ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 1256 ไล่เธอออกไป!

เจียงสื้อสื้อก้มหน้า ก็ได้ถามอย่างสุภาพว่า “คุณหนู คุณหนูหาดิฉันมีเรื่องอะไรคะ?”

“วันนี้เธอเคยเจอกับเฟิงเฉิน?” ซ่างกวนหยวนถาม

เธอได้เรียกตนมาก็เพราะว่ารู้เรื่องตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ

เพราะงั้น ก็ไม่จำเป็นต้องปิดบัง

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ค่ะ เจอค่ะ”

“ซูหยุน!” ซ่างกวนหยวนลุกขึ้น ก็ได้มองเธออย่างโมโห “ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่ไหม ว่าห่างเฟิงเฉินไกลหน่อย?”

“คุณหนูเคยบอกค่ะ แต่ว่านี่มันเจอโดยไม่ได้ตั้งใจนี่คะ?” เจียงสื้อสื้อก็ได้เสแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจแบบนั้น

“ไม่ได้ตั้งใจ?” ซ่างกวนหยวนหัวเราะอย่างเย็นชา “เธอจงใจที่จะวิ่งไปที่ห้องครัว ยังบอกว่าไม่ได้ตั้งใจได้เหรอ?”

“ที่ดิฉันไปห้องครัวก็แค่อยากจะช่วย แต่ก็คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอกับคุณชายเฟิงเฉินพอดี”

เธอไม่เพียงแค่แก้ตัว อีกอย่างก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองนั้นทำผิดตรงไหน

ซ่างกวนหยวนโมโหมากๆ เธอก็ได้กัดฟัน “พ่อบ้าน!”

“คุณหนูครับ ผมอยู่นี่”

“คิดเงินเดือนของเธอออกมา ไล่เธอออกไป!”

พอได้ยินว่าตัวเองโดนไล่ออก สีหน้าของเจียงสื้อสื้อได้เปลี่ยน ก็ได้รีบรับผิด “คุณหนู ให้โอกาสฉันอีกสักครั้งเถอะค่ะ! ต่อไปถ้าฉันเจอกับคุณชายเฟิงเฉินก็หลบไปไกลๆ แน่นอน คุณหนูให้โอกาสฉันอีกสักครั้งเถอะค่ะ!”

คำขอของเธอ ซ่างกวนหยวนแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ก็ได้สั่งอย่างเย็นชาว่า “ลุงจาง รีบไล่เธอออกไป!”

พ่อบ้านไม่กล้าที่จะชักช้า ก็ได้ตอบ “ครับ” ไป แล้วก็หันไปพูดกับเจียงสื้อสื้อว่า “ซูหยุน ตามฉันมา”

เจียงสื้อสื้อไม่ยอม “คุณหนู ขอให้คุณหนูเชื่อใจฉันเถอะค่ะ ให้โอกาสฉันอีกสักครั้งนะคะ!”

“ลุงจาง!”

ซ่างกวนหยวนก็ได้ตะโกนออกไป พ่อบ้านตกใจจนได้ยืนมือไปลากเจียงสื้อสื้อ

“ลุงจาง ลุงปล่อยฉันนะ!”

เจียงสื้อสื้อก็ได้ดิ้นรนไป ก็ได้หันกลับไปขอร้องซ่างกวนหยวนไป “คุณหนู ฉันผิดไปแล้ว คุณหนูให้โอกาสฉันอีกสักครั้งนะคะ! คุณหนู……”

ซ่างกวนหยวนก็ได้หันไป หันแผ่นหลังที่เย็นชาของเธอเป็นการตอบเธอ

“ได้เตือนเธอตั้งแต่แรกแล้ว แต่เธอไม่ฟัง คราวนี้เป็นไง? ทำให้คุณหนูโมโหแล้วไง”

ลากเจียงสื้อสื้อออกมาข้างนอก พ่อบ้านก็ได้ด่าไปแล้วก็อารมณ์เสียไปอย่างไร้ทางเลือก

“ลุงจาง ลุงช่วยฉันขอร้องคุณหนูหน่อยนะคะ ให้คุณหนูให้โอกาสฉันอีกสักครั้ง ฉันรับปากว่าต่อไปต้องอยู่ห่างจากคุณชายเฟิงเฉินแน่”

เจียงสื้อสื้อขอร้อง

แต่ว่าพ่อบ้านไหวติง ปฏิเสธไป “ช่างเถอะ เธอไปเถอะ ไปหางานที่อื่นเถอะ”

“ลุงจาง ขอร้องลุงล่ะ”

เจียงสื้อสื้อไม่อยากที่จะจากไปแบบนี้ เฟิงเฉินยังจำเธอไม่ได้ เธอยังจะไปไม่ได้

“ไปเถอะไปเถอะ”

พ่อบ้านก็ได้โบกมือ หันหลังแล้วก็ได้เข้าบ้าน ปิดประตูลง เหลือเจียงสื้อสื้อไว้ข้างนอกคนเดียว

มองไปประตูที่ปิดลง เจียงสื้อสื้ออยากจะหัวเราะและอยากจะร้องไห้

กว่าที่จะเข้ามาในบ้านตระกูลซ่างกวนได้ อยู่ได้ไม่นานก็ได้ถูกไล่ออกแล้ว

ไร้ประโยชน์เลยจริงๆ

เงยหน้ามองไปยังชั้นสอง ระเบียงของห้องจิ้นเฟิงเฉิน ในใจก็ได้ปวดขึ้นมา ดวงตาก็ได้มีน้ำตาคลอบางๆ ทำให้การมองเธอของเธอได้เบลอ

ร้องไห้อะไร!

