ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 1223 ปลอมตัว​เข้าบ้านตระกูล​ซ่างกวน

ซ่างกวนหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอรู้สึกคุ้นมาก

โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น เหมือนเธอจะเคยเห็นจากที่ไหนมาก่อน

ทันใดนั้นเอง ดวงตาของเธอก็หรี่ตาลง เหมือนเจียงสื้อสื้อนั่นเอง

เจียงสื้อสื้อเองก็มีดวงตา​แบบนี้ คมชัด​ใสสะอาด

ความเกลียดชังพุ่งเข้ามาในหัวใจของเธอ เธอหันศีรษะกลับ แล้วพูดอย่างเย็นชา “ไม่เอาคนนี้ ไล่เธอออกไปซะ”

พอพ่อบ้านได้ยินแบบนั้น ก็แปลกใจเป็นอย่างมาก “ทำไมล่ะครับ”

เจียงสื้อสื้อเองก็ตกใจเช่นกัน เธออุตส่าห์​ได้เข้ามาในบ้านของตระกูล​ซ่างกวนแล้ว จะให้ถูกขับไล่ไปเร็วแบบนี้ได้ยังไง​กัน​

“ฉันไม่ชอบเธอ”

เหตุผลของซ่างกวนหยวนนั้นง่ายมาก ขอแค่เหมือนเจียงสื้อสื้อ เธอไม่เอาสักคน

เธอกลัวว่าจิ้นเฟิงเฉินเห็นเธอทุกวัน จะจำทุกอย่าง​ขึ้นได้สักวันหนึ่ง​

เธอจะต้องระมัดระวังให้ดี ขอแค่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับเจียงสื้อสื้อ จะให้​ปรากฏตรงหน้าจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้

“แต่ทุกคนเป็นคนที่คุณชายเลือกมากับมือเลยนะครับ” พ่อบ้านรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย

ซ่างกวนหยวนยิ้มเยาะ​ “ฉันไม่เอาก็คือ​ไม่เอา เขาไม่มีสิทธิ์มายุ่ง”

ไม่ได้ เธอจะยืนนิ่งไม่ทำอะไรเลยแบบนี้ไม่ได้ เธอต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว

เจียงสื้อสื้อกลอกตาไปมา แล้วพูดอย่างขลาดกลัว​ “คุณหนู​คะ กรุณาให้ฉันอยู่ต่อเถอะนะคะ ฉันคนเดียวทำงานได้เท่ากับสองคน รับรองว่าฉันจะทำความสะอาดบ้านให้สะอาดหมดจด​อย่างแน่นอนค่ะ”

“ฉันยอมจ้างคนเพิ่มอีกหนึ่งคน ก็ไม่ยอมให้เธออยู่ต่อ” ท่าทีของซ่างกวนหยวนหนักแน่นมาก

“คุณหนูคะ ขอร้อง​เถอะ​ค่ะ​ ได้โปรดให้ฉันอยู่ต่อเถอะนะคะ แม่ของฉันยังรอเงินเดือนของฉันเพื่อประทังชีวิต​” เจียงสื้อสื้อพูดขอร้องอย่างน่าสงสาร

พ่อบ้านเองก็ช่วยพูดเกลี้ยกล่อม​ด้วย “คุณหนูครับ ให้เธออยู่ต่อเถอะครับ ​จะหาคนใหม่ที่เหมาะสมเจอมันยุ่งยาก​มาก​จริงๆครับ​”

ซ่างกวนหยวนเหลือบมอง​เจียงสื้อสื้ออย่างเย็นชา “ช่างเถอะ ให้เธออยู่ต่อก็ได้”

สุดท้าย​เธอก็ใจอ่อนจนได้

พอได้ยินว่าตัวเองอยู่ที่นี่ต่อได้ เจียงสื้อสื้อก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้ว​แสร้งทำสีหน้า​ซาบซึ้งใจ​มองไปทางซ่างกวนหยวน

“ขอบคุณคะ คุณ​หนู ขอบคุณ​จริงๆ​ค่ะ​”

“ให้​เธออยู่ก็ได้ แต่ต้องให้เธอทำงานอยู่ในครัวเท่านั้น​ ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอบ่อยๆ​”

พอพูดจบ ซ่างกวนหยวนก็เดินตรงขึ้นไปชั้นบนทันที

“คุณ​พ่อบ้าน​คะ ฉัน…” เจียงสื้อสื้อไม่อยากทำงานอยู่ในครัว

พ่อบ้าน​ถอนหายใจ “ซูหยุน ฉันรู้ว่าเธอต้องการจะพูดอะไร แต่คุณ​หนู​ยอมให้เธออยู่ต่อก็ดีมากแล้ว​ เธอก็ยอมทำตามคำสั่งของเธอเถอะ”

เจียงสื้อสื้อทำได้เพียงยอมตาม​ “ค่ะ”

เจียงสื้อสื้อไปช่วยอยู่​ในครัว ระหว่าง​นั้น เธอก็ส่งข้อความให้ฟางยู่เชิน บอกพวกเขาว่าทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น​ ให้พวกเขาไม่ต้องกังวล

แม้ว่าตอนนี้เธอจะอยู่ในครัว แต่เธอจะต้อง​ได้เจอเฟิงเฉินแน่นอน​

พอนึกถึง​​เฟิงเฉิน เธอก็เต็มไปด้วยความมั่นใจทันที

เธอเชื่อว่าอีกไม่นานเธอก็จะพาเฟิงเฉินกลับบ้านไปด้วยกัน​

หลังจากได้รับข้อความ หัวใจที่ตกอยู่ที่ตาตุ่ม​ของฟางยู่เชิน ในที่สุดก็โล่ง​อกสักที

