ลี่เฉินซีกวาดตามองเหล่าสิ่งของอันแปลกประหลาดภายในห้อง จนขมวดคิ้วหากันจนแน่น พลันใช้สายตาเย็นชาจ้องมองอาตงกับเซียวหยางที่อยู่ทางด้านข้าง “ของพวกนี้มันหมายความว่ายังไง?”
พลันเกิดความรู้สึกอธิบายไม่ถูกจากความรู้สึกส่วนตัว อีกทั้งสิ่งของพวกนี้ โดยภายในสถานการณ์ปกติทั่วไป จะไม่ปรากฏตัวพร้อมกันนี่!
หลี่สวี่ตงสีหน้าไร้ความรู้สึก เซียวหยางเดินไปทางเครื่องอัดวิดีโอ พลันจัดการบางอย่าง จึงเดินกลับมาทางนี้ ทั้งสองคนต่างมองมาทางลี่เฉินซี
“คุณลี่ครับ รบกวนฆ่าหนึ่งในพวกเราสักคนเถอะครับ”
ลี่เฉินซีตกตะลึงทันที “อะไรนะ?”
“ฆ่าใครสักคนหนึ่งในพวกเรา เลือกเอาตามสบาย หรือว่าจะฆ่าทิ้งทั้งคู่ก็ได้ครับ” อาตงพูดย้ำอีกครั้ง
ในที่สุดลี่เฉินซีก็เข้าใจอย่างถ่องแท้ และเข้าใจในจุดประสงค์เหล่านี้อย่างรวดเร็ว แต่สองคนนี้ไปทำผิดอะไรกันมา ถึงขั้นยอมให้อานเจียเย้นส่งไปตายได้ตามใจ มันช่างมากเกินไปจริงๆ!
อีกอย่าง เขาเหลือบตามองเครื่องอัดวิดีโอที่อยู่ไม่ไกลนัก น่าจะต้องการถ่ายคลิปที่เขาลงมือฆ่าด้วยตัวเอง เพื่อเป็นหลักฐานเอาไว้ และใช้วิธีการบางอย่างในการปล่อยคลิปให้กับทางเจ้าหน้าที่ตำรวจ และเป็นการเปิดเผยว่าเขาคือjoke ตัวจริงในเวลาเดียวกัน เพื่อให้โทษในคดีต่างๆ ของอานเจียเย้น ถูกโบ้ยความผิดมาเป็นของเขาทั้งหมด
แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เขาคิดไม่ออก ก็แค่คนสองคนที่อยู่เบื้องหน้าของเขา มาพูดเรื่องความเป็นความตาย แต่กลับเฉยเมยเสียนี่ ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองแต่อย่างใด ราวกับเป็นศพที่เดินได้ เรื่องนี้…มันเกิดเรื่องอะไรกันขึ้นมา?
“ให้ฉันฆ่าพวกนายงั้นเหรอ? โดยการใช้อุปกรณ์ที่นี่” เขาพูด
อาตงกับเซียวหยางค่อยๆ พยักหน้า “ใช่ครับ คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกแปลกใจมากหรอกครับ พวกเราต่างทำผิดกันมาทั้งคู่ อย่างไรเสียไม่ว่าช้าหรือเร็วอย่างไรก็ต้องตายอยู่ดี แค่รอว่าใครจะลงมือเท่านั้นเองครับ”
“นอกจากเรื่องนี้แล้ว เรื่องยังเป็นการทดสอบของท่านประธานอานที่มีต่อคุณด้วยครับ”
ทดสอบเหรอ?!
น่าจะกลายเป็นการโยนความผิดให้คนอื่นแล้วมั้ง!
“ถ้าคุณอยากจะช่วยมารดาของคุณ และยังมีคุณอานอีกคน งั้นคุณก็ลงมือเดี๋ยวนี้เถิดครับ!” เซียวหยางที่อยู่ด้านข้างพูดเสริม
ลี่เฉินซีนัยน์ตาหรี่เพื่อครุ่นคิดอยู่สักพัก พลันเดินไปบริเวณข้างโต๊ะ พร้อมทั้งเพ่งมองอุปกรณ์ต่างๆ ที่อยู่บนโต๊ะนั่น ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วมันเป็นของจำเป็นอยู่ไม่น้อยในเวลาทำงาน ทว่าตอนนี้กลับมารวมตัวกันอยู่ในเวลานี้ แถมยังแปลกและทำให้คนหวาดกลัวจนเสียวสันหลังในเวลานี้
นิ้วเรียวยาวดั่งแท่งหยกของเขามือหนึ่งหมกมุ่นอยู่เช่นนั้น จนสุดท้ายแล้ว จึงหยิบขวานที่อยู่ในนั้นขึ้นมา และคอยประเมินเมื่ออยู่ในมือเล็กน้อย สันขวานช่างคมกริบเหลือเกิน และเหมาะมือมาก แต่เมื่อครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่แล้ว ยังรู้สึกว่าไม่ค่อยเหมาะเป็นอย่างมาก
ลี่เฉินซีวางขวานลง พลันหันตัวและมองไปทั้งสองคน “ฆ่าทิ้งทั้งคู่ก็ไม่เป็นไร ใช่ไหม?”
