ท่ามกลางบรรพกาล…..
ซื่อเซียวสีหน้าหม่นลงเล็กน้อยและพูดขึ้น เรนไน เจ้านั่นบ้าไปแล้ว !
ตอนที่ยังเป็นแม่ทัพสูงสุด เรนไนก็ไม่ได้ให้เกียรติอะไรกับพวกเขา เมื่อขึ้นเป็นจักรพรรดิแล้ว เรนไนเหมือนยิ่งไม่ไว้หน้าพวกเขายิ่งกว่าเก่า
ท่าทีของเขาน่าหงุดหงิดจริงๆ เย่าหยางพูดออกมา เพราะเขาเองก็ไม่ชอบเรนไนเช่นกัน
เพราะเรนไนนั้นเย่อหยิ่งและภูมิใจในตัวเองเกินไป ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่จะมีคนไม่ชอบ
อู่หมิงมองไปยังทั้งสองแล้วพูดขึ้น แม้ว่าข้าจะไม่พอใจเช่นกัน แต่อย่าลืมว่า ไม่ว่ายังไงเรนไนก็มาจากทะเลโกลาหลเช่นกัน แม้ว่าเขาจะกลายเป็นจักรพรรดิของทะเลบรรพกาลไปแล้วแต่ก็ไม่อาจจะลบตัวตนจากทะเลโกลาหลของเขาได้ ยิ่งกว่านั้นเขาก็มีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนกับหว่านเก่อ หากพวกเจ้าคิดจะมีเรื่องกับเขาจริงๆ งั้นพวกเจ้าก็ต้องเตรียมที่จะเผชิญหน้ากับหว่านเก่อด้วย
หากเรนไนไม่มีหว่านเก่อคอยหนุนหลัง พวกเขาก็ไม่รังเกียจที่จะสั่งสอนเรนไน แต่ด้วยการที่มีหว่านเก่ออยู่ พวกเขาก็จึงต้องคิดให้ดีๆก่อนจะตัดสินใจ
พูดไปแล้วความสัมพันธ์ของพวกเขากับ หว่านเก่อนั้นก็ไม่ได้สู้ดีนัก อย่างมากก็อยู่ฝั่งเดียวกัน เมื่อเผชิญหน้ากับเผ่าเทียน พวกเขาก็เข้าโจมตีและถอยกลับมาด้วยกันแต่นั่นไม่ได้หมายความว่า หว่านเก่อจะฟังคำสั่งพวกเขาทุกอย่าง
ดังนั้นพวกเขาจึงได้แต่เก็บความไม่พอใจนี้เอาไว้ในใจ พวกเขาไม่กล้าจะทำอะไรกับ เรนไน พวกเขาไม่อาจจะทำให้ หว่านเก่อกังวลได้ ไม่งั้นแล้ว หว่านเก่ออาจจะโยนพวกเขาเข้ากับดักของเผ่าเทียนรึอาจจะเป็นคนของเผ่าเทียนก็ได้
เมื่อเห็นว่าทั้งสองสงบลง อู่หมิงก็พูดขึ้น แทนที่จะสนใจท่าทีของเรนไน พวกเจ้าควรคิดดีกว่าว่าทำไมเรนไนถึงก้าวขึ้นเป็นจักรพรรดิได้
เมื่อได้ยินแบบนั้น ซื่อเซียวก็แสดงสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา เรนไนขึ้นเป็นจักรพรรดินั้นหมายความว่าที่ว่างของจักรพรรดิในทะเลบรรพกาลยังว่างอยู่อีกรึไม่ ? ทะเลบรรพกาลมีจักรพรรดิได้มากกว่านี้รึไม่ ?
พวกเขาไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนจนตอนที่เห็นเรนไนขึ้นเป็นจักรพรรดิ
หากยังมีที่ว่างสำหรับจักรพรรดิ งั้นก็หมายความว่าพวกเขาก็สามารถบ่มเพาะคนของตนให้ขึ้นเป็นจักรพรรดิของทะเลบรรพกาลได้ไม่ใช่รึ ?
ที่เขาพูดมานั้นจริงรึไม่ ? เย่าหยางพูดขึ้นมา การสละจิตและการภาวนานั้นจะทำให้จ้าวแห่งทะเลบรรพกาลรับรู้ได้จริงๆรึ ? เขาขึ้นเป็นจักรพรรดิได้เพราะแบบนั้นจริงๆรึ ?
