ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 1171 ไล่เธอออก!

“เด็กผู้หญิงคนนั้นคือใครเหรอ ทำไมฉันรู้สึกว่าสายตาที่เธอมองเธอเหมือนกับกำลังมองศัตรูคู่แค้นอย่างนั้น”

เพื่อนร่วมงานทำหน้าอยากรู้อยากเห็น

เหลียงซินเวยกรอกเมนูอาหารเสร็จ ก็หันหน้าไปมองเธออย่างไม่สบอารมณ์“ถ้าเธอเอาความตั้งใจนี้ไปใช้เรื่องงาน ก็คงไม่ต้องถูกผู้จัดการด่าทุกวันนะ”

“ก็คนมันสงสัยอยากรู้นี่”

“อยากรู้เหรอ”เหลียงซินเวยขมวดคิ้ว “อย่างนั้นอีกเดี๋ยวเธอมาให้บริการพวกเขา”

“หืม”เพื่อนร่วมงานตั้งสติไม่ทัน

“รบกวนเธอด้วยนะ”เหลียงซินเวยยัดเมนูอาหารใส่ในมือเธอ เดินเข้าข้างหลังครัวไปอย่างสุขสบายใจ

เธอหวังว่าจะได้อยู่ห่างๆจากสองพี่น้องตระกูลเย่ พอเจอพวกเขา ความกังวลในใจก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

……

แต่เรื่องมันไม่เป็นอย่างที่คาดหวัง ต่อให้เธออยากจะหลบเลี่ยงสองพี่น้องนั้นแค่ไหน ก็มีคนที่ไม่ยอมปล่อยเธอ

เธอรออาหารของลูกค้าที่ครัวด้านหลัง จู่ๆเพื่อนร่วมงานก็วิ่งพรวดพราดเข้ามา พูดเสียงดังว่า“เวยเวย มีคนเจาะจงชื่อเธอให้เธอไป”

ไม่ต้องถาม เธอก็รู้ว่าคือใคร

เธอเดินออกไป สายตามองไปยังเย่เสี่ยวอี้และเย่เฉินหยุนที่อยู่ไม่ไกล สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เดินไปหา

“ไม่ทราบว่าต้องการความช่วยเหลืออะไรคะ”

ได้ยินดังนั้น เย่เสี่ยวอี้ก็เงยหน้าขึ้น คิ้วที่เขียนอย่างสวยงามขมวด“นี่ ฉันไม่ได้บอกว่าให้เค็มน้อยหน่อยเหรอ ทำไมอาหารถึงเค็มขนาดนี้ ฉันดื่มน้ำติดต่อกันหลายแก้วแล้วนะ อยากให้ฉันเค็มตายใช่มั้ย”

“ขอโทษค่ะ เป็นความสะเพร่าของฉันเอง ไม่ได้ลงหมายเหตุให้ชัดเจน”เหลียงซินเวยไม่มีอารมณ์จะอธิบาย กล่าวขอโทษไปทันที

เธอคิดว่าถ้าเธอแสดงท่าทีอ่อนน้อมหน่อย เย่เสี่ยวอี้ก็อาจจะไม่หาเรื่องเธอ

แต่เย่เสี่ยวอี้ไม่ได้คิดจะปล่อยเธอไปง่ายๆขนาดนั้น

“แค่เธอพูดว่าขอโทษประโยคเดียวก็จบแล้วเหรอ” เย่เสี่ยวอี้หัวเราะเยาะ“ลูกค้าคือพระเจ้า เธอเข้าใจมั้ย ตอนนี้ฉันไม่พอใจอย่างมาก ก็เพราะเธอทำงานสะเพร่า! เธอบอกมาสิ ว่าจะแก้ปัญหายังไง”

“พอแล้ว เย่เสี่ยวอี้ อย่าหาเรื่องทั้งที่ไม่มีเรื่องเลย!”เย่เฉินหยุนเอ่ยอย่างไม่พอใจ เขาเงยหน้ามองไปที่เหลียงซินเวย“เวยเวย คุณไม่ต้องสนในเธอ ไปทำงานเถอะ!”

เสียงของเขาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนมาก ไม่เหมือนกับตอนที่พูดกับเย่เสี่ยวอี้เลย

“พี่”เย่เสี่ยวอี้ไม่สนใจว่าในร้านยังมีคนอื่นอยู่ด้วย ร้องขึ้นอย่างไม่พอใจว่า“ฉันเป็นน้องสาวของพี่นะ ทำไมพี่ต้องพูดออกตัวแทนคนนอกด้วย”

“เธอไม่ใช่คนนอก เธอเป็นเพื่อนของพี่”เย่เฉินหยุนมองเธอด้วยสีหน้าดุดัน

“เพื่อนเหรอ”เย่เสี่ยวอี้มองเหลียงซินเวยตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างพินิจพิจารณา ในดวงตามีแต่ความดูถูกเหยียดหยาม“อย่างเธอเนี่ยนะจะเป็นเพื่อนพี่ได้ ไม่รู้ จริงๆว่ามันใช้วิธีสกปรกหน้าไม่อายอะไร!”

ได้ยินดังนั้น เหลียงซินเวยกำหมัดแน่น“คุณเย่คะ คุณช่วยให้เกียรติกันหน่อยนะคะ!”

