้ทำยังไง “ฉันก็แค่รู้สึกว่าฉันเป็นคนที่หาเรื่องให้กับพี่ไม่น้อย”
เดิมทีเขาก็พึ่งได้สานต่อฟางซื่อกรุ๊ปมาไม่นาน เป็นช่วงที่ยุ่งพอดี กลับเป็นเพราะเรื่องของเธอ ก็ได้ทำให้เสียเวลาไม่น้อย
“ครอบครัวเดียวกันไม่พูดอะไรเหมือนเป็นคนละครอบครัว” ฟางยู่เชินก็ได้ยิ้มอย่างอ่อนโยนอ่อนๆ ให้เธอ “จำไว้ ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ยังมีพวกเราอยู่กับเธอ”
จมูกของเจียงสื้อสื้อก็ได้เริ่มตัน น้ำตาเกือบไหลออกมา เธอก็ได้พยายามยิ้มออกมา “อืม ฉันรู้ค่ะ”
“ไม่ต้องคิดมาก ฉันขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน” ฟางยู่เชินพูด
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ค่ะ”
มองเขาขึ้นไป เจียงสื้อสื้อถึงได้ก้าวขาไปยังเด็กสองคนที่เล่นอย่างสนุก
……
ฟางยู่เชินเข้าประตู ก็ได้ถอดเสื้อสูทลง เขาก็ได้ลูบกระเป๋าด้วยความเคยชิน อยู่ก็ได้จับเข้ากับของแข็งๆ
เขาเอาออกมา พอดู เป็นของเล่นที่เห็นในบริษัทเมื่อตอนกลางวัน
มุมปากก็ได้ยิ้มอย่างไม่รู้ควรว่ายังไงดี เขายุ่งจริงๆ ยุ่งจนลืมเรื่องนี้ไป
เขาได้เอาโทรศัพท์ออกมา หาเบอร์ที่บันทึก หาเบอร์ของเหลียงซินเวยเจอ ก็ได้โทรไป
เหลียงซินเวยก็ได้ยุ่งกับการทำมื้อค่ำที่ห้องครัว วันนี้เธอเลิกงานช้า กลับไปถึงบ้านก็ได้เกือบหนึ่งทุ่มแล้ว
โชคดีที่อานอานเป็นเด็กดี ลองเป็นเด็กคนอื่น ท้องหิวนานขนาดนี้ต้องโวยวายจนฟ้าถล่มแน่
ตอนที่โทรศัพท์ดังขึ้นนั้น เธอก็ได้หั่นผักพอดี ไม่มีเวลาไปรับโทรศัพท์ ก็ทำได้แค่ตะโกนออกไปเสียงดังว่า “อานอาน ช่วยแม่ดูหน่อยว่าใครเป็นคนโทรมา ถ้าเกิดเป็นเบอร์แปลกก็วางไปเลยนะคะ”
ช่วงนี้พวกแก๊งต้มตุ๋นโทรมาเยอะไปหน่อย เพราะงั้นเบอร์แปลกไม่รับเลยทั้งหมด
“ครับ” เสียงของอานอานก็ได้ส่งมา
อานอานก็ได้วิ่งไปดูสักพัก เห็นว่าเป็นเบอร์ที่ไม่มีชื่อบันทึกไว้ คิดว่าเป็นเบอร์แปลกก็ได้กดวางไป
ไม่รับ?
ฟางยู่เชินก็ได้มองสายที่ถูกวางไปด้วยความมึนงง
เขาก็ได้หัวเราะ ไม่ได้โทรต่อ
ก็ได้เอาของเล่นกับโทรศัพท์ไปวางบนโต๊ะ เขาเข้าไปในห้องน้ำ ปิดประตู
“เป็นใครคะ?” เหลียงซินเวยก็ได้เช็ดมือไปแล้วเดินออกจากห้องครัว ถามไป
“เบอร์แปลกครับ” อานอานก็ได้ตอบไปตามความจริง
เหลียงซินเวยเอาโทรศัพท์ออกมา เปิดดู เปิดดูเบอร์ที่ไม่ได้รับ ก็ได้ตื่นเต้นไปเลยทันที
“อานอาน นี่มันเป็นเบอร์แปลกที่ไหน มันเป็น……”
ใบหน้าอานอานก็เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ “ไม่ได้บันทึกชื่อ ไม่ใช่เบอร์แปลกเหรอครับ?”
