“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?”
พอเข้าห้อง ส้งหวั่นชีงก็ได้หันตัว หรี่ตาจ้องมองจิ้นเฟิงเหรา
สีหน้าของจิ้นเฟิงเหราก็ได้มีพิรุธไปพัก “อะไรเรื่องอะไร?”
“เลิกเสแสร้งได้แล้ว พวกคุณมีอะไรปิดบังฉันแน่ๆ” น้ำเสียงของส้งหวั่นชีงดูมั่นใจมาก
“มีเหรอ?” จิ้นเฟิงเหราตาลอยไปสักพัก “ผม ผมจะไปมีเรื่องปิดบังคุณได้ยังไง? คุณไม่ต้องคิดอะไรมากแล้ว”
“จิ้นเฟิงเหรา ฉันเป็นภรรยาของคุณนะ ฉันเข้าใจคุณที่สุดแล้ว เมื่อกี้คุณไม่กล้ามองฉัน คุณรู้หรือเปล่า? ว่าคุณมีพิรุธ!”
จิ้นเฟิงเหราก็ได้เงียบไปสักพัก หัวเราะอย่างลำบาก “หวั่นหวั่น ไหนๆ คุณก็รู้ว่าพวกเรามีเรื่องปิดบังคุณแล้ว งั้นคุณก็น่าจะเดาได้ว่ามันไม่ใช่เรื่องดี”
ได้ยินแบบนั้น ส้งหวั่นชีงก็ได้ขมวดคิ้ว “เป็นเรื่องที่ไม่ดีมากๆ เลยเหรอ?”
จิ้นเฟิงเหราพยักหน้า “เพราะงั้นผมถึงไม่อยากให้คุณรู้ ไม่อยากให้คุณพ่อคุณแม่รู้”
“มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่?” ส้งหวั่นชีงก็ได้จ้องตาโต “หรือว่าเกิดเรื่องอะไรกับพี่ชายและพี่สะใภ้?”
จิ้นเฟิงเหราไม่ได้ตอบ
แต่ว่าจากสีหน้าที่เคร่งเครียดของเขาก็สามารถที่จะมองออกว่าที่เธอเดามามันถูก
“พี่ชายพี่สะใภ้เป็นอะไรไป?” ส้งหวั่นชีงก็ได้ถามอย่างร้อนใจ
จิ้นเฟิงเหราก็ได้จับไหล่ทั้งสองข้างของเธอ พูดปลอบเสียงเบาว่า “ไม่เป็นไร ก็แค่เรื่องเล็กน้อย ตระกูลฟางจัดการได้แน่”
“จริงเหรอ?” ส้งหวั่นชีงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
จิ้นเฟิงเหราก็ได้หัวเราะอย่างไร้หนทาง “หรือว่าคุณไม่ได้ยินที่ยู่เชินพูดเหรอ? เขาต้องจัดการเรื่องนี้ได้แน่ คุณน่ะ ก็ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว ตั้งใจรอให้ลูกเกิดมาเถอะ”
“เฟิงเหรา คุณจะหลอกฉันไม่ได้นะ รู้ไหม?” ส้งหวั่นชีงหวังว่าที่เขาพูดเป็นความจริง ว่าเป็นเรื่องเล็กจริง
“รู้แล้ว” จิ้นเฟิงเหราก็ได้ลูบแก้มของเธอ “คุณไปพักผ่อนเถอะ ผมลงไปคุยกับยู่เชินหน่อย”
ส้งหวั่นชีงพยักหน้าอย่างว่าง่าย “ค่ะ คุณไปเถอะ”
มองเขาออกไป ส้งหวั่นชีงก็ได้ขมวดคิ้ว เธอรู้สึกว่าเรื่องมันไม่ได้ง่ายอย่างที่เขาพูด เห็นทีเธอต้องหาเวลาโทรไปถามพี่สะใภ้หน่อยแล้ว
……
จิ้นเฟิงเหราลงไป เห็นคุณแม่แล้วก็เด็กน้อยสองคนอยู่ ก็ได้ยิ้มแล้วก็เดินไป
“เสี่ยวเป่า เถียนเถียน พวกหนูไปที่บ้านตระกูลฟางแล้วก็เชื่อฟัง เข้าใจไหม?” เขาก็ได้สั่งเด็กน้อยทั้งสอง
“คุณอา หนูรู้ค่ะ หนูต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังแน่นอน” เสียงออดอ้อนของเถียนเถียนก็ได้รับประกัน
