ในที่สุดคุณชายของพวกเขาก็กลับมาแล้ว!
ในใจของโม่เหยียกับหานยู่ตื่นเต้นมาก
“พวกคุณลำบากแล้ว”จิ้นเฟิงเฉินพูดขึ้นหนึ่งประโยคด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
โม่เหยียกับหานยู่ทั้งสองคนรีบส่ายหัวทันที”ไม่ลำบาก พวกเราไม่ลำบากเลยสักนิด”
ตั้งแต่กู้เนี่ยน มาเฟิงเหรา แล้วพวกเขาอีก ทุกคนล้วนแต่พูดว่าไม่ลำบากเลยสักคน
จิ้นเฟิงเฉินจู่ๆ ก็รู้สึกอิจฉาตัวเองก่อนความจำเสื่อมขึ้นมา
ที่มีคนมากมายเต็มใจที่จะรับผิดชอบเรื่องต่างๆ แทนเขาขนาดนี้
“การวิจัยของพวกคุณได้ผลลัพธ์แล้วยัง?”เจียงสื้อสื้อถาม
โม่เหยียกับหานยู่หันหน้ามองกัน พูดตอบกลับไป”ยาใกล้จะวิจัยเสร็จแล้ว น่าจะอีกประมาณสองวันครับ”
พอได้ฟังแบบนั้น เจียงสื้อสื้อก็สีหน้าดีใจ”จริงเหรอ?”
“อื้อ แต่ว่า……”
พอเห็นโม่เหยียกับหานยู่ ใจของเจียงสื้อสื้อก็ประหม่าขึ้นมา รีบถามขึ้นทันที”เป็นอะไรเหรอ? มีปัญหาอะไรหรือไง?”
“ปัญหาก็คือถ้ายายังไม่ได้ผ่านการทดสอบทางสถานพยาบาล ไม่รู้ว่าจะมีผลข้างเคียงอะไรไหม”
โม่เหยียกังวลว่าถ้าเกิดยามีผลกระตุ้นมากเกินไป จะทำให้ร่างกายของจิ้นเฟิงเฉินได้รับความเสียหายที่ไม่สามารถกลับสู่สภาพเดิมได้
เจียงสื้อสื้อหันไปมองจิ้นเฟิงเฉิน เริ่มลังเล
เธออยากพยายามที่จะฟื้นความจำของเขาอย่างสุดความสามารถ แต่ถ้าเกิดสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของเขา เธอทำได้แค่ต้องปล่อยวางละเลิกไป
“ผมอยากลอง”จิ้นเฟิงเฉินพูดขึ้น
เจียงสื้อสื้อรีบห้ามปาม”เฟิงเฉิน!”
กว่าเขาจะกลับมาได้ ไม่ใช่เรื่องง่าย เธอไม่อยากจะเห็นเขาได้รับความเสียหายอะไรอีกแล้ว
“อย่ากังวลไปเลย ผมจะไม่เป็นอะไรหรอก”จิ้นเฟิงเฉินยิ้มปลอบใจเธอ ก่อนจะหันไปมองโม่เหยียกับหานยู่ พูดขึ้นอย่างแน่วแน่มั่นใจ
“อีกอย่าง ผมเชื่อคนที่ผมเลี้ยงดูปลูกฝังมาว่าจะต้องไม่ทำผิดพลาดแน่นอน”
ความเชื่อใจที่เขามีต่อโม่เหยียกับหานยู่ ทำให้พวกเขารู้สึกซาบซึ้งใจ
“คุณชาย คุณวางใจได้ ผมรับประกันได้เลยว่าสุขภาพของคุณจะต้องแข็งแรงแน่นอน”โม่เหยียพูดสัญญาอย่างหนักแน่น
หานยู่พูดเสริมขึ้นมาต่อ”คุณชาย ผมก็ด้วยครับ”
เจียงสื้อสื้อเม้มปาก มีไอหมอกบางๆ ผ่านเข้ามาในแววตา
มีความเชื่อใจซึ่งกันและกันของพวกเขาแล้ว ยาจะต้องวิจัยออกมาสำเร็จอย่างแน่นอน
……
พวกเจียงสื้อสื้อกลับมาบ้าน ท้องฟ้าก็มืดแล้ว
แม่จิ้นกำลังให้คนรับใช้เตรียมอาหารเย็น พอเห็นพวกเขากลับมา ก็พูดถามขึ้น”พวกลูกสองคนอยากกินอะไร?”