เรนไนนั้นเย่อหยิ่ง เขาไม่จำเป็นต้องโกหก อู่หมิงพูดขึ้นมา เมื่อเขาบอกมาเช่นนั้น งั้นก็น่าจะเป็นความจริง
แม้ว่าพวกเขาจะไม่พอใจเรนไน แต่พวกเขาก็ต้องยอมรับว่าเรนไนนั้นเป็นคนที่เชื่อใจได้
หากเราให้แม่ทัพเราทำแบบนี้บ้าง พวกนั้นจะมีโอกาสขึ้นเป็นจักรพรรดิรึไม่ ? เย่าหยางเริ่มหวั่นไหว
เมื่อได้ยินแบบนั้นซื่อเซียวและอู่หมิงก็พากันมองหน้ากันพร้อมกับสายตาที่เป็นประกาย
พวกเขาจำได้ว่าตอนที่พวกเขาได้ดูดซับลูกปัดจักรพรรดิ พวกเขาเป็นแค่แม่ทัพทั่วไป คนที่แกร่งที่สุดคืออู่หมิง แต่ก็ยังด้อยกว่าแม่ทัพสูงสุดอย่างมาก มันแสดงให้เห็นแล้วว่าตราบใดที่พวกเขาบ่มเพาะเป็นแม่ทัพได้ งั้นก็มีโอกาสขึ้นเป็นจักรพรรดิและทนพลังของลูกปัดจักรพรรดิได้ พวกเขาไม่รู้เงื่อนไขของทะเลบรรพกาล แต่หากคิดดีๆแล้วแม้ว่าจะต่างกันแต่ก็ไม่น่าจะแย่กว่ากันมากไม่ใชรึ ?
เจ้าจะลองดูก็ได้ ซื่อเซียวพูดขึ้น แม้ว่าจะอันตรายแต่ก็คุ้มค่า !
พวกเขาไม่ได้ถามความเห็นของเหล่าแม่ทัพเลยแม้แต่น้อย พวกเขารู้ว่าคงไม่มีใครปฏิเสธโอกาสที่จะขึ้นเป็นจักรพรรดิ
เย่าหยางคิดทบทวนแล้วพูดขึ้น ไปหาแม่ทัพระดับต่ำสุดเพื่อทดสอบกันดีกว่า ถึงล้มเหลวแต่ก็ไม่ได้เสียหายอะไร… เขาไม่ลืมก้อนแก่น หากแม่ทัพทั้งหมดตายไปที่นี่ งั้นพวกเขาก็หมดหวังเรื่องก้อนแก่นได้เลย
อู่หมิงพยักหน้าและมองไปที่ซื่อเซียว ข้าจำได้ว่าเจ้าแต่งตั้งแม่ทัพคนใหม่ของกองกำลังสังเกตการณ์ไม่ใช่รึ ? รึว่าเรา..
ซื่อเซียวส่ายหน้าและปฏิเสธทันที ไม่ ไม่ ข้ามีแม่ทัพแค่ 3 คน หากได้รับบาดเจ็บไปสักคนก็จะส่งผลเสียต่อเขตของข้าอย่างมาก เจ้าต่างหากที่ควรใช้แม่ทัพของเจ้า เจ้ามีแม่ทัพหลายคน หากเจ้าอยากทดสอบก็ควรทดสอบกับคนของเจ้า…
เขาไม่ได้ห่วงเสียเทียน แต่เขาห่วงเขตซื่อเซียวและหน้าตาของตัวเองมากกว่า
เมื่อเห็นว่าซื่อเซียวยืนกราน อู่หมิงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเลือกแม่ทัพของตัวเองออกมา
หลังจากที่ได้ตัวแทนแล้ว อู่หมิงก็ได้เรียกแม่ทัพทั้งหมดมา รวมถึงแม่ทัพจากเขตหว่านเก่อด้วย
ตอนนั้นหว่านเก่อและเรนไนก็ได้กลับมาแล้ว เมื่อเห็นท่าทีของพวกนั้น หว่านเก่อก็ได้รีบเข้ามาหาทันที ซื่อเซียว พวกเจ้าเรียกพวกนี้มาทำไมกัน ?
เจ้ามาพอดี ซื่อเซียวพูดขึ้น เราจะลองสร้างจักรพรรดิขึ้นมาด้วยวิธีเหมือนกับเรนไน
เมื่อเหล่าแม่ทัพได้ยินแบบนั้น พวกเขาก็พากันมองไปที่เรนไนด้วยสีหน้าตะลึง จักรพรรดิรึ ? เรนไน เขา…ขึ้นเป็นจักรพรรดิแล้วงั้นรึ ?
ตอนนั้นสายตาที่ทุกคนมองมาที่เรนไนก็เปลี่ยนไปทันที บางคนก็อิจฉา บางคนก็อึ้ง แต่พวกเขาสงสัยมากกว่าว่าซื่อเซียวกำลังพูดถึงอะไร ? แม่ทัพเหล่านี้มีโอกาสขึ้นเป็นจักรพรรดิงั้นรึ ?
ทุกคนอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น สายตาของพวกเขาเป็นประกายขึ้นมาทันที
ไม่ มันอันตรายเกินไป ! หว่านเก่อขัดขึ้นมาทันที
อันตรายงั้นรึ ? เมื่อเรนไนขึ้นเป็นจักรพรรดิได้ ทำไมพวกเขาจะทำไม่ได้บ้าง ? ซื่อเซียวค้านขึ้นมา ในด้านความแข็งแกร่งแล้วพวกเขาด้อยกว่าแม่ทัพสูงสุดก็จริง แต่ใครบอกว่ามีแค่แม่ทัพสูงสุดเท่านั้นที่จะขึ้นเป็นจักรพรรดิได้ ? ตอนที่เราดูดซับลูกปัดจักรพรรดิ ความแข็งแกร่งของเราก็ไม่ได้แกร่งกว่าพวกนี้มาก….
