160 – ไม่คิดว่าคุณจะเอาผงเรืองแสงไปแปรงฟัน
ตลอดช่วงบ่ายเป็นช่วงเวลาที่สบายและเหมาะแก่การพักผ่อน เมื่อถึงเวลาสองทุ่มโจวเจ๋อก็รู้สึกอารมณ์ดี โดยทั่วเมื่อถึงเวลานี้ลูกค้าตัวจริงควรจะมาถึงแล้ว
ซูชิงหลางน่าจะเมาสลบไปแล้วดังนั้นเขาจึงไม่ได้ลงมาข้างล่าง โจวเจ๋อจึงสั่งอาหารเย็นจากข้างนอก
เหล่าเต๋าและลิงน้อยกําลังนั่งอยู่บนเก้าอี้และชายชรากับลิงน้อยกําลังกินข้าวและดวลเหล้ากันอยู่ด้วย
ทันใดนั้นประตูร้านหนังสือก็ถูกเปิดออก และมีเสียงแหวกผ้าม่านเข้ามา
ยังคงเป็นหมอฝึกงานคนนั้นที่เดินกลับเข้ามาในร้าน
เหล่าเต๋าเมานิดหน่อย เขาเอื้อมมือออกไปเรียกหมอฝึกงานคนนั้นเพื่อมาดื่มเป็นเพื่อน
ทั้งร้านหนังสือ เขาไม่สามารถหาใครที่สามารถดื่มกับเขาได้ เขาสามารถดื่มได้เฉพาะกับลิงเท่านั้น ตอนนี้มีคนมาที่นี่ดังนั้นเขาจึงเรียกเด็กหนุ่มเข้ามาด้วยความยินดี
” เพิ่งเลิกงาน ลืมไปว่าไม่ได้จ่ายเงินตอนมาวันนี้ อ้อยังต้องขอซื้อผงเรืองแสงอีกเล็กน้อย ” เด็กฝึกงานยังคงดูน่าเบื่อและซื่อสัตย์
“100 หยวนสําหรับค่าชาและอีก 5 หยวนสําหรับผงเรืองแสง คิดแค่ 100 หยวนก็แล้วกัน”
เหล่าเต๋ากล่าวแสร้งทําเป็นใจกว้าง
เมื่ออีกฝ่ายมอบเงินให้ เหล่าเต๋ก็แสดงสีหน้าโกรธเคืองพร้อมกับพูดว่า
“ถ้าคุณอยากขอบคุณฉันจริงๆพวกเราก็ออกไปดื่มกันข้างนอก “
พูดจบเหล่าเต๋าก็มองไปที่โจวเจ๋อ
โจวเจ๋อพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต
เด็กฝึกงานก็ไม่ปฏิเสธเช่นกัน เขาไม่ใช่คนพื้นเมืองและเนื่องจากบุคลิกของเขา เขาจึงไม่มีเพื่อนที่ดีในเมืองนี้
ตอนนี้เขากับเหล่าเด็กอดคอกันและออกจากร้านหนังสือเพื่อหาผับและผู้หญิง
ตอนนี้เป็นเวลาค่ำแล้วแต่โชคดีที่ที่นี่เป็นย่านการค้าดังนั้นไฟของถนนจึงค่อนข้างสว่าง
เหล่าเด็กับเด็กฝึกงานเดินไปซักพัก เมื่อพวกเขาไปถึงโรงแรมด้านหน้า เหล่าเต๋าก็เดินเข้าไปในตรอกมืดๆพร้อมกับมองหาเสาไฟต้นนึ่ง
“ขอโทษด้วย ปวดฉี”
เด็กฝึกงานไม่มีทางเลือกอื่นได้แต่เดินตามเหล่าเต๋าไปพร้อมๆกับปลดเข็มขัดออกด้วย
“เฮ้ เจ้าลูกชายฉันชอบที่จะฉีข้างเสาไฟฟ้าแบบนี้มันให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างหนึ่ง!”
“ฮ่าฮ่า น่าตื่นเต้น พวกเราสามารถได้ทุกที่” เห็นได้ชัดว่าเด็กฝึกงานก็เริ่มหลงผิดไปแล้ว
“มันเป็นธรรมชาติของมนุษย์? ว่าแต่คุณใช้สารเรืองแสงที่ฉันให้ไปหรือเปล่า?” เหล่าเต๋าถาม
“แน่นอน แต่วันนี้ศพหายไปอีกแล้ว โรงพยาบาลโทรแจ้งตํารวจแล้วแต่ตํารวจยังหาเบาะแสไม่เจอ”
“ไม่มีประโยชน์เหรอ?”