พวกเขาต่างพยักหน้าหงึกหงัก “ครับ”
“แค่ฆ่าพวกนายสองคน และบันทึกคลิปนี้เอาไว้ ฉันก็จะได้เจอแม่ของฉัน และเจอซูย้าวแล้วใช่ไหม” เขาตอบอธิบายทวนซ้ำอีกรอบ
อาตงกับเซียวหยางพยักหน้าซ้ำอีกครั้ง “ประมาณนั้นครับ”
“พวกนายเคยเป็นคนใกล้ชิดของซูย้าวมาก่อนไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้กลับถูกสั่งฆ่า ไม่มีอะไรอยากจะพูดออกมาบ้างเหรอ” เขาถามกลับ
เซียวหยางครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ พลางตอบทันควัน “คุณอานเธอเป็นบุคคลอันสูงส่ง และเป็นผู้มีพระคุณสำหรับกระผม เธอเคยช่วยกระผมมาตั้งมากมาย ตอนนี้ตัวผมเองได้กระทำความผิด ผมรู้ว่าท่านประธานอานไม่เอาผมไว้แน่ ถ้าจะตายก็ขอให้ตายในมือคุณ อย่างน้อยก็คือว่าเป็นบุญท่วมหัวแล้วครับ”
“ถ้าเป็นไปได้ คุณก็ลงมือเถอะครับ!” อาตงพูดเสริมมาอีกประโยค
ลี่เฉินซีถอนหายใจเล็กน้อย พลันคว้าคอเสื้อของอาตงที่ไม่ทันได้เตรียมตัวป้องกันอย่างทันใด และฉุดลากเขามาอย่างรุนแรง กดลงข้างอ่างอาบน้ำ และกดศีรษะอีกฝ่ายลงในน้ำที่อยู่ในอ่าง และบังคับเขาไม่ว่าจะขัดขืนอย่างไร ก็ไม่สามารถหลุดพ้นไปได้
ระยะเวลาเดินผ่านไปเช่นนั้น เพียงชั่วพริบตาเดียว ก็ไม่ดิ้นรนอีกต่อไปแล้ว หนึ่งชีวิตที่มีความรู้สึกนึกคิด กลับเสียชีวิต และจากไปอย่างสงบ
ลี่เฉินซีเหมือนผ่อนลมหายใจออก จังหวะที่ลุกขึ้นนั้น พลันปลดเนคไทออก และใช้มือหยิบมีดที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา พลันเดินมุ่งหน้ามาทางเซียวหยางทีละก้าว
ช่วงเวลาความตายใกล้มาเยือน บวกกับเพิ่งเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นเต็มสองตา แม้ว่าเซียวหยางจะเห็นความเป็นความตายที่อยู่ตรงหน้า แต่ยังคงหวาดกลัวอยู่ ด้วยอาการหวาดหวั่นจนก้าวถอยหลังไปทีละก้าว จนถึงสุดทางและไม่มีทางจะหนีอีกต่อไปแล้ว จึงมองลี่เฉินซีด้วยอาการหวานหวั่น อยากจะพูดอะไรออกมา แต่กลับลังเลและไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี
ลี่เฉินซีไม่ปล่อยให้มีโอกาสแม้เพียงเล็กน้อย ได้แต่พูดว่า “หลับให้สบายนะ!”
