บทที่ 1608 คนที่ฆ่าแก
เห็นหยางเฉินระเบิดสภาพแกร่งที่สุดออกมา เจ้าเมืองเหมียวถึงพยักหน้าแบบพึงพอใจ หัวเราะหึๆ บอกว่า “รับเอาไว้!”
เพิ่งพูดจบ เขานำวัตถุลึกลับชิ้นนั้น วางไว้บนมือของหยางเฉินแล้ว
วัตถุลึกลับเพิ่งสัมผัสบนมือของหยางเฉิน หยางเฉินรู้สึกแค่ว่าสิ่งที่ตนเองรับมาคือภูเขายักษ์ลูกหนึ่ง ทั้งแขน ลดฮวบลงในฉับพลัน
“ตึง!”
เสียงดังทีหนึ่ง พื้นใต้เท้าของเขาแตกออกโดยตรง เท้าทั้งคู่ของเขาจมสู่พื้นดินโดยตรง
หยางเฉินตื่นตกใจถึงขีดสุดตั้งแต่แรกแล้ว ไม่กล้าชักช้าสักนิดเดียว สายเลือดคลั่งระเบิดออกอีกครั้ง สีเลือดในดวงตาเข้มขึ้นกว่าเดิม ลักษณะพลังที่คลุ้มคลั่งเพิ่มขึ้นส่วนหนึ่ง กระจายออกมาจากบนตัวเขา
แขนที่เขาถือวัตถุลึกลับไว้ ค่อยๆ ยกขึ้น
เวลานี้ เขาเพียงรู้สึกว่าวิถีบู๊ทั่วตัวตนเองกำลังจะโดนกดทับหมด มีเพียงใช้กำลังสุดตัว ถึงฝืนบังคับรับวัตถุลึกลับชิ้นนี้ไว้ได้
เขาไม่มีทางจินตนาการได้เลยว่าเจ้าเมืองเหมียวพกวัตถุลึกลับแบบนี้ติดตัวได้อย่างไรกัน
“ฮาๆๆๆ!”
เจ้าเมืองเหมียวมองท่าทางกระเซอะกระเซิงของหยางเฉิน หัวเราะออกมาทันใด “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป วัตถุลึกลับชิ้นนี้ ให้นายไว้แล้ว ช่วงหลายวันนี้ นายก็อยู่ที่นี่ไปดีๆ ค่อยๆ ปรับตัวเข้ากับมันเถอะ!”
พูดจบ เจ้าเมืองเหมียวลุกขึ้น มือหนึ่งถือคันเบ็ดตกปลา มือหนึ่งถือข้องใส่ปลา สะพายขวดน้ำเต้าไว้บนไหล่ จากไปอย่างสบายอกสบายใจ แถมยังฮัมเพลงเบาๆ ด้วย
หยางเฉินมึนงงแล้ว เจ้าเมืองเหมียวไปแบบนี้เลย?
ทั้งที่เขาปฏิเสธรับวัตถุลึกลับชิ้นนี้เอาไว้แล้ว ทำไมเจ้าเมืองเหมียวยังดึงดันอยากส่งให้เขาอีก?
แต่ว่า ด้วยความสามารถในตอนนี้ของเขา อยากจะวางวัตถุลึกลับไว้อย่างง่ายดาย ยังยากมากนะสิ!
ด้วยน้ำหนักของวัตถุลึกลับชิ้นนี้ ถ้าวางไว้บนพื้นจริง กลัวว่าคงจมลงพื้นดินทันที
ดังนั้นพูดได้ว่า ตอนนี้เขาได้เพียงถือวัตถุลึกลับไว้ในมืออยู่ตลอด ยังวางลงไม่ได้
หยางเฉินตะโกนเสียงดังไปยังภาพด้านหลังของเจ้าเมืองเหมียว “ปู่เหมียวครับ
ท่านอย่าเพิ่งไปสิ! ท่านไปแล้ว
ผมจะทำอย่างไรครับ?”
