จัดการเรื่องส่วนร่วมเสร็จ ฟางยู่เชินก็ได้ขับรถไปที่ที่เหลียงซินเวยอยู่
เขานั้นทนที่จะบอกกับเวยเวยไม่ไหว ว่าพ่อแม่ของเขายอมรับเรื่องที่พวกเขาคบหากันแล้ว
ฟางยู่เชินก็ได้กดความตื่นเต้นในใจไว้ ยกมือไปเคาะประตู รอคอยวินาทีการเปิดของประตู
แต่ว่ารอตั้งนาน ก็ไม่มีคนมาเปิดประตู
เขาคิดว่าเวยเวยยังโกรธเขา ก็ได้เคาะประตูอีกครั้ง
ก็ยังไม่มีคนมาเปิดประตู
ตอนที่เขาจะเคาะประตูอีกครั้งนั้น ประตูข้างบ้านก็ได้เปิดออก ยายแก่ผมขาวก็ได้ยื่นหัวออกมา มองเขาอย่างชั่งใจ ถาม “นายมาหาเวยเวยเหรอ?”
ฟางยู่เชินพยักหน้า “ครับ”
“พวกเขาได้ย้ายไปแล้ว ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว”
“อะไรนะครับ?” ฟางยู่เชินอึ้งไป “พวกเขาย้ายไปแล้ว?”
“ใช่ ย้ายไปเมื่อวาน”
พูดจบ ยายแก่ก็จะปิดประตู
ฟางยู่เชินก็ได้รีบไปถามว่า “งั้นคุณรู้ไหมครับว่าพวกเขาย้ายไปที่ไหน?”
“ไม่รู้”
ยายแก่พูดจบ ก็ได้ปิดประตู
มุมปากของฟางยู่เชินก็ได้ยิ้มอย่างขมขื่น เธอย้ายไปแล้ว
อีกอย่างไม่ได้บอกเขา
“ยู่เชิน พวกเราเลิกกันเถอะ”
ในหูก็ได้มีคำพูดที่เธอพูดคืนนั้นดัง แล้วมองประตูบ้านที่ปิดอยู่ หัวใจของฟางยู่เชินก็เหมือนโหวงไป
เธอทำไมใจร้ายแบบนี้?
ย้ายไปอย่างไม่บอกไม่กล่าว?
เขาก็ได้หลับตาลง สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ได้ลืมตาอีกครั้ง สายตาก็ได้เขียนคำว่าหนักแน่นเต็ม ไม่ว่าเธออยู่ที่ไหน เขาต้องตามตัวเธอกลับมาให้ได้
ชาตินี้ เขาจะเอาแค่เธอ
……
“พี่เย่ ขอบคุณที่ช่วยฉันย้ายบ้านนะคะ”
เหลียงซินเวยก็ได้เก็บกวาดบ้านเสร็จ เดินออกไป พูดขอบคุณกับเย่เฉินหยุนที่ได้เล่นหมากกับอานอาน
เย่เฉินหยุนเงยหน้า มีรอยยิ้มที่อ่อนโยน “ไม่ต้องเกรงใจ”
ถ้าเกิดไม่ได้เขาช่วย ก็หาบ้านได้ไม่เร็วขนาดนี้
เหลียงซินเวยคิดๆ พูด “เอางี้คืนนี้พี่อยู่ที่นี่ ทานมื้อดึกกับพวกเรา?”
“ได้สิ” เย่เฉินหยุนก็ได้ยิ้มอย่างยินดี
“งั้นพวกพี่เล่นต่อ ฉันไปล้างผัก”
เหลียงซินเวยยิ้ม แล้วก็เดินเข้าไปในห้องครัว
อานอานหันไปมองเขาสักพัก พูดถามเย่เฉินหยุนเสียงเบาว่า “คุณลุงเย่ ผมของยืมโทรศัพท์ของคุณอาหน่อยได้ไหมครับ?”
เย่เฉินหยุนเลิกคิ้ว “ได้ก็ได้อยู่ แต่ว่า เราอยากจะโทรไปหาคุณลุงฟางของเราใช่ไหม?”