ยังพูดไม่ทันจบ เขาก็สาวเท้าเดินก้าวมาทางด้านหน้า จากนั้นจึงเอาปลายมีดอันแหลมคมปักอกชายหนุ่มทันที จนมีเลือดสดไหลพุ่งออกมา จนเปรอะเปื้อนบริเวณปาดไหล่ซ้าย และเลอะไปทั่วทั้งมือ
ร่างกายเซียวหยางแข็งทื่อตกตะลึงอยู่ชั่วครู่เดียว หลังจากนั้นจึงปล่อยร่างกายไปตามแรงของลี่เฉินซี ร่างกายของเขาเอนพิงกำแพง และค่อยๆ ทรุดลงกับพื้น จนสุดท้าย จึงหลับตาและหมดลมหายใจไป
ลี่เฉินซีโยนมีดที่อยู่ในมือทิ้ง พลางเดินสาวเท้ามุ่งหน้าไปทางเครื่องบันทึกวิดีโอที่กำลังทำงานบันทึกอยู่ตั้งแต่ต้น พลันเริ่มปิด และตรวจสอบวิดีโอที่เพิ่งถ่ายคลิปอยู่เมื่อครู่เล็กน้อย พลันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และจัดการปิดกล้องนั้นไป และดึงเมมโมรี่การ์ดออกมา
เขาเดินสาวเท้าเดินกลับไปอยู่ข้างตัวของเซียวหยางอีกครั้ง จากนั้นจึงควานหาโทรศัพท์ที่อยู่บนตัวของเขาออกมา ทันใดนั้น หนึ่งในโทรศัพท์ทั้งสองเครื่องนั้นก็เริ่มมีโค้ดตัวเลขขยับเขยื้อนแล้ว วิดีโอที่เพิ่งถ่ายเสร็จเมื่อครู่นี้ จึงบันทึกลงในคลาวด์ และโอนไปอยู่ในมือเขาเรียบร้อยแล้ว
ลี่เฉินซีพลันจัดการทำลายโทรศัพท์มือถือทันที พร้อมทั้งหักเมมโมรี่การ์ดจนหักเป็นชิ้นๆ จากนั้นจึงดึงตัวอาตงที่อยู่ในอ่างน้ำขึ้นมา พลันควานหาโทรศัพท์ เพื่อจัดการทำลายทิ้ง
หลังจากจัดการทุกอย่างเป็นอันเรียบร้อยแล้ว เขาจึงใช้เท้าเตะไปที่ตัวของเซียวหยาง “ลุกขึ้นมาเถอะ!”
เซียวหยางเริ่มขยับดวงตาอย่างเร่งรีบทันควัน พร้อมทั้งตื่นตระหนกตกใจ และก้มหน้าสำรวจตำแหน่งบริเวณหน้าอกของตนเอง แต่กลับไม่มีร่องรอยถูกมีดแทงจนได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด จนมองตาเขม็ง
“นี่คือ…”
เซียวหยางจ้องมองลี่เฉินซีอย่างตกตะลึง แต่ชายหนุ่มราวกับไม่อยากพูดอธิบายอะไร ได้แต่ชี้ไปทางอาตง “ไปปั๊มหัวใจให้เขาที”
“…ครับ!” เซียวหยางเอียงตัวเพื่อเขยิบเข้าใกล้หลี่สวี่ตง หลังจากทำการปั๊มหัวใจอยู่สักพัก ในที่สุดอาตงก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา
ทั้งสองคนเหมือนหลุดมาจากประตูผีนรก แถมยังมีอาการตกใจสติยังไม่อยู่กับร่องกับรอย แต่ก็แปลกใจมากว่าทำไมตนเองถึงยังไม่ตาย พร้อมทั้งใช้ความคิดอันเตลิดยุ่งเหยิงจนมั่วไปหมด จนสุดท้ายสายตามาตกอยู่ที่ลี่เฉินซี
เขาเอนตัวพิงกับโต๊ะตัวนั้น พลางจัดการดึงชายเสื้ออันหรูหราของตัวเองออกมาจนเป็นผ้าหนึ่งเส้น และหลุบตาเพื่อจัดการบาดแผลที่มีเลือดไหลที่อยู่บนมือ การกระทำไม่รีบไม่ร้อน และไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรมากนัก ราวกับไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดอะไรทั้งสิ้น
ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าอานเจียเย้นจงใจให้เขากลายเป็นฆาตกรฆ่าคน และเขาจะต้องทำตามนั้นจริง ๆ ด้วยเหรอ?!
อีกอย่างสามารถพูดได้เลยว่าหลี่สวี่ตงกับเซียวหยาง ซึ่งไม่มีความแค้นเคืองหบาดหมางอะไรกับเขาสักนิด แม้ว่าจะมีจริงๆ เขาก็จะใช้วิธีการอันยุติธรรม และไม่ใช่วิธีการอันประมาทเลินเล่อเช่นนี้แน่!