แต่ว่า เดิมทีเจ้าเมืองเหมียวไม่สนใจ ดูเหมือนก้าวเท้าออกมาแบบไม่ช้าไม่เร็ว แต่ไม่นานหายลับไปจากเส้นสายตาของหยางเฉินแล้ว
หยางเฉินถือไว้ก็ไม่ได้ ทิ้งลงก็ไม่ได้ ได้เพียงระเบิดสภาพแกร่งสุดของตนเองออกมา จากนั้นใช้มือสองข้างสลับกันถือวัตถุลึกลับ
พื้นดินใต้เท้าของเขา แยกแตกชิ้นแล้วชิ้นเล่า จมลงครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่ละครั้งหลังจากเท้าทั้งคู่จมลงพื้นดิน เขาจะเปลี่ยนสถานที่ รอพื้นที่เปลี่ยนใหม่ก็จมลงไปเหมือนกัน เขาเปลี่ยนที่ต่อไป
ในขณะเดียวกัน หน้าอาคารสไตล์โบราณหลังหนึ่ง เฝิงเสียวหว่านยืนอยู่หน้าประตู บนหน้าเต็มไปด้วยความร้อนใจ
อ้ายหลินนั่งอยู่ในสวน
“เสียวหว่าน ถ้าไม่อย่างนั้นเธอออกไปตามพี่หยางเธอหน่อยเถอะ”
อุ้มเสี่ยวจิ้งอันไว้ในอ้อมอก บนหน้ามีความกังวลระดับหนึ่ง มองเฝิงเสียวหว่านแล้วบอกว่า
“เสียวหว่าน ถ้าไม่อย่างนั้นเธอออกไปตามพี่หยางเธอหน่อยเถอะ”
หลายวันก่อน ทุกวันดวงอาทิตย์เพิ่งตกดิน
ยังไม่เห็นหยางเฉินกลับมาเลย
หยางเฉินจะกลับมา แต่ว่าวันนี้ ท้องฟ้ามืดลงไปแล้ว
“ได้ ฉันจะออกไปหาหน่อย!”
เฝิงเสียวหว่านรีบพยักหน้าตอบรับ เธอเพิ่งเตรียมออกไป ภาพของเหมียวหงก็ปรากฏตัวขึ้น
เหมียวหงเอ่ยปากบอกว่า
“คุณหนูเฝิง สองสามวันนี้ คุณหยางจะเข้าฌานฝึกฝนสักพักหนึ่ง กลับมาไม่ชั่วคราวครับ
พวกคุณไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”
เฝิงเสียวหว่านถามว่า “พี่หยางฝึกฝนอยู่ที่ไหนคะ? ฉันไปส่งของกินให้เขาหน่อยค่ะ”
เหมียวหงตอบว่า “เจ้าเมืองมีคำสั่ง ไม่ว่าใครห้ามรบกวนคุณหยางทั้งนั้นครับ!”
มองเหมียวหงที่ท่าทีแน่วแน่
เฝิงเสียวหว่านรู้ว่า ไม่มีการอนุญาตของเจ้าเมืองเหมียว คุณลุงวัยกลางคนที่ไม่ยืดหยุ่นตรงหน้าคนนี้
คงไม่ปล่อยเธอออกไปแน่
เมืองเหมียว คฤหาสน์เจ้าเมือง ที่พักของเจ้าเมือง
เจ้าเมืองเหมียวนั่งอยู่บนเก้าอี้หวายตัวหนึ่ง สีหน้าซีดเซียวพอสมควร ไอรุนแรงสองสามที
“เจ้าเมืองครับ ท่านไม่เป็นอะไรนะครับ?”
เหมียวหงรีบเข้ามาทันที หน้าดูกังวลเต็มที่
เจ้าเมืองเหมียวหัวเราะแล้วส่ายหน้า “สบายใจได้ ไม่ตายหรอก!”
เหมียวหงทำท่าทางอยากจะพูดแต่ก็ไม่พูด สุดท้ายไม่ได้พูดสักประโยคเดียว เพียงแค่เทน้ำร้อนให้เจ้าเมืองเหมียวแก้วหนึ่งแล้ว
เจ้าเมืองเหมียวหลังดื่มร้อนเสร็จ ยิ้มบอกว่า “ตอนนี้สบายขึ้นมาก”
ในที่สุดเหมียวหงทนไม่ไหว เอ่ยปากบอกว่า
ท่านเอาเหล้าของขวดน้ำเต้าอันสุดท้ายให้คุณหยางแล้ว จะทำอย่างไรกับร่างกายของท่านครับ?”
“เจ้าเมืองครับ
นอกจากเจ้าเมืองเหมียวและเหมียวหงแล้ว
ไม่มีคนอื่นรู้อีกว่าร่างกายของเจ้าเมืองเหมียวในตอนนี้ย่ำแย่อย่างมาก ส่วนเหล้าในขวดน้ำเต้าสุดท้าย
สำหรับเขานั้น กลับเป็นยาชั้นดีที่สุด
แต่ว่า เจ้าเมืองเหมียวกลับนำเหล้าในขวดน้ำเต้าสุดท้ายนี้ ส่งให้หยางเฉินเรียบร้อย
เจ้าเมืองเหมียวหัวเราะพูดว่า “เหล้าที่ฉันดื่มมาทั้งชีวิต เหลือไว้ให้เขาแค่ขวดเดียวเท่านี้
ยังรู้สึกผิดต่อเขาอยู่หน่อยจริงๆ อีกอย่าง เหล้าขวดนี้ ต่อให้เหลือไว้ให้ฉัน สำหรับฉันนั้น ก็ไม่มีประโยชน์มากเท่าไร พอฝืนให้ฉันสบายตัวสักหน่อยได้ กลับไม่สู้ให้เขาไป
ให้เขาฝึกฝนได้ไวขึ้นบ้าง”
“วางใจก็พอ ฉันยังไม่ตายหรอก!”