อานอานก็ได้พยักหน้ายอมรับ “ครับ ผมจะโทรไปหาคุณลุงฟาง”
“ไม่ได้” เย่เฉินหยุนพูด “ถ้าเกิดแม่ของเรารู้เข้า งั้นยุ่งแน่ๆ”
“ไม่หรอกครับ แค่คุณอาไม่พูด แม่ผมจะไปรู้ได้ยังไง?”
“คุณอาให้ผมยืมเถอะครับ” อานอานขอร้อง
เย่เฉินหยุนถอนหายใจสักพัก พูดออกไปอย่างจริงจังว่า “อานอาน ไหนๆแม่ของเราก็ได้ตัดสินใจเลิกแล้ว งั้นก็เป็นเรื่องของผู้ใหญ่อย่างพวกเขา”
“แต่ว่า……” อานอานไม่อยากที่จะให้เหลียงซินเวยเลิกกับฟางยู่เชิน
เขานั้นอยากที่จะให้ฟางยู่เชินเป็นพ่อของเขามากๆ
“เด็กดี ไม่ต้องหาเรื่องให้แม่ของเราแล้ว” เย่เฉินหยุนก็ได้ลูบหัวเขา
อานอานก็ได้ไหล่ตกอย่างเสียใจ “ก็ได้”
เขาอยากที่จะติดต่อฟางยู่เชิน บอกที่อยู่ตอนนี้ของพวกเขากับเขา
เย่เฉินหยุนก็ได้ถอนหายใจเบาในใจ พูดตามความจริง เขาไม่อยากให้เวยเวยเกี่ยวข้องอะไรกับฟางยู่เชินอีก
ก็ไม่ใช่เพราะเย่เสี่ยวอี้
แต่เป็นความเห็นแก่ตัวของเขา
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ความรู้สึกที่เขามีให้เวยเวยก็ได้ค่อยๆเปลี่ยน เปลี่ยนไปแบบไม่ง่ายแบบนั้น
พูดไม่ได้ว่าชอบหรือเปล่า
แต่ว่าอยากที่จะดูแลเธอกับอานอานให้ดีๆ
ไม่แน่อาจเป็นเพราะความรู้สึกผิดที่มีให้ซีเอนแล้วก็มาชดใช้ที่เวยเวยก็ได้
พอคิดถึงซีเอน ในใจของเขาก็ได้เจ็บอย่างควบคุมไม่ได้
เขาก็ได้วางหมากในมือลง ลุกขึ้น “อาไปดูว่าแม่ของเราเตรียมที่จะทำอะไร”
สายตาของอานอานก็ได้มองตามการกระทำของเขา เห็นว่าเขาเข้าไปในห้องครัว ก็ได้คิดอยู่สักพัก ก็ได้ลุกขึ้นวิ่งไปที่ห้อง
เขาก็ได้วิ่งไปที่หัวเตียง หัวไปมองที่ประตูสักพัก เปิดลิ้นชัก เอาโทรศัพท์ที่วางอยู่ในนั้นออกมา
ลังเลสักพัก เขาถึงได้เปิดเครื่องโทรศัพท์
ใครจะรู้พอเปิดเครื่องโทรศัพท์ เสียงโทรศัพท์ก็ได้ดัง ทำเอาเขาตกใจจนเกือบจับโทรศัพท์ไม่อยู่
ไม่มีเวลาสนแล้วว่าใครโทรมา เขาก็ได้รีบรับ
“เวยเวย เธออยู่ที่ไหน?”
ปลายสายก็ได้เป็นเสียงที่คุ้นเคย ใบหน้าของอานอานก็ได้ดีใจ รีบพูดว่า “คุณลุงฟาง ผมอานอานเองครับ”
“อานอาน ตอนนี้เราอยู่ที่ไหน?”
“พวกเราอยู่ที่……”
อานอานยังไม่ทันได้พูดจบ เหลียงซินเวยก็ได้พุ่งเข้ามา แล้วก็แย่งโทรศัพท์ไป กดวางไปเลยทันที
“แม่ครับ” พออานอานเห็นเข้า ก็ได้ก้มหัวทันที สองมือก็ได้กุมเข้าหาอยากไม่รู้จะทำยังไง
“เหลียงอานอาน ลูกทำอะไรอยู่?” เหลียงซินเวยก็ได้ถามเสียงดุ
“ผม……”
“แม่เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่อนุญาตให้เราโทรศัพท์? ลูกเอาคำพูดของแม่ไปไว้ที่ไหน?”