“แน่นอนว่าไม่ใช่” เหลียงซินเวยก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายกับเขายังไงดี ก็ได้รีบโทรกลับไป
เสียงน้ำไหลของห้องน้ำ ก็ได้กลบเสียงโทรศัพท์
เสียงโทรศัพท์ดังนานมาก ก็ได้ตัดไปเอง
เหลียงซินเวยก็ได้โทรไปอีกกี่ครั้ง แต่ก็ไม่มีคนรับ
“โมโหแล้วเหรอ?” เหลียงซินเวยก็ได้หงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อกี้เธอน่าจะออกมาดูเอง แบบนี้ก็จะไม่พลาดสายโทรเข้าของเขาแล้ว
เห็นใบหน้าที่ผิดหวังแบบนั้นกับเขา อานอานก็ได้ถามอย่างระมัดระวัง “แม่ครับ เป็นสายที่สำคัญเหรอ?”
เหลียงซินเวยก็ได้หันไปมองเขา หัวเราะตัวเอง “ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่สายที่สำคัญอะไร”
ในปากพูดแบบนั้น แต่ในใจก็ยังไม่สบายใจเล็กน้อย
“เป็นสายของคุณลุงฟางเหรอฮะ?” อานอานก็ได้ถามต่อ
“ผมรู้ได้ยังไง?” เหลียงซินเวยประหลาดใจมาก
อานอานแลบลิ้น “เดาครับ”
เหลียงซินเวยก็ได้หลุดหัวเราะ “งั้นผมเดาได้แม่นมากๆ”
“เพราะว่า……”
อานอานก็ได้มีหน้าตาแบบอยากพูดแต่ไม่กล้า เหลียงซินเวยก็ได้ขมวดคิ้วเล็กน้อย “มีอะไรก็พูดมาตรงๆก็ได้ค่ะ ไม่ต้องอ่ำๆ อึงๆ”
“เพราะเหมือนว่าคุณแม่จะชอบคุณลุงฟาง”
“แม่……ชอบเขา?” เหลียงซินเวยไม่กล้าที่จะเชื่อเล็กน้อย
“ใช่ครับ เพราะว่าช่วงนี้คุณแม่พูดถึงคุณลุงฟางตลอด” ตอนพูดคำนี้นั้น อานอานก็ได้สนุกเล็กน้อย
“ที่แม่พูดถึงก็เพราะเป็นห่วงคุณน้าสื้อสื้อของลูก เป็นการชอบที่ไหน……” เหลียงซินเวยก็ได้รู้สึกรนเล็กน้อย เธอพึ่งเคยเจอฟางยู่เชินกี่ครั้ง จะไปชอบเขาได้ยังไง?
“ไม่มีจริงเหรอครับ?” อานอานก็ยังไม่เชื่อ
เหลียงซินเวยพยักหน้า “ไม่มีค่ะ ไม่มีจริงๆ”
เธอก็ยังยืนยันตอบไปอย่างงั้น ก็เหมือนเป็นการเตือนตัวเอง
ไม่ว่าเธอจะชอบฟางยู่เชินหรือไม่ นั่นเป็นอะไรที่เธอคว้ามาไม่ได้
อานอานก็ได้ถอนหายใจ “งั้นก็ดีครับ”
ปฏิกิริยาของเขาก็ได้แปลกเล็กน้อย เหลียงซินเวยก็ได้ขมวดคิ้ว “อานอาน ลูกกลัวว่าแม่จะมีคนที่ชอบเหรอครับ?”
“เปล่าครับ” อานอานส่ายหน้าราวกับกลองสั่น
“ก็ไม่เป็นไร” เหลียงซินเวยก็ได้สูดหายใจเข้าลึกๆ “ไม่ว่าต่อไปแม่จะมีคนที่ชอบไหม ลูกก็เป็นลูกของแม่”
“แม่ครับ ผม……” อานอานก็ได้อายเล็กน้อย เขานั้นกลัวว่าเธอจะมีคนที่ชอบจริงๆ
เพราะว่าเขากลัวว่าถ้าเธอมีคนที่ชอบ ก็ไม่เอาตนแล้ว
เหลียงซินเวยเดินไป ก็ได้ลูบหัวของเขา พูด “ลูกก็เป็นลูกของแม่ตลอดไป”
“แม่ก็จะเป็นแม่ของผมตลอดไป” อานอานก็ได้กอดเธอแน่น
เหลียงซินเวยกอดเขา “ครับ เป็นแม่ของลูกตลอดไป”