ทันใดนั้นเหมียวหงเศร้าใจอยู่บ้าง
ตาแดงก่ำพูดขึ้น “เจ้าเมืองครับ สรุปทำอย่างไรได้บ้าง ถึงจะรักษาโรคของท่านให้หายได้?
ต่อให้เหมียวหงต้องตาย ก็อยากช่วยท่านหายาวิเศษมารักษาโรคของท่านให้หายดีครับ”
เจ้าเมืองเหมียวหัวเราะอยู่แล้วส่ายหน้า “นี่ฉันไม่ได้ป่วย แต่ว่าแก่แล้ว
นายหยุดยั้งคนจะแก่ตายได้เหรอ? ฉันอยู่มานานขนาดนี้แล้ว ใช้ชีวิตมาพอแล้ว
นอกจากเรื่องนั้น ไม่มีอะไรให้เสียใจแล้ว”
เหมียวหงพูดว่า “เจ้าเมืองครับ เรื่องนั้นผ่านไปหลายปีขนาดนั้นแล้ว ท่านยังรู้สึกผิดอยู่เหรอครับ?”
เจ้าเมืองเหมียวเพียงแค่หัวเราะ จากนั้นบอกว่า “เอาล่ะ นายออกไปเถอะ! ฉันควรพักผ่อนแล้ว!”
นี่เหมียวหงถึงพยักหน้า ถอยออกไปอย่างเคารพนบนอบ
เวลานี้ ด้านข้างลำธารมังกรหยางเฉินยังคงต่อต้านแรงกดดันมหาศาลที่วัตถุลึกลับนำมาให้เขาอยู่ รอบตัวเขาในรัศมีร้อยเมตร แทบจะบุบยุบลงไปทั้งหมด เสมือนเป็นเครื่องตอกเสาเข็มกดอัดพื้นดินแล้ว
วัตถุลึกลับชิ้นนี้หนักเหลือเกินเสียจริง ด้วยความสามารถเทียบเท่าแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดของเขา คาดไม่ถึงถือจนเปลืองแรงเช่นนี้ กลัวว่ามีเพียงผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด ถึงถือไว้อย่างสบายได้กระมัง?
ในใจหยางเฉินแอบตื่นตกใจ “ของเล่นนี้สรุปมันคือของอะไรกัน? ทำไมถึงมีพลังแกร่งขนาดนี้?”
แต่ว่าสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกดีใจคือ ไม่กี่ชั่วโมงสั้นๆ ความสามารถของเขาเพิ่มขึ้นอย่างคาดไม่ถึง ว่าตามระดับความเร็วการฝึกฝนนี้ต่อไป กลัวว่าคงอีกไม่นานนัก เขาจะก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดได้
แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดคือด่านสำคัญด่านหนึ่ง ผู้คนมากมายทั้งชีวิต ล้วนยากจะข้ามผ่าน
ถ้าแดนของเขาบรรลุถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด กำลังสู้รบของเขา จะสามารถบรรลุถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดไหม?
คืนหนึ่งเต็มๆ หยางเฉินสู้รบอยู่กับวัตถุลึกลับชิ้นนี้ ถึงแม้ยากลำบากมาก แต่ว่าการฝึกฝนในคืนนี้ กลับพอกันกับการฝึกฝนหนึ่งอาทิตย์ในช่วงปกติของเขา
แดนวิถีบู๊ของเขา บรรลุถึงแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นหกแล้ว สัมผัสเส้นขอบของแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดอยู่เลือนราง เหมือนว่ายังขาดโอกาสทะลวงผ่านแดนนิดหน่อย
สามวันติดกัน หยางเฉินฝึกฝนอยู่ข้างลำธารมังกรตลอด ตั้งแต่สามวันก่อนที่แยกจากกับเจ้าเมืองเหมียว เจ้าเมืองเหมียวก็ไม่ได้เข้ามาอีก
ในคืนวันที่สาม ผู้แข็งแกร่งใส่ชุดเพ้าสีดำคนหนึ่ง ปรากฏตัวอยู่ทางด้านข้างลำธารมังกรอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง
มองเห็นผู้มาเยือน หยางเฉินขมวดคิ้วขึ้นมาแล้ว จากบนตัวของอีกฝ่าย เขารู้สึกถึงแรงกดดันวิถีบู๊อันน่าสยองขวัญ
แรงกดดันนี้ อย่างน้อยคือผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด
หยางเฉินมองทางอีกฝ่ายถามว่า “ท่านเป็นใครกัน?”
“คนที่ฆ่าแกไง!”
เมื่อเพ้าดำพูดจบ วาร์ปตัวเร็วดุจฟ้าแลบ แทบจะในชั่วพริบตา ก็มาถึงด้านหน้าของหยางเฉิน ใช้ฝ่ามือตีศีรษะของหยางเฉินลง
