145 – ใครจะโง่เอาของน่าขยะแขยงแบบนี้เข้าปาก
โจวเจ๋อและเหล่าเต๋าเดินตามเสียงกรีดร้องเพื่อค้นหาชั้นนั้น เนื่องจากความไม่สะดวกของขาและเท้าของโจวเจ๋อ
เมื่อพวกเขามาถึง ผู้คนจํานวนมากมารวมตัวกันที่นั่น และสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยจํานวนมากที่มาเฝ้าเตียงก็ออกมาเต็มทางเดินแล้ว มีแม้กระทั่งผู้ป่วยบางรายในชุดผู้ป่วยที่มามุงดู
มีพยาบาลอยู่ใกล้ๆคอยปลอบเด็กสาวคนนั้น และมีคนโทรไปแจ้งรปภ.ของโรงพยาบาลรปภ.น่าจะมาเร็วๆนี้
โจวเจ๋อสวมชุดสีขาว และเหล่าเด็ผลักฝูงชนออกไปอย่างง่ายดายและเข้าไปข้างใน
บนพื้นมีหนองน้ําสีเหลืองสีน้ําตาลและมีสิ่งที่เหมือนไข่สีเหลืองลอยอยู่ที่นั่น คนไม่รู้จะคิดว่ามีคนปอกไข่ทิ้งไว้ โจวเจ๋อเท่านั้นที่รู้ว่าสิ่งนี้คือดวงตาของคน
“เจ้านาย ดูเหมือนว่านี่จะเป็นหนองของชายคนนั้น”
เหล่าเต่ํากระซิบที่หูของโจวเจ๋อ
โจวเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย ยิ่งเหล่าเต่พูดมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรู้สึกรําคาญมากขึ้นเท่านั้น
จากนั้น โจวเจ๋อก็เหยียดนิ้วซื้ออกแล้วจิ้มลงไปในหนอง หลังจากนั้นเขาก็กวนพวกมันให้เข้ากัน
เมื่อเหล่าเต่เห็นฉากนี้ เขาก็รู้สึกแย่เป็นอย่างมาก บอกตามตรง เจ้าสิ่งนี้มันน่าขยะแขยง แต่ เมื่อเจ้านายทําสิ่งนี้แล้วเขาก็รีบทําตาม
ต้องบอกว่าเหล่าเต่าเป็นคนที่รู้จักแสวงหาความก้าวหน้าครั้งยิ่งใหญ่ เขามีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะได้รับความเมตตาจากผู้เป็นนาย
จากนั้นเหล่าเต่ก็เห็นฉากที่เขาต้องการจะคายอาหารเที่ยงออกมา โจวเจ๋อเอานิ้วกลางเข้าปากแล้วดูดเข้าไป จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลงและไตร่ตรองราวกับว่าเขากําลังแยกแยะส่วนผสมในนั้น
เหล่าเตาอ้าปากค้าง เจ้านายกําลังทําอะไร?
เหล่าเต่าลังเลอยู่ครู่หนึ่งและเขาได้ดิ้นรนหลายอย่างในใจ แต่สุดท้ายเขาก็เอานิ้วที่เพิ่งกวนเข้าปากเพื่อชิม กลิ่นที่ฉุนเฉียวพุ่งออกมาโดยตรง ซึ่งร้อนกว่าการดื่มเหล้าขาวที่มีดีกรีแรงที่สุดด้วยซ้ํา
ใบหน้าของเหล่าเต่ําเขียวคล้ํา แต่เมื่อมองไปที่โจวเจ๋อที่ยังคงจมอยู่ในภวังค์ของตัวเองหัวใจของเหล่าเต่ก็เจ็บปวดอย่างอธิบายไม่ถูก
เจ้านายชื่นชอบรสชาติแบบนี้แสดงว่าเขาไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว!
