นี่เป็นครั้งแรกที่เจิ้งหยังตบเจิ้งเหม่ยหลิง แต่ตอนนี้เจิ้งเหม่ยหลิงไม่กล้าโกรธเรื่องนี้ เธอคุกเข่าอยู่แทบเท้าเจิ้งหยัน ร้องไห้พลางพูด “พ่อ ที่หนูทำไปก็เพื่อตระกูลเจิ้งนะ ถ้าไม่ใช่เขา ตระกูลเจิ้งของเราจะเจอกับปัญหามากมายขนาดนี้ได้ยังไง”
“ถ้าพ่อไม่ช่วยหนู รอถึงตอนที่โจวยู่ชุ่ยถูกเปิดโปง ด้วยความร้ายกาจของเธอ ต้องลากหนูออกมาด้วยแน่ๆเลยค่ะ หยางเฉินก็คงไม่ปล่อยหนูไปแน่นอน พ่อช่วยหาทางออกให้หนูด้วยนะคะ”
เจิ้งเหม่ยหลิงกลัวจริงๆ ร้องห่มร้องไห้ใหญ่โต
ถึงเจิ้งหยันจะโกรธมาก แต่ก็รู้ว่าเรื่องนี้ร้ายแรงขนาดไหน พูดในภาพรวม นี่เป็นการจ้างวานฆ่า หากเรื่องนี้ถูกเปิดเผย ต่อให้โจวยู่ชุ่ยเป็นตัวการ แต่เจิ้งเหม่ยหลิงก็ไม่รอด
ความสามารถของหยางเฉิน เขาเคยลิ้มรสมาแล้วคราวก่อนที่งานแต่งงานตระกูลโจว
ต่อให้เจิ้งหยันขายทั้งตระกูลเจิ้งยังไม่อาจช่วยเจิ้งเหม่ยหลิงไว้ได้
“พ่อ พ่อมีหนูเป็นลูกสาวแค่คนเดียวนะคะ ถ้าหนูตายไป พ่อจะทำยังไง”
“พ่อ ขอร้องนะคะช่วยหนูด้วย หนูรู้ตัวแล้วจริงๆว่าผิด หนูไม่กล้าแล้วค่ะ”
เจิ้งเหม่ยหลิงยังร้องขออย่างเวทนา เจิ้งหยันหงุดหงิดใจ พลันตวาดขึ้นมา “หุบปาก”
เจิ้งเหม่ยหลิงถึงตระหนักได้ว่าเจิ้งหยันไม่ได้ปฏิเสธ แต่เหมือนกำลังใช้ความคิด ว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไง
เนิ่นนาน เจิ้งหยันพลันพูดขึ้น “ตอนนี้ เรื่องนี้ มีทางแก้เพียงทางเดียว ก็คือฉินต้าหย่งต้องตาย”
“ใช่ ขอแค่ฉินต้าหย่งตายก็จะไม่มีใครรู้ความจริง ต่อให้หยางเฉินสงสัย หากไร้หลักฐานเขาก็ทำอะไรหนูไม่ได้”
เจิ้งเหม่ยหลิงรีบบอก
“แต่จะฆ่าฉินต้าหย่ง ง่ายซะที่ไหน” เจิ้งหยันหนักใจ
เมื่อกี้ เขารู้จากปากเจิ้งเหม่ยหลิงแล้วว่า ตอนนี้หยางเฉินเฝ้าอยู่ข้างกายฉินต้าหย่งตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง โจวยู่ชุ่ยไม่อาจเข้าใกล้ฉินต้าหย่งได้ แผนของเธอจึงยังไม่บรรลุ
“ถ้าหาทางล่อหยางเฉินออกมา โจวยู่ชุ่ยก็จะมีโอกาสลงมือ” เจิ้งเหม่ยหลิงกล่าว
เจิ้งหยันไม่พูดอะไร เขาทำหน้าครุ่นคิด ผ่านมาไปเนิ่นนานเขาถึงส่ายหัว “ตอนนี้อย่าไปคาดหวังอะไรกับนังผู้หญิงโง่นั่นเลย มีแต่ต้องหวังพึ่งตัวเราเองนั้นที่เป็นคนลงมือ”
“พ่อ พ่อคงไม่ได้ให้หนูไปฆ่าฉินต้าหย่งใช่มั้ยคะ? หยางเฉิงรู้แล้วนะว่าวันที่เกิดเรื่องกับฉินต้าหย่งหนูเคยไปหาโจวยู่ชุ่ย ถ้าหนูไปเมืองเจียงโจวตอนนี้ หยางเฉินต้องเอาหนูตายแน่”