เจียงสื้อสื้อยกมือมาเช็ดน้ำตา หน้าได้จริงจัง

เธอไม่มีทางที่จะยอมแพ้แบบนี้แน่

เธอต้องพาเฟิงเฉินกลับบ้าน!

……

กลางคืน ซ่างกวนเชียนก็ได้ขับรถเข้าไปจอดที่โรงจอดรถ จอดเสร็จ เปิดประตูลงมา

โรงรถที่ได้มืดแบบนี้ ก็มีแค่ไฟของสวนข้างนอกที่ได้ส่องเข้ามา ก็ได้มีแสงอยู่เล็กน้อย

อยู่ๆ ก็ได้มีร่างร่างหนึ่งวิ่งมาตรงหน้าเขา

เขาตกใจไปเลย ยังคิดว่าเป็นคนไม่ดีอะไร ก็ได้ยื่นมือจะไปกดอีกฝ่าย

เวลานี้ เสียงที่คุ้นเคยก็ได้ดังขึ้น

“ฉันเอง”

ซ่างกวนเชียนก็ได้เปิดไฟรถ ถึงได้มองเห็นเจียงสื้อสื้อที่ยืนอยู่ตรงหน้าชัดๆ

เขาก็ได้ขมวดคิ้ว “เธอมาอยู่ที่นี่ทำไม?”

“ฉันถูกน้องสาวนายไล่ออกมา”

“อะไร? หยวนหยวนไล่เธอออกมาแล้ว?” ซ่างกวนเชียนก็ได้ตกใจเล็กน้อย “เธอทำอะไรไปให้เขาโมโหอีกแล้วล่ะ?”

เจียงสื้อสื้อไร้ทางเลือก “ยังเป็นอะไรอีกล่ะ?”

เป็นเพราะจิ้นเฟิงเฉินอีกแล้ว!

ซ่างกวนเชียนก็ได้โมโหเล็กน้อย “ฉันบอกว่าช่วงนี้ให้เธอระวังตัวหน่อยไม่ใช่เหรอ? ทำไมเธอไม่ฟังฉัน?”

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าเธอจะรู้?” เจียงสื้อสื้อถอนหายใจ “น้องสาวนายระแวงเกินไปแล้ว”

เธอก็แค่อยากที่จะเจอกับเฟิงเฉิน อีกอย่างตอนนี้หน้าตาของเธอก็ไม่ใช่เจียงสื้อสื้อ

ซ่างกวนหยวนระแวงขนาดไหน ก็หมายความว่าเธอได้แคร์จิ้นเฟิงเฉินขนาดนั้น

เรื่องนี้ก็เหมือนเข็มที่ได้แทงไปที่ใจของซ่างกวนเชียน ทรมานเอามากๆ

“งั้นตอนนี้เธอจะทำยังไง?” ซ่างกวนเชียนถาม

“ฉันไม่รู้” เจียงสื้อสื้อก็ได้ตอบไปตรงๆ

เธอไม่รู้จริงๆ ว่าจะทำยังไงดี จากนิสัยที่ขี้ระแวงของซ่างกวนหยวนแบบนี้ ต่อให้เธอคุกเข่าขอร้องเธอ ก็ไม่หวั่นไหว

ซ่างกวนเชียนก็ได้จ้องเธอ คิ้วก็ได้ขมวดแน่น “เธออยากจะให้ฉันช่วยเธอ?”

“ใช่” เจียงสื้อสื้อพยักหน้า

ซ่างกวนเชียนก็ได้ขำออกมา “เจียงสื้อสื้อ เธอให้มันน้อยๆ หน่อย เรื่องเธอเป็นคนทำให้เละเอง ฉันยังจะช่วยอะไรเธอได้อีก?”

เจียงสื้อสื้อไม่ตอบแต่เป็นการถามกลับ “หรือว่านายไม่อยากให้เฟิงเฉินรีบออกไปจากบ้านตระกูลซ่างกวนเหรอ? หรือว่านายอยากจะเห็นผู้หญิงที่นายรักไปแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น?”

ซ่างกวนเชียนหัวเราะออกมา หัวเราะอย่างประชด “เธอยังรู้ว่าตีงูก็ตีสามนิ้ว”

“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ฉันเป็นภรรยาของจิ้นเฟิงเฉินนะ” พอพูดเรื่องฐานะของตัวเอง เจียงสื้อสื้อก็ได้รู้สึกภูมิใจไม่น้อย

ใช่ เธอเป็นภรรยาของจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินเป็นสามีของเธอ เป็นแค่ของเธอ

“เพราะงั้นถึงได้ทำให้คนเกลียดเหมือนกัน” ซ่างกวนเชียนก็ได้พูดออกไปเบาๆ

เจียงสื้อสื้อได้ยินแล้ว แต่ก็ไม่แคร์ “รอให้ฉันพาเฟิงเฉินกลับบ้าน นายก็ไม่รู้สึกว่าพวกเราว่าน่ารังเกียจแล้ว”

ซ่างกวนเชียนมองเธอสักพัก ถึงได้พยักหน้า “ก็ได้ ฉันช่วยเธออีกสักครั้ง”