“ผมก็ต้องเป็นเด็กดีแน่นอนครับ” เสี่ยวเป่าก็ได้รับปาก
จิ้นเฟิงเหราก็ได้ลูบหัวของพวกเขาทั้งสอง หัวเราะ “อาเชื่อใจพวกเราครับ”
จากนั้น เขาก็ได้เงยหน้ามองฟางยู่เชิน “รบกวนนายแล้วก็คุณลุงฟางกับคุณป้าฟางด้วย”
“ครอบครัวเดียวกันไม่มีอะไรรบกวนไม่รบกวนหรอก” ฟางยู่เชินก็ได้อุ้มเถียนเถียนขึ้นมา “เวลาก็ไม่เช้าแล้ว ฉันพาพวกเขากลับเมืองหลวงแล้ว มีเรื่องอะไรโทรศัพท์ติดต่อหาฉัน”
จิ้นเฟิงเหราพยักหน้า “ได้ เดินทางปลอดภัย”
พอส่งฟางยู่เชินกับเด็กน้อยสองคนออกบ้าน แม่จิ้นก็ได้ขมวดคิ้ว “เฟิงเหรา ไม่กี่วันมานี้แม่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ใจมันไม่สงบเลย”
“แม่ครับ ไม่ต้องคิดมาก ตอนนี้พวกเด็กๆ ไม่อยู่แล้ว แม่ก็ได้มีเวลาไปดื่มชา เที่ยวเล่นกับเพื่อนๆ แล้ว ไม่ดีเหรอครับ?” จิ้นเฟิงเหราก็ได้โอบไหล่เธอ ยิ้มแล้วก็พูด
แม่จิ้นก็ได้หลุดขำออกมา “หวั่นหวั่นก็ใกล้คลอดแล้ว แม่ไม่กล้าออกไปหรอก ต้องอยู่เป็นเพื่อนเธอถึงจะถูก”
“ทำให้คุณแม่ลำบากแล้วครับ”
แม่จิ้นก็ได้ตีไปที่มือเขาเบาๆ “ไม่ลำบาก ลูกกับเฟิงเฉินสิถึงจะลำบาก ไม่มีพวกลูก แม่กับพ่อของลูกก็คงไม่มาอยู่สบายแบบนี้เร็วขนาดนี้หรอก”
“ผมกับพี่ลำบากหน่อยเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้วครับ”
พูดถึงจิ้นเฟิงเฉิน รอยยิ้มของจิ้นเฟิงเหราก็ได้อ่อนไปเล็กน้อย นัยน์ตาก็ได้มีความเข้มขึ้น
“จริงด้วย ไปบอกพี่ของลูก ให้พวกเขาพาสื้อสื้อกลับมาก่อนจะคลอดลูก” แม่จิ้นก็ได้สั่ง
เธอไม่ได้ไม่ชอบที่เฟิงเฉินกับสื้อสื้ออยู่บ้านตระกูลฟาง แต่แค่รู้สึกว่าในเวลาที่สำคัญแบบนี้ อยู่พร้อมกันทั้งครอบครัวจะดีกว่า
“ครับ ผมรู้แล้ว” จิ้นเฟิงเหราก็ได้รับปากเธอพร้อมยิ้ม
ที่จริงในใจก็ได้กังวลมากๆ
ถ้าเกิดไม่สามารถที่จะหาตัวพี่ชายเจอก่อนหวั่นหวั่นคลอดได้ ถึงตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าจะหาข้ออ้างอะไรมาพูดกับท่านทั้งสองแล้ว
……
ซ่างหยิงกลัวว่าเจียงสื้อสื้ออยู่ในห้องตลอดจนทำให้คนนั้นซึมเศร้าไป ก็ได้พาเธอมานั่งตากลมที่สวนดอกไม้
เจียงสื้อสื้อยังเหนื่อยเล็กน้อย นั่งได้ไม่นานก็ได้เผลอหลับไป
“หม่ามี๊!”
อยู่ๆ เสียงที่ส่งมาก็ได้ทำให้เธอสะดุ้งตื่น
เธอก็ได้รีบหันไป หันไปตามต้นเสียง ก็เห็นตัวเล็กๆ สองคนได้วิ่งมาทางเธอ
เป็นเสี่ยวเป่าและเถียนเถียน
“หม่ามี๊!” เถียนเถียนก็ได้กระโจมไปในอ้อมกอดเธอ
เจียงสื้อสื้อก็ได้กอดเธอไว้ ใบหน้าก็ได้เต็มไปด้วยความเซอร์ไพรส์แล้วมองไปยังเสี่ยวเป่าที่อยู่ตรงหน้า ถาม “พวกหนูมากันยังไง?”