เหลียงซินเวยโมโหแล้วจริงๆ สีหน้าไม่ดีเลย
เธอย้ายมา ขนาดโทรศัพท์ก็ได้ปิดเครื่อง ก็เพราะอยากที่จะตัดความสัมพันธ์กับฟางยู่เชินอย่างเด็ดขาด
แต่อานอานล่ะ?
กลับแอบติดต่อกับฟางยู่เชิน
เป็นลูกชายของเธอแท้ๆ แต่กลับคิดถึงคนนอก
“แม่ครับ ขอโทษครับ” อานอานก็ได้พูดขอโทษเสียงเบา
เย่เฉินหยุนเดินเข้ามา ก็ได้พูดอย่างอ่อนโยนว่า “เอาหน่า ไม่โมโหแล้ว เด็กก็แค่ใจร้อนไปเท่านั้น เธอก็อย่าไปว่าเขา”
เหลียงซินเวยมองอานอานที่กำลังก้มหัวอยู่ ก็ได้ถอนหายใจ “เรื่องวันนี้ก็ช่างมันไป ต่อไปห้ามแอบติดต่อกับอาฟางของเราอีก เข้าใจไหม?”
“เข้าใจแล้วครับ” อานอานก็ได้ตอบไปเสียงเบา
เหลียงซินเวยไม่ได้พูดอะไรต่อ เดินออกไป เหลือเย่เฉินหยุนกับอานอาน
“เราคิดถึงคุณลุงฟางของเราขนาดนี้เลยเหรอ?” เย่เฉินหยุนถาม
“ครับ” อานอานพยักหน้า
“ต่อให้คิดถึงก็ทำให้แม่เราเสียใจไม่ได้นะ”
“แต่ว่าแม่เลิกกับคุณลุงฟางก็เสียใจมากนี่ครับ” อานอานเงยหน้ามองเขา
เย่เฉินหยุนหัวเราะ “เสียใจก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น”
“อ้อ” อานอานไม่เข้าใจว่าทำไปแม่กับคุณลุงฟางรักกันขนาดนั้นแท้ๆ กลับเลิกกัน
ความรู้สึกในโลกของผู้ใหญ่ เขาไม่เข้าใจ
“ไป เตรียมตัวทานข้าวกัน”
เย่เฉินหยุนจูงมือของเขาเดินออกไปข้างนอก
เหลียงซินเวยกลับไปที่ห้องครัว สองมือก็ได้จับโทรศัพท์แน่น ใจเต็ม “ตุ้บๆ” อย่างเร็วอยู่ตลอด
ตอนที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์นั้น ใจของเธอก็ได้บีบอย่างแรงไปที ก็ไม่สนใจสิ่งที่ยุ่งในมือ รีบวิ่งเข้าไปในห้อง
เธอรู้ว่าถ้าฟางยู่เชินรู้ว่าพวกเขาย้ายบ้าน ก็ต้องติดต่อหาเธออย่างบ้าคลั่งแน่ๆ
เพราะงั้นถึงได้ปิดโทรศัพท์ไปก่อน
เธอก็ได้สมเพชตัวเองสักพัก ตัวเองไร้ประโยชน์จริงๆ ทำได้แค่บังคับตัวเองให้เลิกติดต่อกับเขาด้วยวิธีนี้
“เธอไม่เป็นไรนะ?” เย่เฉินหยุนเดินไปข้างๆเธอ มองเธออย่างเป็นห่วง
เหลียงซินเวยก็ได้รีบเก็บสีหน้าของตัวเอง ยิ้มให้กับเขา “ฉันไม่เป็นไรค่ะ”
เย่เฉินหยุนมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือเธอสักพัก พูด “ถ้าเกิดเธอคิดถึงเขา ก็เปิดเครื่องเถอะ ตอนนี้เขาต้องหาเธอจนวุ่นแน่ๆ”
“ไม่แล้วค่ะ” เหลียงซินเวยก็ได้เอาโทรศัพท์ยัดที่กระเป๋าผ้ากันเปื้อน “พี่ออกไปเถอะ ฉันผัดผักเสร็จก็ทานข้าวได้แล้ว”
เย่เฉินหยุนก็ได้ถอนหายใจเบาๆ ไม่ได้พูดอะไรต่อ หันตัวเดินออกไป
