กลางคืน พอฟางยู่เชินกลับถึงบ้าน ก็ได้เรียกพ่อบ้าน ถาม “คุณหนูอยู่บ้านไหม?”
“อยู่ครับ”
“กลับมาตอนไหน?”
“ตอนใกล้เที่ยงครับ กลับมากับคุณเหลียง”
ฟางยู่เชินขมวดคิ้ว “คุณเหลียง?”
“ครับ”
ฟางยู่เชินก็ไม่ได้ถามอะไรมาก ก็ได้ขึ้นชั้นบน
ก๊อกๆ ——
ฟางยู่เชินเคาะประตูห้อง “สื้อสื้อ ฉันเอง”
ไม่นาน ประตูก็ได้ถูกเปิดออก
“พี่ ทำไมวันนี้กลับมาเร็วขนาดนี้?” เจียงสื้อสื้อถามด้วยความสงสัย
“ช่วงนี้ไม่ค่อยยุ่งน่ะ” ฟางยู่เชินมองเข้าไปข้างใน เหมือนพูดออกมาอย่างไม่รู้ตัว “ได้ยินว่าเวยเวยมาที่บ้านแล้ว?”
เจียงสื้อสื้อเลิกคิ้วเรียวบาง หยอกถามว่า “พี่มาถามเรื่องนี้โดยเฉพาะเหรอ?”
“เปล่า” สีหน้าของฟางยู่เชินไม่เป็นตัวเองไปสักพัก “ฉันจะมาถามว่าพวกเธอวันนี้เที่ยวกันเป็นยังไงบ้าง?”
“อืม……” เจียงสื้อสื้อก็ได้ตั้งใจคิด “ไร้คำพูด และก็น่าเบื่อมากๆ”
“หมายความว่าไง?” ฟางยู่เชินขมวดคิ้วแน่น
“ฉันไปเลือกชุดออกงานเป็นเพื่อนเวยเวยไม่ใช่เหรอคะ? ใครจะรู้ว่าจะเจอเข้ากับเย่เสี่ยวอี้ พี่ก็รู้เย่เสี่ยวอี้คนนั้น ชอบแกล้งเวยเวย สุดท้ายชุดออกงานก็ซื้อไม่ได้ ทำได้แค่กลับบ้าน”
“งั้นเขาเป็นอะไรหรือเปล่า?” ฟางยู่เชินก็ได้รีบถามออกไป
เจียงสื้อสื้อถามกลับ “พี่คิดว่ายังไงล่ะ?”
เห็นว่าสีหน้าเขาไม่ปกติ เจียงสื้อสื้อก็ได้ตบไปที่แขนของเขา พูดอย่างมีเล่ห์นัยว่า “พี่ เดินตามหัวใจของตัวเองเถอะ ไม่ต้องลังเล ไม่อย่างนั้นต้องเสียใจที่หลังแน่”
ฟางยู่เชินเงยหน้า ก็ได้เจอเข้ากับสายตาที่เป็นกำลังใจของเธอทันที เห็นทีเธอรู้หมดแล้ว ก็ได้ขำออกมา “ได้ ฟังที่เธอแนะนำ”
เจียงสื้อสื้อก็ได้หัวเราะออกมา “งั้นตระกูลฟางก็ต้องมีข่าวดีเร็วๆ นี้แน่”
“พวกหนูพูดคุยอะไรกันอยู่จ้ะ?”
ซ่างหยิงขึ้นมา ก็ได้เห็นพวกเขาสองคนพูดคุยกันอยู่ที่หน้าประตู อีกอย่างดูแล้วเหมือนมีความสุขมากๆ
“ไม่มีอะไรค่ะ” เจียงสื้อสื้อเห็นว่าเธอเดินมา ก็ได้ควงแขนของเธอ “น้าสะใภ้เล็กค่ะ มื้อค่ำเตรียมเสร็จหรือยังค่ะ? หนูหิวแล้ว”
ซ่างหยิงก็ได้มองฟางยู่เชินสักพัก หัวเราะพูด “เตรียมเสร็จหมดแล้ว น้ามาเรียกพวกเราไปทานข้าวกันอยู่นี่ไง?”
