153 – สอบสวน
โจวเจ๋อวางเด็กหญิงตัวน้อยไว้บนเตียงแต่เมื่อเขาก้าวถอยหลังเขาก็มองเห็นว่าเด็กหญิงตัวน้อยหลับไปแล้ว
ตอนนี้เธอกําลังนอนอยู่บนเตียงมีเสียง “กรน” เล็กน้อยและน่ารักเหมือนตุ๊กตาดินเผาชั้นดี
หลังจากรอคอยชั่วครู่เด็กหญิงตัวน้อยก็ “ตื่นขึ้น” เธอใช้มือขยี้ตาของตัวเองแล้วถามว่า
“ลุง ทําไมลุงถึงอยู่ในบ้านของหนู? แล้วยังเข้ามาในห้องของหนูอีกด้วย”
ท่าทางของเธอน่ารักเป็นอย่างมาก
แต่โจวเจ๋อไม่ได้สนใจท่าทางของเธอเลย เขาหยิบขาข้างหนึ่งของเธอขึ้นมาพร้อมกับแกว่งร่างกายของเธอให้หมุนไปมาเหมือนกับลูกข่าง
“ผมไม่สนใจหรอกนะว่าคุณจะแกล้งทําหรือเปล่า ถ้าคุณไม่ได้แกล้งคุณก็ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ผมมีเรื่องบางอย่างจะคุยกับคุณ รีบตื่นขึ้นมาอย่าประเมินความอดทนของผม “
โจวเจ๋อยกขาของเธอขึ้นแล้วแกว่งไปมาไม่หยุด เด็กหญิงตัวน้อยยังคงร้องไห้เธอเรียกหา “พ่อกับแม่” ตลอดเวลา
แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็เงียบดวงตาของเธอนิ่งสงบอีกครั้ง และเธอก็กัดริมฝีปากสีแดงอันละเอียดอ่อนก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า
” ปล่อยฉันลง”
“โอ้ ตื่นขึ้นมาแล้วเหรอ!”
“ป๊า!”
โจวเจ๋อตบก้นของเด็กหญิงตัวน้อยๆอีกครั้งก่อนจะปล่อยเธอลง
แต่เด็กหญิงตัวน้อยยังคงจ้องมองเขาด้วยสายตาขุ่นเคือง
” ขอโทษด้วยไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่รู้เลยว่าคุณกลับมาแล้ว”
“โจวเจ๋อ คุณคิดว่าฉันบาดเจ็บแล้วคุณจะทําอะไรก็ได้อย่างนั้นเหรอ”
เด็กหญิงตัวน้อยตะโกน
“ป๊า!”
ก้นของเธอถูกตีอีกครั้ง เด็กหญิงตัวน้อยๆปากค้างเธอไม่คิดจริงๆว่าเขาจะกล้าตีเธอทั้งที่เธอได้สติกลับมาแล้ว!
โจวเจ๋อลูบฝ่ามือของตัวเองอีกครั้งแล้วกล่าวว่า
“ครั้งนี้ตั้งใจ”
“กล้าดียังไงถึงทํากับฉันแบบนี้ คุณไม่กลัวว่าฉันจะฆ่าคุณเหรอ” เด็กหญิงตัวน้อยกัดฟันและพยายามข่มขู่
“ป๊า!”
“ป๊า!”