โจวเจ๋อหันศีรษะกลับมาและเห็นใบหน้าที่เศร้าโศกของเหล่าเต่จากนั้นเขาก็มองไปที่ของเหลวที่ยังติดอยู่ที่มือของตัวเองพร้อมกับถามว่า
“คุณกําลังทําอะไรอยู่”
เหล่าเต่ตบหน้าอกของเขาเบาๆและพูดอย่างน่าเศร้าว่า ” *เสินหนงสามารถลิ้มรสสมุนไพรได้ทุกชนิดสิ่งที่เขาทําได้เจ้านายก็ทําได้เหมือนกัน”
โจวเจ๋อพยักหน้าและยิ้ม
เหล่าเต่รู้สึกปลาบปลื้ม ราวกับว่าในที่สุดเจ้านายของเขาก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
“ผมใช้นิ้วชี้คนให้เข้ากัน และเอานิ้วกลางเข้าปาก”
โจวเจ๋อยื่นนิ้วของตัวเองที่เต็มไปด้วยของเหลวให้เหล่าเต่ดูแล้วพูดต่อ
“มันมีเนื้อติดฟันของผมอยู่ดังนั้นผมจึงเขี่ยมันออก ใครจะบ้าเอาของที่น่าขยะแขยงแบบนี้เข้าไปในปากของตัวเอง?”
“…” เหล่าเต๋
เหล่าเต่อยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่ทันใดนั้นท้องของเขาก็เริ่มกระตุก เขาผลักฝูงชนออกไปและรีบวิ่งไปที่ห้องน้ําเพื่ออาเจียน
โจวเจ๋อลูบคางของเขาอย่างเงียบๆหญิงสาวที่หวาดกลัวยังคงนั่งอยู่ในวอร์ด พยาบาลหลายคนปลอบโยนเธอ
โจวเจ๋อไม่ได้ถามเหตุการณ์จากหญิงสาวคนนั้นเพราะเขารู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น
สําหรับเขาแล้วผีดิบระดับต่ําพวกนี้เป็นเพียงฝุ่นละออง แต่สําหรับคนธรรมดามันเพียงพอจะทําให้พวกเขาช็อคตายได้
ศพสามารถฟื้นคืนชีพ อาวุธสังหารคือเล็บมือ หลังจากนั้นไม่นานศพพวกนั้นก็จะกลายเป็นหนอง
ทุกอย่างแสดงให้เห็นว่าฆาตกรไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นมารที่ซ่อนอยู่ในความมืด ตั้งแต่โจว เจ๋อกลายเป็นผี เขาไม่เคยพบกับความลึกลับและร้ายกาจเช่นนี้มาก่อน
เห็นได้ชัดว่าสิ่งนั้นไม่สามารถถือเป็นผีร้ายธรรมดาได้
เมื่อยืนขึ้น โจวเจ๋อเดินไปที่อีกด้านของทางเดิน เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดโทรหาถังซื้อ
“ว่าไง” เสียงของถังซื้อเย็นชาเช่นเคย
” ช่วยฉันหน่อย ดูเหมือนว่าจะมีผีดิบที่แข็งแกร่งอยู่ในเมืองนี้ ”
” ทําไมไม่ลองโทรหาคนอื่น”
ความหมายก็คือเธอไม่ใช่ว่าไม่มีเวลาแต่เธอไม่สนใจเรื่องนี้
“งั้นก็ช่วยฉันเรียกไปวิ่งมาหาที่โรงพยาบาลตงเฉิงหน่อย”
“ตกลง”
หลังจากวางสายแล้วโจวเจ๋อก็รู้สึกอีกครั้งว่าการตัดสินใจเก็บถังซื้อไว้ใกล้ๆถือเป็นการตัดสินใจที่ผิดผู้หญิงคนนี้ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ไม่เหมือนกับไปยิ่ง
แม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะเป็นผู้หญิงเหมือนกันแต่ประโยชน์นั้นแตกต่างราวฟ้ากับเหว
น้ําเปรี้ยวในท้องเหล่าเต่ถูกคายออกมาหมดแล้ว เขาออกมาจากห้องน้ําแล้วบ่นพึมพํา
“ทําไมสิ่งนั้นถึงฆ่าคน?”
“เขาทําโดยตั้งใจ” โจวเจ๋อกล่าว
“คนที่ฆ่าพวกเขาเป็นราชาผีดิบหรือเปล่า แบบที่เขากัดใครแล้วคนนั้นจะกลายเป็นผีดิบไปด้วย”
ยิ่งพูดเหล่าเตยิ่งมีความตื่นเต้น
“คุณกําลังคิดอะไรอยู่?”
“เจ้านายครับมีความเป็นไปได้ไหมที่คนจะกลายเป็นซอมบี้เหมือนไปยิ่ง?”