“ดีเลยค่ะ ทานข้าวแล้ว”
เจียงสื้อสื้อหันไปแล้วก็หยักคิ้วให้กับฟางยู่เชิน
ฟางยู่เชินยิ้มกลับ
ทั้งหมดก็ได้เกิดขึ้นแบบไม่ต้องพูด
……
ทานมื้อค่ำเสร็จ ตอนเจียงสื้อสื้อเตรียมขึ้นชั้นบน ก็ได้ยินพ่อบ้านร้องออกมาอย่างเซอร์ไพสร์
เธอก็ได้หันไปดูอัตโนมัติ ก็ได้เห็นฟางเถิงเดินเข้ามา
“สื้อสื้อ”
เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น เจียงสื้อสื้อก็ได้ยิ้มออกมา “น้าชายเล็ก ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ”
ซ่างหยิงที่ได้ยินเสียงก็ได้วิ่งออกมาจากห้องครัว ตอนที่เห็นสามีนั้น ก็ได้ยิ้มอย่างอดไม่อยู่ “คุณกลับมาสักทีนะคะ”
“เห็นท่าทีของพวกเธอแล้ว เหมือนว่าคิดถึงผมมากๆ เลยสินะ” ฟางเถิงก็ได้มองเจียงสื้อสื้อ แล้วก็มองภรรยา ก็ได้หัวเราะแล้วพูดหยอก
“น้าสะใภ้เล็กคิดถึงน้าชายเล็กมากๆ จริงๆ แหละค่ะ” เจียงสื้อสื้อก็ได้เดินไป ก็ได้ส่งซิกให้ฟางเถิง
ฟางเถิงก็ได้รับทราบ ก็ได้เข้าไปกอดซ่างหยิง “ผมกลับมาแล้ว”
“ก็ไม่ได้จากบ้านไปกี่ปีสักหน่อย ไม่ต้องเลี่ยนขนาดนี้ก็ได้” ซ่างหยิงก็ได้ผลักเขาออกอย่างทำตัวไม่ถูก ก็ได้พูดอย่างเก้อเขิน
“น้าสะใภ้เล็ก ถึงแม้ว่าน้าชายเล็กจากบ้านไม่นาน แต่สำหรับน้าสะใภ้แล้วน่าจะผ่านไปราวกับเป็นปีจริงไหมคะ” เจียงสื้อสื้อก็ได้พูดล้อเล่นแล้วก็หัวเราะ
“เป็นเด็กก็เงียบไปเลย” ซ่างหยิงแกล้งโมโหแล้วจ้องเธอ “น้ากับน้าชายเล็กหนูเป็นสามีภรรยามานานแล้ว ไปมีอะไรผ่านวันหนึ่งเหมือนผ่านเป็นปีอีก”
เจียงสื้อสื้อหัวเราะ ไม่ได้พูดอะไร
เวลานี้ ฟางยู่เชินก็ได้เดินมา “พ่อ จัดการเสร็จหมดแล้วเหรอครับ?”
ฟางเถิงพยักหน้า “อืม จัดการเรียบร้อยแล้ว”
ก่อนหน้านี้เพราะว่าลูกชายได้พึ่งได้รับหน้าที่สำคัญอย่างบริหารฟางซื่อกรุ๊ปมา บริษัทย่อยก็ได้เกิดปัญหาพอดี ลูกชายแยกตัวออกมาจัดการไม่ได้ ก็เลยทำได้แค่ให้เขาที่เป็นพ่อคนนี้ไปจัดการ
“พ่อของลูกพึ่งกลับมา ลูกก็มาถามเรื่องงานกับเขา” ซ่างหยิงก็ได้มองเขาสักพัก ก็ได้บ่นอย่างไม่พอใจ
ฟางยู่เชินก็ได้ขำอย่างไร้หนทาง “ครับ ผมรู้ว่าแม่กลัวพ่อเหนื่อย งั้นผมค่อยถามวันพรุ่งนี้”
“นี่ก็ดีขึ้นหน่อย” ซ่างหยิงก็ได้มีรอยยิ้มที่พอใจออกมา “จริงด้วย ทานมื้อค่ำหรือยังคะ?”
“ยังเลย”
“งั้นก็รีบมาทานค่ะ”
ซ่างหยิงก็ได้ลากฟางเถิงเดินมาที่โต๊ะอาหาร
ตอนที่เดินผ่านฟางยู่เชินนั้น ฟางเถิงก็ได้พูดไปคำ “รอพ่อทานข้าวเสร็จ พวกเรามาคุยเรื่องการแต่งงานของแกกัน”
เรื่องการแต่งงาน?