เจิ้งเหม่ยหลิงตกใจจนหน้าถอดสี พูดด้วยน้ำเสียงมีอารมณ์
เจิ้งหยันส่ายหัว พลางเอ่ยปาก “ตั้งแต่วันนี้ไปแกอยู่ที่นี่แหละ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น”
“พ่อ แล้วเรื่องฉินต้าหย่งล่ะคะ จะทำยังไง” นี่ต่างหากสิ่งที่เจิ้งเหม่ยหลิงกังวลที่สุด
“ฉันจะไปหาคนมาฆ่าฉินต้าหย่ง” ประกายเย็นเยียบแวบผ่านไปในนัยน์ตาของเจิ้งหยัน
เจิ้งเหม่ยหลิงตัวสั่นเมื่อได้ฟัง แต่พอคิดได้ว่าฉินต้าหย่งกำลังจะตายแล้ว เธอยังรู้สึกดีใจมาก
“พ่อคะ ขอบคุณนะคะ” เธอพูดอย่างตื้นตัน
“นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะช่วยแก แต่ถ้าครั้งหน้าแกยังไปข้องแวะกับนังผู้หญิงโง่นั่นอีก ก็อย่าหาว่าฉันไม่สนสัมพันธ์พ่อลูกแล้วกัน” เจิ้งหยันตักเตือนด้วยสีหน้าจริงจัง
“พ่อวางใจเถอะค่ะ หนูไม่มีทางไปข้องแวะกับนังผู้หญิงโง่นั่นอีก”
เจิ้งเหม่ยหลิงรีบบอก
เจิ้งหยันพยักหน้า เดินไปโทรศัพท์อยู่ริมหน้าต่าง “ท่านหง ผมอยากขอให้ท่านช่วยฆ่าคนคนหนึ่งให้ผมหน่อย”
สุดท้าย เจิ้งหยันเจรจาเรื่องนี้สำเร็จด้วยราคาห้าล้านหยวน
“นี่เป็นครั้งสุดท้าย”
เจิ้งหยันวางสายแล้ว พูดอย่างเย็นชา
“หนูรู้แล้วค่ะพ่อ พ่อวางใจได้ หนูจะไม่นำปัญหามาให้พ่ออีกแล้วค่ะ” เจิ้งเหม่ยหลิงกล่าว
หยางเฉินที่ยังอยู่ในห้องผู้ป่วยของฉินต้าหย่งไม่รู้เลยว่า เจิ้งหยันบังอาจจ้างวานคนอื่นมาฆ่าฉินต้าหย่ง
แต่ต่อให้รู้ ก็ไม่เป็นไร
ตราบใดที่ฉินต้าหย่งยังไม่ฟื้น เขาก็ไม่มีวันไปจากโรงพยาบาล
“ที่รัก คุณไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันที่โรงพยาบาลแล้ว ไปช่วยเสี่ยวยีที่บริษัทเถอะ ช่วงนี้เธอยุ่งมาก ต้องทำงานล่วงเวลาถึงเที่ยงคืนทุกวัน แล้วยังต้องมาเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาลอีก”
ฉินซีเห็นตาของหยางเฉินที่แดงเถือกเพราะเส้นเลือดฝอยขึ้นแล้วสงสารเหลือเกิน
ที่บอกว่าให้หยางเฉินไปช่วยฉินยี ก็แค่ข้ออ้างให้เขาไปพักผ่อน
ช่วงนี้โจวยู่ชุ่ยก็ตื๊ออยู่ที่โรงพยาบาลไม่ไปไหน เธอครอบครองเตียงสำหรับแต่เพียงผู้เดียว ฉินซีนอนเตียงสำหรับญาติอีกเตียงหนึ่ง
ส่วนหยางเฉินเหลือเพียงโซฟาตัวเดียว ได้แต่พิงแล้วหลับ
ฉินซีมองเห็นที่ตา เจ็บปวดที่ใจ
โจวยู่ชุ่ยได้ยินคำพูดของฉินซี ตาเป็นประกาย รีบเอ่ยขึ้น “ที่โรงพยาบาลมีฉันกับเสี่ยวซีอยู่เฝ้าก็พอแล้ว แกเป็นผู้ชาย มัวเสียเวลาอยู่ที่นี่ได้ทั้งวัน ไม่ยอมไปทำงาน นี่คิดจะให้ลูกสาวฉันหาเงินเลี้ยงแกหรือไง? แกนี่มัน…….”