“ทุกอย่าง​ผ่านไปได้ด้วยดี” เขาหันไปมองจิ้นเฟิงเหรา

จิ้นเฟิงเหราถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ผ่านไปได้ด้วยดีก็ดีแล้ว​ ตอนนี้ก็ได้แต่รอข่าวดีจากพี่สะใภ้แล้ว​”

“นายกลับเมืองจิ่นเถอะ ให้กู้เนี่ยนมาที่นี่แทน” ฟางยู่เชินพูด

จิ้นเฟิงเหราพยักหน้ารับ “ได้ พอผมกลับไปถึงจะให้กู้เนี่ยนมาที่เมืองหลวง​ทันที”

ก่อนหน้า​นี้​บริษัทเกิดปัญหา เขาให้ กู้เนี่ยนกลับไปช่วยงาน

พอได้ยินว่าพี่ชายของเขากลับประเทศแล้ว กู้เนี่ยนก็ร้อนใจอยากจะกลับมาที่เมืองหลวง​ แต่เขาห้ามไว้ก่อน

รอเขากลับไป ก็จะให้ กู้เนี่ยนเดินทางมา เพราะยังไงกู้เนี่ยนก็คงไม่มีกะ​จิต​กะใจทำงานอยู่แล้ว

……

นี่เป็นมื้อเที่ยงมื้อแรกของเจียงสื้อสื้อหลังจากเข้ามาในบ้านตระกูล​ซ่างกวน

เธอนำจานไปจัดวางในห้องอาหารเรียบร้อย​ ก็กลับไปที่ห้องครัว

เดิมทีคิดว่าจะสามารถอยู่ช่วยงานในห้องอาหาร​ได้

แต่ความหมาย​ของ​ซ่างกวนหยวนคือ ขอแค่เธอกับจิ้นเฟิงเฉินอยู่ เธอก็ไม่ต้องการเห็นหน้าอีกฝ่าย​

ดังนั้น​ พ่อบ้าน​จึงบอกให้อยู่แต่ในครัวไม่ต้อง​ออกไป

“ซูหยุน เธอห้ามออกไปนะ ไม่อย่างนั้น​ถ้าคุณ​หนู​โกรธ​ขึ้น​มา​ ฉันคงช่วยอะไรเธอไม่ได้” พ่อบ้านพูดย้ำเตือนเป็นพิเศษ​

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง​ “ทราบแล้วค่ะ”

เธอทำงานเรียบร้อย และฉลาดเฉลียว​ เป็นที่เอ็นดู​ของ​ทุกคนมาก

เพราะแบบนั้น พ่อบ้าน​จึงกำชับเธอเป็นพิเศษ เพราะไม่ต้องการให้เธอถูกไล่ออก

พอเห็นพ่อบ้านเดินออกไป เจียงสื้อสื้อก็ถอนหายใจออกมา ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่​เรื่อง​ง่ายเลยที่จะได้เจอกับเฟิงเฉิน

แต่ไม่เป็นไร ตราบใดที่เธอยังอยู่ในบ้านของตระกูล​ซ่างกวน เธอจะต้อง​ได้เจอแน่ๆ

เธอเดินไปที่อ่างล้างจาน แล้วเริ่มทำความสะอาดหม้อและกระทะ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ป้าเฉินก็เดินเข้ามา พร้อมกับพูดพึมพำ “น้ำส้มสายชูดำ น้ำส้มสายชูดำ…”

เจียงสื้อสื้อหันกลับมามอง แล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย“ป้าเฉิน จะเอาน้ำส้มสายชู​ดำเหรอคะ”

“ใช่ คุณ​ชายเฟิงเฉินต้องการ​น้ำส้มสายชู​ดำ ป้าก็เลยเข้ามาช่วยหยิบให้”

ป้าเฉินหาน้ำส้มสายชูดำเจอ จึงรีบหันหลังเดินออกไป

เจียงสื้อสื้อรีบก้าวไปข้างหน้าขวางเธอไว้ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ให้หนูช่วย​เอาออกไปให้นะคะ”

“เธอน่ะเหรอ” ป้าเฉินขมวดคิ้ว “ไม่ใช่​ว่า​คุณ​หนู​ไม่อยากเห็นหน้าเธอเหรอ”

“หนู​แค่จะเอาน้ำส้มสายชูดำออกไปให้ คงไม่เป็นไรหรอกค่ะ อีกอย่างหนูจะได้รู้จักเจ้านายคนอื่นๆ ด้วย” เจียงสื้อสื้อทำปากจู๋​ สีหน้า​น่าสงสาร

ป้าเฉินกับพ่อบ้าน​นั้นเหมือนกัน​ เข้ามาทำงานอยู่ในบ้านของตระกูล​ซ่างกวนหลายปีแล้ว คำพูด​ของ​เธอจึงมีน้ำหนักอยู่บ้าง

อีกอย่างซ่างกวนหยวนก็เคารพพวกเขาด้วย

ถ้าป้าเฉินยอมปล่อยให้เธอเอาน้ำส้มสายชู​ดำออกไป ซ่างกวนหยวนก็คงไม่โกรธมากเท่าไหร่​

แต่ว่า ป้าเฉินยังคงปฏิเสธไป

“ช่างเถอะ​ เพื่อตัวของ​เธอเอง ป้าเอามันออกไปเองดีกว่า​”

หลังจากพูดจบ เธอก็เดินอ้อมเจียงสื้อสื้อออกไป

เจียงสื้อสื้อก้มหน้าลงอย่างสิ้นหวัง​ ดูเหมือนว่าการจะได้เจอเฟิงเฉินครั้งหนึ่งมัน​ช่างยากเย็น​เหลือ​เกิน