170 – ตกอยู่ในวงล้อม
โจวเจ๋อเดินไปเรื่อยๆจนสามารถกล่าวได้ว่าเดินทั่วหมู่บ้านแล้ว
9 ปีที่แล้วถ้าเจ้าของโพสต์มาเห็นฉากในวันนี้ เชื่อว่าเขาคงไม่กล้าบอกว่าจะกลับมาที่นี่เพื่อถ่ายรูปอีกแล้ว
หลังจากเดินไปได้สักพัก โจวเจ๋อก็มาถึงวิหารแห่งหนึ่ง วิหารแห่งนี้เป็นอาคารที่สูงที่สุดในหมู่บ้านดูเหมือนจะเป็นวิหารที่เก็บแผ่นป้ายวิญญาณของบรรพบุรุษ
วิหารนี้ค่อนข้างเก่าแก่ แม้ว่ามันจะใหญ่โตแต่สีที่ทาอยู่ด้านนอกก็แทบจะหลุดลอกออกไปหมดแล้ว ถึงจะอย่างนั้นลวดลายที่ถูกแกะสลักลงบนแผ่นไม้รอบวิหารก็แสดงให้เห็นถึงความละเอียดอ่อน
ชายชราตาบอดในชุดยาวนั่งอยู่ที่ประตูวิหาร เขามีไม้เท้าอยู่ในมือ ริมฝีปากของเขาสั่นเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
โจวเจ๋อหยุดอยู่ตรงหน้าเขา เพราะชายชราดูเหมือนจะเป็นคนธรรมดาที่สุดในหมู่บ้าน อย่างน้อยชายชราก็ไม่น้ําลายไหลเหมือนกับคนอื่น
แต่เมื่อโจวเจ๋อเข้าไปใกล้เขายังคงได้ยินเสียงกระซิบจากชายชราว่า
“หิว หิว หิว อยากกินขนมปังขาว อยากกินขนมปัง”
ลิงน้อยวิ่งตรงขึ้นไปเปิดดวงตาของชายชราดูว่าเขาตาบอดจริงหรือไม่ ชายชราตาบอดเงยหน้าขึ้น เขาตาบอดและไม่ได้สวมแว่นกันแดด
เมื่อเขาสัมผัสได้ว่าใครบางคนมาแตะต้องตัวเขาชายชรารู้สึกตกใจเล็กน้อยก่อนจะกัดฟันพูดออกไปว่า
“ไปเถอะ คุณช่วยเราไม่ได้”
คําพูดของชายชราตาบอดเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและหมดหนทาง เขากําลังเตือนโจวเจ๋อว่าคนที่นี่ไม่สามารถช่วยเหลือได้แล้ว ให้เขาออกไปจากหมู่บ้านนี้
โจวเจ๋อยังไม่ขยับ บอกตามตรงว่าต่อให้คนทั้งหมู่บ้านกลายเป็นวิญญาณดุร้ายเขาก็ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไร
ดังนั้นแม้ว่าจะมีผีมากมายในหมู่บ้านนี้แต่เขาก็คิดว่าเขาสามารถหนีได้อย่างแน่นอน
” เกิดอะไรขึ้น” โจวเจ๋อถาม
เขาหวังจะรู้ว่าคนในหมู่บ้านกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร
อันที่จริงความมืดและพระจันทร์สีเลือดเหนือหมู่บ้านได้แสดงปัญหามากมาย หมู่บ้านนี้เป็นดินแดนผีสิงที่สามารถพบเห็นได้ในสนามรบโบราณหลายแห่งในโลก
“อย่าถาม อย่าถาม รีบออกไปจากที่นี่ ทุกคนหิว ถ้าคุณไม่ไปคุณจะโดนกิน” ชายชราตาบอดยังคงพูดคําเหล่านี้ซ้ําแล้วซ้ําเล่า
“เกิดอะไรขึ้นที่นี่คนทั้งหมู่บ้านจะอดตายได้ยังไง ผมต้องทํายังไงถึงจะช่วยพวกคุณให้หลุดพ้นจากความหิวโหย? คนที่เข้ามาในหมู่บ้านนี้เมื่อ 9 ปีก่อนเขาไปไหนแล้ว?”
“ไป! ไป!”
ชายชราตาบอดโกรธและฟาดไม้เท้าของตัวเองใส่โจวเจ๋อ
“ไป! ไป!”