“แม่ หนูกินอะไรก็ได้ค่ะ”
เจียงสื้อสื้อเพิ่งจะตอบเสร็จ จิ้งเฟิงเฉินก็พูดตอบกลับอย่างเป็นธรรมชาติ”คุณชอบกินปลานึ่งไม่ใช่เหรอ? ให้พ่อครัวเตรียมให้ได้นะ”
พอคำพูดนี้ออกมา เขาก็อึ้งตะลึง
เจียงสื้อสื้อกับแม่จิ้นก็อึ้งไปเช่นกัน
ไม่นาน เจียงสื้อสื้อก็ตอบสนองกลับมา พูดถามขึ้น”เฟิงเฉิน คุณคิดอะไรขึ้นมาได้แล้วใช่ไหม?”
จิ้นเฟิงเฉินถูกเสียงของเธอดึงสติกลับคืนมา ส่ายหัวเบาๆ “เปล่า”
“ถ้าอย่างนั้นคุณรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบกินอาหารอะไร?”เจียงสื้อสื้อถามขึ้นด้วยความสับสนมึนงงไม่น้อย
“ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็แค่พูดออกมาโดยธรรมชาติแค่นั้น”จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
ในเวลานี้ แม่จิ้นเดินเข้ามา หัวเราะเหอะๆ พร้อมกับพูดขึ้น”ดูท่าเฟิงเฉินน่าจะจดจำลูกเข้าไปในกระดูกแล้วล่ะ”
เจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินมองตากัน ทั้งสองคนต่างก็ยิ้มๆ
บางทีอาจจะเป็นแบบที่แม่พูดก็ได้ เขาไม่ได้ลืมสื้อสื้อไปจริงๆ
จิ้นเฟิงเฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย แฝงไปด้วยความแน่วแน่มั่นใจ ว่าเขาจะต้องพยายามฟื้นความจำกลับมาให้ได้
ภายในเวลาสองวันต่อมา จิ้นเฟิงเฉินเอาแต่พูดเกี่ยวกับสิ่งที่เจียงสื้อสื้อชอบและโปรดปรานออกมาโดยไม่ตั้งใจอยู่บ่อยครั้ง
เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกประหลาดใจทุกครั้ง
เพราะว่าความไม่ตั้งใจในแต่ละครั้ง ล้วนแต่รับประกันได้ว่าเขาไม่ได้ลืมตนเองไปโดยสิ้นเชิง
……
วันนี้ โม่เหยียพาตัวยามาถึงที่ตระกูลจิ้น
เขาส่งยาให้กับเจียงสื้อสื้อ”คุณหญิง พวกเราพัฒนายาออกมาเรียบร้อยแล้ว แต่จะใช้หรือไม่ใช้ คุณก็พิจารณาให้ดีๆ นะครับ”
“ผลข้างเคียงมากไหม?”เจียงสื้อสื้อถาม
“ขึ้นชื่อว่ายา มันก็มีผลข้างเคียงเหมือนกันหมด ไม่ว่าจะเป็นกระบวนการขั้นตอนไหน ก็ต้องผ่านการทดลองทางสถานพยาบาลก่อน”
“เอามาให้ผม”จิ้นเฟิงเฉินยื่นมือออกมาหาเธอ
เจียงสื้อสื้อกำกล่องยาในมือไว้แน่น ในใจลังเลไม่น้อย
ใจหนึ่งเธออยากให้เขาฟื้นความจำกลับมาให้โดยเร็ว อีกใจก็กังวลว่าผลข้างเคียงของยาจะทำให้เขาได้รับความเสียหาย
“ผมบอกไปแล้ว ว่าไม่ต้องกลัว ผมไม่เป็นอะไรหรอก”จิ้นเฟิงเฉินกุมมือของเธอไว้ แกะนิ้วของเธอออกทีละนิดๆ หยิบยาออกมา
เจียงสื้อสื้อมองเขาเปิดกล่องยาออก เทออกมาหนึ่งเม็ด เงยหน้าใส่ยาเข้าไปในปาก ลูกกระเดือกขยับ กลืนลงไปแล้ว
จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย
พอเห็นแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็รีบถามขึ้นทันที”เป็นอะไรใช่ไหม?”
จิ้นเฟิงเฉินยิ้มเบาๆ “ไม่เป็นอะไร แค่มันขมนิดหน่อย”
เจียงสื้อสื้อรีบให้คนรับใช้รินน้ำมาหนึ่งแก้วอย่างรวดเร็ว พูดกระซิบเบาๆ “ใครกินยาไม่กินน้ำบ้างล่ะ ไม่ขมก็แปลกแล้ว”
จิ้นเฟิงเฉินได้ฟังแบบนั้น ปากก็ยิ้มมากขึ้น”ผมชินแล้ว”
“กินน้ำเถอะ”เจียงสื้อสื้อยื่นน้ำให้กับเขา
เขารับมาดื่มไปหนึ่งคำ หันหน้ามองไปยังโม่เหยีย พร้อมกับถามขึ้น”กินยาแค่ครั้งเดียวเหรอ?”
