“ซ่างกวนเชียน ทำไมคุณพาเขาไปข้างนอก!”
ซ่างกวนเชียนกำลังเตรียมจะโทรศัพท์ จู่ๆประตูก็ถูกคนด้านนอกผลักเปิดเข้ามา
ก็คือซ่างกวนหยวน
เธอเดินมาตรงหน้าเขาด้วยความโกรธ ใบหน้าที่แต่งด้วยเครื่องสำอางอย่างสวยงามโกรธเกรี้ยวอย่างยิ่ง สายตาที่ทั้งร้ายกาจทั้งดุร้าย จ้องมาที่เขา
“เดี๋ยวผมค่อยติดต่อคุณใหม่”
ซ่างกวนเชียนวางสาย มองเธอท่าทางเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ได้ยิ้ม “เขาอึดอัดอยู่ในห้องตลอดเวลา ฉันพาเขาออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ มีอะไรผิดเหรอ”
“ไม่ถูกแน่นอน!”ซ่างกวนหยวนกัดฟันกรอด“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าคุณมีแผนจะทำอะไร ฉันขอเตือนคุณ ถ้าเขาถูกพบเข้า ฉันเอาเรื่องคุณแน่”
ซ่างกวนเชียนมองเห็นความเกลียดชังในดวงตาของเธอ ทันใดนั้นความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงก็พุ่งขึ้นมา เขาก้มหน้า ฉีกยิ้มมุมปาก“หยวนหยวน คุณคิดว่าที่คุณทำแบบนี้ถูกแล้วเหรอ”
ซ่างกวนหยวนนิ่งเงียบ
ซ่าวกวนเชียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “กลับใจเสียเถอะ ได้มั้ย”
“เรื่องของฉันไม่ต้องให้คุณมาแส่ ถ้าคุณมาเยี่ยมฉัน ฉันก็ยินดีต้อนรับ แต่ถ้าคุณมาเพื่อที่จะสั่งสอนฉัน งั้นก็เชิญออกไป”
ซ่างกวนหยวนไม่อยากให้คนอื่นมาทำลายความสุขในตอนนี้
“หยวนหยวน เขาไม่ได้รักเธอ ต่อให้เธอเอาเขามาซ่อนไว้ตลอดชีวิต เขาก็ไม่รักเธอ” อารมณ์ของซ่างกวนหยวนพลุ่งพล่านขึ้นมาไม่หยุด
เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมเธอต้องร่ำร้องขอความรักที่ไม่ใช่ของตนเอง
และยังทำร้ายคนอื่นอีกด้วย
“เขารักฉัน เขารักฉัน!” ซ่างกวนหยวนก็เดือดขึ้นมา “ฉันจะบอกคุณให้นะ เขารักฉันแล้ว!”
ซ่างกวนเชียนยิ้มออกมา ยิ้มด้วยสีหน้าเยาะเย้ยดูถูก “หยวนหยวน เธอนี่ช่างโง่ โง่จริงๆ ตอนนี้เขาแทบไม่ใช่จิ้นเฟิงเฉินคนก่อนแล้ว เขาไม่มีความคิดเป็นของตนเอง เธอรักจิ้นเฟิงเฉินที่เป็นแบบนี้จริงๆเหรอ”
คำพูดของเขาก็เหมือนกับมีดแหลมคมเล่มหนึ่งที่เสียบบนตัวเธอเจ็บปวดจนไม่กล้าแตะต้อง
“ฉันรัก ฉันรัก！” ซ่างกวนหยวนตะโกนเสียงดัง เหมือนกับทำแบบนี้แล้วตนเองจะเชื่อ
ซ่างกวนเชียนมองเธอที่ตีโพยตีพาย นิ่งเงียบอยู่หลายวินาที จึงเอ่ยว่า “ได้ ตัวเธอเชื่อก็พอ”
บางครั้งพูดมากก็ไร้ประโยชน์ ดูว่าเธอจะหลอกตัวเองไปถึงเมื่อไหร่กันแน่
ซ่างกวนเชียนวางโทรศัพท์มือถือไว้บนโต๊ะ เหล่มองเธอ เอ่ยถามว่า “เธอจะกลับบ้านเมื่อไหร่ คุณย่าคิดถึงเธอมาก”
“ฉันกลับไม่ได้ชั่วคราว”