โจวเจ๋อยังคงไม่ขยับ ซึ่งทําให้ชายชราตาบอดกังวลมาก แน่นอนว่าลักษณะท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
“รีบหนีไปไม่งั้นคุณจะถูกกิน”
เสียงของชายชราตาบอดเริ่มสั่น เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อควบคุมตัวเองไว้
แต่โจวเจ๋อไม่ได้สนใจคําเดือนของชายชรา เรื่องของคนเป็นเป็นของตํารวจ แต่เรื่องของคนตายเป็นหน้าที่ของเขา
หมู่บ้านนี้เคยเป็นหมู่บ้านผีสิงที่เงียบสงบแต่กระทั่งเมื่อ 9 ปีก่อนก็เกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้น
เด็กหญิงตัวน้อยที่มาร้านของเขาอาจโชคดีไม่ได้รับมลพิษของที่นี่มากเกินไป
แต่ในขณะเดียวกัน การปรากฏตัวของสาวน้อยในร้านหนังสือก็แสดงให้เห็นว่าสถานการณ์ที่นี่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมแล้วไม่เพียงแต่คนเป็นจะเข้ามาได้ แม้แต่ผีที่นี่ก็สามารถออกไปข้างนอกได้เช่นกัน!
หากว่าผีที่อยู่ที่นี่หลุดออกไปพร้อมกันในคราวเดียว ความเสียหายนั้นจะมีมากมายขนาดไหน?
ถ้าโจวเจ๋อไม่รู้คงไม่เป็นไร เขาสามารถปล่อยเหตุการณ์ให้เป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็นได้ แต่วันนี้เขาอยู่ที่นี่แล้วและรับรู้ทุกอย่างด้วยตัวเอง
เด็กหญิงตัวน้อยรุ่ยรุ่ยบอกว่าในนรกนั้นมีการติดตามสถานการณ์การทํางานของผู้พิทักษ์อยู่เสมอ โจวเจ๋อ เชื่อว่าเมื่อเขาจากไปโดยไม่ทําอะไรกับเหตุการณ์ครั้งนี้นรกจะลงโทษเขาอย่างแน่นอน
ในสายตาของฝ่ายหยิน ผู้พิทักษ์เป็นข้าราชการระดับล่างสุด
พวกคุณสามารถต่อสู้กันเองได้ คุณสามารถต่อสู้เพื่อแย่งชิงความดีความชอบได้ แต่สุดท้ายแล้วงานที่ได้รับมอบหมายจะต้องทําให้สําเร็จลุล่วง
และงานพื้นฐานที่สุดของพวกเขาก็คือการควบคุมไม่ให้วิญญาณร้ายออกไปสร้างความเดือดร้อนให้กับโลกมนุษย์ ดังนั้นโจวเจ๋อจึงไปไม่ได้ แม้ว่าเขาจะสัมผัสได้ถึงอันตรายร้ายแรงก็ตาม
ตอนนี้สิ่งสําคัญที่สุดก็คือต้องค้นหาความลับที่ทําให้หมู่บ้านกลายเป็นเช่นนี้ ไม่เช่นนั้นจะไม่สามารถแก้ไขสถานการณ์นี้ได้เลย
เช่นเดียวกับคุณปู่และเด็กหญิงตัวเล็กๆที่โจวเจ๋อพบเจอในครั้งแรก พวกเขาถูกโจวเจ๋อฆ่าไปแล้วแต่กลับสามารถฟื้นคืนชีพได้ใหม่อีกครั้ง
นั่นแสดงให้เห็นว่าเมื่ออยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้โจวเจ๋อไม่สามารถฆ่าพวกเขาได้ ดังนั้นนับประสาอะไรกับการส่งพวกเขาลงไปนรก
“ไป ขอร้องล่ะหนีไปให้เร็วที่สุด!”
ทันใดนั้นชายชราตาบอดก็ลุกขึ้นและเอื้อมมือไปหาโจวเจ๋อ
โจวเจ๋อไม่ได้ถอยหลังกลับเขายื่นกรงเล็บเข้าหาชายชราอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ!!!”
ชายชราตาบอดส่งเสียงคํารามต่ำ จากนั้นอ้าปากและพยายามจะกัดโจวเจ๋อโดยตรง
โจวเจ๋อก้าวถอยหลังและเข้าไปในประตูวิหาร ในขณะที่ชายชราตาบอดถูกผลักออกไปด้านนอก ชายชราล้มลงกับพื้นแต่เพียงชั่วคู่เขาก็กระโดดขึ้นมาอีกครั้ง
มือของโจวเจ๋อปลดปล่อยกรงเล็บออกมาทั้งสิบนิ้วแล้ว หมอกสีดําหมุนวนอยู่รอบๆก่อนที่เขาจะเดินออกไป และใช้เล็บแทงเข้าใส่ร่างกายของชายชราโดยตรง
“เกิดอะไรขึ้นกับหมู่บ้านนี้!”