“อืม มันไม่ได้ผล” เด็กฝึกงานพยักหน้า
“ลืมมันไปเถอะ คืนนี้ฉันจะพาไปขึ้นครูเอง”
“ไม่เป็นไรครับ ผมรู้สึกว่ายังไม่พร้อม”
“เชื่อมั่นในตัวพี่ชายคนนี้!”
พูดจบเหล่าเตที่ยังไม่ได้ล้างมือก็ตบไหล่อีกฝ่ายโดยตรงเพื่อเป็นกําลังใจ
“คุณแก่แล้ว คุณแก่กว่าพ่อผมยี่สิบปีเลยด้วยซ้ำ” เด็กฝึกงานคนนั้นฝืนยิ้ม
เมื่อเด็กฝึกงานยิ้ม เหล่าเด็กตัวแข็งกระทันหัน ในตอนแรกเขาไม่ทันสังเกตเพราะแสงไฟที่ถนนสว่างจ้ามากเกินไป
แต่ในตรอกมืดนี้ เหล่าเต๋าก็เห็นว่าเมื่อเด็กฝึกงานยิ้มฟันของเขาก็ดูเหมือนจะถูกเคลือบไปด้วยสารเรืองแสง
มือที่เพิ่งจะฉีของเหล่าเส้นเล็กน้อย
เหล่าเต๋าเสียใจที่ต้องการออกไปดื่มในวันนี้ แม้ว่าการรับใช้ฝีในร้านหนังสือจะไม่ใช่อาชีพที่มีเกียรติและน่าภูมิใจ แต่อย่างน้อยมันก็ปลอดภัยกว่าที่นี่อย่างแน่นอน!
เหล่าเต๋าไม่ใช่คนธรรมดา แม้ว่าเขาจะเทียบกับซูชิงหลางไม่ได้ แต่เขาก็เป็นนักพรตที่รับใช้ผีมาสองชั่วอายุคนแล้ว
ไม่ว่าจะดีหรือร้ายดวงตาของเขายังคงเต็มไปด้วยประสบการณ์ และเขาได้เห็นสิ่งแปลกประหลาดมากมาย
แสงเรืองแสงที่ฟันของนักศึกษาฝึกงานเป็นเหมือนรอยยิ้มของมารในความมืดซึ่งทําให้ผู้คนตื่นตระหนก
เหล่าเต๋าขอให้เขาโรยผงเรืองแสงบนศพ และเด็กฝึกงานก็บอกว่าเขาได้ทําแล้ว
จากนั้นสารเรืองแสงก็ปรากฎบนฟันของเขา เพียงแค่คิดเรื่องนี้ขึ้นมาเหล่าเต๋าก็ตัวสั่นสะท้านแทบจะไม่สามารถยืนอยู่
แต่เหล่าเต๋าไม่ได้ถามโง่ๆออกไปว่า “โย่ ไม่คิดว่าคุณจะเอาผงเรืองแสงพวกนั้นไปแปรงฟัน
” เกิดอะไรขึ้น?”
เด็กฝึกงานมองเหล่าเที่มีอาการผิดปกติเล็กน้อย
เหล่าเเอามือกุมท้องและกล่าวขอโทษ
“ขอโทษที่จู่ๆก็ปวดท้อง ช่วงนี้ท้องไส้ของฉันไม่ปกติ เหมือนกินอะไรผิดสําแดงมา”
“เดี๋ยวผมพาคุณไปโรงพยาบาล โรงพยาบาลประชาชนอยู่ไม่ห่างจากที่นี่มากนัก” เด็กฝึกงานช่วยประคองชายชราก่อนจะถามออกไปด้วยความสงสัยว่า
” ทําไมคุณถึงตัวสั่น”
“ฉันปวดท้องต้องกลับไปกินยาแล้ว ไม่อย่างนั้นเส้นเลือดในสมองแตก โรคหลอดเลือดสมองและโรคหัวใจ”
เหล่าเต๋าพูดเรื่องไร้สาระทุกอย่างเท่าที่เขาจะคิดออก สิ่งที่เขาต้องการตอนนี้คืนนี้กลับไปที่ร้านให้เร็วที่สุด!