“ตรงประเด็นเลยอย่ารีรอบพุ่มไม้”
“เอ่อ คือว่าผมหมายถึง เจ้านายเข้าใจใช่ไหมว่าผมแก่แล้วดังนั้นมันพอจะเป็นไปได้ไหมที่ผมจะกลายเป็นซอมบี้เหมือนกับไปยิ่ง “
“คุณไม่รู้เรื่องนี้เหรอ”
“ตอนนี้ผมเป็นเหมือนไม้ใกล้ฝั่งแล้ว ถ้าผมจากไปแล้วใครจะดูแลเจ้านาย”
“” โจวเจ๋อ
“เมื่อวันนั้นมาถึงคุณช่วยให้ผมกลายเป็นผีดิบได้ไหม”
“ไม่มีทาง……………” เหล่าเต่ํา
คุณจะตายหรือไงถ้าพูดดีๆหน่อย พวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ!
“ผมขอบอกคุณเลยนะว่าการที่ถูกผีดิบกัดนั้นจะไม่ทําให้คุณเป็นผีดิบแน่นอน ถ้าคุณไม่เชื่อลองปล่อยให้ไปอิงกัดคอคุณหลังจากที่คุณกลับไป ผมสัญญาเลยว่าพิษของผีดิบจะทําให้คุณตายเร็วมากขึ้นเท่านั้น
ส่วนการที่คุณจะเป็นผีดิบเหมือนกับไปอิงคุณก็แค่เลือกหลุมศพของตัวเองในสถานที่สวยๆสักหน่อย หลังจากผ่านไป 100-200 ปีไม่แน่ว่าคุณจะลุกขึ้นมาอีกครั้ง”
สีหน้าของเหล่าเด็รู้สึกหดหูเล็กน้อย เขาคิดว่าเขาพบวิธีที่จะดําเนินชีวิตต่อไปแล้วแต่ใครจะรู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นแบบนี้ ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่ยอมแพ้
“แล้วเกิดอะไรขึ้นกับคนพวกนี้ พวกเขาเป็นผีดิบได้ยังไงแล้วทําไมพวกเขาถึงกลายเป็นน้ําหนอง”
“ผมไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นผีดิบได้ยังไง แต่รู้ว่าเมื่อพวกเขาตกอยู่ในสภาพแบบนี้พวกเขาต้องกินคนเพื่อบํารุงร่างกายให้กับตัวเองไม่งั้นพวกเขาก็จะกลายเป็นแบบนี้
แน่นอนว่าสิ่งที่พวกเขาทําก็คือการต้องกินคนอื่นไปเรื่อยๆเพื่อรักษาสภาพตัวเอง”
ทันใดนั้นโจวเจ๋อก็นึกถึงอย่างอื่น เขาพูดกับชายชราว่า
” พยายามค้นหาว่าเกิดอะไรขึ้นกับศพอื่น มีสถานการณ์ที่คล้ายกันหรือไม่…”
**เสินหนง (Hz” กษัตริย์กสิกรรม :
“เสินหนง ()” เป็น 1 ใน 5 กษัตริย์โบราณ(tik มี โหย่วเฉาชื่อ( EC) เซี่ยเหรินชื่อ(AAS)ฝซีชื่อ(4 E ) เจ้าแม่หนี่วาxt3EC) และ เสินหนงชื่อ(* #REE) และเห็นว่าเป็นคนเดียวกันกับ “เหยียนตี้ ซี” มีสกุลว่า “เจียง ๕”
ท่านยังเสาะหาสมุนไพรตาม ป่าเขา เพื่อใช้รักษาโรคของผู้คนทั้งหลาย โดยเสินหนงใช้ตนเองทดลองกินสมุนไพรชนิดนั้นๆ ดูว่ามีผลต่อร่างกายอย่างไรจึงถูกพิษอยู่บ่อยๆ
เช่น 1 วัน รับพิษ 70 ชนิด (-Hitt์ ) จึงเกิดหนังสือ “ยาสมุนไพรเสินหนง (+4×683)” ที่บันทึกสมุนไพรที่รักษาโรคแต่ละอย่างไว้ จึงอาจถือได้ว่าเป็นตําราทา งการแพทย์เล่มแรกของโลกก็ว่าได้