“ฉันเป็นคนไปที่เมืองจิ่นแล้วพาพวกเขามาเอง”
เจียงสื้อสื้อเงยหน้า ก็ได้เห็นฟางยู่เชินเดินเข้ามา มองแล้วก็ยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน “ฉันคิดว่ามีพวกเขาอยู่เป็นเพื่อนเธอ เธอจะอารมณ์ดีขึ้นบ้าง”
จมูกก็ได้เริ่มตัน เจียงสื้อสื้อก็ได้รีบสูดหายใจเข้าลึกๆ บังคับให้น้ำตากลับเข้าไป พยายามยิ้มออกมา “ขอบคุณนะคะ พี่”
“ยัยโง่ ครอบครัวเดียวกันแท้ๆ พูดขอบคุณทำไม”
เจียงสื้อสื้อก็ได้หัวเราะพร้อมน้ำตาแล้วก็กอดเด็กทั้งสองมาในอ้อมกอด
กอดแน่นมาก
ใจที่ได้กังวลอยู่นาน ในที่สุดตอนนี้ก็ได้รับการปลอบโยนสักที
ฟางยู่เชินก็ได้มองพวกเขาอย่างอ่อนโยน ผ่านไปสักพัก ก็ได้ถามว่า “แม่ของฉันล่ะ?”
เจียงสื้อสื้อก็ได้ยกมือเช็ดน้ำตาที่หางตา พูด “คุณน้าบอกว่าจะไปเตรียมขนมให้ฉัน ก็ได้เข้าไปในบ้านแล้ว”
ได้ยินแบบนั้น เถียนเถียนก็ได้เงยหน้าอันเล็กใบนั้น “มีบิสกิตที่ยายซ่างหยิงทำเองหรือเปล่าคะ?”
เจียงสื้อสื้อยิ้มก็ได้พยักหน้า “ค่ะ มีค่ะ เถียนเถียนอยากกินไหมคะ?”
“อยากค่ะ!”
เถียนเถียนตอบมาเสียงดังมาก
“แล้วเสี่ยวเป่าล่ะครับ?” เจียงสื้อสื้อมองไปทางเสี่ยวเป่า
เสี่ยวเป่ามองไปทางฟางยู่เชิน พูดเสียงเบาว่า “ผมอยากจะเล่นแบบจำลองของคุณน้าชายมากกว่าครับ”
“งั้นผมก็ถามคุณอาของผมว่าเล่นได้ไหมคะ?” เจียงสื้อสื้อบอกให้เขาไปถามฟางยู่เชิน
ยังไม่รอให้เสี่ยวเป่าเปิดปาก ฟางยู่เชินก็พูด “ได้อยู่แล้วครับ น้าชายพาเราขึ้นไป”
เสี่ยวเป่าได้ยิน ก็ได้ยิ้มทันที “ขอบคุณครับคุณน้าชาย”
“ไปกันเถอะ”
ฟางยู่เชินก็ได้จูงมือของเขา พาเขาเดินเข้าไปในคฤหาสน์
ตอนถึงประตู ก็ได้เจอกับซ่างหยิงพอดี
“เสี่ยวเป่า”
พอเห็นเสี่ยวเป่า ใบหน้าของซ่างหยิงก็ได้เต็มไปด้วยรอยยิ้มทันที
“ยายซ่างหยิงครับ” เสี่ยวเป่าก็ได้เรียกอย่างว่าง่าย
“เด็กดี” ซ่างหยิงก็ได้มองไปทางฟางยู่เชินด้วยความสงสัย “ลูกจะพาเสี่ยวเป่าไปไหน?”
“เขาอยากจะเล่นแบบจำลองครับ ผมพาเขาไปเล่นที่ชั้นบน”
ซ่างหยิงขมวดคิ้ว “เสี่ยวเป่า พวกเราอย่าพึ่งขึ้นไปเลยครับ ไปนั่งเล่นกับยายที่สวนก่อน ยังมีบิสกิตให้กินนะ”
เสี่ยวเป่าส่ายหน้า “ไม่แล้วครับ ผมอยากจะประกอบแบบจำลองเล่นมากกว่า”
“แม่ครับ แม่ก็อย่าเอาขนมมาล่อเสี่ยวเป่าเลยครับ แกตอนนี้คิดถึงแบบจำลองตลอด” ฟางยู่เชินหัวเราะแล้วก็พูด
ซ่างหยิงก็ได้ถอนหายใจ “ก็ได้ พวกลูกเข้าไปเถอะ”
มองพวกเขาตัวโตตัวเล็กเดินเข้าบ้านไป ซ่างหยิงก็ได้ยกพวกชาของหวานเดินไปทางพวกเจียงสื้อสื้อ
พอเห็นเธอ เถียนเถียนก็ได้ตะโกนเสียงดัง “ยายซ่างหยิง”
“ยี้”
มองรอยยิ้มที่สดใสของเถียนเถียน ซ่างหยิงก็ได้เร่งฝีเท้า