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ!!!!”
อย่างไรก็ตาม ชายชราตาบอดดูเหมือนจะเสียสติไปหมดแล้ว เขาพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดรอดจากมือของโจวเจ๋อในขณะเดียวกันเขาก็พยายามจะกินโจวเจ๋อด้วย
เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นโจวเจ๋อได้แต่เตะชายชราออกไปข้างนอกอีกครั้ง
เช่นเดียวกับครั้งที่แล้ว ชายชราตาบอดก็เด้งขึ้นมาหลังจากลงไปนอนที่พื้น แต่ในขณะเดียวกันมือของเขาก็คว้าเอาทุกอย่างที่สัมผัสได้ยัดเข้าไปในปากของตัวเองเพื่อประทั่งความหิว
เห็นได้ชัดว่าชายชราทนกับความหิวมานานเกินไปแล้ว
และโจวเจ๋อก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ด้านนอกของวิหารชาวบ้านมากมายได้มารวมตัวกันแล้ว
มีชายชราที่ถือจอบอยู่ในมือ เด็กหญิงตัวเล็กๆก็ถูกเขาจงมาเช่นกัน หญิงม่ายที่กินเส้นผมของตัวเอง หญิงชราที่ถักรองเท้าผ้า คู่สามีภรรยาที่กินเนื้อของตัวเอง ทุกคนล้วนมาที่นี่หมดแล้ว
มีคนมากมายรวมตัวกันที่ประตูห้องโถงของวิหารแห่งนี้
ดวงตาของพวกเขาจับจ้องมาในทิศทางของโจวเจ๋อ ใบหน้าของพวกเขาเปล่งปลั่งคล้ายกับพบอาหารอันโอชะที่สุดในโลก
ลิงน้อยกระโดดขึ้นไปบนแท่นบูชาด้วยความหวาดกลัว มีผู้ร้ายมากมายที่นี่
ไอวิญญาณชั่วร้ายที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายพวกเขาเพียงพอแล้วที่จะทําให้ผู้คนหายใจไม่ออก เมื่อพวกเขารวมตัวกันอยู่ตรงนั้นมันก็ทําให้เมฆสีดําปรากฏขึ้นมาบนท้องฟ้า
โจวเจ๋อกัดฟันและถามว่า
“ผมรู้ว่าทุกคนหิวแต่ผมขอเวลาหน่อย ผมอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ ผมมาเพื่อช่วยเหลือพวกคุณ ความเจ็บปวดของพวกคุณจะหายไปเมื่อพวกคุณไปเกิดใหม่!”
โจวเจ๋อพูดอย่างจริงจังและจริงใจ
นอกจากนี้ ตําแหน่งที่ไม่เจ็บปวดมาเป็นเวลานานก็เริ่มเจ็บปวดอีกครั้ง โจวเจ๋อใช้มือสัมผัสบริเวณที่เป็นหัวใจของตัวเอง เขาเกือบลืมไปแล้วว่าอาการเจ็บปวดนี้เคยมีอยู่
ในครั้งนี้เขาทําทุกอย่างออกมาด้วยความจริงใจไม่ใช่เพื่อผลประโยชน์ ดังนั้นมันจึงเป็นสาเหตุให้เขารู้สึกเจ็บปวดในบริเวณหัวใจอีกครั้ง
เมื่อแปดสิบปีที่แล้ว คนพวกนี้อยู่อย่างน่าสังเวช พวกเขาเป็นวิญญาณอนาถาเช่นเดียวกับ 300,000 คนในหนานจิง
ดังนั้นตราบใดที่มีความเป็นไปได้ โจวเจ๋อยังคงหวังว่าพวกเขาจะมีโอกาสได้กลับชาติมาเกิดอีกครั้งแม้โอกาสจะริบหรี่แล้วก็ตาม
ดังนั้นโจวเจ๋อจึงพยายามหาคนที่มีสติสัมปชัญญะเหลืออยู่เพื่อหาเบาะแสในการช่วยเหลือทุกคน
ตอนนี้เขาถูกห้อมล้อมไปด้วยคนทั้งหมู่บ้านและสูญเสียโอกาสในการเดินหน้าถอยหลังอย่างอิสระ หากเขาต้องการออกจากที่นี่เขาทําได้เพียงต้องฆ่าใครบางคนเท่านั้น
“หิว!”
“กินเขา!”
“กินเขาซะ!”
ไม่มีใครตอบรับคําพูดของโจวเจ๋อ พวกเขาต่างรีบวิ่งเข้าไปในวิหาร
