จากเมืองหรูโจวไปยังเมือง A ใช้เวลาการเดินทางประมาณเจ็ดแปดชั่วโมง ความคิดของซูย้าวยังคงวุ่นวาย แต่ลี่หมิงกลับดูมีความสุขมาก
เด็กยังไงก็คือเด็ก เมื่อนึกถึงว่าอีกไม่นานเขาจะได้พบกับลี่เจิ้งและซีซี ลี่หมิงก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เขายังบ่นว่าใช้เวลาอยู่ในหรูโจวน้อยเกินไป ยังไม่ทันได้ซื้อของขวัญให้ทั้งสองเลย
ซูย้าวจึงทำได้เพียงเกลี้ยกล่อมเด็กชายอย่างช่วยไม่ได้ หวางอี้เข้ามาได้ทันเวลาพอดีและพูดกับเธอว่า “ผมมีเรื่องบางอย่างเกี่ยวกับคุณชายรองที่จำเป็นต้องบอกคุณหญิงครับ”
ลี่เฉินซีควรจะอธิบายสิ่งเหล่านี้ด้วยตนเอง แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้เขา……
หวางอี้ลบล้างความคลุมเครือในดวงตาของเขาออกไปอย่างรวดเร็วและกล่าวเสริมว่า “การติดเชื้อไวรัสของคุณชายรองในครั้งที่สอง ได้รับคำสั่งจากคุณลี่ แต่ก็ได้หารือกับคุณชายรองล่วงหน้า มันไม่ใช่ไวรัสจริงๆ ไวรัสนั้นสร้างขึ้นเพื่อเป็นภาพลวงตาเท่านั้น”
นั่นเป็นสาเหตุที่แพทย์จำนวนมากไม่สามารถตรวจสอบแหล่งที่มาของการติดเชื้อไวรัสได้ ส่วนลี่หมิงก็ป่วยหนักในขณะนั้น
“ขั้นแรกได้สร้างภาพลวงตาเพื่อทำให้เกิดสิ่งเหล่านี้ขึ้น จากนั้นใช้ยาพิเศษที่ทำขึ้นสร้างภาพลวงตาของอาการคุณชายรอง ในขณะนั้น ความสงสัยของคุณหญิงมาถูกทางแล้ว แต่มันไม่ใช่พยาบาลฟางเวย แต่เป็นหมอใหญ่หลี่ เขาเป็นคนของอานเจียเย้น และเป็นเขาที่พอมั่นใจว่าคุณชายรองสิ้นใจลงแล้ว เขาเป็นคนแรกที่จะพา ‘ศพ’ ของเด็กไป แน่นอนว่ามันเป็นความลับ”
ลี่เฉินซีรู้จุดประสงค์ของอานเจียเย้นก่อนล่วงหน้า ว่าเขาต้องการพาตัวลี่หมิงไป แต่แทนที่จะรอให้พวกเขาเริ่มต้นก่อน ซึ่งบอกไม่ได้ว่าจะมีผลเสียต่อเด็กอย่างไร หากว่าเกิดสิ่งไม่คาดฝันขึ้นมาละก็ เด็กคนนั้น……
ดังนั้นเขาจึงต้องการใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการป้องกันปัญหาล่วงหน้า เขาส่งคนไปจับตามองคุณหมอลี่เอาไว้ และทำข้อตกลงกับลูกชายเป็นการส่วนตัว โดยให้เขาแกล้งป่วยหนักแกล้งตาย จากนั้นจะถูกนำตัวไป รวมถึงหลังจากได้รับการรักษาจนหาย ความจำเสื่อมจากการถูกสะกดจิตนี้ก็อยู่ในการพิจารณาของลี่เฉินซีด้วย
หลังจากที่ซูย้าวสูญเสียความทรงจำทั้งหมดไปเมื่อสองปีที่แล้ว และเปลี่ยนความทรงจำของเธอใหม่จนสิ้น เธอรู้ว่านี่จะต้องเป็นวิธีที่อานเจียเย้นใช้อย่างแน่นอน