“กลับไม่ได้เหรอ” ซ่างกวนเชียนคิดว่าตนเองฟังผิด “เธอกลับไม่ได้ หรือว่าไม่อยากกลับกันแน่”
“คุณย่าเป็นยังไงบ้างตอนนี้” ซ่างกวนหยวนไม่ตอบแต่ย้อนถามเขา
“ไม่สู้ดีนัก”
เมื่อเอ่ยถึงนายท่านหญิง สีหน้าของซ่างกวนเชียนเห็นชัดว่าเคร่งเครียดขึ้นมาก “หมอบอกว่าถ้าไม่ผ่าตัด อย่างดีที่สุดก็น่าจะอยู่ได้เพียงสามเดือน”
“คุณไม่ได้กำลังหลอกฉันนะ” ซ่างกวนหยวนไม่ค่อยจะเชื่อคำพูดของเขานัก
ก่อนที่จะเดินทางออกนอกประเทศเธอไปเยี่ยมนายท่านหญิงเป็นพิเศษ สุขภาพร่างกาย จิตใจก็แข็งแรงดีอย่างเห็นได้ชัด ร่างกายจะอ่อนแอลงภายในเวลาสั้นขนาดนั้นได้อย่างไรกัน
“ทำไมฉันต้องโกหกเธอ แล้วยังต้องเอาเรื่องสุขภาพร่างกายของคุณย่ามาหลอกเธอด้วย” ซ่างกวนเชียนรู้สึกว่าเธอช่างน่าขันจริง
ก็ใช่ ที่ตั้งแต่เด็กจนโต เธอไม่เคยเชื่อเขาเลย
“หลอกให้ฉันกลับไป” ซ่างกวนหยวนพูด “ฉันจะให้คนสืบให้กระจ่าง ถ้าเป็นความจริง ฉันจะรับเอานายท่านหญิงมารักษาตัวที่สิงคโปร์”
นัยในคำพูด ก็คือเธอจะไม่กลับไปที่เมืองหลวงแล้ว
“เธอบ้าไปแล้วเหรอ” ซ่างกวนเชียนสูดหายใจเข้าลึกๆ สะกดกลั้นความโกรธภายในใจ พูดต่อว่า “คุณย่าทนทรมานไม่ไหวหรอก ถ้าเธอจะเอาตัวคุณย่ามาสิงคโปร์ ก็เท่ากับฆ่าท่านชัดๆ”
“ฉันไม่กลับไป” ท่าทางซ่างกวนหยวนหนักแน่นมาก
“เธอ!” ซ่างกวนเชียนอึ้งตะลึง โกรธจนไม่รู้ว่าจะพูอะไรดี
“ฉันไม่กลับไปที่เมืองหลวงแล้ว ฉันจะส่งคนไปเยี่ยมคุณย่า”
ตอนที่เธอพูดประโยคนี้สีหน้าเธอไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก เหมือนกับว่านายท่านหญิงเป็นแค่คนแปลกหน้าคนหนึ่ง ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับเธอ
ซ่างกวนเชียนจู่ๆก็หายโกรธ เขาหัวเราะเยาะตนเอง “ตามใจเธอ เธอจะทำยังไงก็ทำ หวังว่าต่อไปจะไม่เสียใจภายหลัง”
เขาหมุนตัว“หยวนหยวน เมื่อก่อนเธอมักจะบอกว่าพี่ไม่ใช่คนตระกูลซ่างกวน แต่เมื่อเทียบกับเธอแล้ว พี่คิดว่าจะพี่เหมือนคนตระกูลซ่างกวนมากกว่าเธออีก”
เมื่อก่อนเธอเย็นชากับเขามาก เขาคิดว่าเธอเย็นชาแค่กับเขาคนเดียว คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเย็นชากับนายท่านหญิงเหมือนกัน
ซ่าวกวนหยวนมองแผ่นหลังที่หนาและกว้างของเขา ชั่วพริบตานั้นเองเหมือนกลับไปอยู่ในวัยเด็ก ตอนที่เขาแบกเธอ
ความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะเอื้อนเอ่ยเป็นคำพูดพลุ่งพล่านขึ้นมาในใจ แม้เธอจะเบนหน้าหนี หลับตา สูดลมหายใจเข้าลึกๆ พูดว่า“เรื่องของคุณย่ารบกวนพี่ด้วยนะ”
“รบกวนพี่ด้วยนะ” คำเดียว ปลุกความโกรธของซ่างกวนเชียนขึ้นมา