โลกนี้อันตรายเกินไป มีเพียงร้านหนังสือเท่านั้นที่จะทําให้เขาปลอดภัยได้ ตอนนี้เหล่าเด็รู้ซึ้งแล้วว่าการอยู่รับใช้โจวเจ๋อนั้นมีประโยชน์มากแค่ไหน
“ถ้าอย่างนั้นผมจะพาคุณกลับไปเอง” เด็กฝึกงานกล่าวด้วยสีหน้ากังวล
“ไม่ คุณเหนื่อยแล้วคุณต้องพักผ่อน พรุ่งนี้ยังต้องไปทํางานใช่ไหม อาชีพรักษาคนไม่ใช่ว่าจะทําลวกๆได้คุณต้องพักผ่อนให้เพียงพอ”
พูดจบเหล่าเด็ก็ไม่รอนักศึกษาฝึกงานตอบกลับ เขาแยกตัวจากการประคองของเด็กหนุ่มก่อนจะรีบวิ่งไปที่ร้านหนังสือโดยไม่สนใจว่าตอนนี้เขากําลังแกล้งปวยอยู่
ภายใต้ไฟถนน ชายชรามองย้อนกลับไปขณะวิ่ง เขากลัวว่าเด็กฝึกงานจะยังไล่ตามเขามา แต่โชคดีที่ในตรอกมืดสนิทนั้นไม่มีความเคลื่อนไหว
ถึงจะอย่างนั้นเหล่าเต๋าก็ไม่กล้าประมาทเขารีบวิ่งไปที่ร้านหนังสือภายในลมหายใจเดียว
เหล่าผลักเปิดประตูร้าน คุกเข่าลงและหอบหายใจ เขาใช้พลังของน้ำนมมารดาที่เคยกินตั้งแต่ยังเด็กไปจนหมด เขามีเหงื่อไหลท่วมไปทั่วตัวทั้งร้อนและหวาดกลัวไปพร้อมๆกัน
โจวเจ๋อนั่งอยู่ที่ด้านหลังของบาร์เมื่อหันกลับไปมองสภาพของเหล่าเต๋าเขาก็หัวเราะแล้วพูดว่า
“มีอะไรเหรอ?”
“เจ้านาย รู้ไหมว่าผมเพิ่งเห็นอะไร เจ้าเด็กนั่น ฟันของเด็กฝึกงานคนนั้นสะท้อนแสง!”
เหล่าเต๋าบรรยายถึงเหตุการณ์ต่างๆที่นั่น มือของเขาโบกสะบัดอยากวุ่นวาย
มันไม่ง่ายที่จะหลุดพ้นจากมือของมาร เขายังผ่านการต่อสู้ที่ดุเดือดซึ่งทําให้ภูเขาถล่ม แผ่นดินแตกออก สายน้ำไหลย้อน ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์เปลี่ยนสี
จริงด้วย มันน่ากลัวมาก!
แต่โจวเจ๋อยังคงสงบนิ่งเหมือนไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นไปกับประสบการณ์สยองของชายชรา
หลังจากพูดจบ เหล่าเต๋าก็หยิบน้ำบนโต๊ะขึ้นมาดื่ม จากนั้นเขาถามออกไปด้วยความตื่นตระหนกไม่หาย
“เจ้านาย ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง”
“บางทีเขาอาจจะแค่เล่นตลกกับคุณ”
“เวรกรรม?” ชายชราร้อง “แล้วถ้าไม่ล่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าเขากินศพพวกนั้นเขาไป คุณสามารถไปแจ้งความได้ การทําลายศพเป็นเรื่องที่ผิดกฎหมายเขาจะต้องถูกดําเนินคดีอย่างแน่นอน”
“แล้ว?” เหล่าเต๋ยังคงไม่ยินยอมพร้อมใจกับท่าทีของโจวเจ๋อ
” แล้วไงต่อ?”
“จะไม่ทําอะไรเลยเหรอเจ้านาย” เหล่าเด็รู้สึกประหลาดใจ
“ผมต้องทํายังไง?” โจวเจ๋อถาม
“คุณกลับมาอย่างปลอดภัยและไม่มีเหตุร้ายใดๆ นอกจากนี้หากเป็นเขาที่กินศพเข้าไป เขาจะจงใจโรยผงเรืองแสงแล้วกินศพนั้นหรือปล่าว”