และกลอุบายเก่าๆ นี้อาจใช้ขึ้นกับเด็กๆ
ลี่เฉินซีจึงฉีดยาให้ลูกเอาไว้ล่วงหน้า ซึ่งจะช่วยทำให้ความคิดของเขามั่นคงและมีสติสัมปชัญญะได้อย่างมีประสิทธิภาพ ตัวลี่หมิงเองก็เป็นเด็กฉลาด ด้วยความร่วมมือเพียงเล็กน้อย ทำให้พวกเขาเข้าใจผิดคิดว่าการสะกดจิตนั้นได้ผล เมื่อเจ้าหนูลืมตามาก็ลืมทุกสิ่งอย่างไปจริงๆ
นี่เป็นการต่อสู้ที่ยากลำบาก เขาและลูกชายควรทำงานร่วมกันทั้งภายในและภายนอก
หลังจากที่ซูย้าวรู้เรื่องนี้ทั้งหมด เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเย็นยะเยือกเข้าไปที่กระดูกสันหลัง เธอหลับตาลงและมองดูลูกชายอย่างกระตือรือร้น “ลูกกล้าที่จะสมคบคิดกับพ่อเพื่อหลอกลวงแม่เกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ได้ยังไง! ”
เธอคิดจริงๆ ว่าหมิงเอ๋อเสียชีวิตลงแล้ว เธอเจ็บปวดมากจนอยากจะฆ่าตัวตาย!
แต่มันกลับกลายเป็นว่าไม่มีอะไรไปนอกจากการหลอกลวง! เป็นเพียงผลจากการสมรู้ร่วมคิดของสองพ่อลูก!
ยิ่งซูย้าวคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น ดังนั้นลี่หมิงจึงทำได้เพียงเข้ามาเกลี้ยกล่อมเธออย่างเบื่อหน่ายว่า “แม่ครับ อย่าผมโกรธเลย ผมทำไปก็เพื่อช่วยพ่อ!”
“แม่เสียใจมากตอนที่รู้ว่าผมตายใช่ไหมครับ? แม่รักผมมากสินะ แหะๆ!” ลี่หมิงรีบวิ่งเข้ามาอย่างมีความสุขและหอมแก้มเธอ
ซูย้าวขมวดคิ้วแล้วเบ้ปาก “ช่างเหมือนพ่อไม่มีผิด ไปๆๆ ไปเล่นตรงโน้นไป!”
เธอดึงลูกน้อยออกไปแล้วหันมองหวางอี้อีกครั้ง “แล้วคุณหมอลี่ล่ะ?”
“ถูกตำรวจจับไปแล้ว อ้อจริงสิครับ เรื่องนี้มีผู้อำนวยการหลินเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย และเขาก็รู้เรื่องนี้ด้วย” หวางอี้กล่าวขึ้นอีกครั้ง
ซูย้าวหน้าซีดด้วยความตกใจ “โม่ป่ายรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ?”
หวางอี้พยักหน้า “ใช่ครับ ยาเหล่านั้นถูกจัดเตรียมโดยผู้อำนวยการหลิน เขาคิดค้นมันมาด้วยตนเอง”
ซูย้าว “……”
ทุกสิ่งนี้ทำขึ้นเพื่อจัดการกับอานเจียเย้น ลี่เฉินซีได้รวมผู้คนทั้งหมดที่สามารถรวมเข้ากันได้ เธอควรชื่นชมกลยุทธ์ของเขาดี หรือควรบอกว่าเขาทำทุกสิ่งอย่างไม่เลือกวิธีดี?!
ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าเรื่องนั้นก็ได้รับการแก้ไขอย่างน่าพอใจก็พอแล้ว ดังนั้นไม่จำเป็นต้องสนใจมัน!