เมื่อครู่ ตอนที่เขากำลัง ‘จัดการ’ อาตงอยู่นั้น เขาจงใจไว้ชีวิตเขา มันช่างง่ายดายมาก ตอนที่กำลังสร้างภาพให้อาตงสำลักน้ำจนแกล้งตยานั้น พลันปล่อยมือได้ทันจังหวะพอดี อาตงก็แค่ตกอยู่ในลักษณะเป็นลมจนหมดสติไปเท่านั้นเอง แต่ไม่ได้เสียชีวิตไปตามจริง
ส่วนเซียวหยางนั้น เขาใช้แค่มีดปักลงบนฝ่ามือของตนเอง ดังนั้น เซียวหยางจึงไร้อาการบาดเจ็บแต่อย่างใด
หลี่สวี่ตงกับเซียวหยางผ่านเรื่องราวนี้ไป ทั้งสองคนราวกับได้ชีวิตใหม่กลับมา พลันรีบมาอยู่ข้างตัวของลี่เฉินซีทันควัน พร้อมทั้งนั่งคุกเข่าเสียงดังตึงตังพร้อมกัน
“คุณลี่ คุณไม่ได้ฆ่าพวกเรา แถมยังช่วยชีวิตพวกเราเอาไว้ บุญคุณอันใหญ่หลวงเช่นนี้ พวกเราต้องตอบแทนอย่างแน่นอนครับ!”
เซียวหยางพูดย้ำ “ผมรู้ว่าตอนนี้คุณต้องอยากช่วยคุณผู้หญิงกับคุณอาน ส่วนรายละเอียดว่าตอนนี้คุณอานอยู่ที่ไหน พวกเราไม่แน่ชัด แต่คุณผู้หญิงอยูที่ไหนพวกเราทราบครับ…”
หลี่สวี่ตงเป็นคนพูดต่อ “นอกจากเรื่องพวกนี้แล้ว ยังมีเรื่องบางอย่างของท่านประธานอานอีก ขอแค่คุณอยากรู้ สิ่งที่พวกเรารู้ จะบอกทั้งหมดให้ทราบ จะไม่มีทางปิดบังอย่างแน่นอนครับ!”
หลังจากลี่เฉินซีจัดการบาดแผลที่มือเสร็จเรียบร้อยแล้ว พลางก้มหน้ามองพวกเขาทั้งสองคน “พวกนายคนหนึ่งก็เคยเป็นคนรู้ใจของซูย้าว อีกคนก็เคยเป็นผู้ช่วยของอานเจียเย้น ตอนนี้เขากลับไม่สนใจไยดีความเป็นความตายของพวกนายแล้ว พลันโยนให้ฉันจัดการทันที คิดว่าทุกอย่างทั้งหมดนี้ เขาไม่ได้คำนึงถึงมั้ง?”
แม้ว่าจะมี0.1เปอร์เซ็นต์ก็ตามที่อานเจียเย้นไม่รู้เรื่อง แต่ลี่เฉินซีก็ไม่สามารถลองเสี่ยงดูสักครั้งได้!
“มีความเป็นไปได้อย่างมากที่เขาจะรู้ว่าฉันไม่ฆ่าพวกนาย แต่เดี๋ยวอีกสักพัก จะส่งคนอื่นๆ มาจัดการพวกนายให้สิ้นซาก” เขาพูดต่อการทำเช่นนี้ถือว่าเป็นการโยนความผิดให้กับลี่เฉินซีได้อย่างสมบูรณ์แบบที่สุด ในทางกลับกันมีหลักฐานตามคลิปก่อนหน้านี้ การตกเป็นผู้ต้องสงสัยของเขานั้น ไม่สามารถลบล้างความผิดได้ตลอดไป
เมื่อพูดเช่นนี้ออกไปแล้ว สีหน้าอันตื่นตระหนกของอาตงกับเซียวหยางก่อนหน้านี้ ไม่สามารถปกปิดได้เลย “เช่นนั้น พวกเราควรจะทำอย่างไรดีครับ?”
“ไปมอบตัวซะ! เอาสิ่งที่พวกนายรู้ทุกเรื่อง บอกกับทางเจ้าหน้าที่ตำรวจซะ ตอนนี้ในคุกหรือว่าถูกตัวให้อยู่ในเซฟเฮ้าส์เป็นพยานนั้นถือว่าเป็นส่วนที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับพวกนาย”