เขาหันมาทันที ตะคอกอย่างโมโหว่า“ซ่างกวนหยวน เธอยังมีหัวใจอยู่มั้ย ท่านเป็นย่าเธอนะ เธอจะไม่สนใจไยดีอะไรเลยแบบนี้เหรอ”
ซ่างกวนหยวนตกใจกับความโกรธที่ไม่มีที่มาที่ไปของเขา เธอมองเขาด้วยสีหน้างุนงง เหมือนกับว่าไม่รู้เลยว่าเขากำลังโมโหอะไร
ความอ่อนแอไร้ซึ่งเรี่ยวแรงพุ่งขึ้นมาที่เขา ซ่างกวนเชียนยิ้ม ขอบตาแดงก่ำ เขาแหงนหน้าขึ้น บังคับให้น้ำตาไหลย่อนกลับไป
“ซ่างกวนหยวน เพื่อผู้ชายคนเดียว แม้แต่ตระกูลซ่างกวนเธอก็ไม่ต้องการแล้ว เธอช่างน่าเอาเยี่ยงอย่างจริงๆ”
เสียงแหบพร่าปะปนกับการเยาะหยัน
“พี่จะคิดยังไงก็แล้วแต่เลย ต่อไปไม่มีธุระอะไร ก็ไม่ต้องมาที่นี่ ฉันไม่อยากเจอพี่อีก”
พูดประโยคนี้จบ ซ่างกวนหยวนก็หมุนตัวเดินจากไป
ซ่างกวนเชียนหลับตาลง สองมือที่ห้อยข้างลำตัวกำหมัดแน่น
ตกลงว่าเขาควรจะทำอย่างไรดีถึงจะสามารถเปลี่ยนความคิดเธอได้
……
ฟางยู่เชินมาถึงเมืองจิ่น ก็ตรงไปที่บ้านตระกูลจิ้นเลย
พ่อบ้านที่เปิดประตู ตอนที่มองเห็นเขา ก็ตื่นเต้นยินดีมาก “คุณชายกลับมาแล้ว”
ฟางยู่เชินยิ้มพลางพยักหน้าน้อยๆ “อืม สื้อสื้ออยู่บ้านมั้ย”
“คุณหญิงอยู่ครับ แต่ตอนนี้เธอยังนอนกลางวันอยู่ครับ คุณไปรอที่ห้องรับแขกก่อน เธอตื่นแล้วก็จะลงมาชั้นล่างครับ”
“ขอบคุณครับ”
ฟางยู่เชินภายใต้การนำทางของพ่อบ้านมานั่งที่ห้องรับแขกเรียบร้อยแล้ว
เขามองไปรอบๆ “คนอื่นๆไม่อยู่บ้านเหรอครับ”
“คุณหญิงรองเพิ่งจะคลอดลูก ไปที่ศูนย์ดูแลมารดาหลังคลอดบุตร คุณหญิงไปเป็นเพื่อน ค่ำๆถึงจะกลับมาครับ”
ฟางยู่เชินพยักหน้า “ครับ ผมเข้าใจแล้ว”
ผ่านไปประมาณยี่สิบนาที เจียงสื้อสื้อก็ลงมาจากชั้นบน
เธอเดินพลางหาวพลาง หางตาเหลือบมองเห็นร่างหนึ่งนั่งอยู่ในห้องรับแขก พอเห็นชัดๆ ก็ร้องเรียกอย่างตกใจว่า “พี่!”
ได้ยินเสียง ฟางยู่เชินก็หันหน้าไป มองเห็นเจียงสื้อสื้อวิ่งมาหาตนพอดี
เขารีบลุกขึ้นยืน “สื้อสื้อ”
“พี่มาได้ยังไง” เจียงสื้อสื้อมองเขาอย่างตื่นเต้นยินดี
“มาเยี่ยมเธอนี่แหละ แล้วก็มีข่าวดีมาบอกเธอ”
เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “ข่าวดีอะไรเหรอคะ”
ทันใดจะ เธอก็นึกอะไรออก เบิกตาโพลง ถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ“หรือว่ามีข่าวของเฟิงเฉินแล้ว”
ฟางยู่เชินยิ้ม “อืม มีข่าวของน้องเขยแล้ว”
เจียงสื้อสื้อตาแดงทันที เธอกัดริมฝีปาก “พี่……ไม่ได้หลอกฉันนะ”
เธอกลัวว่านี่จะเป็นเรื่องหลอกลวง ก็แค่เขาอยากให้เธอสบายใจก็เลยแกล้งพูดไปอย่างนั้น
ฟางยู่เชินส่ายหน้า “พี่ไม่ได้หลอกเธอ เป็นเรื่องจริง”