เมื่อเครื่องบินมาถึงเมือง A แน่นอนว่าลี่เจิ้งได้พาซีซีมารอรับซูย้าว แต่ทันทีที่เด็กทั้งสองคนเห็นลี่หมิง พวกเขาก็ตกตะลึงราวกับว่าเห็นผี
หวางอี้เคยสั่งให้ทุกคนปิดซ่อนความจริงที่กับพวกเขาสองคนถึงเรื่องลี่หมิงยังมีชีวิตอยู่ ซึ่งนี่เป็นคำสั่งของลี่เฉินซีเช่นกัน ทั้งนี้เพื่อสร้างความสนุกสนานให้กับเด็กสองคน
ลี่หมิงรีบวิ่งไปหาพี่ใหญ่อย่างมีความสุข แต่ทั้งสองกลับรีบถอยออกไปโดยไม่รู้ตัว ลี่เจิ้งรู้สึกว่ามันแปลกอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ใบหน้าของซีซีกลับซีดด้วยความกลัว เธอตื่นตระหนกรีบซ่อนตัวอยู่ข้างหลังซูย้าวอย่างรวดเร็ว “อย่าเข้ามานะ หนูไม่ได้รังแกพี่ พี่อย่ามาหลอกหนูนะ!”
“แม่ครับ ลี่หมิงเป็นคนหรือเป็นผี?” ลี่เจิ้งถาม
ซูย้าวรู้สึกขบขันเพราะเด็กน้อยสามคนนี้ เธอไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ดังนั้นเธอจึงพูดได้เพียงว่า “แน่นอนว่าเป็นคนสิครับ หมิงเอ๋อยังมีชีวิตอยู่ เดี๋ยวให้ลุงหวางเล่าเรื่องนี้ทีหลังแล้วกันนะ!”
เธอปลอบเด็กทั้งสองคน จากนั้นก็ให้หวางอี้ส่งเด็กๆ กลับบ้าน ส่วนเธอเดินทางไปโรงพยาบาลด้วยตัวเอง
เจี่ยงเวินอี๋นอนอยู่ในห้องผู้ป่วย VVIP เธอได้รับการผ่าตัดเอากระสุนออกจากต่างประเทศแล้ว แม้ว่าเธอจะยังเจ็บอยู่เล็กน้อยในตอนนี้ แต่สีหน้าของเธอก็ดูดีขึ้นมาก
การปรากฏตัวของซูย้าวทำให้เจี่ยงเวินอี๋มีความสุขมาก เธอพยายามจะลุกขึ้น แต่เนื่องจากบาดแผลยังปวดอยู่จึงนอนลงอีกครั้งภายใต้การช่วยเหลือของซูย้าว
เธออธิบายเรื่องของลี่เฉินซีให้ฟัง หลังจากที่รู้ทุกอย่างแล้ว เจี่ยงเวินอี๋ก็รีบพูดว่า “ฉันรู้สึกโล่งใจจริงๆ ที่รู้ว่าเฉินซีไม่เป็นไร ส่วนที่เหลือไม่ต้องกังวลนะ เขาเป็นผู้ชาย หลายๆ อย่างต้องได้รับการแก้โดยเขา นอกจากนี้ลูกชายของฉัน ฉันเข้าใจเขาดีว่าเขาจะไม่เป็นไรแน่”
คำพูดเหล่านี้ เหมือนกับยาสร้างความมั่นใจที่ทำให้หัวใจอันว้าวุ่นของซูย้าวสงบลงไม่น้อย
“ก่อนที่เธอปลูกถ่ายไตให้ฉัน ซูย้าว ฉันติดหนี้เธอ ยังไม่ได้แม้แต่จะกล่าวคำขอโทษและขอบคุณเธอเลย ตอนนั้นฉันในฐานะแม่สามี ฉันติดค้างเธอไว้มาก มันเป็นความผิดของแม่เอง แต่หลังจากที่ผ่านอะไรมามากมาย ถ้าเธอไม่รังเกียจและเต็มใจที่จะกลับไปตระกูลลี่ ฉันสัญญาว่าจะทำดีกับเธอที่สุดเท่าที่จะทำได้”
เจี่ยงเวินอี๋ตบหลังมือของเธอเบาๆ ราวกับว่ามีคำพูดมากมายที่ต้องการจะบอกกับเธอ แต่คำเหล่านั้นติดอยู่ที่ริมฝีปาก ไม่รู้ว่าจะพูดมันออกมาอย่างไร
ซูย้าวเพียงแค่มองไปที่หล่อนแล้วพูดว่า “ตอนนี้รักษาสุขภาพร่างกายให้หายดีก่อนนะคะ ส่วนที่เหลือเราจะพูดถึงเรื่องนี้เมื่อลี่เฉินซีกลับมา”
“ยกโทษให้เฉินซีเถอะนะ!” เจี่ยงเวินอี๋จับมือเธอและพูดอย่างจริงจัง “เรื่องมันนานมากแล้ว คุณมีความหมายมากกับเฉินซีมาก ชีวิตคนเราไม่ว่าพ่อแม่จะดีแค่ไหน พวกเขาไม่สามารถอยู่กับพ่อแม่ไปได้ตลอดชีวิต ลูกๆ ต่อให้เก่งสักแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องเติบโตและจากบ้านไป มีแต่คนรักเท่านั้นที่เลี้ยงดูกันจนแก่เฒ่าได้”
“ฉันรู้ว่าคุณเป็นผู้หญิงที่ดีมาก แต่ลูกชายของฉันก็ไม่ได้แย่ใช่ไหม ซูย้าว เขารักเธอมากและทั้งสองคนก็มีลูกด้วยกัน ดังนั้นพยายามให้โอกาสเขาครั้งสุดท้ายและแต่งงานกับเขาเถอะ!”