หว่านเก่อถอนหายใจออกมาและพูดขึ้น กฎของทะเลโกลาหลกับทะเลบรรพกาลนั้นต่างกัน มันไม่อาจจะนำมาเทียบกันได้ ตอนที่เราดูดซับลูกปัดจักรพรรดิ มันมีเกณฑ์ต่ำกว่าเพราะตัวลูกปัดจักรพรรดิเองก็มีพลังของมัน แล้วทำให้เราได้พลังมาง่ายกว่า …แต่ในทะเลบรรพกาลแห่งนี้ไม่ได้มีลูกปัดจักรพรรดิ พวกเขาต้องต้านทานพลังจิตที่ระเบิดออกมาเอง ด้วยความแข็งแกร่งของพวกเขาแล้วข้เกรงว่าคงยากจะรับไหว
แม้แต่เรนไน แม่ทัพสูงสุดก็ยังแทบตายก่อนจะทนรับพลังจิตมาได้ งั้นแม่ทัพทั่วไปจะทนไหวได้ยังไง ?
หากเป็นจักรพรรดิได้ งั้นทำไมถึงไม่ลองเสี่ยง ? ซื่อเซียวไม่ได้ปฏิเสธ เขามองไปที่เหล่าแม่ทัพแล้วพูดขึ้น ยิ่งไปกว่านั้นข้าก็ไม่ได้บังคับใคร มันขึ้นกับตัวพวกเขาเองว่าจะสมัครใจหรือไม่
เหล่าแม่ทัพจะเลือกอะไร ?
ไม่ต้องถามหว่านเก่อก็รู้คำตอบได้
หากเจ้ายังยืนกรานเช่นนั้นข้าคงไม่อาจจะควบคุมได้ แต่คนในเขตหว่านเก่อห้ามเข้าร่วมการทดสอบนี้ ถึงหว่านเก่อจะยอมแต่เรื่องแบบนี้นางก็ให้แต่คนฝั่งซื่อเซียวลองก็พอ
ซื่อเซียวพูดขึ้น สบายใจได้ แม้ว่าเราจะรีบร้อนแต่เราไม่ได้โง่ เราไม่คิดจะให้ใครทดสอบจนกว่าเราจะมั่นใจ หลังจากที่เงียบสักพักซื่อเซียวก็มองไปที่อู่หมิง ก่อนอื่นเราตัดสินจะเลือกแม่ทัพของเขตอู่หมิงมาทดสอบก่อน
เรนไนไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่น้อย เมื่อซื่อเซียวและคนอื่นๆยืนกรานเช่นนี้ เขาก็ไม่คิดจะห้าม
แม่ทัพจากเขตหว่านเก่อนั้นรู้สึกสับสนขึ้นมา พวกเขาซาบซึ้งบุญคุณที่หว่านเก่อเป็นห่วงพวกเขา แต่ก็ผิดหวัง ยังไงซะจำนวนจักรพรรดิของทะเลบรรพกาลก็อาจจะมีจำกัดเหมือนทะเลจักรวาล หากตำแหน่งจักรพรรดิโดนจับจองไปหมด งั้นพวกเขาก็จะหมดโอกาส แต่พวกเขาก็ไม่อาจจะบ่นอะไรออกมาได้เพราะหว่านเก่อนั้นทำเพื่อพวกเขาเอง แม่ทัพของเขตซื่อเซียว, เย่าหยางและหว่านเก่อพากันมองไปที่แม่ทัพจากเขตอู่หมิงด้วยความอิจฉา
หยงซิว อู่หมิงกวาดตามองเหล่าแม่ทัพตรงหน้าแล้วประกาศชื่อออกมา เจ้านั่นแหละ
หยงซิวตื่นเต้นขึ้นมาและพูดขึ้น จักรพรรดิ !
ทุกคนพากันมองหยงซิวด้วยความอิจฉา
ทุกคนคอยดูดีๆ หากหยงซิวทำสำเร็จ งั้นพวกเจ้าก็ยังมีโอกาส อู่หมิงบอกกับทุกคน
ได้ จักรพรรดิ ! เเม่ทัพทุกคนพากันตอบกลับ
ไม่นานเหล่าแม่ทัพก็พากันกระจายตัวออกไปโดยมีหยงซิวยืนอยู่ตรงกลางภายใต้สายตากังวลและคาดหวังของทุกคน
หลังจากที่หยงซิวก็รวบรวมสติ อู่หมิงก็พูดขึ้น ก่อนอื่นเจ้าต้องสละจิตให้กับจ้าวแห่งทะเลบรรพกาล ก่อนจะภาวนาขอพลัง.. หยงซิวสูดหายใจเข้าลึกๆและทำตามที่อู่หมิงบอกมา เขาดึงเศษเสี้ยวจิตออกมาสละให้กับจ้าวแห่งทะเลบรรพกาลก่อนจะหลับตาแล้วภาวนา
จักรพรรดิทั้งห้ารวมถึงแม่ทัพต่างก็พากันกลั้นหายใจและมองไปที่หยงซิวไม่ละสายตา