คราวนี้ไม่ใช่ก้นของเธอที่ถูกตี แต่เป็นใบหน้าของเธอซึ่งถูกโจวเจ๋อตบอย่างรุนแรง มีเลือดไหลซึมออกมาจากมุมปากของเธอเล็กน้อย
“เมื่อไม่กี่วันก่อนก็มีคนพูดแบบนี้เหมือนกัน แต่ผมฆ่าเธอไปแล้วดังนั้นอย่าพยายามข่มขู่ผมแบบโง่ๆ เพราะผมจะไม่ลังเลเลยที่จะฆ่าคุณอีกคน”
“เธอถูกคุณฆ่าไปแล้วเหรอ”
เด็กหญิงตัวน้อยรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาแล้ว ตามธรรมดาตัวตนอย่างพวกเขามักหลีกเลี่ยงการฆ่าเจ้าหน้าที่ด้วยกันเอง แต่เมื่อเคยลงมือไปแล้วดังนั้นมันไม่สําคัญว่าจะเป็นหนึ่งหรือสองคน
“จะถามอะไรก็พูดมา”
เด็กหญิงตัวน้อยนั่งบนเตียงและมองเขาด้วยสายตาโกรธเคืองปนหวาดกลัว
โจวเจ๋อหยิบใบรับรองออกมา ถือไว้ในมือแล้วถามว่า
” ผู้พิทักษ์ภูตผีทํางานยังไง? แล้วผมได้เป็นหรือยัง?”
“คุณมีหลักฐานและกุญแจสู่นรกของฉัน โดยพื้นฐานแล้วคุณก็คือผู้พิทักษ์ภูตผี”
“มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ?” โจวเจ๋อตกตะลึงเล็กน้อย
“ความแตกต่างของระดับเจ้าหน้าที่นั้นยิ่งใหญ่มาก โดยปกติแล้วตัวตนอย่างพวกเรานั้นไม่ได้มีค่าอะไรเลยตอนรก ขอเพียงแค่เราสามารถได้ใบรับรองมาและทําภารกิจให้ครบก็ถือว่าผ่านแล้ว “
“โอ้ สภาพแวดล้อมในการทํางานหละหลวมมาก งั้นแสดงว่าคนที่สามารถฆ่าพวกเราก็จะได้ครอบครองใบรับรองพวกนี้ต่องั้นเหรอ?”
“ตามปกติแล้วใช่ แต่ก็เฉพาะคนที่หนีออกจากนรกได้เท่านั้นที่มีคุณสมบัติ
“ป้า!”
โจวเจ๋อตบหน้าของเด็กหญิงตัวน้อยอีกครั้ง
“ทําไม!” เด็กหญิงตัวน้อยรู้สึกอับอายอย่างมาก
“พูดดีๆอย่าตะโกน แล้วผมไม่ชอบสายตาของคุณด้วย” โจวเจ๋อเตือนเธอ
“แต่มีกฎของผู้พิทักษ์เหมือนกัน คือพวกเราห้ามฆ่ากันเอง!” เด็กหญิงตัวน้อยกล่าวเสริม
“ผมคิดว่านี่มันเป็นเรื่องไร้สาระที่คุณแต่งขึ้นมามากกว่า ผมรู้ดีว่าคุณพยายามจะฆ่าผม เช่นเดียวกับคนที่อยู่ในเฉิงตูเขาคงฆ่าผู้พิทักษ์มาไม่น้อย เขาทําได้แล้วทําไมผมทําไม่ได้”
โจวเจ๋อพูดจบก็ยกมือขึ้นอีกครั้งหนึ่งเตรียมจะตบหน้าของเด็กหญิงตัวน้อย
“นั่นเป็นเพราะคุณไม่ได้ละเมิดกฏ นอกจากนี้ผีที่คุณฆ่านั้นแม้ว่าเธอจะทรงพลังและมีอํานาจมาก แต่ท้ายที่สุดแล้วเธอไม่ได้เป็นผู้พิทักษ์เต็มตัว ดังนั้นการที่คุณฆ่าเธอมันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อคุณเลย!”
“เอ่อ ผมไม่รู้ว่าผมสรุปแบบนี้ได้ไหม แสดงว่าผู้พิทักษ์แบบเรานั้นถือเป็นตัวตนระดับต่ำสุดต่อให้พวกเราตายหรือบาดเจ็บจากการทํางานพวกเราก็ต้องยอมรับเท่านั้นโดยไม่สามารถเรียกร้องค่าตอบแทนใดๆได้
หรือต่อให้พวกเราถูกขโมยใบรับรองไป คนที่ขโมยมันก็จะสามารถสวมรอยเป็นตัวตนของเราได้ขอเพียงพวกเราไม่ฆ่ากันเองเท่านั้น อย่างนั้นหรือเปล่า?