“ทำไม ฉันพูดผิดเหรอ”

เย่เสี่ยวอี้ลุกขึ้นยืน สองมือกอดอก เชิดหน้าขึ้นอย่างหยิ่งยโส พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจยิ่งขึ้น“แม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างเธอ จะมาเทียบชั้นกับพี่ชายของฉันได้ยังไง เห็นชัดว่าเธอต้องใช้วิธีสกปรกน่าไม่อายแน่!”

“เย่เสี่ยวอี้ เธออย่าทำเกินไปนะ!”เย่เฉินหยุนโมโหแล้ว

เย่เสี่ยวอี้หันไปมองเขา“พี่ เธอไม่ใช่คนดี เธอก็เป็น….เป็นนังจิ้งจอก เธอคิดจะยั่วยู่เชิน แล้วยังคิดจะยั่วพี่อีก!”

“คุณเย่!”เหลียงซินเวยโกรธจนตัวสั่น“คุณกำลังดูถูกฉัน!”

“ฉันดูถูกเธอเหรอ”เย่เสี่ยวอี้เหมือนได้ยินเรื่องที่น่าขบขันที่สุดในโลกอย่างนั้น หัวเราะออกมา“เหลียงซินเวยนะเหลียงซินเวย นี่ฉันพูดตามที่ฉันเห็นทั้งหมด ฉันดูถูกเธอที่ไหนกัน”

ใบหน้าเล็กๆของเหลียงซินเวยเกร็งอยู่ สองมือที่อยู่ข้างลำตัวกำหมัดแน่น ถ้าไม่ใช่ว่าไม่อยากทะเลาะกันจนเป็นเรื่องน่าอับอาย เธอคงจะตบไปสักฉาดแล้ว

แต่ตอนนี้ไม่ว่าอย่างไร ผู้จัดการกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆก็มาแล้ว แม้แต่ลูกค้าท่านอื่นก็ยังหันมามอง

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอคะ”ผู้จัดการเดินมา มองเย่เฉินหยุน จากนั้นก็มองไปทางเหลียงซินเวย แล้วถามด้วยเสียงดุ

เหลียงซินเวยก้มหน้า“ผู้จัดการคะ ฉันสะเพร่าเองค่ะ ไม่ได้หมายเหตุคำขอของลูกค้าให้ชัดเจน จึงทำให้ลูกค้าไม่พอใจการบริการของร้านอาหารเรา”

“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง”ผู้จัดการหมุนตัวมา โค้งคำนับไปทางพวกของเย่เสี่ยวอี้“ต้องขออภัยเป็นอย่างมาก ฉันไม่ได้อบรมพนักงานให้ดีจึงทำให้เกิดความสะเพร่าแบบนี้ วันนี้อาหารมื้อนี้เราไม่คิดค่าค่าใช้จ่ายเพื่อเป็นการขอโทษนะคะ”

“ผู้จัดการ……”เหลียงซินเวยมองผู้จัดการอย่างไม่อยากจะเชื่อ เธอกลับเอาความผิดมาไว้กับตนเอง

เย่เสี่ยวอี้ส่งเสียงฮึ่มในลำคอ“คุณคิดว่าฉันไม่มีปัญญาจ่ายเงินเหรอ”

ผู้จัดการรีบส่ายหน้า “ไม่ใช่แน่นอนค่ะ ฉันก็แค่อยากแสดงความรับผิดชอบของทางร้านเราค่ะ”

“ถ้าอยากจะแสดงความรับผิดชอบ งั้นก็ไล่เธอออกไปเลย”เย่เสี่ยวอี้ชี้ไปที่เหลียงซินเวย

เหลียงซินเวยเบิกตาโตด้วยความประหลาดใจ“คุณเย่ คุณ……”

เย่เฉินหยุนขมวดคิ้วอย่างแรง“เสี่ยวอี้ เธอกำลังพูดอะไร”

“วันนี้ตอนแรกฉันก็มาทานอาหารกับพี่ชายอย่างมีความสุขดี แต่เพราะความสะเพร่าของเธอทำให้ฉันไม่มีอารมณ์จะทานต่อแล้ว”

เย่เสี่ยวอี้จ้องมองเหลียงซินเวยตาไม่กะพริบ“ดังนั้นพวกคุณต้องไล่เธอออก ไม่อย่างนั้นต่อไปก็คงไม่เจอลูกค้าที่ใจดีขนาดนี้แบบฉัน”

ใจดีเหรอ

เหลียงซินเวยอยากจะหัวเราะจริงๆ คนที่คอยจ้องจะหาเรื่องตนเองกลับบอกว่าตัวเองใจดี ไม่มีเรื่องที่น่าขำมากไปกว่านี้แล้ว

“เย่เสี่ยวอี้ เธอไม่ต้องพาลหาเรื่องแล้ว”เย่เฉินหยุนตะคอกเสียงดุ“ก็แค่อาหารเค็มนิดเดียว เธอดื่มน้ำมากหน่อยก็ได้ จะต้องหาเรื่องเวยเวยทำไม !”

“พี่ ฉันเป็นน้องสาวพี่นะ พี่ไม่ต้องพูดแทนผู้หญิงคนนั้นทุกครั้ง”

นี่คือสิ่งที่เย่เสี่ยวอี้โกรธมากที่สุด

สำหรับฟางยู่เชินก็ถือว่าไม่เป็นไร แต่ทำไมแม้แต่พี่ชายของเธอก็ยังปฏิบัติกับเหลียงซินเวยผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนคนอื่น