เมื่อฟังคำพูดของหญิงชรา ซูย้าวก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “อันที่จริง ฉันท้องอีกแล้วล่ะค่ะ”
เจี่ยงเวินอี๋สะดุ้งไปหนึ่งวินาที ราวกับว่าเธอได้ข่าวอันน่าประหลาดใจที่สุดในโลก เธอทำท่าลุกขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจบาดแผล ก่อนจะมองไปด้วยความประหลาดใจ “พระเจ้า ฉันจะมีหลานเพิ่มอีกคนเหรอ?”
ซูย้าวพยักหน้า “ค่ะ แต่เฉินซียังไม่รู้ ฉันยังไม่มีโอกาสบอกเขา”
“สิ่งที่คุณพูดไปเมื่อครู่ฉันจะไปพิจารณาดูนะคะ และถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดฉันคงจะคืนดีกับเขา!” ซูย้าวก้มศีรษะลงอย่างเขินอายเล็กน้อย เธอเองก็รู้สึกเหลือเชื่อ “แต่ก่อนหน้านั้น ฉันมีสิ่งหนึ่งที่หวังว่าคุณสามารถช่วยฉันได้”
“บอกมาเลย” เจี่ยงเวินอี๋ถามอย่างเร่งรีบ
ซูย้าวถอนหายใจด้วยดวงตาอันซับซ้อน เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า “ถ้าฉันคิดไม่ผิดไป อีกไม่นานจะเกิดเรื่องขึ้นกับฉัน”
“แต่อย่ากังวลไปนะคะ มันไม่เป็นเรื่องใหญ่อะไร แต่สิ่งเดียวที่ฉันไม่สามารถลดความกังวลได้ก็คือเด็กสามคนนี้ ขอร้องนะคะ ช่วยดูแลพวกเขาด้วยหลังจากที่คุณหายดีแล้ว รอให้เฉินซีกลับมาทั้งหมดก็คงดีแล้ว”
เจี่ยงเวินอี๋ไม่เข้าใจและขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ “หมายความว่าอย่างไร? จะเกิดอะไรขึ้นกับคุณอีก คนร้ายคนนั้นตายไปแล้วไม่ใช่หรือ?”
ซูย้าวกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และกำลังจะอธิบาย แต่ตำรวจเดินเข้ามาจากข้างนอกเสียก่อนแล้วพูดว่า “คุณซูย้าวใช่ไหมครับ?”
เธอพยักหน้า อีกฝ่ายจึงพูดอีกครั้งว่า “คุณยอมรับชื่อและตัวตนของอานหว่านชิงหรือไม่?”
ซูย้าวก้มศีรษะอีกครั้ง เธอรู้ว่าวันนี้จะมาถึงไม่ช้าก็เร็ว……
เมื่อเป็นเช่นนี้ ตำรวจหญิงคนหนึ่งก็ก้าวไปข้างหน้าใส่กุญแจมือ และพาเธอออกไปจากที่นั่น