โม่เหยียพยักหน้า”อื้อ กินแค่ครั้งเดียว”
จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรต่อ
โม่เหยียจ้องมองเขา พูดถามขึ้นอย่างระมัดระวัง”คุณชาย คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม?”
“ไม่มี”
โม่เหยียขมวดคิ้ว”ถ้าคุณรู้สึกไม่สบายตรงไหน ต้องบอกผมกับหานยู่ทันทีเลยนะครับ พวกเราจะได้เตรียมตัวให้ทัน”
“อื้อ”
โม่เหยียเดินไปข้างหน้า เรียกเจียงสื้อสื้อมาข้างๆ พูดกำชับ”คุณหญิง ช่วงนี้คุณต้องดูแลคุณชายให้ดีๆ นะครับ ถ้ามีปัญหาอะไรจะต้องรีบบอกผมกับหานยู่ทันทีเลยนะ”
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า”ได้ ฉันเข้าใจแล้ว”
หลังจากที่โม่เหยียไปแล้ว เจียงสื้อสื้อก็กลับมาอยู่ข้างๆ จิ้นเฟิงเฉิน ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่เขา
จิ้นเฟิงเฉินหลุดยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้”คุณจ้องมองผมขนาดนี้ทำไม?”
“ฉันกลัวว่าถ้าคุณเกิดไม่สบายตรงไหน แล้วฉันจะไม่รู้น่ะสิ”เจียงสื้อสื้อตอบกลับไปตรงๆ
จิ้นเฟิงเฉินสีหน้าหมดหนทางไม่น้อย”ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ คุณไม่ต้องเป็นห่วง”
“ถ้าเกิดยามันออกฤทธิ์ช้าล่ะ?”แม้ว่าเขาจะพูดขนาดนี้ แต่เจียงสื้อสื้อก็ยังรู้สึกว่าละเลยไม่ได้อยู่ดี
“ถ้าผมรู้สึกไม่สบายตรงไหนผมจะบอกคุณเอง ไม่ฝืนกลั้นเอาไว้แน่นอน”
เจียงสื้อสื้อยิ้ม”ฉันเชื่อคุณ”
ตอนค่ำส้งหวั่นชีงกลับมาจากบ้าน ตอนที่เห็นจิ้นเฟิงเฉิน ก็ขอบตาแดงด้วยความตื่นเต้น
“พี่ใหญ่ คุณรู้ไหมว่าช่วงเวลาที่คุณไม่อยู่ พี่สะใภ้ใหญ่ใช้ชีวิตอย่างทุกข์ยากขนาดไหน”
พอได้ฟังแบบนั้น เจียงสื้อสื้อก็รีบพูดขึ้นทันที”หวั่นหวั่น ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันไม่ได้รู้สึกทุกข์ยากเลยสักนิด”
“พี่สะใภ้ใหญ่ เห็นๆ อยู่ว่าคุณ……”ส้งหวั่นชีงอยากจะพูดเถียงกลับไป แต่พอเห็นเจียงสื้อสื้อส่ายหัวให้กับตัวเองแล้ว ก็ทำได้แค่เปลี่ยนคำพูดไปด้วยความลำบากใจ
“พี่ใหญ่ การที่คุณกลับมา มันดีมากจริงๆ ในที่สุดครอบครัวของพวกคุณก็อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันสักที”
จิ้นเฟิงเฉินยิ้มๆ ไม่ได้พูดอะไร
แม่จิ้นมองลูกชายลูกสะใภ้ พูดพร้อมกับยิ้มอย่างหน้าบาน”ในที่สุดครอบครัวของพวกเราก็อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว”
พอพูดถึงตรงนี้ ขอบตาของเธอก็แดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้”ต่อไปไม่ว่าพวกลูกจะไปที่ไหน ก็ต้องบอกแม่ไม่ก็พ่อของลูกสักคำนะ เข้าใจไหม?”
จิ้นเฟิงเหรายิ้มอย่างหมดหนทาง”แม่ วางใจเถอะ พวกเราจะบอกพวกแม่อยู่แล้วแน่นอน”
“พวกลูกทำให้ได้แบบที่พูดก็แล้วกัน โดยเฉพาะเฟิงเฉิน”แม่จิ้นหันไปทางจิ้นเฟิงเฉิน
จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมจริงจัง”ผมรับปากครับ”
เขารับประกันขนาดนี้ แม่จิ้นก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เรียกให้พวกเขาไปยังห้องอาหาร”ไปกันเถอะ ทานอาหารกัน”