เด็กหญิงตัวน้อยพยักหน้า
“บอกตามตรง เจ้าหน้าที่แบบนี้มันน่าเบื่อจริงๆ”
โจวเจ๋อหันหลังกลับ เรื่องนี้ทําให้ความพยายามในการทํางานของเขาลดลงมาก ในตอนนี้เขายังคงเป็นพนักงานชั่วคราวอยู่ แล้วต่อให้กลายเป็นผู้พิทักษ์จริงๆก็ไม่เห็นว่าจะดีขึ้นเท่าไหร่
ในโลกของมนุษย์การเป็นข้าราชการนั้นล้วนแล้วจะเป็นเพื่อเช้าชามเย็นชาม ในขณะที่ข้าราชการในหมู่ผีก็ไม่มีความแตกต่างสักนิด มิหนําซ้ำชามพวกนั้นยังหมุนเวียนไปมาได้อีกด้วย
“ผู้พิทักษ์นั้นมีหน้าที่คอยจับวิญญาณลงนรก แม้ดูเหมือนจะเป็นกันได้ง่ายๆแต่ใบรับรองพวกนี้ไม่ใช่ของที่จะได้มาง่ายๆอย่างแน่นอน”
เด็กหญิงตัวน้อยมองใบรับรองในมือของโจวเจ๋ออีกครั้งเธอเม้มปากแล้วพูดต่อไปว่า
“ในโลกนี้มีนักบุญรวมทั้งเทพารักษ์ประจําขุนเขามากมายที่ไม่สามารถเข้าสู่นรกได้
ดังนั้นเพื่อรับรองตัวตนให้กับพวกเขานรกจึงได้ทําใบรับรองพวกนี้ขึ้นมาเพื่อให้พวกเขาสามารถดํารงชีวิตอยู่ในโลกมนุษย์และทําอะไรบางอย่างให้กับนรกเพื่อเป็นค่าตอบแทน
คุณคิดว่าผีธรรมดาจะสามารถแย่งชิงใบรับรองพวกนี้จากนักบุญหรือเทพารักษ์แห่งขุนเขาได้จริงๆเหรอ ”
“ก็คงเป็นอย่างที่คุณพูด แต่ผมยังมีคําถามอีกคําถามหนึ่ง” โจวเจ๋อกางฝ่ามือออก
“คุณจะเอาเครื่องหมายนี้กลับไปหรือเปล่า”
เด็กหญิงตัวน้อยไม่ตอบเธอหันหน้าไปทางอื่น
” ตอบมา”
ใบหน้าของโจวเจ๋อมืดลงทันที
เด็กหญิงตัวน้อยได้แต่พยักหน้า
โจวเจ๋อสูดหายใจเข้าลึกๆกําหมัดแน่นอย่างช้าๆและถามต่ออย่างแผ่วเบาว่า
“จะเอาคืนยังไง?”
“ฉันมีวิธีของฉันเอง”
“ฮ่าๆๆ ตอบมาเถอะที่รัก” โจวเจ๋อเหยียดมือออกแล้วลูบหัวเด็กหญิงตัวน้อย
“บอกคุณลุงคนนี้ซะดีๆอย่าให้ต้องลงมือใช้กําลัง”
เด็กหญิงตัวน้อยจ้องมองไปยังโจวเจ๋อ เธอลังเลไม่รู้ว่าจะบอกดีหรือไม่
” พูด.”
โจวเจ๋อขึ้นเสียงในขณะเดียวกันเล็บของเขาก็งอกออกมาแล้ว มันชัดเจนว่าหากเธอไม่ตอบเล็บพวกนี้จะแทงเข้าไปในร่างกายของเธอ
เด็กหญิงตัวน้อยกระซิบ
“ขอแค่ฆ่าคุณ มันก็จะกลับมาอยู่ที่ฉันเอง”