ก็เหมือนระเบิดขนาดใหญ่ ได้ระเบิดจนทำให้ฟางยู่เชินกับเจียงสื้อสื้องงไปเลย
เจียงสื้อสื้อก็ได้ตั้งตัวได้ก่อน กะพริบตา “พี่ค่ะ เห็นทีพี่หนีไม่พ้นแล้ว”
เธอก็ได้ใช้สายตาที่เห็นใจมองไปทางฟางยู่เชิน
ฟางยู่เชินก็ได้ขมวดคิ้วแล้ว หงุดหงิดแบบไม่ส่งเสียง
“ขอให้พระเจ้าคุ้มครองค่ะ”
เจียงสื้อสื้อก็ได้ตบไปที่ไหล่ของเขา หันตัวเดินขึ้นชั้นบน
นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา เธอก็ช่วยอะไรไม่ได้
แต่ว่ายังไม่ทันที่จะคุยเรื่องงานแต่ง ฟางยู่เชินก็ได้มีสายเข้า
“ประธานครับ ซ่างกวนหยวนกลับประเทศแล้ว”
ฟางยู่เชินก็ได้ทำตาโต ก็ได้รีบวิ่งออกไปจากห้องหนังสือ เคาะประตูห้องเจียงสื้อสื้อ
“มีอะไรเหรอคะ?” เจียงสื้อสื้อเปิดประตู ก็ได้มองไปทางฟางยู่เชินที่ได้แสดงการดีใจออกมาอย่างชัดเจน
ฟางยู่เชินกลืนน้ำลาย “กลับมาแล้ว”
ถึงแม้ว่าเขาไม่พูดว่าเป็นใคร แต่ว่าเจียงสื้อสื้อก็ได้เข้าใจเลยทันที สีหน้าเปลี่ยนไป “งั้นยังยืนอยู่ทำไมคะ พวกเรารีบไปที่สนามบินกันเถอะ!”
พูดจบ เธอก็ได้ลากฟางยู่เชินวิ่งลงไป
“พวกหนูจะไปไหนกัน?”
ซ่างหยิงกับฟางเถิงที่เดินออกมาจากห้องครัว ก็ได้เห็นพวกเขาสองคนออกไปข้างนอกพอดี ก็ได้รีบถาม
“พ่อครับ แม่ครับ ตอนนี้ไม่มีเวลาอธิบายอย่างละเอียด กลับมาค่อยมาอธิบายกับพวกท่านนะครับ”
“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?” ซ่างหยิงอยากจะถามให้เข้าใจ แต่ว่าพวกเขาก็ได้ออกไปแล้ว
“เด็กสองคนนี้ทำอะไรอยู่กันแน่?” เธอหันหน้าไปมองฟางเถิง
ฟางเถิงก็ได้เข้าไปกอดไหล่ของเธอ ยิ้มพูด “พวกเขาก็โตขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
ถึงแม้พูดแบบนั้น แต่ว่าในใจของฟางเถิงก็เป็นห่วงเหมือนซ่างหยิง
……
ก่อนกลับประเทศ ก็ได้คาดเดาไว้แล้วว่าตระกูลฟางหรือตระกูลจิ้นอาจจะมีปฏิกิริยาอะไรบ้าง แต่คิดไม่ถึงว่า พอเธอพึ่งออกมาจากสนามบิน ก็ได้ถูกคนล้อมเลยทันที
“เฟิงเฉิน ไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่” ซ่างกวนหยวนก็ได้พูดปลอบจิ้นเฟิงเฉินที่ได้จับมือของตัวเองอยู่เบาๆ
จิ้นเฟิงเฉินมองคนรอบๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาก็ได้เขียนคำว่าไม่คุ้นเคยออกมา สายตาถึงขั้นมีความหวาดหวั่นส่องออกมา
มีคนมองออกว่าเขาเป็นจิ้นเฟิงเฉิน
แต่ว่าเห็นท่าทางของเขาแบบนี้ พวกเขาก็งงไปเลย
ประธานจิ้นที่มีมาดที่เฉียบขาดได้หายไปไหนแล้ว?
“พวกนายจะทำอะไรกันแน่?” ซ่างกวนหยวนก็ได้มองไปยังคนที่ล้อมเธออย่างเย็นชา
“คุณหนูซ่างกวน ขอแค่คุณส่งตัวประธานจิ้นให้พวกเรา คุณก็สามารถออกไปได้ครับ” ส้งหยาวที่ได้รับหน้าที่จับตามองสนามบินก็ได้เดินเข้าไป ก็ได้พูดข้อแลกเปลี่ยนออกไปอย่างเกรงใจ
ได้ยินแบบนั้น ซ่างกวนหยวนหัวเราะ เสียงหัวเราะเต็มไปด้วยการดูถูก “เขาไม่ได้เป็นประธานจิ้นอะไรแล้ว แต่เป็นผู้ชายของฉัน ทำไมต้องให้พวกนาย”
อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไร
ซ่างกวนหยวนมองไปรอบๆ ก็ได้หัวเราะอย่างไม่แคร์ “ก็ได้ ไหนๆ พวกนายไม่อยากให้ฉันไป งั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ”
พูดจบ มีคนสิบกว่าคนได้วิ่งออกมาจากสนามบิน ล้อมพวกส้งหยาวไว้