หลายวันมานี้ โจวยู่ชุ่ยหาเรื่องคุยกับฉินซีอยู่บ่อยๆ แต่ฉินซีไม่สนใจเธอ
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพูดกับหยางเฉิน
หยางเฉินหรี่ตามองโจวยู่ชุ่ย พอโดนหยางเฉินจ้อง โจวยู่ชุ่ยลนลานขึ้นมาสุดๆ ประโยคที่ยังพูดไม่จบก็ต้องกลืนกลับไป
“ได้ งั้นผมไปทำงานก่อน เรื่องที่โรงพยาบาลฝากคุณด้วยนะ คืนพรุ่งนี้ผมค่อยมาใหม่” หยางเฉินบอก
โจวยู่ชุ่ยได้ยินคำพูดหยางเฉินแล้วดีใจขึ้นมาสุดๆ
แต่ เธอไม่ทันสังเกตรอยยิ้มเย็นเยียบที่มุมปากของหยางเฉินได้แวบผ่านไป
“ได้ ตอนนี้สองทุ่มกว่าแล้ว คุณรีบกลับบ้านเถอะ พักผ่อนให้เต็มที่สักคืน พรุ่งนี้ต้องไปช่วยงานเสี่ยวยีที่บริษัทด้วย” ฉินซีเร่งเขา
หยางเฉินพยักหน้า หันหลังจากไป
เขาเพิ่งออกไปได้ไม่นาน โจวยู่ชุ่ยก็ลุกขึ้นพลางกล่าว “เสี่ยวซี ฉันออกไปซื้อผลไม้หน่อย เดี๋ยวกลับมา”
ฉินซีไม่ได้สนใจ เธอเอาแต่มองฉินต้าหย่ง
หยางเฉินที่กำลังออกจากโรงพยาบาลพบว่ามีคนตามมาด้านหลังอย่างรวดเร็ว เขากระตุกมุมปากเกิดเป็นเส้นโค้งเย้ยหยัน และตรงออกไปโดยทำเป็นไม่รู้อะไร
โจวยู่ชุ่ยนึกว่าตัวเองพรางตัวได้เป็นอย่างดี หารู้ไม่ว่าหยางเฉินรู้ตัวนานแล้ว
เป็นถึงผู้รักษาดินแดนเหนือ ความสามารถในการสอดแนมด้อยที่ไหนกัน?
โจวยู่ชุ่ยเห็นกับตาว่าหยางเฉินออกจากโรงพยาบาลแล้ว เธอถึงถอนหายใจอย่างโล่งอก และพูดด้วยหน้าตาบิดเบี้ยว “ในที่สุดฉันก็ได้โอกาส”
อีกด้าน หยางเฉินออกจากโรงพยาบาลได้ไม่นานก็กลับรถ มุ่งหน้าไปทางโรงพยาบาลอีกครั้ง
ที่เขาทำทีเป็นออกมาก็เพื่อให้ฉินซีวางใจ ขณะเดียวกันก็เพื่อให้โอกาสโจวยู่ชุ่ยได้ลงมือ
ถึงแม้ฉินต้าหย่งใกล้จะฟื้นแล้ว แต่เขาก็ไม่อาจรับประกันได้ว่า ฉินต้าหย่งรู้ว่าโจวยู่ชุ่ยเป็นคนจ้างวานให้คนมาสังหารเขา
มีแต่ให้โจวยู่ชุ่ยเปิดเผยตัวเองเท่านั้น จึงจะเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุด
บัดนี้ ฉินซีก็สงสัยในตัวโจวยู่ชุ่ยมาก ขอเพียงโจวยู่ชุ่ยลงมือ ทุกอย่างก็จะกระจ่าง
ถึงแม้ฉินซีต้องเสียใจมาก แต่เธอสงสัยโจวยู่ชุ่ยมานานแล้ว เชื่อว่าไม่นานนักเธอก็จะก้าวพ้นความเศร้าสลดในครั้งนี้
ภายในห้องผู้ป่วย นอกจากฉินต้าหย่ง เหลือเพียงฉินซีและโจวยู่ชุ่ย ทั้งคู่อย่างกับเป็นคนแปลกหน้ากัน ไม่พูดจากันเลยสักนิด
รอจนกระทั่งตีหนึ่ง โจวยู่ชุ่ยฉวยโอกาสที่ฉินซีไปเข้าห้องน้ำ รีบลุกขึ้นและเปิดถุงกระดาษใบเล็กออก เทผงสีขาวด้านในลงในแก้วของฉินซีทั้งหมด
นี่เป็นยานอนหลับที่เธอเตรียมไว้นานแล้ว หลังจากสังเกตมาหลายวัน เธอพบว่า ทุกครั้งที่ฉินซีไปเข้าห้องน้ำกลับมา มักจะดื่มนำ้หนึ่งแก้ว
และก็จริง หลังจากที่ฉินซีเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอยกแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้น และดื่มน้ำครึ่งค่อนแก้วจนหมด
ไม่นานนัก ความง่วงอย่างรุนแรงถาโถมเข้ามา ฉินซีมองเวลา เห็นว่าตีหนึ่งครึ่งแล้ว
เธอหันไปมองโจวยู่ชุ่ยที่นอนอยู่บนเตียงสำหรับญาติ ท่าทางเหมือนหลับลึกไปแล้ว เธอจึงวางใจและขึ้นเตียงไปนอน
แต่ หัวเธอเพิ่งถึงหมอน ความง่วงรุนแรงถาโถมเข้ามา ภายใต้ฤทธิ์ยานอนหลับ เธอหลับลึกไปอย่างรวดเร็ว
“ฉินต้าหย่ง อย่าหาว่าฉันโหดเหี้ยมอำมหิตเลย จะโทษก็ต้องโทษตัวคุณเอง ที่บังคับให้ฉันย้ายออกไปใช้ชีวิตลำเค็ญกับคุณ”
โจวยู่ชุ่ยย่องเบาไปที่หน้าเตียงฉินต้าหย่ง หน้าตาบิดเบี้ยว “พอคุณตายไป บนโลกนี้ก็จะไม่มีใครรู้ว่าฉินซี ไม่ใช่ลูกสาวของฉัน”
